ตอนที่ [03] รอ

หนึ่งอาทิตย์ต่อมา

ผ่านมากว่าหนึ่งอาทิตย์ ที่อลันเอาแต่ทำงานและวุ่นวายอยู่กับการพบปะสังสรรค์กับกลุ่มเพื่อน โดยไม่คิดที่จะสนใจใยดีคนที่รอเขาอยู่ที่บ้านสักนิด เพราะตลอดหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมา เขาไม่ได้กลับเข้าบ้านอีกเลยตั้งแต่วันที่เขาสั่งกักขังณดาให้อยู่แต่ในห้อง และเขาก็ได้รับรายงานจากลูกน้องทุกวันในเรื่องต่าง ๆ ของเธอ ตั้งแต่ที่ถูกเขาสั่งกักบริเวณให้อยู่แต่ในห้อง ก็รู้สึกว่าเธอจะซึมเศร้าไร้รอยยิ้มไปมาก นั่นคือสิ่งที่ลูกน้องเขารายงานทุกวัน แต่แล้วยังไงล่ะ เขาจำเป็นต้องสนใจกาฝากแบบเธอด้วยงั้นเหรอ?

"ได้ข่าวว่ามึงสั่งขังน้องสาวตัวเองเหรอวะ" น้ำเสียงนิ่ง ๆ ของไบรอันต์ เพื่อนสนิทในแก๊งของเขาเอ่ยถามขึ้น เมื่อรับรู้มาว่าเพื่อนรักสั่งขังสาวน้อยเจ้าของรอยยิ้มสดใสอย่างณดา

"กูไม่มีน้องสาว!" อลันตอบกลับทันทีด้วยน้ำเสียงดุดัน เขาไม่เคยนับเธอเป็นน้องสาว หรือเป็นคนในครอบครัว และก็ไม่คิดที่จะนับด้วย

"แต่น้องเขาก็คิดว่ามึงเป็นพี่ชายอยู่ดี" ไบรอันต์ยังคงพูดต่อในสิ่งที่เห็นมา และแอบนึกเห็นใจณดาอยู่ไม่น้อยที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลย แต่ต้องมาถูกเพื่อนรักของเขาคิดแก้แค้นแบบนี้

"นั่นมันเรื่องของเธอ" เขาไม่สนว่าเธอจะคิดยังไง เขาสนอย่างเดียวก็คือการแก้แค้นเธอเท่านั้น 

ต่อให้เธอจะรู้หรือไม่รู้ หรือรู้แล้วจะรู้สึกยังไงเขาก็ไม่สนใจ เธอทำเขาเจ็บปวด เธอแย้งความรักจากทุกคนไปจากเขา เพราะฉะนั้น...เขานี่แหละจะเป็นคนพรากทุกอย่างกลับคืนมาจากเธอ แล้วถึงวันนั้นเธอจะได้รู้ว่านรกมันเป็นยังไง

"เป็นกูคงเสียใจแย่ ถ้าเกิดรู้ว่าคนที่ตัวเองเรียกว่าพี่ชายมาตลอด แต่อยู่ดี ๆ ดันไม่ใช่พี่ชายแท้ ๆ ซะงั้น" แดเนียล เพื่อนสนิทอีกคนเอ่ยพูดขึ้นมาอีกเสียงอย่างที่ใจคิด

เรื่องทุกอย่างของเพื่อนสนิทในแก๊งทุกคนจะรู้เห็นตลอด แต่จะรู้มากรู้น้อยก็ขึ้นอยู่ที่เจ้าของเรื่องนั้น ๆ ว่าต้องการให้รู้แค่ไหน แต่พวกเขาทั้งสี่คน อลัน ไบรอันต์ คริสเตียน แดเนียล ก็ไม่เคยที่จะต้องมีเรื่องปิดบังต่อกัน เรียกได้ว่าอ้าปากก็เห็นลิ้นไก่แล้ว

"หึ!" ไม่มีคำพูดใดหลุดออกมาจากปากของเขาอีก มีเพียงเสียงหัวเราะและรอยยิ้มร้ายกาจ ที่ไม่ว่าใครได้เห็นเป็นต้องรู้สึกร้อน ๆ หนาว ๆ อยู่ไม่สุขเป็นแน่

"กูกลับก่อนนะ" อลันลุกขึ้นยืนเต็มความสูง เอ่ยบอกเพื่อน ๆ ด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง

"ไม่รอไอ้คริสก่อนวะ" แดเนียลขมวดคิ้วถามทันที เพราะวันนี้พวกเขาก็นัดกันออกมาดื่มแก้เครียดเป็นปกติ แต่ดันขาดคริสเตียนที่ยังมาไม่ถึง

"ไม่ล่ะ ถ้ามันมากูฝากถีบมันทีแล้วกัน แม่งช้าฉิบหาย" พูดทิ้งท้ายไว้แค่นั้น อลันก็เดินออกมาทันที โดยมีลูกน้องคนสนิทอย่างเดลและฟาโรห์ คอยเดินขนานข้างทั้งซ้ายและขวา

"นายจะไปไหนต่อครับ"

เมื่อขึ้นมานั่งประจำที่บนรถ เดลที่ทำหน้าที่ขับรถก็เอ่ยถามขึ้น เพราะพักนี้เดาใจและอารมณ์ของเจ้านายหนุ่มไม่ถูกเท่าไหร่นัก จึงต้องคอยเอ่ยถามตลอดหากมีการเดินทาง

"กลับบ้าน" อลันเอ่ยตอบออกมาเสียงเรียบนิ่งเช่นเคย ก่อนที่รถยนต์คันหรูจะแล่นออกจากคาสิโนของไบรอันต์ทันทีที่ได้รับคำตอบ

ทุกครั้งที่พวกเขานัดรวมตัวกัน ก็จะใช้คาสิโนที่มีทุกอย่างครบวงจรของไบรอันต์เป็นที่รวมตัว รวมถึงครั้งนี้ก็ด้วย แม้ว่าจะชอบสังสรรค์แต่เขาก็ไม่ได้ชอบที่ที่มีแสงสีแสงอย่างพวกนักล่าตอนกลางคืนชอบกัน สิ่งที่เขาและเพื่อน ๆ ต่างมีเหมือนกันคือพวกเขาเกลียดความวุ่นวาย และที่ที่คนพลุกพล่านเป็นที่สุด แต่คาสิโนของไบรอันต์หากใครไม่รู้ก็จะมองว่าเป็นแค่คาสิโนที่ปล่อยให้คนเข้ามาเล่นพนันกันอย่างถูกกฎหมายได้ แต่จริง ๆ แล้วคาสิโนแห่งนี้จะพิเศษว่าทุกที่ ตรงที่ภายในถูกรวบรวมทุกอย่างไว้ครบวงจร ทั้งผับบาร์ ร้านอาหารต่าง ๆ เรียกได้ว่ามาที่เดียวครบจบไม่ต้องไปที่อื่น

@คฤหาสน์อลัน

ร่างสูงของอลันก้าวเข้ามาภายในบ้าน หลังจากที่หายไปเป็นอาทิตย์ ที่ไม่ได้เหยียบย่างเข้ามาที่บ้านตัวเอง สายตาคมสอดส่องสายตามองดูความเรียบร้อยภายในบ้านไปพลาง ๆ ก่อนจะเดินตรงไปยังห้องของตัวเองเมื่อไม่มีสิ่งใดผิดปกติ

"ทำไมข้าวยังเหลือเท่าเดิม"

กึก!

เสียงแม่บ้านวัยกลางคนสองคนพูดคุยกันดังมาจาก ทางห้องเจ้าปัญหาที่เขาสั่งกักขังกาฝากไว้ในนั้น

"ก็เหมือนทุกวันนั่นแหละ คุณหนูแทบจะไม่ยอมทานอะไรเลยสักอย่าง เอาแต่นั่งซึมและโทษแต่ตัวเองว่าทำให้พี่ชายไม่พอใจ ทำให้เขาโกรธตัวเองอยู่แบบนั้น"

"เอากลับเข้าไป!"

เสียงดุดันของเจ้าของบ้านอย่างอลันดังขึ้นจากด้านหลัง ทำเอาแม่บ้านทั้งสองคนที่คุยกันอยู่หน้าห้อง ถึงกับสะดุ้งตกใจหน้าซีดขึ้นมาทันที ก่อนจะรีบลนลานตอบรับแล้วยกอาหารกลับเข้าไปในห้องอีกครั้ง

"ค่ะๆๆ"

แกร๊ก~

เสียงประตูเปิดเข้ามาอีกครั้ง หลังจากที่เพิ่งถูกปิดลงไปได้ไม่กี่นาที ทำให้ร่างบางที่เอาแต่นั่งฟุบหน้าลงบนเตียงนอนตัวนั่งอยู่ที่พื้นห้อง ต้องรีบเอ่ยบอกในประโยคเดิม ๆ ออกมาอีกทันทีที่ได้ยินเสียงเปิดประตูและเดินเข้ามาภายในห้อง

"ณดาไม่หิวค่ะ" เสียงหวานปนเศร้าเอ่ยขึ้นทั้งที่ไม่หันกลับมามอง คงจะหนีไม่พ้นแม่บ้านที่ยกอาหารมาให้เธออีกตามเคย เพราะนอกจากแม่บ้านแล้วก็ไม่มีใครเข้ามาในห้องของเธอแล้ว

"แต่เธอต้องกิน!" น้ำเสียงดุดันของอลันเอ่ยขึ้นทันทีที่เธอพูดจบ

ทำเอาณดาที่ฟุบหน้าอยู่บนเตียงต้องรีบเงยหน้าขึ้นมามองยังต้นเสียงทันที เมื่อได้ยินเสียงเข้มดุดันที่คุ้นเคยของพี่ชายที่ไม่ได้เจอหน้ามาเป็นอาทิตย์แล้ว

"พี่อลัน!"

ณดาเงยหน้าขึ้นส่งยิ้มให้เขาด้วยความดีใจ ดีใจที่พี่ชายของเธอกลับมาแล้ว ดีใจที่ในที่สุดเขาก็ยอมเข้ามาคุยกับเธอถึงในห้อง

"พี่อลันกลับมาแล้ว น้องขอโทษนะคะ ขอโทษที่ทำของของพี่อลันพัง ขอโทษที่ทำให้พี่อลันโกรธ" เธอทั้งพูดทั้งลุกขึ้นเดินเข้ามาหาเขาด้วยรอยยิ้ม เขากลับมาแล้วเธอก็คงจะได้ออกจากห้องสี่เหลี่ยมนี้แล้ว…หรือเปล่า

อาทิตย์หนึ่งแล้วนะที่เธอไม่ได้ไปไหน ไม่ได้ลงไปเดินเล่น ไม่ได้ไปเตรียมตัวสำหรับการจะไปเรียนเลย ทั้ง ๆ ที่ก็ใกล้วันเปิดเทอมเข้ามาทุกทีแล้ว อีกแค่ไม่กี่วันเท่านั้นเอง

"คิดว่าอดข้าวอดน้ำประท้วงแล้วจะได้ผลว่างั้น? หึ! ถ้าอยากแห้งตายในห้องนี้ก็ไม่ต้องกิน เอาไปเก็บ!" อลันเอ่ยขึ้นอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่ยังคงความดุดัน ก่อนจะตวัดสายตากลับไปสั่งแม่บ้านให้ยกอาหารออกไป

"ดะ..เดี๋ยวค่ะ! ณดาจะกินข้าว ณดาจะกิน" ร่างบางรีบวิ่งไปแย่งถาดอาหารจากแม่บ้านไว้ทันที ก่อนจะเอามาวางไว้ที่โต๊ะแล้วรีบนั่งลงบนเก้าอี้ด้วยความเร่งรีบ

เธอไม่อยากให้พี่ชายเธอโกรธ ไม่อยากถูกขังแบบนี้อีกแล้ว เพราะฉะนั้นเธอต้องกินข้าว เธอต้องทำตามที่พี่ชายเธอบอก เธอรับปากกับคนเป็นพ่อไว้แล้วว่าจะเชื่อฟังพี่และจะไม่ดื้อ

อลันยังคงยืนกอดอกนิ่งมองร่างบางของณดา ที่ตอนนี้เธอกำลังลงมือทานข้าวอย่างเอาเป็นเอาตาย นี่ถ้าเขาไม่กลับมาเขาคงจะไม่มีโอกาศได้แก้แค้น เพราะเธออาจจะตายไปก่อน และต่อไปนี้เธอคงจะไม่ได้อดตายแล้ว เพราะสิ่งที่เธอจะได้รับมันต้องมากกว่าการอดข้าวอดน้ำตาย แต่มันจะทรมานยิ่งกว่านั้นเป็นร้อย ๆ เท่า ทรมานให้สมกับสิ่งที่เขาต้องสูญเสียไป

"พรุ่งนี้ฉันจะพาไปซื้อของ เธอคงรู้นะว่าฉันไม่ชอบคนชักช้า" เมื่อเห็นคนตรงหน้าเอาแต่กินไม่สนใจสิ่งรอบข้าง เขาจึงเอ่ยพูดขึ้นเสียงเรียบ

"จะ..จริงหรอคะ ขอบคุณนะคะ ^^" ณดารีบเงยหน้าขึ้นยิ้มหวานให้เขาด้วยความดีใจทันที ก่อนจะหันกลับไปสนใจอาหารตรงหน้าต่อ เพราะไม่อยากให้พี่ชายต้องอารมณ์เสียใส่อีก

โดยที่เธอไม่รู้เลยว่าพี่ชายที่แสนดีในสายตาของเธอนั้น ตอนนี้กำลังแสยะยิ้มมองเธอด้วยความเครียดแค้น ในเมื่อเธอเห็นเขาเป็นพี่ชายที่แสนดี เขาก็จะทำให้เธอได้เห็นว่าเขาแสนดีแค่ไหน แล้วเธอจะได้รู้ ว่าพี่ชายที่แสนดีของเธอมันเป็นยังไง

ปัง!

เสียงปิดประตูอย่างแรง ทำให้ณดาต้องเงยหน้าขึ้นมองอีกครั้ง ก็พบว่าภายในห้องไม่มีอลันอยู่ด้วยแล้ว และเสียงปิดประตูเมื่อกี้ก็คงจะเป็นเขาที่เดินออกไป ทำให้ณดาได้แต่ยิ้มให้กับประตูห้องอยู่อย่างนั้น เขาจะรู้ไหมว่าเธอดีใจมากแค่ไหนที่เห็นเขากลับบ้านมา แถมเขายังบอกอีกว่าจะพาเธอไม่ซื้อของ นั่นยิ่งทำให้เธอดีใจมากเข้าไปอีก เพราะนี่จะถือว่าเป็นครั้งแรกตั้งแต่จำความได้ ที่พี่ชายของเธอจะพาออกไปข้างนอกด้วยกัน โดยที่ครั้งนี้เธอไม่ได้ร้องขอหรือออดอ้อนให้เขาพาไปด้วยเลย