อย่าทำตัวเป็นเด็ก

ขวัญข้าว....

ฉันมองดูเวลาข้อมือที่ตอนนี้มันเลยเวลาที่แด๊ดดี้ต้องมารับฉันเกือบชั่วโมงแล้วคือมันนานผิดปกติเพราะทุกครั้งที่แด๊ดดี้มารับแด๊ดดี้จะมาก่อนเวลาเสมอหรือว่าเขาลืมว่าวันนี้ต้องมารับฉัน แต่เมื่อเช้าคุณย่าก็โทรไปบอกเขาแล้วนี่นาว่าให้มารับฉันน่ะ ฉันก็เลยตัดสินใจโทรหาโทรอยู่หลายสายแต่แด๊ดดี้ไม่รับโทรศัพท์ฉันคิดในแง่ดีว่าเขาอาจจะกำลังขับรถอยู่ก็เลยไม่อยากรับโทรศัพท์ ฉันก็เลยทำได้แค่นั่งรอต่อไป

"ข้าวทำไมยังนั่งอยู่นี่ที่บ้านยังไม่มารับเหรอ"

"ถ้ามารับแล้วจะเห็นฉันนั่งอยู่ตรงนี้ไหมล่ะ ว่าแต่นายเหอะกลับไปแล้วไม่ใช่เหรอแล้วกลับมาทำไมหรือว่ามารับสาวๆ" ฉันถามพร้อมกับแซวกราฟเพื่อนสนิทหนึ่งเดียวและคนของฉัน ฉันกับกราฟเราเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็กกราฟน่ะเป็นลูกชายลุงเป้เพื่อนสนิทของพ่อฉันเองค่ะ อยากจะบอกว่ากราฟอ่ะหน้าตามันดีแล้วก็หล่อมากด้วยนะมันหล่อมาตั้งแต่เด็กเลยอ่ะสาวๆนี่กรี๊ดกร๊าดมันหนักมากตั้งแต่สมัยเรียนมัธยมแล้วยิ่งตอนนี้พอเข้ามหาลัยแล้วได้ตำแหน่งเดือนคณะวิศวะสาวๆยิ่งกรี๊ดหนักเข้าไปอีกแต่มันก็ไม่ได้สนใจใครเลยนะต่อให้ผู้หญิงคนนั้นจะสวยจะน่ารักมากแค่ไหนก็ตามมันก็ไม่สนใจ ถ้าฉันไม่รู้จักมันมาตั้งแต่เด็กฉันคงคิดว่ามันไม่ชอบผู้หญิงแต่มันเคยบอกฉันนานแล้วนะว่ามันน่ะแอบชอบผู้หญิงคนนึงอยู่แต่มันไม่กล้าไปสารภาพรักพอฉันถามว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใครมันก็ไม่ยอมบอกมันบอกว่ายังไม่ถึงเวลาที่จะบอกจนตอนนี้ฉันเลิกถามมันแล้วล่ะเพราะถ้ามไปก็ไม่ได้คำตอบอยู่ดี

"รับสงรับสาวอะไรไม่มีหรอก พอดีว่าฉันลืมส่งงานอาจารย์แล้ววันนี้วันสุดท้ายด้วยก็เลยวนรถกลับมาส่ง"

"อ่อ" ฉันพยักหน้าเข้าใจก่อนจะมองไปหน้าตึกมองว่าเมื่อไหร่แด๊ดดี้จะมาสักที

"เดี๋ยวฉันนั่งเป็นเพื่อนละกัน"

"นายไม่มีธุระที่ไหนเหรอถึงมีเวลามานั่งเป็นเพื่อน"

"มีแต่ขี้เกียจไป"

"อย่างงี้ก็ได้เหรอมีธุระแต่ขี้เกียจไป"

"อืม ถ้าเธอรู้ว่าธุระของฉันคืออะไรเธอก็จะเข้าใจว่าทำไมฉันถึงขี้เกียจไป"

"นี่อย่าบอกนะว่าลุงเป้บังคับให้นายไปกินข้าวกับน้องเกี้ยมอื๋อีกแล้ว"

"อืมดิ แม่งโคตรเซ็งเลยไม่รู้จะอะไรนักหนารู้ทั้งรู้ว่าฉันกับยัยเด็กนั่นไม่ค่อยลงรอยกันก็ยังมาบังคับให้ไปกินข้าวด้วยกันอีก เห้ออ" ฉันมองหน้ากราฟอย่างเห็นใจ

"ลุงเป้คงอยากจับคู่ให้นายกับน้องเกี้ยมอี๋ได้ลงเอยกันมั้ง"

"นี่มันยุคไหนแล้วจะมาจับค่งจับคู่อะไร คอยดูนะถ้าฉันเรียนจบมะไหร่จะหนีไปเรียนต่อแล้วไม่กลับมาที่นี่อีกเลย"

"ใจเย็นๆดิกราฟ" ทุกคนคงสงสัยว่าน้องเกี้ยมอี๋เป็นใครเธอเป็นลูกสาวสุดรักสุดหวงของลุงต๋องเพื่อนสนิทอีกคนของพ่อกับลุงเป้ค่ะ

"เธอก็พูดได้สิเธอไม่ได้ถูกลุงครามจับคู่ให้นี่"

"ลองมาจับคู่ดูสิฉันจะอาละวาดให้บ้านแตกเลยนายก็รู้ว่าฉันมีคนที่รักอยู่แล้วแล้วก็รักมากด้วย" 

"หึไม่บอกก็รู้ แม่คนคนรักเดียวใจเดียว"  ฉันถูกกราฟแซวซึ่งนี่ไม่ใช่ครั้งแรก อยากจะบอกว่ามีแค่กราฟคนเดียวที่รู้เรื่องที่ฉันรักแด๊ดดี้เพราะคนอื่นหรือคนในครอบครัวฉันไม่กล้าบอกเพราะฉันคิดว่าทุกคนคงไม่เห็นด้วย

"แน่นอนสิ เอ๊ะ นั่นแด๊ดดี้มาแล้ว กราฟฉันไปก่อนนะไว้เจอกันวันจันทร์นะ บาย" ขณะที่คุยกันรถหรูคันสีดำที่สุดแสนจะคุ้นตาแล่นเข้ามาจอดที่หน้าดึกฉันรีบคว้ากระเป๋าหนังสือแล้ววิ่งด้วยความดีใจ แต่พอฉันจะเปิดประตูรถกระจกก็ถูกเลื่อนลงทำให้เห็นว่าในรถที่ควรมีแค่แด๊ดดี้คนเดียวแต่มันไม่ใช่มันไม่ได้มีแค่แด๊ดดี้แต่มียัยลิลลี่นางแบบอกดินระเบิดที่ดังและมีชื่อเสียงมากที่สุดในขณะนี้นั่งมาด้วยแถมยังนั่งหน้าคู่แด๊ดดี้อีกซึ่งตรงนั้นมันคือที่ประจำของฉันยัยนี่มีสิทธิ์อะไรมานั่ง พอยัยนั่นเลื่อนกระจกลงจนสุดนางก็ส่งรอยยิ้มหวานๆให้ฉันแต่ทำไมฉันจะดูไม่ออกว่ารอยยิ้มนั้นไม่ใช่รอยยิ้มที่เป็นมิตรแต่มันคือรอยยิ้มของคนที่คิดว่าตัวเองชนะ  ฉันละสายตาจากยัยซิลีโคนนี่แล้วมองหน้าแด๊ดดี้ที่นั่งทำหน้าไร้อารมณ์ไร้ความรู้สึกอีกทั้งยังไม่ยอมหันมามองฉันเพื่ออธิบายว่ายัยนี่ทำไมถึงมาด้วย ในเมื่อไม่พูดไม่อะไรก็ไม่เป็นไรฉันจะไม่กลับด้วยก็ได้ถ้ามียัยนี่นั่งรถมาด้วยแบบนี้ ฉันหันหลังกลับทันทีแล้วรีบวิ่งไปหากราฟที่โชคดีที่เขายังนั่งอยู่ที่เดิม

"กราฟนายไปส่งฉันที่บ้านทีสิ" ฉันจับแขนกราฟแล้วเขย่าเบาๆ

"อ่าวแล้วเธอไม่กลับกับ..."  กราฟถามฉันแต่สายตามองไปทางด้านหลังเขาคงสงสัยว่าทำไมฉันถึงขอกลับกับเขาทั้งที่แด๊ดดี้มารับแล้ว

"อย่าถามเยอะ จะไปส่งไม่ไปส่ง" 

"ส่งแต่แน่ใจนะว่าจะกลับกับฉัน"

"แน่ใจดิ ไปเร็ว"

"แต่แด๊ดดี้เธอลงจากรถมาโน่นแล้วนะ" ฉันรีบหันหลังกลับไปมองก็เห็นแด๊ดดี้กำลังเดินตรงมาหาฉันสายตาของแด๊ดดี้ไม่ได้มองหน้าฉันแต่มองที่มือของฉันที่ตอนนี้กำลังยืนจับแขนกราฟอยู่แต่ถามว่าฉันปล่อยแขนกราฟไหมบอกเลยว่าไม่ ฉันทำเป็นไม่สนใจสะบัดหน้ากลับมาก่อนจะลากแขนกราฟไปที่รถของเขาแต่...

"จะไปไหนขวัญข้าว"  

"ไปไหนแล้วมันเกี่ยวอะไรกับอาเฟยคะ" ทุกครั้งที่ฉันโกรธหรืองอนฉันจะไม่เรียกเขาว่าแด๊ดดี้ฉันจะเรียกว่าอาเฟยแทนซึ่งเขารู้ว่าถ้าฉันเรียกเขาแบบนี้นั่นก็แปลว่าฉันกำลังโกรธอยู่

"ขวัญข้าว!!!"

"อาอย่ามาทำเสียงแบบนี้ใส่ข้าวนะข้าวไม่ชอบ"

"แล้วที่เราทำนิสัยแบบนี้ล่ะคิดว่าอาชอบหรือไง"

"ทำอะไรคะข้าวยังไม่ได้ทำอะไรเลย"

"อาไม่อยากทะเลาะกับเรานะ กลับบ้านเดี๋ยวอาจะไปส่ง"

"ไม่กลับถ้ามียัยนั่นนั่งรถไปด้วยยังไงข้าวก็ไม่กลับถ้าอาเฟยอยากให้ข้าวกลับด้วยอาเฟยก็ต้องให้แม่นั่นลงไปจากรถไม่อย่างนั้นข้าวก็จะกลับกับกราฟ"

"อย่ามาทำตัวเป็นเด็กๆ ลิลลี่รถเค้าเสียเค้าก็แค่ขอให้อาไปส่งที่คอนโดอาเห็นว่าเป็นทางผ่านพอดีก็เลย.."

"ก็เลยมีน้ำใจไปส่ง งั้นอาเฟยก็ไปส่งยัยนั่นเถอะค่ะ ไปส่งถึงห้องนอนเลยนะคะถึงบนเตียงเลยยิ่งดี"

"ขวัญข้าว!!!"

"ป่ะกราฟไปส่งข้าวที่บ้านหน่อย เอแต่ข้าวว่าข้าวยังไม่อยากกลับบ้านตอนนี้อ่ะ ข้าวขอไปนอนเล่นคอนโดกราฟได้ไหมไปเล่นเกมส์กัน ค่ำๆค่อยกลับแต่ถ้ากลับไม่ไหวก็นอนค้างที่คอนโดกราฟเลยก็แล้วกันพรุ่งนี้ไม่มีเรียนด้วย เดี๋ยวข้าวโทรบอกคุณปู่กับคุณย่าก่อนนะเดี๋ยวท่านจะเป็นห่วง"

........................................