ความรักเฮงซวย 2

“อิห่า ปากมึงนะ เออ กูยังไม่โดน แต่เขาน่ะไปฟันคนอื่น แถมเป็นคู่อริของกูด้วย”

“ยายพี่กรอะไรน่ะเหรอ”

“เอ่อ นั่นแหละ”

“อ้าวเวร กูบอกมึงแล้วไงว่าเขาสองคนต้องซัมติงกันมาก่อน มึงก็ไม่เชื่อกูเลย”

“ก็ใครจะไปรู้ ถ้าซัมติงกันมาแล้ว ทำไมไม่เป็นแฟนกันให้รู้แล้วรู้รอด มาจีบกูทำไม”

“ก็คงอยากได้มึงด้วยไง คิดไม่ออกเหรอ แต่ช่างเถอะ มึงเลิกกับเขาก็ดีแล้ว คืนนี้มึงโสด มึงมาแรดๆ แถวนี้ รับรองผู้ชายคุณภาพเต็ม มึงจะมัวไปโศกเศร้าโศกากับผู้ชายเกรดบีทำไม เกรดเอรอแกอยู่นะ”

“เกรดเอจะเอาเกรดซีอย่างกูไปทำไมวะ”

“มึงก็ อย่าดูถูกตัวเอง มึงสวย หุ่นดี ตัวเล็กไปหน่อย แต่หน้าอกมึงชนะเลิศ คิดสิว่าจะเอาของดีตัวเองมาดักผู้ชายเกรดเอได้ยังไง”

“เอาตัวเข้าแลกเหรอ”

“โอ๊ย อิห่านี่ก็พูดตรงเกินไปแล้วนะ ของแบบนี้ หน้าตา รูปร่างมันคือด่านแรกที่ทำให้คนเราอยากรู้จักพูดคุยกัน มึงเองก็ปิ๊งพี่เรของมึง เพราะหน้าตาเขาไม่ใช่เหรอ”

“เออ...แล้วไง สรุปอุตส่าห์โทร. มาหาว่า...”

“คืองี้มึง ตอนไปเที่ยวนิวยอร์คกูเจอผู้ชายเกรดเอ เราคุยกันถูกคอ เขาพาเที่ยว เราก็สนิทกันเร็วมากมึง”

“สรุปมึงโทร. มาบอกว่าได้ผัวใหม่แล้ว”

“อิห่า ปากมึงนะ กูแค่จะบอกว่าเจอคนที่ถูกใจสุดๆ ตอนนี้เขากลับเมืองไทยพร้อมกู นี่กูเพิ่งลงจากเครื่องแล้วโทร. หามึงเลยนะ”

“เป็นพระคุณมาก”

“โอ๊ย มึงนี่นะ กูจะบอกมึงว่าคืนนี้มีปาร์ตี้ คุณปาล์มเขาจัดขึ้นพบเจอเพื่อนๆ ของเขา กูอยากให้มึงไปด้วย”

“กูไม่ได้เป็นเพื่อนกับคุณปาล์มของมึงนะ”

“แต่มึงเป็นเพื่อนสนิทของกูไง มึงต้องไป”

“กูเป็นเพื่อนสนิทคนละเกรดกับมึงนะ”

“มึงอย่ามาแบ่งเกรดตอนนี้ สำหรับมึงคือเกรดเอสำหรับกูเสมอ”

“กูอยากซาบซึ้งนะอีแพม แต่ตอนนี้กูไม่ไหวจริงๆ และกูไม่อยากไปไหน”

“มึงจะนอนร้องไห้ จมกองน้ำตาอยู่ที่ห้องในเวลาแบบนี้ไม่ได้ ถ้านังพี่กรรู้เข้าหัวเราะเยอะมึงแน่นอน มึงจะเป็นคนอกหักและขี้แพ้ไม่ได้นะมึง ทั้งที่คืนนี้มีผู้ชายเกรดเอเพียบ มึงมีโอกาสจะได้คบผู้ชายดีๆ”

“ดีๆ ของมึงคือรวยใช่ไหม”

“โอ๊ย ก็ทั้งหล่อ รวย โปรไฟล์สุดยอด มึงจะไม่เอาเหรอวะ”

“เกรดซีแบบกูคงเป็นได้แค่กิ๊ก หรืออาจไม่ได้เป็นแค่กิ๊ก แต่เป็นของเล่นชั่วคราว”

“มึงก็คิดอีกด้านหนึ่งสิ ว่าอย่างน้อยผู้ชายพวกนั้นก็เกรดคุณภาพนะโว้ย บางทีแค่มีเซ็กซ์ดีๆ เปิดโลกกว้างกับเขาบ้าง เพราะวันหนึ่งมึงมีแฟน แต่พร้อมจะเสียตัวคืนแต่งงาน ใครก็ทิ้งมึงทั้งนั้น มึงอย่าโลกสวย อย่าเพ้อฝันกับโลกนิยายที่มึงอ่านมาก”

“นิยายบ้าอะไร เดี๋ยวนี้นางเอกกับพระเอกเอากันตั้งแต่บทแรกนะ ยังแปลกหน้าต่อกันเลย”

“ฮ่าๆ ถามจริง”

“เออ ตามนั้นแหละ”

“มานะมึง กูอยากให้มึงเจอผู้ชายคนหนึ่ง เขาแบบดีงามอร่ามตามากมึง”

“ทำไม เขาเคลือบทองคำแท้ทั้งตัวหรือไง”

“จะว่าแบบนั้นก็ได้ ทั้งหล่อ หุ่นแซ่บ รวย การศึกษาดี”

“ดีขนาดนั้นทำไมมึงไม่เอาเขาทำผัวล่ะ ไปเอาพี่ปาล์มของมึงทำไม”

“กูเจอเขาหลังเจอพี่ปาล์ม แต่กูก็ลองทอดสะพานแล้ว แต่เขาไม่ข้าม กูก็เสียดายมากมึง เพราะเขาอาจเมินกูเพราะเห็นว่าพี่ปาล์มชอบกูก่อน”

“โรคหลงตัวเองของมึงกำเริบอีกแล้วนะ”

“เออนะ กูเสียดายเขานี่ไง กูเลยอยากให้มึงได้เขา”

“ขอบคุณในความปรารถนาดีของมึง ขนาดมึงทอดสะพานแล้ว เขายังไม่เอา มึงคิดว่าเขาจะเอากูเหรอ”

“อ้าวอินี่ กูก็บอกอยู่นี่ไง กูเจอเขาทีหลังไง”

“เออ พอๆ อย่ามาบอกว่าเขาเป็นคนดีมีศีลธรรม ไม่เอาผู้หญิงเพื่อนว่างั้นเถอะ”

“น่าจะ...หรือไม่กูถึงจะสวย รวย เริ่ดยังไง กูก็ไม่ใช่สเปกของเขา”

“กูว่าอย่างหลัง”

“มึงปากดีแบบนี้ มาเลย คืนนี้มาพิสูจน์เสน่ห์ตัวเองหน่อยเหอะ”

“มึงคะยั้นคะยอเหมือนอยากจะได้เอง”

“กูได้พี่ปาล์มแล้ว หล่อน้อยกว่าเขาแค่นิดเดียว แต่อย่างอื่นแซ่บมาก กูไม่อยากได้พี่เตนท์แล้ว แต่กูก็ไม่อยากให้คนอื่นได้ อยากให้มึงได้จริงๆ”

“มึงพูดเหมือนรักกูขนาดนี้ หรือจริงๆ มึงกลัวคนอื่นได้”

“เออ กูกลัวยัยปริมได้”

“สรุป มึงกลัวเพื่อนรักเพื่อนริษยาของมึงได้เขาว่างั้นเถอะ”

“เออ มันจะได้คนหล่อที่สุดได้ยังไง”

“กูนึกว่ามึงหวังดีกับกูจริงๆ แต่สุดท้ายมึงแค่กันท่ายัยปริมนี่นะ”

“กูหวังดีด้วย อิห่านี่มึงอย่ามาคิดโน่นนี่ให้มากความ”

“ว่าแต่ยายปริม จะไปงานคืนนี้ด้วยเหรอ มันรู้จักพี่ปาล์มเหรอมึง”

“เออ กูก็เพิ่งรู้ว่ามันรู้จักพี่ปาล์มมาก่อน และแม่งมันไปตั้งใจไปหาพี่เขาที่นิวยอร์กด้วยนะ แต่บังเอิญกูเจอพี่ปาล์มก่อนที่มันจะไปถึง ก็อย่างว่าแหละคนเราถ้าทำบุญร่วมกันมาก็ไม่แคล้วอยู่ดี” ท้ายประโยคเจ้าตัวดูกระหยิ่มยิ้มย่องกับชัยชนะนี้

“เอ่อ กูเข้าใจ มึงบอกว่าพี่เตนท์ไรนั่นหล่อกว่าพี่ปาล์มอีก ถ้ายัยปริมได้พี่เขาไป มึงกลัวจะได้แฟนหล่อน้อยกว่ายัยปริมว่างั้นเถอะ”

“มันไม่ขนาดนั้นหรอกมึง แต่กูไม่อยากให้มันได้คนเริ่ดๆ แบบนั้น กูอยากให้มึงได้มากกว่า”

ฉันพยายามเข้าใจความหวังดีของยัยแพม แต่สุดท้ายก็ยอมแพ้ เพราะมองมุมไหนก็คือยัยแพมกลัวยัยปริมได้คนที่เพอร์เฟกต์กว่าพี่ปาล์มไปนั่นเอง แต่ขี้เกียจเถียงกับมันแล้ว

“แต่คืนนี้กูไม่ไหวจริงๆ นอกจากใจสลายแล้ว กายกูสภาพโทรมสุดๆ และมึงคิดสิกูจะไปทำให้ผู้ชายหล่อ รวยเพอร์เฟกต์แบบนั้นสนใจกูได้ยังไง”

“มึงไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องนั้น กูจัดการเอง มึงก็รู้ว่ากูเทสต์ดีทั้งแต่งหน้าแต่งตัว และผู้หญิงหน้าตาสวย หุ่นดี แต่แต่งตัวเหมือนจะไปถวายเพลแบบมึง กูจัดการได้ ก็เหมือนเวลาออกงานที่มหา’ลัย กูทำให้มึงกลายเป็นดาวเด่นได้”

“แต่กูไม่ไหวจริงๆ กูเข้าใจมึงหวังดี แต่ใจกูแบบ...”

“ใจมึงจะแบบไหนก็เรื่องของมึง แต่ตอนนี้กูมาถึงคอนโดฯ มึงล่ะ รีบมาเปิดประตูห้องเดี๋ยวนี้!”

ฉันถอนหายใจแรงๆ ก่อนเดินไปเปิดประตูห้องพักให้เพื่อน พอเจอหน้าประโยคแรกที่อีกฝ่ายทัก

"ให้ตาย ยิ่งกว่าโทรม”

“ก็กูบอกแล้วไง” ฉันกระแทกเสียงใส่ยัยแพม

“เออ เดี๋ยวกูจะแปลงกายให้มึงเอง ลืมแล้วเหรอ กูยูทูปเบอร์ตัวท็อปด้านความสวยงาม ก่อนอื่น มึงไปอาบน้ำเลย”

ฉันอาบน้ำนานกว่าปกติ จนยัยแพมตะโกนหน้าห้องว่าตัวเปื่อยแล้วไหม หรือกำลังช่วยตัวเองอยู่

ปากคอมันเกินไปจริงๆ ฉันจึงออกมาจากห้องน้ำด้วยหน้าบึ้งๆ

นั่งเป็นหุ่นให้ยัยแพมแต่งหน้า ทำผมอยู่ราวครึ่งชั่วโมง จากนั้นมันก็หันตัวฉันไปยังหน้ากระจก ฉันที่ซึมๆ ไร้ชีวิตถึงกับตาถลนมองคนในกระจกอย่างชื่นชม โอ้โห ฝีมือแต่งหน้าของยัยแพมสมกับยูทูปเบอร์เรื่องความสวยงามมือต้นๆ ของเมืองไทย

ก็แหงสิ ชีวิตยัยแพมวันๆ มันก็วนเวียนอยู่กับการแต่งหน้า แต่งตัว กระเป๋าเสื้อผ้า รีวิวสินค้าก็อยู่แค่นั้น เป็นเจ้าแม่แฟชั่นตัวจริง มันจะแต่งหน้าโทรมๆ ให้ฉันสวยเป็นนางฟ้าได้ในราวกับเสก

“ไงล่ะ ตะลึงตัวเองเลย”

""""""""""""""