EP 8 : ตามให้กลับบ้าน

EP 8

....“ของขวัญ”....

ในขณะที่ฉันยืนอยู่กับคุณแม่กลางห้าง ฉันได้ยินเสียงคนเรียกชื่อของฉัน และลงท้ายด้วยคำว่าลูก เสียงนั้นฉันจำได้ดีเลย คือเสียงของคุณพ่อ 2 อาทิตย์แล้วนะ ที่ฉันไม่ได้เห็นหน้าคุณพ่อ ฉันเลือกที่จะไม่ดูเรื่องราวของครอบครัวไม่ส่องหา พอฉันหันกลับไป คุณพ่อของฉันไม่ใช่สิ คุณพ่อของน้องสาวฉันต้องเรียกอย่างนี้มากกว่าเพราะว่าเขาไม่เคยรักฉันเลย

“คุณพ่อ”ในความรู้สึกของฉันไม่ได้เกลียดคุณพ่อที่ทำกับฉันนะ แต่ฉันน้อยใจจนฉันไม่อยากคิดถึง หรือว่าอยากเห็นหน้าท่าน

“น้องขวัญ!หนูไปอยู่ไหนมาลูก รู้ไหมว่าพ่อแจ้งความตามหาลูก แต่ก็ไม่เจอพ่อขอโทษ”คุณพ่อของฉันเดินตรงมาหาฉันโดยที่จับมือของฉันทั้งสองข้าง มองหน้าของฉัน ก่อนที่จะดึงฉันเข้าไปกอดแน่น ฉันดันตัวคุณพ่อออกจากตัวเอง แล้วก้าวขาถอยหลังหนี

“ของขวัญ”น้ำตาทั้งสองข้างของฉันไหล แต่ฉันพยายามที่จะไม่มองหน้าคุณพ่อ

“เราไปกันเถอะค่ะ”ฉันเดินไปกอดแขนคุณแม่คนใหม่ของฉัน และชวนท่านออกมาจากตรงนั้น

“ฮึ๊บ! ของขวัญพ่อขอโทษ เขารู้ความจริงทุกอย่างแล้วว่าไม่ใช่ขวัญ พ่อขอโทษ”ในขณะที่ฉันหันหลังกำลังจะเดินออกกับคุณแม่คนใหม่ของฉัน แต่คุณพ่อเอ่ยคำขอโทษและบอกความจริงว่าท่านรู้แล้วคงจะเป็นเรื่องที่รู้ว่าผู้หญิงในรูปเป็นน้องสาวของฉัน

“น้องขวัญไม่รักพ่อแล้วหรอลูก ทำไมถึงเดินหนีพ่อ”คุณพ่อยังไม่หยุดที่จะคุยกับฉันในขณะที่ฉันเดินหันหลังให้ท่าน ท่านรีบเดินมาขวางหน้าไว้ ในความรู้สึกของฉันอยากจะกอดคุณพ่อ และกลับบ้านแต่อีกใจต่อให้กลับไปก็เป็นเหมือนเดิม เพราะว่าพวกเขาไม่ได้รักฉันเลย

“กลับไปรักลูกของคุณเถอะนะคะ ฉันคงไม่ใช่ลูกของคุณ ถ้าฉันใช่ลูกของคุณ คุณคงรักฉันบ้าง ฟังเหตุผลบ้างไม่ว่าจะเหตุผลอะไร คุณจะไม่ด่วนตัดสินใจตีแต่ฉันโทษแต่ฉัน”ฉันมองหน้าคุณพ่อ ด้วยแววตาที่นิ่งแต่ก็มีน้ำตาไหลออกมาตลอด

“น้องขวัญลูก พ่อไม่ได้ตั้งใจ รู้หรือเปล่าตลอด 2 อาทิตย์ที่ลูกหายไปพ่อกินอะไรไม่ได้เลย พ่อตามหาลูกทุกที่ ที่เคยไปก็ไม่มี ฮึ๊บ! พ่อไม่ได้ตั้งใจ พ่อผิดไปแล้วให้พ่อทำอะไรก็ได้ แต่อย่าหนีพ่อไปแบบนี้อีกนะ น้องขวัญ ฮื่อๆพ่อขอโทษ”คุณพ่อเดินมาจับมือของฉันทั้งสองข้างอีกครั้ง พูดพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมา ฉันยังคงดึงมือออกจากคุณพ่อและก้าวถอยหลังมีเหมือนเดิม

“ตัดผู้หญิงที่ชื่อขวัญออกจากชีวิตพวกคุณเถอะค่ะ ในเมื่อฉันอยู่ไปก็มีแต่สร้างปัญหา”

“ฮึ๊กๆ ไม่จริงขวัญ พ่อขอโทษที่พ่อพูดแรงพ่อขอโทษที่พ่อลงไม้ลงมือ”

“คุณขอโทษ แล้วสิ่งที่คุณทำลงไปแล้วมันหายไหมคะ ทั้งจิตใจแล้วก็ร่างกายที่คุณตีฉัน โดยที่ไม่ปราณี คุณใช้มือของคุณตบหน้าฉันเหมือนฉันไม่ใช่ลูก”เป็นครั้งแรกของชีวิตที่ฉันแทนตัวเองด้วยฉันกับคุณพ่อ

“ขวัญพ่อขอโทษ ทำไมพูดห่างเหินจากพ่อแบบนี้ กลับบ้านเรานะลูก คุณแม่คิดถึงขวัญมากนะ แล้วรู้ไหมตอนนี้เฮียกลับบ้านแล้ว”ฉันมองหน้าคุณพ่อ ฉันดีใจที่เฮียกลับบ้าน เพราะว่าตลอดระยะเวลาหลายปีฉันไม่เคยได้เจอพี่ชายของฉันเลย

“เฮียหรอคะ”

“ถ้าเป็นพ่อแล้วไม่ฟังเหตุผลลูก รักแต่ลูกคนเล็ก คุณก็ไม่ควรมีลูกสาวคนโตนะคะการที่ลงไม้ลงมือกับลูกแค่ใช้ไม้ตีลูกคงจะไม่โกรธแบบนี้ แต่คุณทำทุกอย่างแม้กระทั่งตบหน้าลูก ถ้าเป็นฉัน ฉันจะไม่อยู่ให้พวกคุณทรมาน”ฉันสะดุ้งเมื่อคุณแม่คนใหม่ของฉันพูดกับคุณพ่อ ใช่ฉันจะไม่กลับไปต่อให้ฉันกลับไปก็ไม่มีใครรักฉันเหมือนกับรักน้องสาวของฉัน

“คุณเป็นใคร”คุณพ่อของฉันมองหน้าคุณแม่คนใหม่ และถามว่าท่านเป็นใคร

“ฉันเป็นใครไม่สำคัญหรอก แต่ฉันรักของขวัญมากกว่าคุณก็แล้วกัน ถึงแม้ว่าของขวัญจะไม่ใช่ลูกของฉัน ฉันจะไม่ทำแบบที่

พวกผมทำกับลูกแน่นอน”

“ของขวัญกลับบ้านเรานะ ลูกพ่อสัญญาว่าจะไม่มีเรื่องราวแบบนี้เกิดขึ้นอีก กลับบ้านเรานะ พ่อตามหาหนูทุกวันตลอด 2 อาทิตย์พ่อใจจะขาดแล้ว”สงสารตัวเองนะของขวัญ จำไว้พวกเขาไม่ได้รักเธอ ต่อให้เธอทำดีแค่ไหน เป็นคนดีมากแค่ไหน พวกเขาก็รักแต่น้องสาวของเธอ และไม่ฟังเหตุผลของเธอหรอก ฉันเตือนตัวเองและเดินมา

กอดแขนคุณแม่คนใหม่ของฉัน

“คุณแม่คะ กลับมาเถอะค่ะ”มือด้านซ้ายของฉันเช็ดน้ำตาตัวเอง และสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ชวนคุณแม่ให้กลับบ้าน

“น้องขวัญฮื่อๆ น้องขวัญอย่าทิ้งพ่อไปสิ”ในขณะที่ฉันเดินหลีกคุณพ่อ แต่คุณพ่อจับแขนของฉันและดึงไว้ ในแววตาของคุณพ่อ มีแต่น้ำตาเป็นแมวตาที่เศร้า

“ตัดขวัญออกจากชีวิตพวกคุณเถอะค่ะ คิดซะว่าขวัญไม่ได้อยู่บนโลกใบนี้แล้ว”ฉันเลือกที่จะสะบัดมือของคุณพ่อออกจากแขนตัวเองและเดินต่อ

“ของขวัญ ฮื่อๆพ่อขอโทษอย่าทิ้งพ่อนะกลับบ้านนะลูก”

“ขอโทษนะคะคุณ ในเมื่อเด็กไม่กลับไปด้วย ก็อย่าบังคับหรือว่าจะให้ฉันแจ้งความ” ฉันเดินออกมาก่อนคุณแม่คุณแม่หันกลับไปพูดกับคุณพ่อ

“ฮื่อๆขวัญ พ่อขอโทษ”ขวัญขอโทษที่เดินเดินออกมาจากคุณพ่อแบบนี้ ต่อให้ฉันอยากกลับไปแค่ไหน ฉันก็จะไม่มีทางเดินกลับไปอีก ขอให้ทุกคนมีความสุขโดยที่ไม่มีขวัญอยู่ในชีวิตนะฉันตัดสินใจแล้วว่าฉันจะไม่กลับไปที่บ้านของฉันอีก

ณ.บ้านของชาตรี

ชาตรีได้รู้ความจริงหลังจากนั้นก็ได้ออกตามหาลูกสาวคนโตแต่ก็ไม่พบ ทั้งกังวลใจแล้วก็โทษตัวเอง ที่ทำกับลูกสาวมากจนเกินไป เวลาผ่านไป 2 อาทิตย์ชาตรีกินไม่ได้นอนไม่หลับ ออกจากบ้านเพื่อตามหาลูกสาวตลอด และแล้วเขาก็ได้ไปเจอน้องขวัญลูกสาวคนโตที่เขาทำร้ายในวันนั้นโดยที่ไม่ฟังเหตุผล

“คุณ”พิมพ์ญาดา ผู้เป็นภรรยารีบเดินมาหาสามีพร้อมกับจับแขน

“ผมเจอลูกแล้ว”พิมพ์ญาดายิ้มออกมามีน้ำตาคลอด้วยความดีใจและจ้องมองหน้าสามี

“คุณเจอของขวัญแล้วหรอคะ แล้วของขวัญอยู่ที่ไหน ทำไมไม่พาลูกกลับบ้านแล้วล่ะ”

“ฮื่อๆ ลูกเกลียดผมมาก”ชาตรีทรุดเข่าลงกับพื้น ทั้งเสียใจเราก็เครียดที่ลูกสาวไม่ยอมกลับมา เพราะว่าโกรธในสิ่งที่ตัวเองนั้นทำ

“ฮื่อๆแล้วคุณไปเจอลูกที่ไหนคะ”

“ผมไปเจอลูกมากับใครไม่รู้ ผมขอโทษลูกแล้วแต่ลูกโกรธผมเกลียดผมจนไม่ให้ผมถูกเนื้อต้องตัวเลย ทำไมผมถึงเลวแบบนี้ทำไมผมถึงทำร้ายลูกตัวเอง”

“คุณพ่อครับ ตอนนี้น้องอยู่ที่ไหนเดี๋ยวผมไปตามเอง”เอ็มลูกชายคนโตที่เพิ่งกลับมาจากต่างประเทศ ได้เดินตรงมาหาคุณพ่อของเขา พร้อมกับถามว่าน้องสาวมันอยู่ไหน

“พ่อไม่รู้ว่าน้องมากับใคร ฮึ๊ก! พ่ออยากให้น้องกลับบ้าน”

“ใจเย็นๆนะครับคุณพ่อ แสดงว่าน้องปลอดภัยดี และน้องก็ต้องอยู่แถวนี้คุณพ่อไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ ผมจะพาน้องกลับบ้านเราให้ได้”

“ฮื่อๆแต่พ่อจะขาดแล้ว”ชาตรีร้องไห้ออกมาจนสุดเสียง ด้วยความเสียใจที่ตัวเองนั้นทำกับลูกจนลูกโกรธ