บทที่ 1 บทนำ

ท่ามกลางค่ำคืนเดือนมืดอันเงียบสงัด ไม่มีเสียงของสิ่งมีชีวิตในบ้านสกุลหลี่ อีกต่อไป ร่างไร้วิญญาณของคนในสกุลนอนเกลื่อนเต็มบ้าน กลิ่นคาวของเลือดคละคลุ้งไปทั่ว ไม่ไกลจากเรือนหลักเท่าใดนักมีร่างของประมุขสกุลหลี่ หลี่ก้งเยว่นอนเสียชีวิตจมกองเลือดอยู่ในสภาพที่ถูกมีดบินปักอยู่ที่หน้าอกด้านซ้าย ซึ่งนี่เป็นสาเหตุที่ทำให้ชายแก่สิ้นใจทันที

เวลาผ่านไปราวสองชั่วยามจนฟ้าใกล้สว่างทุกอย่างเงียบกริบไม่มีวี่แววของนักฆ่าที่บุกเข้ามาฆ่าล้างตระกูลหลี่ หญิงสาวคนหนึ่งที่ใบหน้ามีแต่คราบเลือด นัยน์ตาแดงก่ำ ค่อย ๆ พยุงตัวเองเดินออกมาจากห้องลับของบ้านอย่างไร้เรี่ยวแรง

หลี่เสี่ยวม่านที่ยังช็อคกับเหตุการณ์สะเทือนขวัญไม่หาย รีบออกมาจากห้องลับตรงเข้าไปหาร่างอันไร้วิญญาณของผู้เป็นบิดา ร่างบางหัวตาร้อนผ่าวพยายามกลั้นเสียงสะอื้นเมื่อได้เห็นสภาพศพของหลี่ก้งเยว่

หญิงสาวปรี่เข้าไปกอดร่างของผู้เป็นบิดาไว้แน่น น้ำตาไหลพรากไหล่บางสั่นสะท้านตามแรงสะอื้นไห้

“ฮือ ท่านพ่อ ท่านพ่อ ฮือ ข้าขอโทษ เสี่ยวม่านจะแก้แค้นให้ท่านพ่อเอง ฮะ ฮึก”

เสียงร้องไห้ของหลี่เสี่ยวม่านแม้จะแผ่วเบาแต่ซูมี่ที่รีบวิ่งไปเก็บข้าวของจำเป็นออกมาจากห้องของคุณหนูได้ยินเสียงร่ำไห้นั่นแล้วก็อดสะท้อนใจไม่ได้

“คุณหนู เรารีบไปกันเถิดเจ้าค่ะ ข้ากลัวว่าพวกมันจะกลับมา”

ซูมี่ที่ใบหน้าซีดเผือดนัยน์ตาแดงก่ำไม่ต่างกันส่งกระซิบเสียงเรียกผู้เป็นนายแผ่วเบา พวกเธอจะต้องรีบออกเดินทางเพราะกลัวว่านักฆ่าพวกนั้นจะย้อนกลับมา ตอนนี้พวกเธอไม่สามารถจะไว้ใจใครได้ทั้งนั้น

มือบางของหลี่เสี่ยวม่านเอื้อมไปดึงเอามีดบินที่ปักอยู่อกซ้ายของหลี่ก้งเยว่ออกมา ก่อนจะสังเกตเห็นว่ามีดบินนั้นมีตราสัญลักษณ์บางอย่างสลักอยู่ที่ตัวมีด หญิงสาวตาเบิกกว้างมองมันด้วยความสนใจก่อนจะรีบฉีกปลายกระโปรงด้านในของตนแล้วเอาเศษผ้านั้นห่อมีดเล่มนั้นไว้ เพราะไม่แน่ว่าในอนาคตมันอาจจะกลายเป็นเบาะแสสำคัญในการสืบหาคนบงการเรื่องนี้ก็เป็นได้