บทที่ 2

หลี่เสี่ยวม่านและซูมี่พากันปลอมตัวเป็นชาวบ้านธรรมดาออกเดินทางข้ามภูเขาและแม่น้ำออกจากเมืองฉางอันมุ่งหน้าไปที่เมืองลั่วหยางเพื่อความปลอดภัยของคุณหนูสกุลหลี่ที่รอดชีวิตมาจากเหตุการณ์ฆ่าล้างตระกูลมาเพียงผู้เดียว โดยหญิงสาวทั้งสองคนไม่รู้ตัวเลยว่าการเดินทางครั้งนี้นั้นมีใครบางคนได้บงการเอาไว้ทั้งหมดแล้ว

“คุณหนูหลี่เสี่ยวม่านเดินทางมาถึงที่ลั่วหยางแล้วขอรับ”

เสียงเข้มบุรุษผู้หนึ่งดังมาจากนอกรถม้าซึ่งด้านในมีใครบางคนนั่งอยู่ในมุมมืด ๆ ของรถม้าที่ปิดมิดชิด ผู้ที่นั่งในรถม้าได้ยินดังนั้นก็ยกยิ้มขึ้นมาด้วยความพึงพอใจ หลี่เสี่ยวม่านตกหลุมที่ขุดไว้เต็ม ๆ

“ให้คนเริ่มไปปล่อยข่าวได้”

“ขอรับ”

ชายผู้ที่อยู่นอกรถม้ารับคำ ก่อนที่จะเดินหายไปที่มุมหนึ่งของตลาดซึ่งแออัดไปด้วยผู้คนที่ออกมาซื้อของในช่วงกลางวันแบบนี้

หญิงสาวจากฉางอันทั้งสองคนค่อย ๆ เดินจากท่าเรือเข้าไปในย่านตลาดเพื่อหาที่พักชั่วคราวสำหรับคืนนี้ หลี่เสี่ยวม่านมองรอบตัวผ่านผ้าบาง ๆ ที่คลุมหน้าไว้ด้วยความสนใจ

เมื่อเดินไปตามทางหลักสักพักก็พบเข้ากับโรงเตี๊ยมแห่งหนึ่งซึ่งดูแล้วมีผู้คนเดินเข้าออกอย่างคึกคักไม่น่ากลัวเท่าไหร่นัก หลี่เสี่ยวม่านจึงตัดสินใจที่จะเข้าพักที่นั่น

“เราพักที่นี่สักสองคืนเถอะ พรุ่งนี้ค่อยไปหาเช่าบ้าน”

“เจ้าค่ะ”