ตอนที่ [04] ยิ้มเยอะๆ

เช้าวันต่อมา

ณดารีบตื่นมาอาบน้ำแต่งตัวตั้งแต่เช้า เพื่อรอที่จะออกไปข้างนอกพร้อมกับพี่ชายของเธอด้วยความดีใจ วันนี้ดูเธอจะสดใสและยิ้มไม่หุบ เพราะตั้งแต่วันที่แอบเข้าห้องของเขาวันนั้น ก็ไม่มีใครได้เห็นรอยยิ้มสดใสของเธออีกเลย รวมถึงตัวเธอเองก็ด้วย

"ทำไมคุณหนูมาอยู่นี่ครับ แล้วนี่คุณหนูจะไปไหนเหรอครับ?" เดลลูกน้องคนสนิทของอลันที่เพิ่งเดินเข้ามาในบ้านเอ่ยถามขึ้นอย่างสงสัย ที่เห็นร่างบางของณดามานั่งอยู่ที่ห้องรับแขก แถมยังแต่งตัวซะสวยเลย แล้วเธอออกมาจากห้องได้ยังไงกัน?

"พี่อลันบอกว่าจะพาณดาไปซื้อของค่ะ" ณดาเอ่ยตอบด้วยรอยยิ้มสดใสอย่างดีใจ

"ห๊ะ!/ห๊ะ!"

คำตอบของเธอทำเอาเดลและฟาโรห์ต่างร้องอุทานออกมาพร้อมกันด้วยความตกใจ และไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน เพราะไม่คิดว่าผู้เป็นนายของตนจะพาคนที่ตัวเองเกลียดนักเกลียดหนาไปซื้อของ นี่มันเกิดอะไรขึ้น? แถมยังไม่ได้สั่งกักบริเวณเธอแล้วด้วย

"ไปเตรียมรถ"

ก่อนที่เดลและฟาโรห์จะได้ถามอะไรต่อ น้ำเสียงเรียบนิ่งของเจ้าของบ้านอย่างอลัน ก็ดังขึ้นมาจากทางด้านหลัง

"ปะ..ไปไหนครับนาย" เป็นเดลที่เอ่ยถามขึ้นด้วยความที่ยังมึนงงอยู่บ้าง เพราะไม่แน่ใจว่าสิ่งที่ได้ยินนั้นคือความจริงหรือคิดไปเอง

"ห้าง" สิ้นเสียงของอลันทั้งเดลและฟาโรห์ต่างมองหน้ากันอึ้ง ๆ ก่อนจะรีบออกไปเตรียมรถตามคำสั่งของเจ้านายหนุ่มทั้งที่ยังคงมึนงงอยู่ไม่น้อย

"^^" ณดาที่พอเห็นเดลกับฟาโรห์เดินออกไป ก็หันมาส่งยิ้มหวานสดใสให้กับพี่ชายของตัวเองเป็นการขอบคุณ

อลันเหลือสายตาคมที่เรียบนิ่งมองเธอเพียงนิด ก่อนจะก้าวเดินออกมาหน้าบ้านทันทีที่ได้ยินเสียงรถขับเข้ามาจอด ทุกคนรอบข้างของเขาต่างบอกและพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าโลกของณดานั้นสดใสและน่าอยู่ หากเธอไม่บังเอิญถูกพ่อแม่เขารับมาเลี้ยง หากเธอไม่ใช่สาเหตุที่ทำให้แม่เขาตาย หากเธอและเขาไม่รู้จักและเกี่ยวข้องกันมาก่อน เขาเองก็คงจะบอกเป็นเสียงเดียวกับทุกคนว่าโลกของเธอนั้นสดใส รอยยิ้มของเธอนั้นมีเสน่ห์น่าหลงใหลไม่น้อยเลย แต่คงจะเป็นโชคร้ายที่เธอดันเป็นคนที่เขาเกลียดยิ่งกว่าอะไร รอยยิ้มที่เธอกำลังส่งมาให้เขาถึงได้มองว่ามันน่าสมเพช สมเพชที่เธอดันไม่รู้ว่าตัวเองนั้นเป็นแค่เพียงกาฝากสำหรับเขา

@ห้างสรรพสินค้า

"จะเอาอะไรก็เลือก ฉันไม่มีเวลามาเดินกับเธอทั้งวันหรอกนะ" อลันเอ่ยขึ้นเสียงเรียบด้วยใบหน้าที่เบื่อหน่าย เมื่อก้าวเข้ามาในห้างหรูในเครือบริหารของเขาเอง

"น้องไม่รู้ว่าที่นี่เขาแต่งตัวยังไง พี่อลันช่วยเลือกหน่อยได้ไหมคะ" ณดาเอ่ยขึ้นเสียงเบาด้วยน้ำเสียงกล้า ๆ กลัว ๆ เชิงขอความคิดเห็นเพื่อให้เขาช่วยเลือกหรือแนะนำให้

"เรื่องมาก! อยากได้อะไรก็หยิบ ๆ ไป อยากใส่แบบไหนมันก็เรื่องของเธอ" แค่เขาเสียสละเวลาอันมีค่ามาเล่นบทพี่ชายแสนดีที่เธอคาดหวัง มันก็มากเกินพอแล้วสำหรับกาฝากอย่างเธอ แค่เขายอมคุยด้วยหน่อยก็คิดว่าเขาจะใจดีกับเธอตลอดงั้นสิ หึ!

"ค่ะ" ณดาพยักหน้ารับอย่างว่าง่ายทันที โดยที่ไม่เซ้าซี้อะไรอีก เพราะกลัวว่าจะทำให้เขาอารมณ์เสียขึ้นมาอีก

อลันพาณดาเดินเข้าร้านนั้นออกร้านนี้ จนเธอได้ของมามากมาย ทั้งเสื้อผ้า กระเป๋า รองเท้า ทุกอย่างที่จำเป็นสำหรับผู้หญิง แต่ดูเหมือนว่าบางอย่างมันก็ดูจะมากเกินความจำเป็นด้วยซ้ำไป

"จะเอาอะไรอีก" ร่างสูงหันกลับมาถามคนตัวเล็กที่เดินตามหลังมาติด ๆ ด้วยน้ำเสียงและใบหน้าเรียบนิ่งที่เบื่อหน่ายเต็มทน เพราะเขาเบื่อกับบทบาทพี่ชายที่แสนดีตามที่เธอคาดหวังแล้ว

"ไม่มีแล้วค่ะ" ณดารีบเงยหน้าขึ้นสบตาคมเพื่อตอบคำถามเขาทันที

"งั้นก็กลับ" พูดจบอลันก็หมุนตัวเดินออกมาอีกทาง แต่ก็ถูกมือเล็กของเธอคว้าดึงแขนไว้ไม่ยอมให้เดิน

หมับ!

"เอ่อ...น้อง น้องหิวข้าวค่ะ" เสียงหวานเอ่ยขึ้นเบา ๆ ก่อนจะค่อย ๆ ปล่อยมือออกจากแขนของเขา เธอจำได้ดีว่าพี่ชายเธอไม่ชอบให้ใครถูกเนื้อต้องตัว

เมื่อเห็นสีหน้าไม่สบอารมณ์ของเขา เธอก็รู้ได้ทันทีว่าตัวเองกำลังเรื่องมากกับเขาอยู่ ทั้ง ๆ ที่เขาก็บอกอยู่ว่า ไม่ว่างมาเล่นกับเธอทั้งวัน

"….."

"เดี๋ยวน้องกลับไปกินที่บ้านก็ได้ค่ะ พี่อลันจะได้รีบไปทำงานด้วย^^" เมื่อเห็นว่าเขาเงียบไม่ตอบอะไรออกมา เธอจึงรีบเอ่ยพูดขึ้นอีกครั้งอย่างไม่เรื่องมาก แม้จะแอบน้อยใจอยู่บ้าง แต่ก็ยังคงส่งยิ้มปิดท้ายไปให้เขาอยู่ดี

"งั้นก็กลับ" อลันเอ่ยขึ้นเสียงเรียบนิ่งแล้วเดินนำหน้าเธอออกไปทันที

ยิ่งเห็นรอยยิ้มมีความสุขของเธอ มันยิ่งทำให้เขาโกรธ โกรธที่เธอยังยิ้มมีความสุขแบบนี้ได้ มันต่างจากเขาที่ต้องแบกรับความเจ็บปวดไว้คนเดียวมานานหลายปี เขาจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าตัวเองยิ้มอย่างมีความสุขครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่

ยิ้มเข้าไว้เยอะ ๆ นะณดา แล้วเดี๋ยวเธอจะยิ้มไม่ออกอีกเลย...

หลายอาทิตย์ต่อมา

ตั้งแต่วันนั้นนี่ก็ผ่านมาหลายอาทิตย์แล้ว ทุกอย่างสำหรับณดาดูจะลงตัวไปหมด ทุกคนที่นี่ก็เริ่มดีกับเธอ เหมือนอยู่ที่บ้านกับพ่อแม่ไม่มีผิด จนเธอสามารถไว้วางใจได้หมดทุกอย่าง พี่ชายของเธอทำหน้าที่ดูแลเธอได้เป็นอย่างดีไม่มีขาด ดีจนบางครั้งเธอก็รู้สึกแปลกใจไม่น้อย

"เลิกคลาสแล้วไปไหนต่อ" เคท เพื่อนเพียงคนเดียวของณดาที่นี่ ที่เพิ่งจะรู้จักกันได้ไม่นานเอ่ยถามขึ้น

"ก็คงกลับบ้านเลย พี่อลันให้คนมารอรับแล้ว" ณดาตอบไปตามความจริง เธอเข้ามาเรียนได้เกือบสามอาทิตย์แล้ว และก็จะมีคนของพี่ชายมารับมาส่งทุกวันไม่มีขาด

"วันๆเธอได้ออกไปไหนบ้างไหมเนี่ยณดา" พอได้คำตอบเคทถึงกลับกลอกตาไปมา ชีวิตเพื่อนเธอคนนี้ดูจะอยู่ในกรอบจนน่าอึดอัดเกินไปหรือเปล่า

"....."

ณดาส่ายหัวไปมาเบา ๆ แทนคำตอบ จริง ๆ เธอก็อยากจะออกไปไหนมาไหนบ้าง แต่ก็ไม่กล้าขออนุญาตจากพี่ชายของเธอ แต่เธอก็ไม่ได้อะไรนะ เพราะอยู่แบบนี้ก็ดีแล้ว

"งั้นวันนี้ไปเที่ยวกัน เดี๋ยวฉันพาเที่ยวเอง" เคทเสนอความคิดเห็น

"ฉันขอคุยกับคนของพี่อลันก่อนได้ไหม ให้เขาเป็นคนพาเราไปก็น่าจะได้อยู่นะ" ถ้าไปแบบไม่บอกมีหวังเธอคงโดนกักบริเวณอีกแน่ ๆ แถมบางทีคราวนี้พี่ชายเธออาจจะไม่ยอมคุยกับเธอเลยก็ได้

"คุณเดลคะ ณดาอยากไปเที่ยวกับเพื่อน พาเราไปเที่ยวหน่อยได้ไหมคะ" ณดาและเคทเดินตรงมายังรถยนต์คันหรูที่จอดรอรับณดาอยู่เหมือนทุกวัน ก่อนที่ณดาจะเอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้มบาง

"คุณหนูจะไปเที่ยวไหนครับ ผมจะได้แจ้งนายก่อนพาไป" เดลที่วันนี้รับหน้าที่มารับคุณหนูของบ้านเอ่ยถาม เขาแอบดีใจกับเธอไม่น้อยที่อย่างน้อยเธอก็มีเพื่อนและอยากจะออกไปเที่ยวกับเพื่อนบ้าง ไม่ใช่อยู่แต่ในกรงที่เจ้านายเขาสร้างไว้ให้

"ไปเที่ยวรอบ ๆ เมืองค่ะ" เป็นเคทที่เป็นคนเอ่ยตอบคำถามนั้นของเดล

เดลพยักหน้าพร้อมกับกดโทรศัพท์มือถือยกขึ้นแนบหู ก่อนจะเดินห่างออกไปจากณดาและเคทเพื่อคุยโทรศัพท์ แต่สายตาก็เหลือมองมาที่สองสาวไม่ให้คาดสายตา

"เชิญขึ้นรถเลยครับ" เดลเดินกลับมาพร้อมเปิดประตูรถให้ หลังจากที่คุยโทรศัพท์และได้รับอนุญาต พร้อมคำสั่งจากเจ้านายหนุ่มอย่างอลันเป็นที่เรียบร้อย 

"ขอบคุณค่ะ/ขอบคุณค่ะ"

ทั้งสองสาวเอ่ยขอบคุณพร้อมกันด้วยรอยยิ้มบางด้วยความดีใจไม่น้อย เพราะนี่ถือเป็นครั้งแรกของณดาที่จะได้ออกไปเปิดหูเปิดตาข้างนอกบ้าง แม้จะมีคนของพี่ชายคอยตามไปดูแลและอาจจะไม่เป็นส่วนตัวก็เถอะ แต่ก็ยังดีกว่าเธอไม่ได้ออกไปเที่ยวเล่นไหนเลย

เดลมองตามรอยยิ้มของณดาก็ได้แต่แอบถอนหายใจออกมาด้วยความรู้สึกสงสารและเห็นใจไม่น้อย เพราะต่อไปนี้คงจะไม่มีใครในบ้านหลังใหญ่ได้เห็นความสดใสของเธออีกแล้ว...