คนขี้แย

"สมชายกล่องขนมน่าร๊ากกดีเอาด้วยนะเอาด้วย"

"นี่ไม่ใช่ขนมนี่มันถุงยาง คืนเขาไป"

"ม่ายยย นี่สตอเบอรี่หอม นี่ก็กล้วยไงไม่รู้เหรอสมองไม่มีเหรอ หนมอาหร่อย เอาด้วย เอาด้วย"

ลูกเกดไม่พูดเปล่า ๆ เธอเอามาดมด้วยคราวนี้พนักงานเซเว่นถึงกับหัวเราะออกมาอย่างไม่สามารถอดกลั้นได้

ลูกเกดไม่รู้หรอกว่าเธอกำลังคว้าอะไรมาถือในมือ ลูเซียโน่พยายามดึงออกแต่เธอก็ไม่ยินยอมยังโวยวายเสียงดังเพราะเธออยู่ด้านหลังเขาลูเซียโน่จึงไม่สามารถแย่งได้ สุดท้ายเขาจึงจำใจจ่ายเงินค่าถุงยางสามกล่องในมือของลูกเกดแล้วรีบพาเธอออกมาให้เร็วที่สุด

กว่าจะแบกร่างไร้สติของลูกเกดมาถึงโรงแรมได้ก็เล่นเอาเหงื่อตก

"ถึงซะที เด็กดีไม่โวยวายแล้วนะเดี๋ยวรบกวนคนอื่น"

"หิว หิว"

ลูกเกดพูดแค่คำนี้เขาก็พอใจ สำหรับผู้หญิงที่ด่ากราดชาวบ้านและร้องเพลงมาตลอดทาง พอไม่มีคนอื่นเธอก็ไม่หาเรื่องให้เขาลำบากแล้ว

ลูเซียโน่แกะเสื้อที่รัดร่างของเขาและเธอติดกันออก พอเป็นอิสระลูกเกดก็แกะกล่องถุงยางแล้วใช้ปากฉีกออกทันที ลูเซียโน่หันมาก็เห็นว่าลูกเกดยัดถุงยางอนามัยเข้าปากแล้ว เขาจึงห้ามด้วยความตกใจ

"ลูกเกดกินไม่ได้ กินไม่ได้"

เขาง้างปากของเธอออกสุดแรง ลูกเกดจึงกัดมือนิ้วของเขาจนเขาต้องสะบัดออกอย่างแรง

"โอ๊ย เกิดปีหมาหรือไงทำไมกัดเก่งแบบนี้"

"โคนหิว อย่ามายุ่ง"

ลูกเกดทำท่าเคี้ยวต่อ เธอรู้สึกว่ามันเหนียว ๆ แต่กลิ่นก็หอมดี จึงพยายามเคี้ยวอย่างเต็มที่ ลูเซียโน่จึงบีบจมูกของเธอ ลูกเกดดิ้นรนหนีชั่วครู่แต่สู้แรงเขาไม่ได้เธอหายใจไม่ออกจึงอ้าปากออกมาลูเซียโน่ได้จังหวะรีบล้วงถุงยางอนามัยออกจากปากของเธอทันที

"คนอะไรเมาแล้วกินถุงยาง เพิ่งเคยเห็น"

"สมชายใจร้าย เราหิวเรากินสตอเบอรี่"

"มันกินไม่ได้"

"เราหิว"

เขาเก็บถุงยางที่เหลืออย่างมิดชิดเดินไปยัดใส่ไว้ในลิ้นชักข้าง ๆ เตียงนอนให้พ้นสายตาของคนเมา

"นั่งอยู่ตรงนั้นแหละพี่จะให้กินซาลาเปาขนมจีบ"

"สมชายเราหิวว นายเอาหนมให้เราที" ลูกเกดเริ่มโวยวายขึ้นมาอีก

"ได้ ๆ ให้กินแล้ว ๆ ไม่โวยวายแล้วนะกินแล้วนอนนะ รับปากก่อน"

"อื้อ ๆ"

ลูกเกดนั่งรออย่างว่าง่ายบนพื้นฟุบใบหน้าลงบนโซฟานุ่มมองเขาตาแป๋ว ลูเซียโน่เดินมานั่งลงข้าง ๆ คว้าถุงเซเว่นมาแล้วเริ่มป้อนซาลาเปาลูกเกดทีละคำ ลูกเกดอ้าปากค่อย ๆ เคี้ยวดวงตายังจับจ้องอยู่ที่ใบหน้าของเขา

"สมชายหล่อจัง เราชอบ"

"แค่ก แค่ก" ลูเซียโน่สำลักน้ำลายเห็นดวงตาของยัยจอมแสบเริ่มหรี่ลงก็หัวเราะเบา ๆ

"ตกลงชมเพราะเมาหรือชมจริง ๆ"

"หล่อจัง" ทั้งชมทั้งกินไม่หยุดกระทั่งซาลาเปาหมดไปสองลูกขนมจีบอีกสองก้อนเธอจึงสงบดวงตาหรี่จนแทบจะปิดลงลูเซียโน่วางถุงซาลาเปาลงแล้วเอาน้ำให้เธอกิน

"กินน้ำก่อนค่อยนอนอย่าเพิ่งหลับคนขี้เมา"

"อื้อ"

เธอลืมตาแล้วอ้าปากออกดูดน้ำจากหลอดที่เขาส่งให้ ตอนนี้ไม่รู้อะไรแล้วนอกจากความง่วง ลูกเกดเห็นหน้าอกขาว ๆ วับ ๆ แวม ๆ ก็ยิ้มตาเยิ้มเลื้อยตัวเขาไปกอดร่างของลูเซียโน่แล้วทับเขาลงมาซุกใบหน้าแนบลงบนกล้ามแน่น หลับตาพริ้มอย่างมีความสุข ลูเซียโน่เขย่าร่างบางเบา ๆ

"เกด ลูกเกด"

"สมชายยเราง่วงแล้วนอนนะ โอ๋เอ๋เราหน่อย"

ลูเซียโน่ยิ้มอย่างเอ็นดู ใบหน้าเล็กของเธอแดงด้วยฤทธิ์เหล้าปากที่ไม่ขยับด่าคนดูน่ารักน่าชังผมดำขลับที่ปกระใบหน้าตัดกับสีผิวขาวผ่องอมชมพูขับเน้นเครื่องหน้าสวยให้โดดเด่น

ลูเซียโน่จ้องมองลูกเกดชั่วครู่หญิงสาวพูดขึ้นอีกครั้ง คราวนี้น้ำเสียงของเธอคล้ายจะเจือสะอื้นอยู่เล็กน้อย

"โอ๋เอ๋หน่อยพ่อขา ลูกเกดง่วงแล้ว พ่อขาลูกเกดคิดถึงพ่อจัง ทำไมพ่อไม่เคยมาหาเกดบ้างพ่อไม่รักเกดแล้วเหรอคะ"

ดูเหมือนว่าจะมีหยดน้ำไหลออกมาจากดวงตาของเธอ ลูกเกดกอดเขาแน่นขึ้นและสายน้ำจากดวงตาคู่งามก็ไหลออกมาเป็นทาง ลูเซียโน่ไม่เข้าใจว่าลูกเกดอยู่ในอารมณ์ไหนกันแน่

ดูเหมือนว่าเธอจะเห็นเขาเป็นคุณพ่อไปแล้ว

เขาไม่รู้เรื่องราวชีวิตของลูกเกดมาก่อนและตอนนี้เขาก็รู้สึกเริ่มสนใจนิด ๆ แล้วเกิดอะไรขึ้นกันแน่ทำไมเธอถึงได้พร่ำพูดว่าเธอเป็นลูกเมียน้อย และยังเรื่องพ่ออีกผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนนี้ซ่อนความขื่นขมเจ็บช้ำน้ำใจอะไรไว้ภายใต้ความแข็งแกร่งของเธอกันนะ

ลูเซียโน่ยกมือโอบร่างเล็กของลูกเกด มือหนึ่งลูบศีรษะของเธอแผ่วเบาพูดด้วยน้ำเสียงที่อบอุ่นเป็นอย่างยิ่ง

"นอนเถอะนะคนดี โอ๋ๆๆ นอนฝันดีนะ ลูกเกดไม่ร้องนะ โอ๋ๆๆๆ"

แล้วเขาก็จูบที่หน้าผากเธอ ใบหน้าของหญิงสาวผ่อนคลายลงเหมือนจะมีรอยยิ้มเล็กน้อย ลูกเกดหลับไปแล้วเขารอจนกระทั่งเธอหลับสนิทจึงอุ้มเธอขึ้นพาลูกเกดไปที่เตียงวางเธอลงแล้วห่มผ้าให้เห็นใบหน้ามอมแมมของเธออีกทั้งผมเผ้าที่กระเซอะกระเซิงแล้วรู้สึกทนไม่ได้