บทที่ 9 ควรอาบน้ำได้แล้ว

มุกดานั่งรออยู่ที่โซฟาในห้องรอแขก เพื่อรอนัทธ์

นัทธ์นำสัญญากลับเข้าไปวางไว้ที่ห้องหนังสือของคุณชาย จากนั้นก็ลงมาที่ห้องรับแขกอีกครั้ง

“คุณมุกดา เดี๋ยวผมจะพาคุณไปที่ห้องของคุณ” นัทธ์พูดกับมุกดา

“อืม ได้ค่ะ เอ๊ะ จริงสิ คุณลุงคะ ฉันมีเรื่องอยากจะถามค่ะ คุณชายของพวกคุณชื่ออะไรเหรอคะ เขาเป็นสามีของฉันแล้ว ฉันคงจะไม่รู้อะไรเลยไม่ได้หรอกสินะคะ?” มุกดาเอ่ยถามไล่หลังนัทธ์

นัทธ์หยุดลงอย่างกะทันหัน มุกดาก็เลยพุ่งชนเข้าไป

“โอ๊ย” มุกดานึกไม่ถึงเลยว่านัทธ์จะหยุดลงกะทันหันอย่างนี้

“ขอโทษครับคุณมุกดา คุณชายของพวกเราเพื่อหลบเลี่ยงปัญหายุ่งยากแล้ว การแต่งงานสองปีนี้ระหว่างคุณกับเขา คุณจะไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร อย่างนี้หลังจากที่พวกคุณหย่ากันไปแล้ว ทั้งสองจะได้ไม่มีความรู้สึกคิดถึงหรือเป็นห่วงใด ๆ ต่อกัน” นัทธ์พูดกับมุกดา

มุกดาพยักหน้า เธอรู้สึกว่าสามีคนนี้ช่างคิดได้รอบคอบเกินไปแล้วจริง ๆ ความจริงแล้วรู้ก็ไม่อยากรู้เอามาก ๆ เลยว่าเขาเป็นใคร แล้วก็ไม่อยากเห็นหน้าเขาด้วย ถ้าหากอัปลักษณ์ไม่ไหว เธอก็คงทำใจยอมรับไม่ลง

นัทธ์เห็นว่ามุกดาดูเชื่อฟังเป็นอย่างมากอีกทั้งยังไม่ได้ถามอะไรอีกด้วย เขาก็เลยไม่ได้พูดอะไรด้วยเช่นกัน แล้วพามุกดาเข้ามาในห้องของเธอ จากนั้นเขาก็ขอตัวลาไปแล้ว

ห้องนี้ใหญ่มาก ตรงกลางมีเตียงทรงกลมขนาดใหญ่ตั้งวางอยู่ รอบ ๆ ด้านมีของประดับตกแต่งโทนสีขาวดำอยู่บางส่วน มองดูแล้วแข็งแกร่งมาก คงจะเป็นห้องนอนผู้ชายสินะ

คืนก่อนก็ถูกเคี่ยวกรำมาทั้งคืน เมื่อวานก็ทรมานมาแล้วทั้งวัน เมื่อคืนนี้ก็คือคืนที่ต้องนอนอยู่ที่โรงพยาบาลนั่นเอง ตอนนี้พอมุกดาได้เห็นเตียงนอนขนาดใหญ่นุ่ม ๆ นั่นแล้ว ก็รู้สึกเหมือนร่างกายทรุดโทรมไปหมดแล้ว

เธอไม่สนใจแล้วว่าตัวเองยังสวมชุดราตรีขาด ๆ นั้นอยู่ เพียงแค่ถอดรองเท้า แล้วล้มตัวลงนอนหลับบนเตียงทันที

มุกดาที่นอนหลับอยู่นั้น ก็ได้นอนหลับสนิทสลบไสลไปแล้ว เมื่อรอให้เธอตื่นขึ้นมา ท้องฟ้าก็มืดไปเสียแล้ว

ถ้าจะพูดให้ถูกก็คือ เธอถูกความหิวปลุกให้ตื่นแล้ว ดูเหมือนวันนี้ทั้งวัน เธอจะยังไม่ได้กินอะไรเลย

หิวจังเลย มุกดาลุกขึ้นมาจากเตียง แล้วเปิดไฟตรงหัวเตียง

ภายในห้องนอนใหญ่นั้นว่างเปล่า ไม่มีเสียงอะไรเลยสักนิด มุกดามองดูเวลา ตอนนี้เป็นเวลาตีหนึ่งแล้ว

เธอเปิดประตูห้องนอน คิดอยากจะออกไปหาอะไรกินที่ห้องครัวสักหน่อย เมื่อเดินลงมาข้างล่าง ห้องรับแขกก็มืดสนิทแล้ว จึงใช้แสงไฟจากมือถือส่อง มุกดามองค้นหาไปรอบ ๆ ทิศ วันนี้เธอมัวสนใจแต่จะนอน แม้แต่ห้องครัวกับห้องกินข้าวอยู่ที่ไหนเธอก็ยังไม่รู้เลย

ในขณะที่เธอกำลังหาอยู่นั้น จู่ ๆ ไฟที่อยู่ข้างตัวก็สว่างขึ้นมา ทำเอามุกดาสะดุ้งตกใจ แสงไฟที่สว่างจ้าสาดส่องเข้ามาที่ดวงตาของเธอ

“คุณมุกดา คุณหิวแล้วใช่ไหมครับ?” เสียงของนัทธ์ดังขึ้นมาจากทางที่มีแสง

“ค่ะ คุณลุง ฉันรู้สึกหิวนิดหน่อยแล้ว” มุกดาเพียงแค่ยอมรับอย่างตรงไปตรงมา

“ข้างในนี้มีเค้กกับนมวัวจำนวนหนึ่ง คุณก็นำไปกินเถอะ เพราะในบ้านไม่มีอาหารเหลือแล้ว” นัทธ์หยิบของบางส่วนออกมาจากตู้เย็น แล้วยื่นให้มุกดา

มุกดามองนัทธ์ด้วยความซาบซึ้งใจแวบหนึ่ง ก่อนจะกัดเค้กไปคำหนึ่ง

“คือว่าคุณมุกดา ในห้องของคุณมีเสื้อผ้ามากมายหลายรูปแบบ คุณสามารถเปลี่ยนชุดที่อยู่บนตัวได้นะครับ อีกอย่างก็คือคุณมุกดา คุณสามารถอาบน้ำก่อนแล้วค่อยนอนหลับได้นะครับ” วันนี้นัทธ์คิดอยากจะเข้าไปในห้องของมุกดาเพื่อเรียกเธอมากินข้าว เธอยังสวมเสื้อผ้าขาดรุ่งริ่งอยู่และนอนหลับอย่างเอาเป็นเอาตาย หากคุณชายมาเห็นเข้า ก็ไม่รู้เลยว่าจะรังเกียจแค่ไหน!

มุกดาหน้าแดง คุณลุงคนนี้คิดว่าตนเองสกปรกมากเลยสินะ? เธอได้แต่ตอบรับเบา ๆ หนึ่งคำ

พอมุกดากินขนมเค้กเสร็จแล้ว เธอก็กลับไปที่ห้องนอน แล้วรีบเข้าไปที่ห้องน้ำ เธอควรจะอาบน้ำได้แล้ว ไม่ได้อาบน้ำมาตั้งสองวันก็สมควรแล้วที่จะถูกคนรังเกียจ

ในตอนที่เธอเพิ่งจะเข้าห้องน้ำไปได้ไม่นาน ประตูห้องนอนก็ถูกเปิดออก ร่างสูงใหญ่ค่อย ๆ เดินเข้ามาอย่างไม่ให้สุ้มให้เสียง