บทที่ 2

“อยู่ใกล้ๆ ได้โดนเตะแน่ ไอ้ปลาทองนิโกรนี่ กวนจริงๆ ” รินพรพึมพำให้พรเพื่อนสนิท

เธอกับตรีทศ และปานวิทย์ เป็นเพื่อนสนิทกับมาก ทั้งเรียนมาจากสถาบันเดียวกัน แถมมาทำงานที่เดียวกันด้วย เธอทำงานอยู่ในบริษัทโฆษณาแห่งหนึ่ง รายได้ก็จัดว่าค่อนข้างดีพอสมควร

ตรีทศเป็นหนุ่มใต้ ผิวค่อนข้างคล้ำจัด ยิ้มทีเห็นแต่ฟันขาว ปานวิทย์เองจัดอยู่ในแนวหนุ่มตี๋ แต่ติสต์จัด เนื่องจากทรงผมหยิกฟูทั้งศีรษะ และการแต่งกายที่ตัดกันฉับแบบไม่อายใคร นึกจะใส่อะไรก็ใส่ บางทีใส่เสื้อสีแดงแปร๋นกับกางเกงสีชมพูแจ้ดไปเสนองาน ปานวิทย์ก็ยังเคยทำมาแล้ว

รินพรคว้าผ้าเช็ดตัวจากราวข้างตู้เสื้อผ้า เดินไปเข้าห้องน้ำเพื่อชำระล้างร่างกาย เธอมองตัวเองในเงาสะท้อนของกระจกครึ่งตัวในห้องน้ำ ภาพหญิงสาวผมสั้น หน้าใสหวานที่มองสะท้อนมาแบบงัวเงีย ดูแล้วทำให้ไม่แน่ใจว่า เป็นเพศหญิงหรือชาย เพราะตอนนี้ผู้ชายบางคนก็หน้าหวานยิ่งกว่าผู้หญิง รินพรจัดอยู่ในประเภทนั้น

ถ้ามองผาดๆ ใครต่อใครก็คิดว่าเธอเป็นหนุ่มหน้าหวานมากกว่าสาวมาดห้าว ที่ไม่อยากจะยอมรับว่าตัวเองเป็นผู้หญิงนัก คิ้วเรียวค่อนข้างเข้มเล็กน้อย นัยน์ตาคมหวาน จมูกโด่งเชิด ริมฝีปากบางแดงจัด แม้ไม่ต้องแต่งแต้ม รินพรสวมเสื้อเชิ้ตพอดีตัว เธอปลดมันออก เธอสวมเสื้อกล้ามไว้อีกชั้น รวมถึงผ้าพันหน้าอกด้วย แม้ว่ามันจะกดทับจนบางทีรู้สึกเจ็บ แต่รินพรก็รู้สึกดีเมื่อยามสวมเสื้อผ้า เพราะมันไม่ได้ทำให้ทรวดทรงของเธอเหมือนกับผู้หญิง

นัยน์ตาคมหวานมองไล่ใบหน้าเรียวของตัวเอง แล้วสะดุดตรงที่ริมฝีปากอิ่ม รินพรหน้าแดง เมื่อนึกถึงเหตุการณ์บางอย่าง ที่เกิดขึ้นตอนที่เธอไปเที่ยวทะเลกับบรรดาเพื่อนๆ ของเธอ ผู้ร่วมทริปบางคน ที่รินพรไม่เคยชอบหน้า

ตั้งแต่ที่เขามาเกาะแกะกับมัญชุภา เพื่อนสาวรุ่นพี่ อดีตหัวหน้างานคนเก่งของเธอ เรื่องราวรักสามเส้าระหว่าง มัญชุภา สักทอง และวริศ ที่วุ่นวายยุ่งเหยิงกว่าจะลงตัว และตัวของรินพรเอง ก็เข้าข้างสักทอง ที่ปัจจุบันนี้เป็นหัวหน้างานที่เธอรัก และเคารพอย่างออกนอกหน้าเสียด้วย เธอจึงไม่ใคร่จะชอบพอ ชายหนุ่มหน้าตาคมเข้ม ท่าทางฉลาด รู้ทันคนอื่นไปทุกอย่าง อย่างวริศ ไม่เข้าใจว่าจะยังมาวุ่นวายอะไร ทั้งที่สักทองและมัญชุภาแต่งงานกันแล้วเรียบร้อย และมัญชุภาเองก็กำลังท้องอยู่ด้วย วริศยังคงวุ่นวายคอยตามดูแลมัญชุภาอยู่ตลอด ทำให้เธอไม่ชอบเขาเอาเสียเลย เพราะหวงแทนสักทอง และยิ่งไม่ชอบหนักขึ้น เพราะ...คิดแล้วสาวห้าวก็ยิ่งหงุดหงิด จนต้องเผลอตะโกนกับตัวเองเสียงดังลั่น

“โอ๊ย! ไปคิดถึงไอ้บ้านั่นทำไมกันนะ คอยดูนะ ถ้ามาทำอะไรบ้าๆ กับเราอีกทีละก็ งานนี้มีกระทืบกันแน่ๆ”

......

“นี่งานใหม่ จัดการให้ด้วยนะ พี่ไว้ใจเราสองคน ลุยงานกันเองเลย”

สักทองยื่นแฟ้มงานให้กับรินพร และตรีทศ พลางเอ่ยยิ้มๆ ให้กับสองหนุ่มสาว หรือจะเรียกให้ถูกก็คือสองหนุ่ม เพราะลูกน้องสาวกึ่งหนุ่มของเขานั้น ไม่เคยยอมรับว่าตัวเองเป็นผู้หญิง และสักทองเองก็ชินเสียแล้ว กับการที่จะเห็นว่ารินพร เป็นเหมือนเพื่อนร่วมงานผู้ชายคนหนึ่งเหมือนกันกับเขา

“งานนี้คอมมิชั่นของพวกผมเต็มๆ ใช่ไหมครับพี่ไม้สัก ดีเหมือนกันนะไอ้แน็ต ไอ้ป๋องไม่เกี่ยวด้วย” ตรีทศรีบพูดทันที ทำเอารินพรถึงกับย่นจมูกใส่ แล้วแอบเตะเพื่อนสนิทเบาๆ

“งกนะเอ็ง”

“เงินทองไม่เข้าใครออกใครโว้ย! ว่าแต่ข้า เอ็งก็เหมือนกันน่ะแหละไอ้แน็ต เห็นว่าเพิ่งหมดเงินไปหลายหมื่น ไม่อยากได้หรือไงวะ หารสองดีกว่าหารสามนะ”

“เออๆ พูดมาก ไปก่อนนะฮะพี่ไม้สัก ขอแน็ตกับไอ้ตรีไปคุยปรึกษากันก่อน ว่าจะจัดการยังไงกับงานที่พี่มอบหมายให้”

“ตามสบายเลย พี่ยกให้เราสองคน เป็นงานอีเว้นท์นะ เต็มที่ไปเลย” สักทองยิ้มให้ ก่อนจะหยิบงานในมือมาทำต่อ รินพรกับตรีทศเดินกลับมาที่โต๊ะทำงานของตัวเอง ตรีทศเห็นหน้าตาของรินพรเคร่งเครียดมากวันนี้ ก็พูดขึ้นลอยๆ ว่า

“กดเงินไปให้ใครวะ ไอ้แน็ต แม่อีกหรือเปล่า”

“อืม...ก็เค้าขอมานี่หว่า แม่ทั้งคน ไม่ให้ได้ยังไงวะ” รินพรว่า พลางเปิดแฟ้มงานที่สักทองให้มา ชื่อ บริษัททำให้เธอย่นคิ้ว ตรีทศเองก็ถอนใจ เขาทราบเรื่องราวของเพื่อนรักมากพอดู เพราะคบกันมานานนักหนา เลยส่ายหน้าช้าๆ

“เก็บไว้บ้างเถอะวะ ไอ้แน็ต เอ็งก็ต้องกินต้องใช้ ต้องมีความฝันของเอ็งนะโว้ย! เก็บได้สักพัก แม่ก็มาขอก็ให้ไปหมด แบบนี้เมื่อไหร่ จะมีเงินเก็บวะ”

“ช่างเถอะน่า เรื่องของข้า เงินของข้า ไม่ตายก็หาใหม่ได้”

“เออๆ ตามใจ เค้าเดือดร้อนจริงๆ ก็น่าให้หรอกนะ แต่ถ้า...”

“หยุดพูด ถ้าไม่อยากโดนเตะ คนอุตส่าห์ไม่คิดเสียดายเงินแล้วนะ ไอ้ตรี จะมาพูดให้คิดทำไมเนี่ย แล้วก็ไม่ทันแล้วด้วย โอนไปแล้ว” รินพรรีบตวาดขัดขึ้นมาเสียก่อน แล้วถลึงตาใส่เพื่อนสนิท ตรีทศเลยหัวเราะก๊าก แล้วตบบ่าเพื่อนรักเอาหนักๆ

“เอาน่า หลวมตัวโอนไปแล้ว เราก็มาทำงานนี้ให้ดีที่สุด เพื่อเงินก็แล้วกัน งานอีเว้นท์ของเครื่องสำอาง งบไม่อั้นแบบนี้ ไม่น่าจะยากนะโว้ย!”

“ชื่อบริษัท คุ้นชะมัดเลย เคยเห็นที่ไหนวะ” รินพรบ่นพึมพำ ชื่อของบริษัท วี เอ็น คอสเมติก คุ้นตาเธออย่างบอกไม่ถูก

“ทำเป็นจำไม่ได้ ก็บริษัทของ...” เสียงโทรศัพท์มือถือของรินพร ดังขัดจังหวะขึ้นเสียก่อน ที่ตรีทศจะทันพูดจบ เธอจึงโบกมือเป็นสัญญาณให้เขาเงียบ ก่อนจะกรอกเสียงหวานลงไป เมื่อเห็นว่าเป็นเบอร์โทรศัพท์ของใคร

“จ้ะ น้ำแข็ง ได้ๆ เย็นนี้ที่เดิมนะจ๊ะ พี่คิดถึงน้ำแข็งจังเลย ไม่ได้เจอกันตั้งหลายวันเลยนะคนดี เทคแคร์นะ”

“จะอ้วกว่ะ แหวะๆ” ตรีทศทำท่าเหมือนจะอาเจียน เมื่อรินพรวางสายแล้ว ฝ่ายนั้นมองเขาตาขวาง

“อะไรของเอ็ง แพ้ท้องหรือไงวะ”

“เปล่า หมั่นไส้คนแถวๆ นี้แฟนก็สวย เด็กก็เด็ก เฮ้อ...เกิดเป็นชายแล้วไหงเราเสียชาติเกิด แฟนเราก็ยังไม่มี ถึงมีก็หาสู้เพื่อนเราไม่ได้ เอ็งทำให้ข้า เสียเหลี่ยมอย่างบอกไม่ถูกว่ะ ไอ้แน็ต หาแฟนมาได้แต่ละคน น่ารักๆ ทั้งนั้นเลย”

“คนมันเจ๋งก็อย่างนี้ล่ะวะ หึๆ ไว้ยังไงจะหามาเผื่อบ้างนะโว้ย! เลิกพูดเรื่องส่วนตัว มาทำงานกันดีกว่า เร็วๆ นะ จะได้รีบไปรับแฟนไปกินไอติม ไม่ได้เจอกันหลายอาทิตย์แล้ว” รินพรพูดด้วยหน้าตาสดชื่น ทำเอาตรีทศหมั่นไส้เพื่อนรัก ที่แม้จะเป็นผู้หญิง แต่ดันหล่อใส จนสาวๆ เข้าคิวรอกันมาให้เลือกหลายคน คิดถึงตัวเองแล้วก็ปลงนัก เพราะจนป่านนี้เขาก็ยังไม่มีแฟนเสียที ตรีทศเป็นหนุ่มใต้ หน้าตาผิวพรรณคมเข้มติดจะดุ เวลาเดินไปกับรินพรที่หน้าใส ผิวขาวจัด จึงไม่แปลกเลยว่า สาวๆ จะมองใครมากกว่ากัน สงสัยที่เขาไม่มีแฟนเสียที เพราะคบกับรินพรนี่แหละ เฮ้อ...

“ครับพี่แน็ต รีบทำงาน รีบวางแผน รีบจัดการ ผมจะรีบทำนะครับ พี่แน็ตจะได้ไปเจอแฟนเร็วๆ” ตรีทศพูดเสียงนอบน้อมเหมือนประชด เลยโดนรินพรเขกหัวเอาจนได้