บทนำ! (ส่วนเกิน)

บทนำ

“ทำอะไรไม่ดู ถ้าน้องเป็นอะไรขึ้นมาเเม่จะตีขวัญให้ขาเเตกเลย”ฉันรีบยกมือไหว้คุณแม่แล้วก็ขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจที่จะทำให้น้องล้ม

“ฮึ๊ก! พี่ขวัญทำแบบนี้ ไม่พอใจเข็มก็บอกมาเถอะ ทำไมชอบทำร้ายกันด้วย” ฉันส่ายหน้าให้กับน้องสาว ฉันไม่ได้ตั้งใจที่จะทำ

“แสดงว่าขวัญ ตั้งใจที่จะทำน้องใช่ไหม ไม่น่าเลี้ยงมาเลยเสียข้าวสุกจริงๆ บอกให้รักน้อง”คุณแม่เดินไปตรงที่เก่า และที่เดิม ตรงที่เขาเอาไม้เรียวอันใหญ่ไว้ ในวันนี้เราจะต้องโดนตีอีกแล้ว

“คุณแม่คะ ขวัญไม่ได้ตั้งใจจริงๆ คุณแม่อย่าตีขวัญเลยนะ”คุณแม่ไม่ฟังเลยท่านหยิบไม้เรียว เดินตรงมาหาเราก่อนที่จะฟาดเข้าที่ขาเรา

“โอ้ยฮื่อๆ ขวัญเจ็บ”ไม่เพียงแต่ตี 1 ครั้งแต่ท่าน ตีที่ขาแล้วหลายครั้งมากๆ

“จำไว้นะขวัญ อย่าทำน้อง! เข็มเข้าห้องกับแม่ลูก”ฉันนั่งลงตรงที่ฉันโดนตี โดยที่กอดตัวเองร้องไห้ คุณแม่โอบกอดน้องสาวพาเข้าไปในบ้าน

“ฮื่อๆ”เหตุการณ์ครั้งนี้ไม่ได้เพิ่งเกิดขึ้นกับฉันครั้งแรก

ฉันชื่อว่าขวัญ ชื่อจริงชื่อว่าของขวัญเป็นลูกสาวคนกลาง มีพี่ชาย 1 คนชื่อว่าเอ็มแต่ฉันจะไม่เรียกว่าพี่ เรียกว่าเฮีย และมีน้องสาวชื่อว่าเข็มอีก 1 คน ฐานะทางบ้านของรวยและมีหน้ามีตาทางสังคม ในตอนนี้ฉันอายุ 18 ปีบริบูรณ์ กำลังศึกษาอยู่ที่มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งในกรุงเทพฯ ส่วนน้องสาวของอายุ 17 ปี ฉันกับเข็มเป็นพี่น้องที่หน้าตาคล้ายกันมาก เหมือนกับฝาแฝดก็ว่าได้ และพี่ชายอายุ 24 ปี ส่วนพี่ชายของฉัน เขาไม่ได้อยู่ที่นี่เพราะว่าไปศึกษาอยู่ต่างประเทศได้ 4 ปีแล้ว ไม่ค่อยได้กลับบ้าน คุณพ่อคุณแม่จะพาน้องสาวของฉันไปหาที่ต่างประเทศ แต่ฉันไม่เคยได้ไป ถ้าถามถึงเรื่องความรักทางครอบครัวจะรักน้องสาวฉันมากกว่า ฉันทำอะไรมักจะผิดตลอด จนในบางครั้งรู้สึกน้อยใจ และตั้งคำถามกับตัวเองว่าฉันใช่ลูกของเขาหรือเปล่า ทำไมความรักที่คุณพ่อคุณแม่มีให้ ถึงไม่เท่ากันเลยทำไมถึงรักน้องสาวฉันมากกว่าฉัน

“คุณหนูของป้าไม่เป็นไรนะคะ เดี๋ยวป้าทายาให้”ก็คงจะมีแต่แม่นมแม่บ้านที่นี่เขาคอยดูแลเราคอยปลอบใจเขาอยู่ตลอดตั้งแต่เล็กจนโต

“ฮื่อๆขวัญไม่ได้ตั้งใจที่จะทำให้น้องล้ม นมเห็นใช่ไหมคะ”ฉันเอื้อมมือจับแขนของแม่นม ที่เขานั่งอยู่ด้านข้างฉัน และก็ถามเขาว่าเขาเห็นไหมที่ฉันไม่ได้ทำน้องแม่นมพยักหน้า

“นมรู้มาโดยตลอดค่ะคุณหนู แต่คุณหนูต้องอดทนนะคะ คุณหนูเป็นพี่สาว”คำก็พี่สาว สองคำก็พี่สาว ทำไมพี่สาวถึงต้องโดนตีตลอด ทั้งๆที่พี่สาวไม่ได้ทำผิดมีคำถามมากมาย ที่ฉันอยากจะถามออกไป แต่ก็ได้เพียงเลือกที่จะเงียบเพื่อให้เลือกทุกอย่างจบ

“ฮื่อๆ”ฉันกอดแม่นมร้องไห้จนพอ ก่อนที่จะตั้งสติและลุกขึ้น เรื่องแค่นี้เอง ฉันคงผิดจริงๆนั่นแหละ ไม่มีพ่อแม่คนไหนลำเอียงหรอก

เวลาผ่านไป ฉันเข้ามาทำกับข้าวอยู่ในครัว ฉันเป็นคนที่ชอบทำกับข้าว และขนมมากๆมีแม่นมนี่แหละ คอยสอนฉันเรื่องงานในครัว ส่วนเข็มน้องสาวของฉันถนัดงานวาดเขียน แตกต่างกันไป และพี่ชายชอบการออกแบบ หลายปีแล้วนะที่ฉันยังไม่ได้เจอพี่ชาย น้อยครั้งที่พี่ชายจะติดต่อมาทางฉันส่วนมากเขาจะโทรมาหาแต่น้องเข็มและคุณพ่อคุณแม่ ในความรู้สึกของฉัน ฉันเป็นเหมือนส่วนเกินในบ้านตั้งแต่จำความได้ น้อยใจทุกครั้งแต่ก็พยายามที่จะไม่คิด

“ขอโทษนะขวัญ เรื่องเมื่อกลางวัน”น้องสาวของฉัน เดินมาจากทางด้านหลัง และก็ยิ้มด้วยรอยยิ้มที่สดใสเธอมาขอโทษฉัน

“ไม่เป็นอะไรหรอก”

“เรารู้ว่าขวัญโกรธ แต่ในตอนนั้นเข็มเจ็บก็เลยบอกกับคุณแม่ไปว่าขวัญทำเข็ม”

“อื้อไม่เป็นอะไรหรอก”ไม่มีใครไม่น้อยใจหรือว่าโกรธในสิ่งที่เกิดขึ้นหรอก ถ้าน้องสาวของฉันบอกกับคุณแม่ว่าเขาล้มเองเหมือนในความเป็นจริง ฉันคงไม่ถูกตีจนขาลาย

“เข็มไม่ได้ตั้งใจจริงๆนะ ฮึ๊ก! ทำไมต้องโกรธกันขนาดนี้ด้วย พูดด้วยก็ไม่พูด”น้องสาวของฉันร้องไห้และโวยวายออกมาเสียงดังว่าฉันไม่พูดกับเขา

“ขวัญก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่ จะร้องไห้ทำไม”ฉันหันหน้าไปตอบน้องสาวฉันไม่ได้โกรธ แต่ฉันแค่นอยด์

“เกิดอะไรขึ้น”? ฉันสะดุ้งตกใจเล็กน้อยเมื่อเสียงที่พูดขึ้นนั้นเป็นเสียงของคุณพ่อ คุณแม่ที่รักน้องสาวมากกว่าฉัน ยังสู้คุณพ่อไม่ได้ที่ตามใจเข็มทุกอย่าง

“ฮึ๊บ เข็มไม่มีพี่สาวก็ได้”เข็มมองหน้าของฉันก่อนที่จะวิ่งขึ้นไปบนห้อง ทำให้สายตาของคุณพ่อที่มองจ้องมาด้วยสายตาที่โกรธ

“ทำอะไรน้องอีกห๊ะ! กี่ครั้งกี่หนแล้วขวัญทำไมชอบทำให้น้องร้องไห้”ฉันถูกคุณพ่อดุจนสะดุ้ง มีน้ำตาคลอได้เพียงแต่ก้มหน้าสุดท้ายแล้วฉันก็คือคนผิด

“คุณท่านคะคุณหนู...

“นม! ไม่ต้องมาแก้ตัวแทนกันเลยนะ กี่ครั้งกี่หนแล้วที่ปกป้องคนผิดไปเอาไม้มา”

“นมไปเอาไม้มาให้คุณพ่อเถอะค่ะ”ฉันพูดออกมาด้วยความน้อยใจ ก่อนที่จะกอดอกและหันหลังให้กับคุณพ่อ

“ได้ถ้าไม่ไปเอาไม้มาเดี๋ยวฉันไปหยิบเองอวดดี”คุณพ่อเดินไปหยิบไม้เรียวโดยที่ท่านเลือกเองเป็นไม้อันใหญ่ที่สุด

เพี๊ยะ! เพี๊ยะ! เพี๊ยะ !

3 ครั้งติดที่ไม้เรียวอันใหญ่ฟาดลงที่ก้นของฉัน ไม่ต้องถามถึงความเจ็บเลยในตอนนี้รู้สึกชาไปหมด ทั้งในหัวใจและก็ร่างกาย

“จำไว้นะขวัญ น้องก็คือน้อง น้องจะไม่ผิดอะไรทั้งนั้น ขวัญเป็นพี่สาวขวัญต้องตามใจน้อง ไม่ใช่ทำร้ายน้องแบบนี้”พรึ่บ! ไม้เรียวอันใหญ่ถูกขว้างทิ้งลงที่พื้น ก่อนที่คุณพ่อจะเดินไป

“ฮื่อๆ”ได้เพียงแต่พยุงตัวเองเดินกลับขึ้นมาบนห้อง

ตัด!!

“นมไปตามขวัญลงมาทานข้าวซิ เอ๊ะทำไมวันนี้กับข้าวน่ากินจัง”ชาตรีผู้เป็นพ่อของน้องขวัญ และน้องเข็มนั่งลงที่โต๊ะทานอาหาร ก่อนที่จะใช้สายตามองอาหารวางอยู่บนโต๊ะ และบอกให้แม่บ้านหรือว่าแม่นมไปตามลูกสาวคนโตลงมาทานข้าว

“ไปตามแล้วค่ะ คุณหนูบอกว่าทานกันเลยในวันนี้คุณหนูตั้งใจทำกับข้าวเพื่อรอคุณท่าน”ชาตรีมองกับข้าวและก็กำลังคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้น โดยที่ตัวเองตีลูกสาวไปหลายครั้งทั้งๆ ที่ลูกสาวคนโตไม่ได้กระทำความผิดเลย

“ชอบแกล้งน้อง พอโดนตีก็งอนของขวัญนิสัยเริ่มแย่ลงขึ้นทุกวัน ”พิมพ์ญาดาผู้เป็นแม่พูดขึ้น

“เราทานกันแค่นี้ก็ได้ค่ะ”และแล้วทั้งสามคนก็ทานอาหารกันด้วยความอร่อย โดยที่ปล่อยให้น้องขวัญลูกสาวคนโตร้องไห้อยู่บนห้องเพียงคนเดียว