บทที่ 10 ผู้หญิงคนนี้สวยมาก

พอมุกดาอาบน้ำเสร็จแล้ว ก็รู้สึกว่าตัวเองสบายใจขึ้นมามาก แต่พออาบน้ำเสร็จแล้ว ถึงเพิ่งจะนึกขึ้นได้ว่าตัวเองลืมหยิบชุดมา

เธอเองก็คิดว่าในห้องไม่มีใครเช่นกัน จึงเปิดประตูห้องน้ำออก เตรียมที่จะออกไปหยิบชุดมาสวม ได้ยินคุณลุงคนนั้นบอกว่าได้เตรียมชุดเอาไว้ให้ตนเองแล้ว คงจะอยู่ในตู้เสื้อผ้าที่ห้องสินะ

มุกดาเปลือยกายโล่งโจ้ง เดินมาอยู่ที่หน้าตู้เสื้อผ้า เพิ่งจะเปิดประตูเสื้อผ้าเท่านั้น ไฟก็ดับลงทันที ไฟดับเหรอ?

พอมืดสนิทแบบนี้ ก็ต้องมองอะไรไม่ชัดเจนอยู่แล้ว มุกดาจึงล้มเลิกที่จะตามหาของไปเสีย แล้วกลับไปนอนต่อบนเตียงเสียเลย เพื่อเติมพลังให้เต็มอิ่ม พรุ่งนี้จะได้ไปหางานทำ

มุกดาคลำหาเตียง แต่แล้วเธอก็เท้าลื่นแล้วพุ่งเข้าไปตรงที่ผ้าห่ม

ถึงแม้ไฟจะดับลงแล้ว แต่เธอก็ยังรู้สึกอายอยู่นิดหน่อย

เพิ่งจะพุ่งเข้าไปในผ้าห่ม มุกดาก็รู้สึกได้มีบางอย่างผิดปกติ ตนถูกฝ่ามือใหญ่ลากเข้าไป แล้วปะทะเข้าไปในอ้อมกอดของคนคนหนึ่ง

“อ๊า! คุณเป็นใคร?” มุกดาดิ้นรนขัดขืนอย่างสุดแรง

“ผมเป็นสามีของคุณ แล้วก็เป็นคนให้เงินคุณ เป็นคนรักษาอาการป่วยให้พ่อคุณ” คนคนนั้นพูดอยู่ในความมืด น้ำเสียงนั้นยังดูแปลกพิกล แต่ทว่าเสียงนั้นทำให้มุกดาหยุดดิ้น

พอคนคนนั้นเห็นว่ามุกดาไม่ได้ดิ้นขัดขืนอีก จากนั้นฝ่ามือใหญ่ก็ลูบคลำหน้าอกของมุกดาอย่างตรงไปตรงมา

มุกดาดูแล้วผอมมาก แต่ความเป็นจริงแล้วนั่นก็คือหน้าอกคัพ 36D ดูแล้วฝ่ามือใหญ่นั่นจะชอบขนาดของมันมาก

“เอ่อ สามี พวกเรายังไม่ได้จดทะเบียนสมรสกันเลยนะคะ คุณทำแบบนี้จะไม่รีบเกินไปหน่อยเหรอ?” มุกดาลองถามหยั่งเชิง

ชลธีลูบไล้ไปตามร่างกายของมุกดา หากไม่ใช่เพราะหลายวันก่อนนี้ร่างกายนี้ทำให้เขารู้สึกถึงข้อดีของการเป็นผู้ชาย เขาก็คงจะไม่หลงใหลร่างกายของเธอถึงขนาดนี้หรอก เพียงแค่คืนเดียวที่ไม่ได้อยู่ด้วยกัน เขาก็รู้สึกตื่นตระหนกที่ตัวเองคิดถึงมันแล้ว

อย่างไรเสียเธอก็ไปแล้ว ที่บ้านก็ยังมาบังคับให้แต่งงานอีก ชลธีก็เลยตามหาผู้หญิงที่ถูกเขาเปิดบริสุทธิ์เสียเลย แบบนี้ตนเองก็จะได้ไม่รังเกียจ แล้วยังรับมือกับคนในครอบครัวได้อีก แล้วก็ยังสามารถค่อย ๆ รอให้เธอกลับมาได้ด้วย

“ไม่รีบ ทุกอย่างกำลังดี” ชลธีพูดจบแล้ว ก็พลิกตัวขึ้นมาเหนือร่างของมุกดา เขาต้องการเธอ หนำซ้ำยังต้องการเธอด่วนมาก

มุกดาถูกเคี่ยวกรำทั้งคืนจนเกิดสุดจะทนอีกครั้ง เธอไม่รู้ว่า ชลธีออกไปตั้งแต่เมื่อไหร่ ท้องฟ้าเริ่มสว่างตั้งแต่ตอนไหน เธอเองก็ไม่รู้ ถ้าไม่ใช่เพราะเสียงโทรศัพท์ดังอย่างเอาเป็นเอาตาย เธอก็คงจะนอนหลับต่อไปทั้งวัน

โทรศัพท์สายนั้นเป็นของจันวิภา พอรับโทรศัพท์แล้ว เสียงของจันวิภาก็เกือบเสียดแทงเข้าไปในแก้วหูของมุกดา

“มุกดา วันนี้มีนัดสัมภาษณ์นะ นัดสัมภาษณ์ที่บริษัทฮอนดากรุ๊ปเธอกล้าไปสายเหรอ? รีบมาเร็วเข้า!”

ฉับพลันนั้นมุกดาก็นึกขึ้นมาได้ทันทีว่าวันนี้มีนัดสัมภาษณ์กับบริษัทฮอนดากรุ๊ป เธออยากได้งานมาก ๆ ก่อนหน้านี้เพื่อรักษาอาการป่วยของบิดาแล้ว จึงได้ไปสมัครงานที่ บริษัทฮอนดากรุ๊ปและได้รับการแจ้งว่าจะมีนัดสัมภาษณ์วันนี้

มุกดารีบลุกขึ้นจากเตียงทันทีเธอไม่สนใจอาการปวดเมื่อยตามร่างกาย แล้วเปิดตู้เสื้อผ้าออก เป็นไปอย่างที่คาดไว้ข้างในนั้นมีเสื้อผ้าอยู่เยอะมาก เธอเลือกเสื้อเชิ้ตสีขาวมาตัวหนึ่งและกระโปรงสีดำ ตามด้วยล้างหน้าตัวเองสักหน่อย แล้วมัดรวบผมยาวให้เป็นทรงหางม้า

ในตอนที่เธอเดินลงบันไดมานั้น นัทธ์ก็ได้รอเธออยู่ก่อนแล้ว บนโต๊ะนั้นมีอาหารเช้า แต่พอมุกดาเหลือบมองเวลาก็พบว่าจะไม่ทันแล้ว

“คุณลุงคะ ช่วยให้รถไปส่งฉันที่บริษัทฮอนดากรุ๊ปหน่อยได้ไหมคะ?” มุกดาถามด้วยความเร่งรีบ

ถ้อยคำที่เธอเอ่ยถามนั้นทำให้นัทธ์ตกใจแวบหนึ่ง หรือว่าสาวน้อยคนนี้จะรู้ว่าคุณชายเป็นท่านประธานของบริษัทฮอนดากรุ๊ปแล้ว?

เพียงแต่เมื่อเขาลองสังเกตดูแล้ว ก็คงจะไม่ใช่ เพราะสาวน้อยดูไม่ได้ฉลาดหลักแหลมถึงขนาดนั้น

“ได้ครับ แต่คุณจะต้องกินข้าวเช้าก่อนถึงจะไปได้ คุณชายกำชับเอาไว้” นัทธ์ชี้ไปที่อาหารบนโต๊ะ

มุกดาเองก็อยากจะนั่งลงแล้วกินช้า ๆ เหมือนกัน แต่มันไม่ทันเวลาแล้ว การสัมภาษณ์ใกล้จะเริ่มขึ้นแล้ว

“อย่างนั้นฉันเอาไปกินระหว่างทางก็แล้วกัน คุณลุง ฉันจะไปไม่ทันแล้วจริง ๆ ฉันต้องไปสัมภาษณ์งานค่ะ” มุกดารีบบอก

บริษัทฮอนดากรุ๊ปเป็นบริษัทที่ดีที่สุดในเมืองหลวง อีกทั้งสวัสดิการของพนักงานที่นั่นก็ดีมากด้วย ดังนั้นจึงมีผู้คนมากมายจึงพยายามแฝงตัวเพื่อที่จะเข้าไป

“ได้ครับ” นัทธ์เห็นมุกดาดูมีท่าทางรีบร้อน จึงคิดว่าคุณนายไปที่บริษัทของคุณชายก็ดี จะได้สบายใจลงบ้าง ยังดีกว่าไปอยู่บริษัทอื่น

วันนี้มุกดาแต่งตัวเรียบร้อยแล้ว ทำให้ดวงตาของนัทธ์เป็นประกาย ผู้หญิงคนนี้สวยจริง ๆ เลย!