บทที่ 3

หลี่เสี่ยวม่านแม้จะอยู่ในชุดของหญิงสาวชาวบ้านธรรมดาก็ยังคงความสวยไว้ได้อย่างเหนียวแน่น เส้นผมสีดำหยาวเหยียดตรงถึงกลางหลัง ผิวขาวสว่าง ดวงตากลมโตใต้แพขนตางอนหนา ปลายจมูกเชิดรั้นรับกับริมฝีปากบางแดงระเรื่อทำให้เป็นจุดสนใจของคนที่เดินผ่านไปมาถึงแม้จะมีผ้าผืนบางปิดบังใบหน้างามนั้นครึ่งหนึ่งอยู่ก็ตาม

ดวงตากลมโตของหลี่เสี่ยวม่านเรียบเฉยหากมองเข้าไปก็จะพบว่าเต็มไปด้วยความโศกเศร้า หญิงสาวมองรอบตัวอย่างระแวดระวังถึงแม้ว่าตอนนี้พวกเธอได้เดินทางมาที่ลั่วหยางแล้วก็ตาม

แต่ความรู้สึกหวาดกลัวและสะเทือนใจก็ยังเด่นชัดในความรู้สึกของหญิงสาวไม่เสื่อมคลายแม้จะผ่านมาราวสามวันแล้วก็ตาม ภาพความโหดร้ายเสียงกรีดร้องของทุกคนยังตราตรึงในห้วงความทรงจำและมักจะฉายชัดขึ้นมาทุกครั้งยามที่เธอหลับตาลง

เย็นวันนี้ทั้งสองคนตัดสินใจเข้าพักที่โรงเตี๊ยมแห่งนั้นเพราะตอนนี้ก็บ่ายคล้อยแล้ว เมื่อเวลาอาหารเย็นมาถึงก็เพียง

ลงมากินที่ห้องโถงด้านล่างไม่ได้ออกไปไหนเพราะยังไม่คุ้นเคย

เสียงพูดคุยของผู้คน เสียงตะเกียบกระทบกับชามข้าวดังไปทั่วห้องโถงทำให้บรรยากาศจอแจไม่น้อย แต่แล้วเสียงคุยกันของแขกอีกโต๊ะหนึ่งเรียกความสนใจของทั้งสองคนได้ชะงัด หลี่เสี่ยวม่านชะงักมือที่จะคีบข้าวใส่ปากนั่งนิ่งหลังตรงแน่วตั้งใจฟังคนพวกนั้นพูดกันทันที