บทที่3

แม่เดินออกไปส่งพนาที่หน้าบ้าน แล้วก็มีเสียงรถยนต์ขับออกไป แม่เดินกลับเข้ามา

"ไป..แม่จะพาไปที่ห้อง ยายฝ้ายจัดไว้ให้เรียบร้อยแล้ว"แม่บอก

"คับ"ฝ่างกับดินพูด

ฝ่างกับดินเดินขึ้นบันไดตามแม่ไปชั้นบน ข้างบนมีห้องนอนอยู่4ห้องและห้องโถงใหญ่ที่มีชุดรับแขกวางอยู่

"ฝ่างกับดินนอนห้องนี้นะลูก...ขาดเหลืออะไรก็บอกแม่ ดินด้วยนะลูกไม่ต้องเกรงใจ...ห้องยายฝ้ายก็อยู่ข้างๆนี่แหละ มีอะไรก็ไปบอกน้องได้ แม่ไปล่ะจะไปในครัวหน่อย พักผ่อนกันนะลูก"แม่บอก

"คับแม่"ฝ่างบอก

"คับคุณน้า"ดินบอก

แม่เดินไปแล้ว ฝ่างกับดินจึงเปิดประตูเข้าไปในห้อง

ในห้องมีเตียงขนาดใหญ่ตั้งอยู่กลางห้อง มีทีวี ตู้เสื้อผ้าขนาดใหญ่ มีโต๊ะกับเก้าอี้เข้าชุดกันตั้งอยู่ มีห้องน้ำในตัว และมีระเบียงยื่นออกไปชมวิว

"เป็นไงมึง เห็นคู่แข่งหรือยัง"ฝ่างถาม

"เออ!เห็นแล้ว แต่ไม่น่ากลัวว่ะ เพราะท่าทางฝ้ายจะไม่ค่อยชอบถึงได้รีบหนีไป ทั้งๆที่รู้ว่าเขาจะมา"ดินพูด

"มันก็จริง..แต่อย่าเพิ่งวางใจไปล่ะ"ฝ่างว่า

"เออ!กูรู้..กูขอออกไปดูวิวที่ระเบียงหน่อยนะ"ดินพูด

"เออ!เดี๋ยวกูจะพาไปเดินดูรอบๆบ้าน"ฝ่างบอก

ดินเดินออกไปที่ระเบียง เขามองไปจนสุดสายตา ที่นี่เงียบสงบ อากาศก็ดี เขาอดคิดถึงฝ้ายไม่ได้ โดยเฉพาะตอนที่เธอยิ้ม เธอทำให้ใจเขาเต้นแรงมาก เขาตั้งใจไว้แล้วว่าจะต้องจีบเธอให้ได้ เขาจะไม่ปล่อยให้เธอหลุดมือไปแน่ๆ

ตอนบ่ายเกือบเย็นฝ่างพาดินเดินดูไปรอบๆบริเวณบ้าน พอเดินกลับมาก็เห็นมีรถยนต์ใครมาจอดที่หน้าบ้านของเขา

ฝ่างกับดินจึงยังไม่เดินเข้าไปแต่พากันเดินมานั่งคุยที่เก้าอี้ใต้ต้นมะม่วงที่ห่างจากบ้านพอสมควร

"อ้าว!พี่ฝ่าง พี่ดินทำไมมานั่งกันอยู่ตรงนี้คะ"ฝ้ายถาม เธอเดินมาตามทาง

"ฝ้าย..แล้วทำไมเราถึงได้เดินมาล่ะ รถหายไปไหน"ฝ่างถามกลับ

"จอดอยู่ตรงโน้นค่ะ ถ้าขี่เข้ามาคนข้างในบ้านได้ยินเสียงรถก็รู้สิคะว่าฝ้ายกลับมาแล้ว..เดินมาอย่างนี้ดีแล้วค่ะ"ฝ้ายยิ้ม เธอพยักหน้าไปที่บ้านที่มีรถจอดอยู่

"เรารู้เหรอว่ารถใครอ่ะ"ฝ่างถาม

"รู้ค่ะ...รถของพี่วิทย์ หลานชายกำนันค่ะ"ฝ้ายบอก

"นี่อย่าบอกนะว่า ฝ้ายก็หลบเขาอีกคนด้วยนอกจากนายพนาอะไรนั่นน่ะ"ดินถามขำๆ

"ค่ะ... ฝ้ายไม่รู้ว่าเขาจะมากันทำไมได้แทบทุกวัน ไม่มีงานมีการทำกันหรือไงไม่รู้"ฝ้ายบ่น

"แล้วเราหลบเขาทำไมล่ะ"ฝ่างถาม

"ถ้าฝ้ายไม่หลบนะ คงไม่ได้เข้าไร่หรอกค่ะ..มากันได้ทั้งวันน่าเบื่อค่ะ"ฝ้ายบอกทำหน้างอ

"ทำไมเราถึงไม่ชอบพวกเขาล่ะ"ฝ่างถาม

"ฝ้ายอยากมีแฟนนะคะไม่ได้อยากมีลูก..แต่ล่ะคนทำอะไรไม่เป็นกันทั้งนั้นค่ะ..ฝ้ายจะเอามาเป็นภาระทำไมคะ...แค่คุยกันยังไม่ค่อยจะเข้าใจเลยค่ะ ฝ้ายอยู่คนเดียวอย่างนี้ดีกว่า"ฝ้ายบอก

"แล้วทำไมฝ้ายไม่บอกเขาไปตรงๆล่ะ..เขาจะได้เลิกมา"ดินถาม

"ก็เขาไม่ได้เข้ามาบอกชอบตรงๆนี่คะจะได้ปฏิเสธตรงๆ...ได้แต่มาชวนคุย ชวนไปโน่นมานี่ ฝ้ายรำคาญก็เลยหนีเข้าไร่ตั้งแต่เช้าแล้วก็กลับมืดๆ"ฝ้ายพูด

"วันนี้พี่เห็นมาสองคนแล้ว จะมีคนที่สามมั้ยเนี่ย"ดินแซว

"พี่ดินไม่ต้องมาแซวค่ะ..อยู่ไปแล้วก็จะรู้เอง..อุ้ย!เขาออกมาแล้ว เดี๋ยวค่อยคุยกันใหม่นะคะ"ฝ้ายบอก เธอเห็นว่ามีคนเดินออกมาจากในบ้าน

ฝ้ายรีบปีนขึ้นไปบนต้นมะม่วงอย่างเร็ว ดินมองตามอย่างเป็นห่วงเพราะกลัวเธอจะร่วงลงมาก็รองเท้าที่เธอใส่ไม่เหมาะกับการปีนต้นไม้เลยสักนิด

"ฝ้ายยังไม่กลับ งั้นผมกลับก่อนนะคับ"วิทย์พูด

"จ้า...เดี๋ยวน้าจะบอกให้ก็แล้วกันค่ะ"แม่พูด

"คับ ผมลาล่ะคับ"วิทย์ยกมือไหว้

เขาขึ้นรถแล้วก็ขับออกมาผ่านตรงที่ฝ่างกับดินยืนอยู่

ดินแหงนหน้ามองขึ้นไปที่ต้นมะม่วง เขาเห็นฝ้ายกำลังจะลงจากต้นมะม่วง แต่ด้วยรองเท้าของเธอไม่เหมาะกับการปีนต้นไม้ทำให้ฝ้ายเหยียบกิ่งมะม่วงพลาดจนร่วงลงมา

"ว้าย!"ฝ้ายร้อง

"ฝ้าย!"ดินตกใจ 

เขารีบวิ่งไปรับตัวเธอไว้ได้ทันก่อนที่จะถึงพื้น

"พี่ดิน"ฝ้ายอุทานเมื่อเห็นคนที่มารับตัวเธอไว้ได้

"ยายฝ้าย"แม่เรียก

"ฝ้าย"ฝ่างเรียก

"เป็นอะไรหรือป่าวฝ้าย...เจ็บตรงไหนมั้ย"ดินถาม เขายังอุ้มเธออยู่

"เอ่อ!ฝ้ายไม่เป็นอะไรค่ะ พี่ดินวางฝ้ายลงเถอะค่ะ"ฝ้ายพูดเบาๆ เธออายหน้าแดง

ดินยิ้มที่เห็นฝ้ายหน้าแดง เขาค่อยๆวางตัวเธอลง

"ยายฝ้ายเป็นไงบ้าง แล้วทำไมขึ้นไปอยู่บนนั้น นี่ถ้าตาดินไม่รับไว้เราต้องเจ็บตัวแน่ๆ"แม่บ่น

"ก็เพราะพี่วิทย์นั่นแหละค่ะ...ที่ทำให้ฝ้ายต้องขึ้นไปอยู่บนนั้นอ่ะ"ฝ้ายบอก

"เรานี่นะ..โตเป็นสาวแล้วยังทำตัวเป็นผู้ชายอยู่อีก"ฝ่างว่า

"ก็เพราะอย่างนี้ไงแม่ถึงอยากให้ฝ่างกลับมา...จะได้มาช่วยกันดูแลน้องสาวของเราบ้าง แม่ล่ะเหนื่อยจริงๆ"แม่บอก

"โธ่!แม่คะ อย่าเบื่อฝ้ายเลยนะคะ"ฝ้ายเข้าไปกอดแม่

ดินกับฝ่างพากันหัวเราะที่ฝ้ายออ้นแม่

"เราก็เป็นอย่างนี้ทุกที แล้วทำไมถึงร่วงมาได้ล่ะ ปกติเราปีนต้นไม้เก่งจะตาย"แม่ถาม

"ก็รองเท้ามันเป็นแบบนี้น่ะค่ะ...ก็เลยพลาด...ขอบคุณพี่ดินนะคะที่ช่วย"ฝ้ายหันมาบอกดิน

"ไม่เป็นไรหรอก..พี่เห็นตั้งแต่ตอนที่ฝ้ายปีนขึ้นไปแล้ว ก็เลยระวังอยู่"ดินบอก

"แล้วรถของเราไปไหนล่ะ"แม่ถาม

"อยู่นั่นค่ะ..เดี๋ยวฝ้ายไปขี่กลับบ้านก่อนนะคะ"ฝ้ายบอก

"ขี่ระวังล่ะ"ฝ่างบอก

"ไปลูกฝ่าง ดินเข้าบ้านกัน หิวข้าวแย่แล้วมั้ง"แม่บอก

"ยังไม่ค่อยหิวหรอกคับคุณน้า"ดินบอก

"ดินเรียกน้าเฉยๆก็พอลูก..ไม่ต้องมีคุณหรอก"แม่บอก

"คับ"ดินรับคำ

ทุกคนพากันเดินตรงไปที่บ้าน..ส่วนฝ้ายเดินไปขี่รถกลับไปจอดที่โรงรถข้างบ้าน

"มากินข้าวกันได้แล้วลูก"แม่เรียก

"ฝ้ายแล้วเรากินมาหรือยังลูก"แม่ถาม

"กินมาจากบ้านลุงมิ่งบ้างแล้วค่ะ..แต่เดี๋ยวจะกินเป็นเพื่อนพี่ฝ่างกับพี่ดินอีกหน่อยค่ะ"ฝ้ายบอก

"ฝ้ายกินข้าวน้อยไปหรือป่าว ผอมและตัวเล็กมากเลย"ดินพูด

"ฝ้ายก็กินมากนะคะ...แต่มันไม่อ้วนเองค่ะ"ฝ้ายบอก

"ทำงานมากไปล่ะสิ เราน่ะ"ฝ่างบอก

"ก็ไม่นะคะ..ฝ้ายมีคนงานช่วยเยอะแยะ"ฝ้ายบอก

"ฝ้ายเข้าไร่กี่โมงล่ะ"ดินถาม

"ตอนนี้ก็จะประมาณตื5ค่ะ...แต่ถ้าวันไหนต้องตัดกล้วยไม้กับกุหลาบก็ตี4ค่ะ"ฝ้ายบอก

"แล้วพรุ่งนี้ไปกี่โมงล่ะ..พวกพี่จะได้ไปด้วย"ฝ่างถาม

"พรุ่งนี้ ฝ้ายจะเข้าไร่ตอนบ่ายค่ะ. ตอนเช้าจะเข้าไปเคลียร์งานที่ออฟฟิตก่อนค่ะ"ฝ้ายบอก

"นั่นแหละ เราจะไปกี่โมง"ฝ่างถาม

"7โมงค่ะ พี่ฝ่างกับพี่ดินจะไปด้วยหรือคะ"ฝ้ายถาม

"ใช่สิ..พี่กลับมาช่วยงานเรา ก็ต้องไปกับเราน่ะสิ..ต่อไปนี้ฝ้ายมีพี่กับไอ้ดินมาช่วยแล้ว อย่าทำอะไรคนเดียวอีก มีอะไรก็เอามาปรึกษากันได้..เข้าใจมั้ย"ฝ่างบอก

"ค่ะ...เข้าใจแล้ว กินข้าวเถอะค่ะจะได้พักผ่อน"ฝ้ายบอก

ทุกคนนั่งกินข้าวและคุยกันอย่างมีความสุข ดินนั่งคุยไปมองฝ้ายไป...เขาชอบมองเวลาเธอยิ้ม และเขาแน่ใจว่าเธอยังมีเรื่องที่จะทำให้เขาประหลาดใจได้อีกอย่างแน่นอน