บทที่ 4

“ข้าได้ข่าวว่าสกุลหลี่ของหลี่ก้งเยว่โดนฆ่าล้างตระกูล”

“จริงหรือ ใครกันช่างโหดเหี้ยมอย่างนั้น”

“ก็จะใครซะอีกล่ะ ท่านอ๋องเหวินอวิ้นเซียนไง”

“เจ้าอย่าพูดไปว่าอ๋องตาบอดนั่นสั่ง เดี๋ยวเจ้าก็โดนตามเก็บหรอก”

ผู้ร่วมโต๊ะนั้นพากันลุกจากไปแล้ว ทิ้งไว้แต่หลี่เสี่ยวม่านกับซูมี่ที่นั่งนิ่งหันมามองหน้ากันอย่างเงียบ ๆ อยู่ที่โต๊ะถัดไป

ไม่ห่างกันนัก

“ท่านอ๋องเหวินอวิ้นเซียนอย่างนั้นรึ”

เสียงหวานของหญิงสาวเต็มไปด้วยความสงสัยระคนอาฆาตแค้น สายตานั้นฉายแววรังเกียจขึ้นมา มือบางข้างหนึ่งกำตะเกียบไว้แน่นจนมือบางเห็นข้อขาว ในหัวก็พยายามคิดหาแผนการที่จะแก้แค้นคนที่โดนเอ่ยถึง

“ข้าว่าเรื่องนี้มันแปลก ๆ อยู่นะเจ้าคะคุณหนู”

ซูมี่เอ่ยแย้งผู้ร่วมโต๊ะของตัวเองเบา ๆ เพราะตัวเธอเองอดรู้สึกแปลกใจไม่ได้ที่จู่ ๆ ก็มีคนพูดถึงเรื่องตระกูลหลี่ขึ้นมาทั้งที่พวกเธอออกมาถึงที่ลั่วหยางแล้ว

“นั่นสินะ รีบกินเถอะแล้วค่อยไปคุยกันในห้อง”

หลี่เสี่ยวม่านได้สติขึ้นมาด้วยคำเตือนของซูมี่ ช่วงนี้เธอนั้นหมกมุ่นอยู่แต่ความอยากจะการแก้แค้นแทนท่านพ่อควบคุมอารมณ์และความรู้สึกได้ไม่ดีนัก หากว่าเธอยังใจร้อนแบบนี้เห็นทีว่าอาจจะตกหลุมพรางของคนที่บงการเรื่องนี้ก็เป็นได้

ทั้งสองรีบก้มหน้าก้มตากินข้าวเพื่อเอาแรงก่อนจะขึ้นห้องพักไปทันที ท่าทีโกรธแค้นของหลี่เสี่ยวม่านอยู่ในสายตาของใครคนหนึ่งตลอดเวลา เขาลอบสังเกตหญิงสาวทั้งสองจนพวกเธอขึ้นห้องพักไปก่อนจะกลับไปรายงานให้กับเจ้านายของตนได้ทราบความเคลื่อนไหวของหญิงสาวทันที