ตอนที่ 4 การติดต่อกลับของคนที่ทุกคนรอคอย

“อรุณสวัสดิ์ค่ะคุณพ่อคุณแม่” นิพาดาเอ่ยทักบุพการีทั้งสองที่เพิ่งเดินเข้ามาในห้องรับประทานอาหาร ขณะที่เธอนั้นดื่มกาแฟตบท้ายมื้อเช้าเสร็จแล้วและกำลังจะออกไปทำงาน

“อรุณสวัสดิ์จ้ะ จะไปทำงานแล้วเหรอ” นางประณาลีถามพร้อมกับขยับเก้าอี้

“ค่ะ”

“พ่อว่าช่วงนี้หนูน่าจะลาพักร้อนนะ”

มือที่กำลังหยิบกระเป๋าขึ้นมาสะพายชะงักเล็กน้อย ก่อนเจ้าตัวจะยิ้มให้กับคนเป็นพ่อแล้วปฏิเสธเหมือนอย่างทุกครั้งที่ท่านบ่นว่าเธอทำงานหนักเกินไปแล้วควรพักผ่อนบ้าง แต่สำหรับเธอแล้วยังไม่รู้สึกว่ามันหนักถึงขนาดต้องหยุดพัก “เอาไว้ก่อนแล้วกันนะคะ”

“ช่วงนี้ตารามไม่สบาย เราในฐานะคู่หมั้นก็ควรไปดูแลเอาใจใส่เสียหน่อยดีไหม” นายนิธิภัทรพูดพลางมองหน้าลูกสาวที่นั่งขมวดคิ้วฟัง ดูก็รู้ว่าไม่เห็นด้วย

“หนูแวบไปช่วงพักหรือไม่ก็ช่วงเลิกงานก็ได้นี่คะ” หญิงสาวบอก แต่คนเป็นพ่อกลับโบกมือส่ายหน้า

“ไม่ไหวหรอก อย่าลืมนะตอนนี้เราคือนีน่าไม่ใช่รีน่า แค่การแต่งตัวก็ไม่ผ่านแล้ว เอาน่าถือซะว่าเป็นการพักผ่อนไปในตัว ลูกน่ะทำงานหนักเกินไปแล้วนะรู้ไหม” คนเป็นพ่อบอกอย่างเป็นห่วงลูกสาวที่บ้าเหมือนกับตัวเองในอดีตเข้าไปทุกที

“แต่หนูเป็นห่วงงาน” นิพาดาโอดครวญ อยากมีช่วงเวลาที่เป็นตัวของตัวเองและหายใจหายคอสะดวกบ้าง ถ้าขืนให้เธอไปอยู่กับรามิลตลอดเวลาคงได้อึดอัดตายก่อนจะพาตัวนิภาธรกลับมาแน่

“ห่วงทำไม คนทำงานตั้งเยอะ ขาดเราคนเดี๋ยวจะเจ๊งก็ให้มันรู้ไปสิ”

“นั่นสิ แม่ก็เห็นด้วยนะ รีน่าควรพักบ้าง” นางประณาลีเอ่ยเสริมสามี ถึงอย่างนั้นทั้งคู่ก็ยังเห็นท่าทีลังเลของลูกสาว นายนิธิภัทรจึงงัดไม้เด็ดขึ้นมา

“ถือซะว่าทำเพื่อน้องก็แล้วกันนะ ถ้ารีน่าไม่ช่วยแล้วใครจะช่วยล่ะจริงไหม”

“ก็ได้คะ”

และมันก็ได้ผลเหมือนเคย คนอย่างนิพาดาถ้าบอกว่าให้ทำเพื่อตัวเองละยาก แต่ถ้าบอกว่าให้ทำเพื่อพ่อแม่พี่น้องละก็ง่ายกว่ากันเยอะ

“ตารามไม่ได้เจ็บอะไรมากมาย เราก็ถือโอกาสพักไปด้วยดีจะตายได้ประโยชน์สองต่อ” นายนิธิภัทรบอกอย่างอารมณ์ดีที่ลูกสาวยอมทำตาม ก่อนจะเริ่มลงมือรับประทานข้าวต้มที่แม่บ้านนำมาเสิร์ฟ

“ค่ะ งั้นวันนี้รีน่าขอไปทำงานก่อนนะคะ” นิพาดากระชับกระเป๋าบนไหล่แล้วปรายตามองเก้าอี้ประจำตำแหน่งของน้องชาย ที่จนป่านนี้ยังไม่ลงมา ทั้งที่ปกติไม่ใช่คนตื่นสาย ถ้า...ไม่ได้ไปค้างที่อื่น

“ไทนี่ล่ะคะคุณพ่อ”

“ไม่เห็นกลับบ้านตั้งแต่เมื่อคืน ไม่รู้ติดหญิงหรือติดงาน” นางประณาลีบ่นอย่างเป็นห่วง

“ติดอะไรก็ช่างมันเถอะคุณ โตๆ กันแล้ว เห็นอย่างนั้นนักลงทุนตัวพ่อเลยนะคุณ” บอกภรรยาอย่างรู้จักลูกชายดี เพราะเรื่องงานเรื่องการลงทุนทำธุรกิจธนภูมิมักจะมาปรึกษาตนบ่อยๆ

“เจ้าชู้ก็ตัวพ่อเหมือนกันแหละคะ” ประณาลีบอกอย่างไม่ชอบใจในนิสัยส่วนนี้ของลูกชายนัก แต่ก็คงว่าอะไรไม่ได้ ก็อย่างว่าโตๆ กันแล้ว อย่างมากก็ได้แต่เป็นห่วงอยู่ห่างๆ

“ยังไงเดี๋ยวรีน่าลองโทร.ถามให้อีกทีนะคะ”

“หวังว่าจะติดนะ เมื่อคืนแม่โทร.ตั้งหลายรอบปิดเครื่องตลอด นี่คิดว่าถ้าสายๆ โทร.ไม่ติดอีกจะไปแจ้งความให้รู้แล้วรู้รอด” นางบอกอย่างประชด จนทำให้นายนิธิภัทรอดที่จะหัวเราะไม่ได้

“งั้นเอาไว้สายๆ รีน่าจะโทร.ตามให้นะคะ ถ้ายังไม่เปิดเครื่องจะลองโทร.ไปถามเพื่อนๆ เขาดู รีน่าไปนะคะ” นิพาดาอาสา ถึงคนเป็นแม่เลี้ยงจะพูดคล้ายประชด แต่จริงๆ แล้วก็เป็นห่วงนั่นแหละ เชื่อเถอะถ้าวันนี้น้องชายเธอไม่รับโทรศัพท์ แม่เลี้ยงคงได้วิ่งโร่ไปแจ้งความอย่างแน่นอน

“เรื่องไทนี่ได้เรื่องยังไงโทร.บอกแม่ด้วยนะ” ตอนท้ายคุณแม่ขี้เป็นห่วงไม่ลืมกำชับลูกเลี้ยงสาว

“รับทราบค่ะ ไม่ว่าจะอยู่ไหน รีน่าจะโทร.จิกให้น้องกลับบ้านก่อนเที่ยงนะคะ” นิพาดารับปากแล้วยกมือไหว้บุพการีทั้งสอง ก่อนจะออกไปทำงาน

“ขับรถดีๆ นะจ๊ะ” นางประณาลีตะโกนตามหลังลูกเลี้ยงสาว ก่อนจะหันมายิ้มให้คู่ชีวิตพร้อมกับถอนหายใจ เมื่อนึกไปถึงลูกเลี้ยงสาวอีกคนที่อยู่ไกลถึงอิตาลี ไม่รู้ป่านนี้จะเป็นยังไง สอบถามสามีที่กำลังให้ญาติที่โน่นตามตัวให้ คำตอบที่ได้ก็ยังไม่มีอะไรคืบหน้า ถ้าไปเที่ยวแบบปกตินางจะไม่เป็นห่วงเลยสักนิด แต่นี่ดันหนีเที่ยวแถมทิ้งภาระหน้าที่คู่หมั้นให้พี่สาวฝาแฝด ที่สำคัญยังดันไปยุ่งเกี่ยวกับมาเฟียที่โน่นด้วย

“นีน่านะนีน่า” นางบ่นก่อนเสียงโทรศัพท์ในบ้านจะดังขึ้น และไม่นาน เด็กรับใช้ก็เดินมาพร้อมกับยื่นเครื่องมือสื่อสารนั้นพร้อมกับบอกว่า

“คุณนีน่าโทร.มาค่ะ”

หลังจากที่ทำงานไปได้พักใหญ่นิพาดาก็รีบต่อสายหาน้องชายทันทีอย่างกลัวว่าคนเป็นแม่เลี้ยงจะรอฟังข่าว และไม่น่าเชื่อว่าน้องชายตัวดีก็รับสายอย่างรวดเร็ว

“อยู่ไหน” นิพาดาที่ทิ้งตัวพิงพนักเก้าอี้ประจำตำแหน่งเอ่ยถามน้องชายเสียงเข้ม

“อยู่ร้าน”

“ร้านไหนล่ะ” ที่ถามอย่างนั้นเพราะน้องชายคนนี้ของเธอมีร้านอะไรต่อมิอะไรเยอะแยะไปหมด เรียกได้ว่าชื่นชอบอะไร เป็นต้องลงทุนร่วมหุ้นกับเพื่อนๆ ที่คอเดียวกันสร้างสรรค์ธุรกิจเกี่ยวกับสิ่งๆ นั้นขึ้นมา

“ร้านมอ'ไซค์คร๊าบบบ...” ปลายสายลากเสียงยาวอย่างยียวน

“ทำไมไปอยู่ที่นั่น”

“อ้าว...ผมเป็นหุ้นส่วน ก็ขอมาทำงานบ้างอะไรบ้างสิครับ เดี๋ยวเพื่อนมันไม่แบ่งกำไรให้ทำไงล่ะ” ธนภูมิพูดติดตลก แต่คนเป็นพี่สาวไม่คิดจะตลกด้วย

“แล้วทำไมเมื่อคืนไม่กลับบ้าน” หญิงสาวถามเสียงเข้ม เมื่อน้องชายตัวดีเงียบเธอจึงพูดต่อ “มือถือน่ะปิดเครื่องทำไม รู้ไหมว่าติดต่อแกไม่ได้คุณแม่เป็นห่วงมากแค่ไหน”

“ผม...ผม...ติดงาน” ชายหนุ่มแก้ตัวเสียงอ่อย

“ติดงานหรือติดหญิงกันแน่ อย่าคิดว่าพี่ไม่รู้นะ”

“โธ่! พี่ติดงานจริงๆ นี่อยู่ที่ร้านตลอดไม่ได้ไปไหนเลย โทรศัพท์แบตหมดเพิ่งชาร์ตเมื่อเช้านี้เอง” ธนภูมิโอดครวญเมื่อพี่สาวไม่ยอมเชื่อในสิ่งที่เขาพูด

“ไปแก้ตัวกับคุณแม่ที่บ้านเองละกัน” นิพาดาบอกอย่างเหนื่อยหน่ายที่จะต่อปากต่อคำ

“รู้น่า เอาไว้เย็นๆ ผมกลับไปขอโทษคุณแม่เอง”

“ไม่ได้ แกต้องกลับเดี๋ยวนี้ คุณแม่รออยู่ และต้องกลับให้ทันก่อนกินข้าวเที่ยงด้วย”

“ไม่ได้! ” ธนภูมิปฏิเสธพี่สาวเสียงสูง “ผมติดงาน...ติดลูกค้า...ติด...”

“ติดอะไรก็ไปบอกคุณแม่เองละกัน พี่จะโทร.บอกว่าแกอยู่ร้านมอ’ ไซค์ ส่วนรายละเอียดแกโทร.ไปคุยเอง ต้องโทร.นะถ้าแกยังไม่โทร.กลับบ้านไปเตรียมตัวโดนคุณพ่อเล่นงานได้เลยโทษฐานที่ทำให้ภรรยาสุดที่รักของท่านเป็นห่วง เข้าใจไหม”

“คร๊าบๆ” ธนภูมิรับคำเสียงยานคางอย่างเลี่ยงไม่ได้ เมื่อพี่สาวยกคนเป็นพ่อมาขู่

“ดีมากแค่นี้แหละ” ว่าแล้วนิพาดาก็วางสายจากน้องชาย และต่อด้วยการโทร.คนเป็นหาแม่เลี้ยงทันที เธอคุยแค่แป๊บเดียวก็วาง

เมื่อเคลียร์เรื่องส่วนตัวเรียบร้อย เธอจึงเริ่มลงมืองานบนโต๊ะให้เสร็จ จากนั้นจะได้ไปยื่นเรื่องลาพักร้อนและต่อด้วยการแวะไปเยี่ยมรามิลที่โรงพยาบาล

กว่านิพาดาจะเคลียร์งานและทุกอย่างเสร็จเวลาก็ล่วงเลยมาถึงตอนบ่าย และด้วยความขี้เกียจขับรถฝ่าการจราจรที่ติดขัดกลับบ้านไปเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ดูเป็นน้องสาวฝาแฝด ทำให้เมื่อออกจากบริษัทมาหาอาหารเที่ยงรับประทาน เธอจึงแวะไปที่ร้านขายเสื้อผ้าของนิภาธรเพื่อซื้อชุดใหม่มาเปลี่ยน นอกจากนี้ยังถือโอกาสมาดูร้านให้น้องสาวด้วยว่าเป็นยังไง จะได้ถามเด็กในร้านดูด้วยว่าเจ้าของร้านจะกลับมาเมื่อไหร่ เผื่อนิภาธรบอกเอาไว้

“สวัสดีค่ะคุณรีน่า” พนักงานในร้านยกมือไหว้พร้อมกับทักทายนิพาดาอย่างไม่มีอาการลังเล เพราะพวกเธอแยกความแตกต่างของคู่แฝดทั้งสองด้วยการแต่งตัว อีกทั้งช่วงนี้นิภาธรก็ไม่อยู่ด้วย

“สวัสดีจ้ะ” นิพาดาทักทาย แล้วกวาดสายตามองภายในร้านที่เต็มไปด้วยเสื้อผ้าแบรนด์ดังหลากหลายเล็กน้อย

“มีอะไรให้รับใช้คะ”

“ฉันอยากได้ชุดสักชุด เอาแบบที่นีน่าชอบใส่นะ” นิพาดาบอกความต้องการของตัวเองออกไปหลังจากที่ยืนเลือกแต่ก็ไม่รู้จะเอาชุดไหนแบบไหนดี

“ได้ค่ะ” ว่าแล้วพนักงานสาวก็แวบหายไปครู่หนึ่งก่อนจะกลับมาพร้อมชุดทันสมัย มันไม่ได้เรียบร้อยเป็นงานเป็นการอย่างชุดทำงานที่เธอใส่อยู่ แม้จะเรียบแต่แฝงความเป็นแฟชั่นและนำสมัย ซึ่งดูแล้วมันน่าจะเหมาะกับเธอมากกว่าหลายๆ ชุดของนิภาธรที่เธอเคยใส่ “ชุดนี้พอได้ไหมคะ ไม่เรียบแต่ก็ไม่เปรี้ยวจนเกินไป บางครั้งคุณนีน่าก็ใส่ชุดแนวนี้ค่ะ”

“ขอบใจจ้ะ ฉันขอเข้าไปลองก่อนนะ”

“ทางนี้เลยค่ะ” พนักงานในร้านเดินนำพี่สาวเจ้าของร้านไปที่ห้องลองเสื้อ และยืนรออยู่ครู่หนึ่งหญิงสาวก็เดินออกมา “อย่างกับคุณนีน่ามาเองเลยนะคะเนี่ย”

นิพาดายิ้มรับคำชมแล้วก้มลงสำรวจตัวเองเล็กน้อย “งั้นฉันเอาชุดนี้แหละจ๊ะ รบกวนเอาชุดนี้ใส่ถุงให้ด้วยนะจ๊ะ” นิพาดายื่นชุดเดิมที่เพิ่งถอดออกให้กับพนักงานสาว แล้วหยิบเงินเพื่อจ่ายค่าชุด แม้จะเป็นร้านของน้องสาวแต่เธอก็ไม่คิดจะเอาฟรี เพราะธุรกิจก็คือธุรกิจเธอเป็นลูกค้าแม้จะเป็นพี่น้องก็ต้องจ่ายเงิน

“แล้วนี่เจ้านายเราบอกหรือเปล่าว่าจะกลับมาวันไหน” นิพาดาถามขณะยืนรอพนักงานสาวคิดเงิน

“ไม่ค่ะ สั่งแค่ว่าดูแลร้านดีๆ แล้วจะโทร.มาเช็กเรื่อยๆ ”

“แล้วโทร..มาบ้างหรือยัง”

“โทร.มาแล้วค่ะ”

“โทร.มาแล้ว! ” นิพาดาถามอย่างตกใจ นั่นทำให้พนักงานสาวที่กำลังทำหน้าที่อยู่ถึงกับสะดุ้ง

“ค่ะ ก่อนคุณรีน่ามาไม่นานค่ะ” พนักงานสาวบอกต่ออย่างงงๆ ระคนสงสัย

“นีน่าว่าไงมั้ง” นิพาดารีบละล่ำละลักถาม

“ถามเรื่องในร้านแป๊บเดียวก็วางสายค่ะ”

ได้ยินอย่างนั้นหญิงสาวได้แต่พ่นลมหายใจออกมาอย่างหงุดหงิดรู้สึกไม่พอใจน้องสาวเป็นอย่างมากที่โทร.มาร้านแต่ไม่ยอมโทร.หาเธอหรือที่บ้าน เหมือนกับไม่เห็นความสำคัญของกันเลย ไม่รู้หรือไงว่าทุกคนเป็นห่วงและเดือดร้อนมากแค่ไหน

“เจ้านายเธอนี้ใช้ไม่ได้เลยจริงๆ” นิพาดาบ่นขณะรับเงินทอนที่พนักงานยื่นมาให้ และก่อนกลับเธอก็ไม่ลืมที่จะกำชับ

“ถ้านีน่าโทร.มาอีกบอกให้โทร.หาฉันด้วยแล้วกันนะ”

“ได้ค่ะ ขอบคุณที่อุดหนุนนะคะ” พนักงานสาวรับคำพร้อมกับยกมือไหว้ผู้ที่เป็นทั้งลูกค้าและพี่สาวของเจ้าของร้านอย่างนอบน้อม ก่อนจะหันไปสนใจลูกค้าที่เข้าร้านอย่างไม่คิดจะนำเรื่องของเจ้านายมาใส่ใจ แม้จะสงสัยอยู่ก็ตามว่ามันเกิดอะไรขึ้น