บทที่ 5

หลี่เสี่ยวม่านตัดสินใจว่าจะเช่าบ้านอยู่ในเมืองลั่วหยางแห่งนี้และอาจจะหาลู่ทางรับจ้างปักผ้าเพื่อเป็นการหารายได้อีกทางหนึ่งระหว่างที่หาทางสืบเรื่องการตายของบิดา เพราะว่าเรื่องที่ได้ยินมาเมื่อวานนี้สร้างความสนใจให้เธอได้ไม่น้อยทีเดียว

หญิงสาวจึงได้ตัดสินใจว่าจะลองสืบเรื่องของท่านอ๋องเหวินอวิ้นเซียนดูก่อน เพราะเธอเองก็ยังไม่ได้ปักใจเชื่อขนาดนั้นว่าเขาเป็นคนบงการเหตุการณ์ฆ่าล้างตระกูลหลี่ของเธอ

เช้าวันต่อมาหลี่เสี่ยวม่านกับซูมี่ก็พากันออกมาหาบ้านเช่าราคาถูก ๆ ในตัวเมืองของลั่วหยาง แต่ระหว่างทางที่นายบ่าวทั้งสองคนเดินเข้าไปในตรอกที่ค่อนข้างลับตาคนแห่งหนึ่งซึ่งอยู่ไม่ไกลจากเขตตลาดมากนัก จู่ ๆ ก็มีกลุ่มผู้ชายจำนวนหนึ่งพากันวิ่งกรูเข้ามาล้อมหญิงสาวทั้งสองคนเอาไว้

คนพวกนั้นแต่งกายปกปิดมิดชิดให้เห็นเพียงดวงตาเท่านั้น เพียงเท่านี้ก็รับรู้ได้ถึงความไม่เป็นมิตรได้เป็นอย่างดีอีกทั้งยังชักดาบออกมาอีกด้วย

ทั้งสองคนหน้าซีดเผือดยืนตัวสั่นงันงกราวลูกนกน้อยตกน้ำอยู่ท่ามกลางวงล้อมของกลุ่มคนพวกนั้น หัวหน้าของกลุ่มนั้นยกดาบในมือขึ้นจ่อหน้าของหลี่เสี่ยวม่านที่พยายามเอาตัวบังซูมี่ที่อยู่ข้าง ๆ ไว้

ดวงตากลมโตคู่สวยที่โผล่พ้นผ้าคลุมหน้าผืนบางจ้องกลับไปที่หัวหน้ากลุ่มโจรอย่างไม่เกรงกลัว แม้ว่าในใจจะหวาดหวั่นและร่างกายจะสั่นอย่างห้ามไม่อยู่แค่ไหนก็ตาม

“พวกเจ้าต้องการอะไร ข้าไม่มีของมีค่าให้พวกเจ้าหรอกนะ”

“หึ คุณหนูหลี่ ท่านอ๋องของพวกข้าร่ำรวยล้นฟ้าไม่ต้องการของมีค่าอะไรนอกจากชีวิตของเจ้าเท่านั้น!”