EP 2 : ไม่เคยฟังเหตุผล

EP 2

...“ของขวัญ”...

ฉันนั่งอยู่ในห้อง เพียงคนเดียวโดยที่หยิบหนังสือการ์ตูนมาอ่าน และน้ำตาไหลไปด้วย ฉันชอบอ่านหนังสือการ์ตูนยิ่งถ้าฉันทุกข์ใจหรือว่าเศร้าใจฉันยังต้องอ่านเพื่อให้ผ่อนคลาย

“ทำไมในวันนี้ฉันยิ่งอ่านฉันยิ่งท้อละน้องไข่มุข”มือขวาของฉันหยิบตุ๊กตาหมีสีน้ำตาลตัวไม่ใหญ่มากมาจ้องมอง ตุ๊กตาหมีตัวนี้พี่ชายของฉันหรือว่าเฮียเป็นคนซื้อให้ตั้งแต่ฉันอายุ 12 ฉันเลยตั้งชื่อให้มันว่าไข่มุกฉันรักมันมากแล้วต้องนอนกอดทุกคืน

ก๊อกๆๆ แคร๊ก!! ประตูหน้าห้องของฉันมีเสียงคนมาเคาะ แต่ฉันยังไม่ทันได้ตอบกลับ ประตูเปิดเข้ามาทันที ฉันนั่งอยู่โดยที่ไม่ได้เปิดไฟด้วย พอไฟเปิดขึ้นนั่นเป็นคุณพ่อ

“ทำไมไม่เปิดไฟ”เมื่อฉันเห็นหน้าคุณพ่อที่เขาเดินตรงเข้ามา น้ำตาของฉันก็หยุดไหลไม่ได้อยากจะถามท่านว่าฉันผิดอะไรทำไมถึงตีฉันด้วย

“ฮึ๊บ ขวัญกำลังจะไปเปิดค่ะ”ฉันเป็นคนที่ชอบอยู่ในความสงบ ชอบอยู่ในความมืดทุกครั้งที่ฉันเสียใจ หรือว่าฉันทุกข์ใจฉันจะอยู่ในความมืด โดยที่หมกตัวอยู่ในห้องตัวเองและไม่เปิดไฟ

“โกหก”ฉันต้องก้มหน้าลงเมื่อคุณพ่อบอกว่าฉันโกหกใช่ฉันโกหกจริงๆ

“คนขอโทษค่ะ”ฉันยกมือไหว้คุณพ่อโดยที่ไม่ได้มองหน้าท่านฉันโกหกจริงๆ

“แล้วไม่หิวข้าวหรอ”

“ไม่ค่ะ คุณพ่อทานข้าวแล้วใช่ไหมคะกับข้าวอร่อยไหมคะ ขวัญตั้งใจทำรอคุณพ่อเลยนะ”

“อร่อยมากๆเลย ไม่ร้องไห้สิที่พ่อตีที่พ่อบอกพ่อก็อยากให้ขวัญได้ดีนะลูก พ่อไม่อยากให้ขวัญทำน้อง เรามีกันแค่นี้ทำไมเราถึงไม่รักกัน ทำไมถึงไม่ตามใจน้องทำไมขวัญถึงชอบทำให้น้องร้องไห้”ทุกครั้งที่เข็มร้องไห้ ฉันไม่เคยทำน้องเลยแต่น้องจะโยนความผิดให้ฉันตลอด

“ขอโทษค่ะ”ต่อให้ฉันเถียงหรือว่าฉันแก้ตัวก็ฟังไม่ขึ้นหรอก ได้เพียงแต่ขอโทษและยกมือไหว้คุณพ่อ

“เปลี่ยนตัวเองใหม่นะขวัญ อย่าทำให้เป็นภาระของครอบครัว แค่พอทำงานก็เหนื่อยจะแย่แล้ว พ่อไม่ได้อยากที่จะตีลูกหรอกนะ”ฉันได้เพียงแต่พยักหน้าให้คุณพ่อ

“ค่ะ”

“แล้วก็เลิกร้องไห้ได้แล้ว ไปอาบน้ำแล้วก็ลงไปทานข้าว”คุณพ่อเดินออกไปจากห้อง ฉันพยายามลุกด้วยความที่ฉันโดนตี 2 ครั้งในวันนี้ที่ขาของฉันเป็นรอยไม้เรียว แต่ที่ก้นของฉันนั้นมีเลือดซิบออกมาด้วยโดนน้ำและสบู่เหลวก็ยิ่งแสบ

“จำไว้นะของขวัญ อย่าทำน้องร้องไห้”ฉันพูดกับตัวเองในห้องน้ำโดยที่สายตาจ่องมองเรือนร่างของตัวเองที่ถูกตี ฉันนั่นหรอที่ทำน้องร้องไห้ ฉันเป็นคนแกล้งน้องอย่างนั้นหรอ

เช้า!!

ตื่นมาในตอนเช้า หลังจากที่อาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้ว มหาลัยยังไม่เปิดนะเพราะว่าติด covid ด้วย ทุกคนอยู่กันที่โต๊ะอาหารพร้อมหน้าพร้อมตาเพื่อรอทานข้าวเช้า

“พี่ขวัญนี่น่องไก่ทอดของโปรดของพี่”เข็มตักน่องไก่ทอดกระเทียมของโปรดของฉันใส่ในจานให้กับฉัน ฉันไม่ชอบทานข้าวต้มฉันชอบมากๆเลยก็คือน่องไก่ทอด

“ขอบคุณนะ”

“เห็นไหมว่าน้องรักลูกขนาดไหนของขวัญมีอะไรน้องก็เป็นห่วงกลัวว่าพี่สาวจะไม่ได้ทาน”ฉันยิ้มและพยักหน้าให้กับคุณแม่ทุกคนต่างพากันยิ้ม แต่ไม่มีใครรู้เลยว่าในใจของฉันรู้สึกยังไงบ้าง ในขณะที่ฉันนั่งยิ้มแต่ก้นของฉันเจ็บ แล้วก็แสบเพราะว่าถูกตีไม่มีใครถามว่าแผลของฉันหายหรือยังเจ็บมากแค่ไหน

“วันนี้ไปเดินห้างกันนะคะพี่ขวัญ”

“คือ..

“พาน้องไปเดินหน่อยลูก”นิสัยของฉันคือไม่ชอบเดินห้าง แต่ชอบเดินตลาดนัดซึ่งสวนทางกับนิสัยของน้องสาวน้องสาว เข็มชอบเดินห้าง ชอบทานร้านอาหารแพงๆส่วนฉันชอบเดินตลาดนัด และทานก๋วยเตี๋ยวข้างทาง

“ได้ค่ะคุณพ่อ”เวลาผ่านไป ฉันต้องพาน้องสาวมาที่ห้าง เพราะว่าเขาจะซื้อเสื้อผ้า คุณพ่อให้บัตรเครดิตมาเพื่อซื้อของใช้

“ทำไมถึงใส่กางเกงขายาว”ฉันเลือกที่จะใส่กางเกงขายาว เป็นรอยไม้ที่คุณแม่ตี

“ไม่มีอะไรหรอกแล้วเข็มอยากซื้ออะไรหรอเราจะได้ไปโซนนั้นเลย”

“เข็มก็ไม่รู้จะซื้ออะไรเหมือนกัน แต่แค่อยู่บ้านแล้วเบื่ออยากช้อปปิ้งอยากใช้เงิน”

“เข็ม ถ้าไม่จำเป็นเราก็ไม่ต้องซื้อ กว่าคุณพ่อจะหาเงินมาให้เราใช้ได้ คุณพ่อต้องเหนื่อยมากแค่ไหน กว่าคุณพ่อจะได้กลับบ้านทำงานทุกวัน”

“ไม่ต้องมาพูด ไม่ต้องมาบ่นเหมือนยายเลยนะ ทำตัวเหมือนยายแก่แล้วหรอคุณพ่อบอกว่าให้ใช้ให้เต็มที่ เงินคุณพ่อเยอะ เอาบัตรมานี่เลย! แล้วถ้าไม่อยากอยู่ไม่อยากพาเดินก็กลับบ้านไปก่อนนะ เดี๋ยวเข็มกลับเองก็ได้”

“เดี๋ยวสิเข็มรอด้วย”น้องสาวของฉันรีบวิ่งออกไปไกล ฉันเดินตามไม่ทันไม่รู้ว่าเขาไปอยู่ส่วนไหนแล้วโทรไปก็ไม่รับสาย

“เข็ม! อยู่ไหนเนี้ย”ฉันนั่งอยู่ที่เก้าอี้กลางห้าง หันซ้ายและขวาพยายามโทรหาน้องสาว แต่เขาไม่รับสายฉันเป็นห่วงน้องสาวมากพยายามเดินหาหลายๆที่ก็ไม่เจอ”

ครืด!! เมื่อโทรศัพท์ของฉันดังขึ้น ฉันรีบมาดูคิดว่าเป็นเบอร์ของน้องสาว แต่เปล่าเป็นเบอร์ของคุณแม่

“ฮัลโหลค่ะคุณแม่”

“ไปเกเรที่ไหน กลับบ้านมาเดี๋ยวนี้นะน้องสาวกลับบ้านมาตั้งนานแล้วทำไมนิสัยแบบนี้เรื่องนี้คุณพ่อต้องรู้”!

“ค่ะ”ฉันสูดลมหายใจเข้าลึกๆ และถอนหายใจออกมา น้องสาวของฉันกลับบ้านไปแล้ว นี่ฉันกลายเป็นคนเกเรอีกแล้วหรอ รู้เลยว่ากลับบ้านไปจะต้องเจออะไร

ปึก! “โอ้ย”!! ในขณะที่ฉันกำลังรีบเดินกลับ เพื่อที่จะออกจากห้าง แต่ฉันต้องไปชนคนคนหนึ่งที่เขาตัวใหญ่มาก จนตัวของฉันล้มลงกับพื้น

“เดินไม่ได้ดูเลยหรอ”เมื่อฉันเงยหน้ามองคนที่ฉันโดนชน เขาคือผู้ชายตัวใหญ่ใบหน้าของเขาคมตาโต จมูกโด่งหล่อเท่แต่ดูน่ากลัว

“ขอโทษค่ะ”

“เหอะ! น่ารำคาญ” เขาเลือกที่จะเดินหลีกไปโดยที่ไม่ช่วยเหลือฉันสักนิด

“เกิดเป็นขวัญอะไรก็แย่ไปหมดเลยนะ”