บทที่ 3 อดีต 1.2

เสียงหวานใสยังครางระริกอย่างต่อเนื่อง เมื่อชายหนุ่มยังไม่ยอมถอนนิ้วเรียวของเขาออก แม้จะรู้ว่าเธอเดินทางไปยังดินแดนบนสรวงสวรรค์ล่วงหน้าแล้วก็ตาม

“ทีนี้เธอจะได้พบคำว่าความสุขอย่างล้นเหลือแน่...สาวน้อย”

เขาพูดชิดเรียวปากอวบอิ่มที่บวมเจ่อด้วยรสจุมพิตของเขา พิชชาพรนิ่งงันก่อนจะหลับตาลงเมื่อรู้ว่า อีกไม่กี่วินาทีข้างหน้า เธอจะไม่หลงเหลือความบริสุทธิ์อีกแล้ว

ชายหนุ่มลุกขึ้นยืนก่อนจะจัดการกับกางเกงของเขา ดึงปราการที่ปกปิด ความต้องการที่ขยายตัวใหญ่ออก มันทำให้เขารู้สึกร้อนและเจ็บปวดจนเขาต้องหาที่ปลดปล่อยโดยเร็ว พายุทาบทับร่างเปลือยเปล่าของหญิงสาวที่หอมหวานไปทั่วร่างกาย จุมพิตเธออีกครั้งอย่างเนิ่นนาน มือหนาลูบไล้ไปตามเรียวขางาม สะโพกสวย เอวคอดกิ่ว วางมือบีบเคล้นที่ทรวงอก พร้อมทั้งส่งปลายนิ้วทักทายหยอกเย้ากับเม็ดทับทิมที่ชูช่อรอสัมผัสจนร่างบางสะท้านไหวอย่างวาบหวามใจ

ขาเพรียวเสลาถูกดันให้แยกห่างกันด้วยเข่าของเขา ร่างบางสะดุ้งสุดตัวเมื่อบางสิ่งที่ใหญ่โตกำลังคืบคลานเขามาในกลีบกุหลาบของเธออย่างเชื่องช้า พายุค่อยๆ บรรจงสอดแทรกร่างกายเข้าไปอย่างใจเย็น เพราะรู้ว่าพิชชาพรยังใหม่และสด แรงสะโพกที่ขยับทีละนิด ส่วนมือหนาบีบเคล้นที่ทรวงอกคู่อวบทั้งสองข้าง ก้มใบหน้าลงจุมพิตเรียวปากบางที่เปล่งเสียงครางระคนเสียงสะอื้น เพื่อเบี่ยงเบนความสนใจของเธอ ให้หญิงสาวได้คลายความเจ็บปวด เพราะตอนนี้ตัวตนของเขาเจ็บปวดจากการบีบรัดที่คับแน่นไม่แพ้กัน

“อีกนิดเดียวคนดี...อีกนิดเดียว”

เสียงกระซิบดังอยู่ที่ข้างหู ก่อนที่พายุจะลุกขึ้นนั่งด้วยหัวเข่าทั้งสองข้างของเขา มือแกร่งจับเอวคอดกิ่วไว้แน่น

“กรี๊ดดดดด...”

เสียงกรีดร้องแสดงความเจ็บปวดอย่างที่สุดถูกปลดปล่อยออกมาจากเรียวปากงาม เมื่อชายหนุ่มดันความแข็งแกร่งที่เหลืออยู่อีกครึ่ง ให้เข้าไปจนสุดทางของกลีบกุหลาบ ชายหนุ่มจูบซับน้ำตาที่ไหลรินลงมาทางหางตาของเธออย่างอ่อนโยน เขาแช่นิ่งให้เธอปรับสภาพจิตใจและร่างกายให้เข้าที่ จุมพิตเรียวปากอวบอิ่มอีกครั้ง ส่งปลายลิ้นใหญ่สะอาดผ่านไรฟันซี่สวยที่เรียงกันเป็นระเบียบ เกี่ยวรัดแรกเร้าเรียวลิ้นนุ่มอย่างหลงใหล

พายุขยับร่างกายของเขาอย่างเชื่องช้า เหมือนจะทักทายให้ร่างของเธอคุ้นเคยกับสิ่งหนึ่งที่ฝังอยู่ในร่างกาย เมื่อความสมดุลของทั้งสองเข้าที่เรียบร้อยแล้ว จังหวะแรงส่งที่เคลื่อนไหวเริ่มทวีความรุนแรงมากยิ่งขึ้น ไม่ต่างกับพายุที่โหมกระหน่ำอย่างไม่ลืมหูลืมตาด้านนอก เช่นเดียวกับพิชชาพรที่กำลังถูกพายุเคลื่อนไหวด้วยความรุนแรงอยู่เหนือร่างกายของเธอ

“คุณพายุ...”

พิชชาพรร้องครางเสียงหลง เมื่อเรียวขาข้างหนึ่งถูกมือหนาจับมาพาดที่บ่า ส่วนอีกข้างหนึ่งตั้งชันเล็กน้อย ก่อนจะถูกรั้งด้วยลำแขนของเขา ทุกครั้งที่เขาเคลื่อนไหวบนร่างของเธอ ทำให้เขานึกถึงหนทางแคบๆ และอึดอัด มันทำให้เขาหายใจไม่สะดวก ใบหน้าเหยเกด้วยความเสียวซ่าน เสียงครางห้าวดังกระหึ่มเหมือนสัตว์ป่าที่ถูกตามล่าด้วยนายพรานมือฉมัง

“เธอทำให้ฉัน...แทบขาดใจ”

พายุพูดด้วยเสียงแหบพร่าและขาดๆ หายๆ พิชชาพรเองก็ไม่ต่างกับเขา ตอนนี้เธอกำลังขาดใจกับบทรักที่รุนแรงหากแต่มีความอ่อนโยนเข้ามาแทรกเป็น บางครั้ง ความซาบซ่านเข้ามาเยือนหญิงสาวอีกครั้ง เมื่ออุ้งปากที่ร้อนดั่งไฟกลืนกินเม็ดทับทิมของเธออย่างหิวกระหาย ซึ่งรอรับสัมผัสของเขาอย่างท้าทาย ปลายลิ้นอุ่นสากหยอกเย้าเบาๆ ก่อนจะระรัวเร็วที่เม็ดทับทิมอย่างหนักหน่วง ร่างบางแทบดิ้นพล่านเมื่อเขารุกรานหญิงสาวที่ด้อยประสบการณ์อย่างหนัก ทั้งทรวงอกและใจกลางร่างกาย

“คุณพายุ...”

เสียงครางกระเส่าของเธอดังไม่ขาดปาก เนื่องจากพายุเพิ่มแรงขับเคลื่อนรัวและเร็วถี่มากยิ่งขึ้น ทำให้ร่างบางสะท้านไหวไปตามแรงรัก ก้อนเนื้อสองก้อนที่เบียดกันชิดกระเพื่อมขึ้นลงด้วยความเร้าใจ สะโพกกลมมนลอยเด่นรับจังหวะแรงถาโถมอย่างไม่รู้ตัว ยามที่เขาส่งแรงรักเข้าหากลีบกุหลาบดอกงามอย่างรุนแรง

ทางสายยาวที่พายุเกี่ยวก้อยร่างของพิชชาพรเดินผ่าน มีดอกไม้นานาพันธุ์เรียงรายอยู่ตลอดสองข้างทาง หนุ่มสาวหลงเพลิดเพลินกับเสียงเพลงที่บรรเลงเคล้าคลอตลอดการเดินทาง หลงชื่นชมหมู่มวลดอกไม้และกลิ่นหอมหวานอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย ความเหนื่อยล้าไม่มีในความรู้สึกของพายุ เขามีแต่ความฮึกเหิมทุกครั้งที่เขาชำแรกผ่านเข้าไปในกลีบดอกกุหลาบอุ่นจัดนี้

คลื่นที่เริ่มตีวนบริเวณท้องน้อยของเธอเริ่มก่อตัวขึ้นสูง แตกกระจายเป็นฟองคลื่นไหลวนไปทั่วร่างกาย และก่อตัวขึ้นใหม่ที่มีอานุภาพร้ายแรงกว่า ก่อนจะจมดิ่งไปที่กลีบดอกกุหลาบของเธอและแตกกระจายออกมาเป็นฟองคลื่น ร่างกายของเธอเบาหวิวเหมือนลอยล่องอยู่บนท้องฟ้าที่มีแต่หมู่ดาวสว่างไสว

“คุณ...พายุ...กรี๊ดดดดด”

เสียงกรีดร้องเล็กๆ พร้อมกับร่างบางกระตุกไหว แรงตอดรัดความแข็งแกร่ง จนเขาต้องกัดฟันแน่น ข่มความเจ็บปวดอย่างถึงที่สุด มือแกร่งจับเอวกลมกลึงไว้มั่น ส่วนมืออีกข้างเคล้นที่ทรวงอกอวบอย่างเมามัน เอวสอบส่งแรงขับเคลื่อนกระชั้นถี่มากขึ้นและมากขึ้น ก่อนจะหยุดแช่นิ่งฝังลึกลงในร่างกายจนสุดความแข็งแกร่งของเขา พร้อมกับปลดปล่อยพายุฝนสาดซัดใส่บ่อน้ำทิพย์ จนเอ่อล้นมาด้านนอก

ร่างสูงหนาทรุดฮวบลงทาบทับร่างที่ชื้นไปด้วยเหงื่อ หลังจากบทรักที่แสนกระชากใจชายผ่านพ้นไป เขาไม่เคยคิดเลยว่าผู้หญิงคนนี้จะทำให้เขามีความสุขมากขนาดนี้ และเป็นผู้หญิงคนแรกที่เขามีความสัมพันธ์ด้วย โดยไร้ซึ่งเครื่องป้องกัน

“เหนื่อยหรือเปล่า”

พายุถามเสียงพร่า เมื่อกลิ่นกายสาวที่ผสมผสานกับกลิ่นเหงื่อแห่งราคะ ทำให้อารมณ์ของเขาเริ่มเดือดขึ้นอีกครั้ง

“นิดหน่อยค่ะ”

พิชชาพรตอบด้วยน้ำเสียงสั่นๆ เพราะอาการเหนื่อยหอบของเธอยังไม่กลับคืนมาเต็มร้อย บางอย่างที่เธอรู้สึกได้ว่ามันขยายคับแน่นใจกลางร่างกายของเธอ กำลังเคลื่อนไหวอย่างเชื่องช้า พร้อมๆ กับริมฝีปากหนาที่เริ่มซุกซนตามใบหน้าเรื่อยมาถึงทรวงอกอีกครั้ง พิชชาพรยอมรับว่าพายุปฏิบัติต่อเธออย่างอ่อนโยน แม้บางครั้งเขาจะกระทำด้วยความรุนแรงตามอารมณ์ก็ตาม พายุเริ่มบทรักบทใหม่ที่เร่าร้อนและเร้าใจกว่าครั้งแรกมากนัก เสียงครางระงมที่เต็มไปด้วยความสุขและความกระสันซ่านดังกังวานไปทั่วทั้งห้อง แข่งกับพายุที่โหมกระหน่ำอย่างไม่ลืมหูลืมตา จนกระทั่งบทรักครั้งสุดท้ายเดินทางมาถึงความสุขสม พิชชาพรนอนหลับสนิทด้วยความอ่อนเพลีย ส่วนพายุลุกขึ้นแต่งตัวก่อนจะเดินออกไปจากห้องของเธอทันที และมานอนหลับใหลที่ห้องนอนของเขาอย่างเป็นสุข

...................

เช้าวันใหม่พายุเดินออกมาจากห้องหลังจากพักผ่อนได้เพียงสองชั่วโมง อันที่จริงชายหนุ่มอยากจะพักผ่อนให้นานกว่านี้ เพราะกิจกรรมเมื่อคืนสูบพลังงานในร่างกายกำยำไปมาก หากแต่มารุตเลขาฯ ส่วนตัวของเขา โทรศัพท์มาบอกกับเขาว่า โกดังสินค้าของเขาไฟไหม้ทำให้มีสินค้าบางตัวเสียหาย ที่สำคัญไม่ได้เกิดจากอุบัติเหตุ หากแต่มีคนลอบวางเพลิง ซึ่งทางเจ้าหน้าที่ที่ดูแลโกดังได้จับไว้ได้ทันท่วงที เขาจึงจำเป็นต้องเดินทางไปจัดการเรื่องนี้ด้วยตัวเอง

“เพิ่งมาจะไปไหนล่ะ” กิ่งแก้วเอ่ยถาม

“ผมจะกลับกรุงเทพฯ ก่อนน่ะครับ พอดีที่โกดังเกิดไฟไหม้ ผมจึงต้องไปจัดการครับ”

“จะไปเลยหรือลูก”

“ครับ...ไปเลยครับ...คุณป้าครับผู้หญิงที่คุณป้าจัดหามา ผมทำตามความประสงค์ให้แล้วนะครับ ให้เธออยู่ที่นี่สักสองเดือน ถ้าเธอไม่ท้องก็ปล่อยเธอไปเถอะครับ...ก่อนเธอไปให้เงินไปทำทุนสักสองล้านนะครับ...ผมไปก่อนนะครับ”

พายุคิดว่าหากเขาไปกรุงเทพฯ คราวนี้คงไปนาน เพราะเขามีกำหนดเดินทางไปต่างประเทศ จึงไม่มีประโยชน์อะไรที่จะรั้งเธอไว้ สู้ปล่อยเธอให้เป็นอิสระเพื่อที่เธอจะได้เริ่มต้นชีวิตใหม่ดีกว่า จากคำพูดของหลานชายทำให้นางรู้ว่าพายุได้เข้าไปหาพิชชาพรที่ห้องแล้ว

“คุณป้าครับ...ผมขอนะครับ...คุณป้าไม่ต้องหาผู้หญิงให้ผมอีกแล้วนะครับ ผมสัญญาผมจะหาผู้หญิงที่ถูกใจและแต่งงานกับเธอ หลังจากนั้นผมจะรีบปั๊มลูกมาให้คุณป้าเลี้ยงแทบไม่ทันแน่นอนครับ”

พายุพูดด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะเดินเข้าไปโอบกอดร่างของกิ่งแก้ว หอมที่แก้มทั้งสองข้างอย่างเอาใจ

“ป้าตามใจยุลูก...แล้วไม่อยู่คอยน้องเขาหน่อยหรือลูก”

“ไม่ครับ...ผมรีบไป เดี๋ยวผมจะไปหาคุณลุงที่ไร่ก่อนแล้วผมจะเดินทางไปกรุงเทพทันทีครับ...ผมไปก่อนนะครับ”

พายุพนมมือไหว้กิ่งแก้วอย่างนอบน้อม ก่อนจะเดินทางไปหากำพลผู้เป็นลุงที่ขึ้นไปบนดอย เพื่อตรวจดูความเรียบร้อยของไร่กาแฟ พายุเดินทางกลับกรุงเทพฯ โดยไม่ได้เห็นหน้าของหญิงสาวที่มอบความสุขให้เขาอย่างล้นเหลือ ซึ่งเขาเองก็ลืมเรื่องนี้ไปเสียสนิท เมื่อเวลาล่วงเลยผ่านไป เหมือนสายลมที่พัดมาแล้วก็พัดผ่านไป

พิชชาพรอยู่ที่ไร่พายุภัทรได้สองเดือนตามข้อตกลงของพายุที่พูดไว้กับกิ่งแก้ว เมื่อครบกำหนดเวลากำพลและกิ่งแก้วปล่อยให้พิชชาพรได้รับอิสระหลังจาก ที่แน่ใจแล้วว่าเธอไม่ได้ตั้งครรภ์ หญิงสาวจากไร่พายุภัทรพร้อมกับเงินที่พายุบอกให้มอบให้ไว้สองล้านบาท

หญิงสาวมองป้ายชื่อไร่พายุภัทรจนสุดสายตา พิชชาพรรู้สึกใจหายที่ต้องจากที่นี่ไป กำพลและกิ่งแก้วดีกับหญิงสาวมาก ดูแลและเอาใจใส่เป็นอย่างดี รวมทั้งคนงานของที่นี่ให้ความเคารพเหมือนเธอเป็นเจ้านายคนหนึ่ง พิชชาพรจึงไม่รู้สึกอึดอัดที่อยู่ที่นี่ ระยะเวลาสองเดือนเธอติดต่อกับครอบครัวตลอด และพิพัฒน์ผู้เป็นบิดาก็รอการกลับมาของลูกสาวอย่างใจจดใจจ่อ

พิชชาพรน้ำตาซึมเมื่อนึกถึงหลานชายของกิ่งแก้ว ที่เธอไม่มีโอกาสได้เห็นหน้า หากแต่ความทรงจำของค่ำคืนที่แสนสุข ตราตรึงอยู่ในหัวใจดวงน้อย สั่นไหวทุกครั้งเมื่อนึกถึงบทรักที่เร่าร้อน วาบหวานทุกคราเมื่อนึกถึงมือแกร่งที่ลูบไล้ตามร่างกายของเธอ หญิงสาวสลัดความฟุ้งซ่านนั้นทิ้งไป เมื่อรถตู้เริ่มเคลื่อนตัวออกห่างไร่พายุภัทร จนเธอไม่สามารถมองเห็นป้ายบอกชื่อไร่ได้แล้ว

“ลาก่อนนะคะ คุณพายุ”

พิชชาพรพูดเสียงเบา ก่อนจะทอดสายตามองภาพวิวที่อยู่ด้านนอก เธอจะไม่มีวันลืมผู้ชายคนนี้เลยตลอดชีวิต เขาจะอยู่ในความทรงจำของเธอตลอดไป