ตอนที่ 5 เป็นของผมเถอะ

“ห๊ะ! เมื่อกี้นายพูดว่าอะไรนะ”

“ผมบอกว่าขอจับนมหน่อย ก็นมพี่มันใหญ่อวบเต็มมือดี”

“นี่นายอยากตายจริง ๆ ใช่ไหม ไม่มีทางหรอก” พะพิมง้างมือกำหมัดทำท่าจะชกเข้าหน้านธี

“ถ้าหากไม่เห็นว่าตาเจ็บนะ นายโดนแน่”

“โห โหดแท้แค่ขอจับนมเอง นี่ตาเจ็บอยู่ขอไม่ได้หรือไง”

“ตรรกะบ้าบออะไรของนายนี่ฉันจะโมโหแล้วนะ ถ้าหากฉันปากเจ็บจะไม่ต้องขอจับกะจู๋ของนายเหรอ” พะพิมชักเลือดขึ้นหน้า

“ไม่ต้องปากเจ็บจับตอนนี้ก็ได้ครับผมยินดีให้บริการ” นธียังคงยั่วโมโหพะพิมไม่หยุด

“ถ้าหากนายยังไม่หยุดพูด นายโดนสากกระเบือแน่”

“ครับ…กลัวแล้วครับ”

“…”!

“แต่ขอกอดได้ไหม”นธีกระชากแขนของพะพิมเต็มแรงทำให้ร่างบางที่ไม่ทันตั้งตัวกลับล้มทับหน้าอกเขา ๆ รีบใช้สองแขนโอบรัดร่างของเธอไว้

“จะทำอะไรปล่อยนะ” พะพิมพยายามดิ้นให้ออกจากอ้อมแขน

“ผมชอบพี่ เรามาเป็นแฟนกันนะ” นธีไม่สนใจคำด่าของพะพิมเขายังคงมองเธอด้วยสายตาหวานซึ้ง

“เป็นแฟนบ้านนายเหรอเจอกันไม่กี่ครั้งเอง”

“ถ้าหากไม่ตกลงผมก็ไม่ปล่อยนะ” สองแขนยิ่งรัดแน่นขึ้นจนพะพิมรู้สึกหายใจไม่ค่อยออก

“ปล่อย!”

“ฉันบอกให้ปล่อยหายใจไม่ออก” ดวงตาหวานจ้องเขม็งมองเขาเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อแต่เขาหาสะทกสะท้านไม่

“นายโดนแน่ถ้าหากฉันออกไปได้”

“เมื่อกี้กะว่าถ้าหากเงียบก็จะปล่อยไปแล้วนะ แต่ตอนนี้เปลี่ยนใจดีกว่า” นธีโน้มใบหน้าของตัวเองกดตรงริมฝีปากบางของหญิงสาว ก่อนจะพยายามสอดเรียวลิ้นเข้าไปในโพรงปากเล็กดูดดื่มน้ำหวาน สองมือเล็กที่พยายามผลักร่างชายหนุ่มออก ตอนนี้กลับเปลี่ยนเป็นปล่อยอิสระ นธีแสยะยิ้มอย่างพอใจเมื่อเห็นร่างของพะพิมเริ่มอ่อนระทวย ซึ่งไร้การต่อต้านใด ๆ เธอหลับตาพริ้มเหมือนรอคอยนธีให้ช่วยเติมเต็มในส่วนลึกของความต้องการ

ชายหนุ่มเปลี่ยนจากนอนด้านล่างเป็นขึ้นครอมร่างคนพี่แล้วโน้มเข้าซอกไซ้คอขาว

“เลียนมได้ไหม”

“อืม”

นธีถกเสื้อเธอขึ้นพร้อมทั้งเอื้อมมือปลดตะข้อเสื้อชั้นใน แล้วใช้ลิ้นสากลากเลียบริเวณยอดถัน

“อยากเหรอ อยากมากไหม” เขาผละจากหน้าอกมองคนพี่กายสาวบิดเร่า ฝ่ามือหนาไล้ลงฝ่าเข้าตรงจุดกลางของหญิงสาว

“น้ำไหลเยิ้มเลย” นธีมองดูหญิงสาวเหมือนเป็นเชิงขออนุญาตเห็นคนพี่ไม่พูดอะไร ก่อนจะสอดนิ้วชี้นำร่องแล้วตามตามด้วยนิ้วกลาง เสียงนิ้วปะทะกับน้ำหล่อลื่น ยิ่งทำให้นธีอยากเป็นเจ้าของเรือนร่างใจจะขาด

“เป็นของผมนะ” ไม่มีเสียงตอบรับใด ๆ นั้นเขาเหมาร่วมว่าเธออนุญาต ชายหนุ่มอายุ 23 และหญิงสาวอายุ 35 พวกเขาไม่สามารถปฏิเสธของความต้องการของร่างกายได้ นธีค่อย ๆ ทำอย่างทะนุถนอมจนทั้งสองฝ่ายเสร็จสม นธียังคงโอบกอดพะพิมไว้ในร่างเปลือยเปล่าก่อนจะโน้มคอนโดมศีรษะเธอฟอดใหญ่

“นายคงไม่คิดจังใช่ไหม”

“…”

เงียบ ไม่มีเสียงตอบใด ๆ

“นั้นก็ถือว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นนะ” พะพิมลุกขึ้นหยิบเสื้อผ้าเดินเข้าห้องน้ำเพื่อสวมใส่แล้วออกมาทำกับข้าวต่อ

1 ชั่วโมงผ่านไป

สกายเรียนเสร็จกลับมาห้องพะพิมแล้วก็รู้สึกแปลกใจที่ไม่เห็นนธี

“วันนี้เขาต้องมาทำกับข้าวไม่ใช่เหรอครับ” สกายกวาดสายมองดูรอบ ๆ ห้อง

“ใช่ ๆ เขามาแล้วแต่โขลกพริกกระเด็นเข้าตา ก็เลยกลับห้องแล้วค่ะ…ลองทานฝีมือพี่ดู พอทานได้ไหม”สายตาของพะพิมพยายามหลบซ่อนบางอย่าง สกายมองมองดูจานผัดกระเพราะกับไข่เจียว ที่วางตรงหน้าแล้วลองตักเข้าปาก

“ทานได้นะครับ รสชาติดีเลย” ดวงตาเขามองเธออย่างอ่อนโยน มุมปากประดับด้วยรอยยิ้ม

“จริงเหรอคะ พี่คิดว่ากายกินไม่ได้เสียอีก” เธอตอบพลางอย่างโล่งอกแล้วยิ้มน้อย ๆ

“แต่พี่ไม่ต้องทำกับข้าวแล้วนะ เราจะสั่งกับข้าวผมไม่อยากให้พี่ต้องมาเสียเวลานั่งทำ” สกายลุกขึ้นเดินไปดูโต๊ะทำงานของเธอ ที่มีกระดาษแปะอยู่เต็มไปหมด

“พี่อยากเป็นนักเขียนเหรอ”

“ใช่ ๆ ความฝันตอนเด็กอ่ะ” พะพิมหลุบสายตาต่ำลง

“แต่เขียนมาหลายเรื่องแล้วยังไม่แมสเลย” เสียงพะพิมถอนหายใจเบา ๆ

“พี่อย่าเพิ่งท้อนะ เขียนไปเรื่อย ๆ เดี๋ยวก็ดังเชื่อดิ”

“อืม” พะพิมก้มหน้าทานข้าวต่อ

“แล้วสกายหล่ะ เรียนจบแล้วอยากเป็นอะไรเหรอ”

“ผมแค่มีชีวิต แต่ไม่สามารถจะมีความฝันได้เหมือนพี่หรอก ผมมีชีวิตแค่เพื่อทำตามความฝันของพ่อกับแม่อ่ะครับ”

“โห อย่างนั้นเหรอ”

“ใช่ครับ ผมอิจฉานธีนะ เขาสามารถทำอะไรก็ได้ตามที่ใจตัวเองปรารถนาไม่ต้องขึ้นต่อใคร

“เหรอ…อืม” พะพิมก็ไม่รู้ว่าระหว่างเธอที่มีชีวิตดิ้นรนทำทุกอย่างเพื่อตัวเองตั้งแต่เด็ก กับสกายที่ครอบครัวได้วางรากฐานทั้งหมดไว้ให้ มีเงินใช้อย่างล้นเหลือไม่ต้องมาคอยกังวลกับค่าเช่าที่จะมาถึงเหมือนเธอ อยากซื้ออะไรก็ซื้อเสื้อผ้ากระเป๋าล่วงเป็นของแบรนด์เนม มีรถหรูขับไปมหาลัยแต่ไม่สามารถทำหรือเป็นอย่างที่ใจต้องการได้ อันนั้นมีความสุขมากกว่ากัน

“นั้นเรามาดื่มให้แก่ชีวิตของเราเพื่อวันหนึ่งเราสามารถเป็นไปได้ตามที่ใจปรารถนา” พะพิมหยิบแก้วน้ำของสกายยื่นให้เขา แล้วยกแก้วน้ำของเธอชนกับแก้วของเขา

“ได้เลยครับพี่ ผมจะพยายามมีชีวิตเป็นของตัวเอง”