บทที่8 ขายความลับของตัวเอง

บทที่8 ขายความลับของตัวเอง

“มน เธอมานี่เร็ว ฮ่าฮ่าฮ่า ขำเป็นบ้า! กรรมสนองคนเลวแล้วล่ะ!”

เสียงหัวเราะอึกทึกของคมทิพย์ทำให้กานต์ที่เพิ่งออกมาจากห้องน้ำอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว

“ขอร้องล่ะ คุณหัวเราะเบาๆหน่อยได้ไหม ไม่เป็นสุภาพสตรีเลยสักนิด แก่แล้วเสียเปล่า มิน่าอายุยี่แปดแล้วยังไม่ได้แต่งงาน!”

คำพูดของกานต์ทำให้คมทิพย์รู้สึกอับอาย

“ตัวแสบ พูดว่าอะไรนะ พูดใหม่อีกรอบหนึ่งสิ เชื่อไหมว่าหญิงชราจะไปตีก้นเธอ”

คมทิพย์พูดจบก็ม้วนแขนเสื้อขึ้น ท่าทางดูราวกับพี่สาวคนโต

กานต์มองเธอด้วยสายตาเหยียดหยาม และวิ่งไปหานรมนแต่เขากลับเปลี่ยนสีหน้าในทันที

“มามี๊ ให้ผมเก็บให้เถอะครับ มามี๊ไปนั่งพักในห้องนั่งเล่นเถอะ”

กานต์ม้วนแขนเสื้อขึ้น และนำอาหารที่นรมนเพิ่งทำเสร็จออกมา และยังช่วยจัดแจงวางตะเกียบอย่างเรียบร้อย

เมื่อคมทิพย์เห็นกานต์เป็นเด็กรู้เรื่องรู้ราวเช่นนั้น ก็ทำให้ความอับอายของเธอนั้นกลับกลายเป็นความอ่อนโยน

“ตัวแสบ ฉันเห็นกับความกตัญญูของเธอจะไม่เอาเรื่องกับเธอนะ”

“หญิงชรา เอาแต่นั่งรอจะทานข้าวอย่างเดียวไม่ช่วยเหลืออะไรสักนิด เป็นครูจริงๆหรือนี่”

กานต์ยั่วโมโหคมทิพย์ขึ้นอีกครั้ง

“เธอรู้เอาไว้ด้วย ที่นี่มันบ้านของฉัน!”

“พวกเราให้เงินค่าห้องกับคุณ คุณให้เงินค่ากับข้าวพวกเราด้วยรึเปล่าล่ะ”

กานต์มองคมทิพย์ด้วยสายตาแห่งความรังเกียจ เขาโมโหคมทิพย์จนโพล่งออกไป

เมื่อนรมนเห็นกานต์เป็นเช่นนี้ เธอจึงกระแอมขึ้นและพูดว่า “กานต์ พูดกับป้าคมทิพย์อย่างนี้ไม่ได้นะ หนูรู้ไหมว่าตัวเองกำลังจะไปเรียนหนังสือกับคุณป้า หนูจะไม่เคารพคุณครูไม่ได้นะ”

กานต์หน้ามุ่ยในทันที

เขาไม่อยากไปอยู่กับคมทิพย์ แต่เมื่อนึกถึงกิจจา นึกถึงบุริศร์ เขาก็นิ่งสงบลง

เมื่อคมทิพย์ได้ยินว่ากานต์จะเข้าเรียนที่โรงเรียนอนุบาลของเธอ ทันใดนั้นเธอก็ได้สติกลับคืนมา

“มน เธอจะให้เขาไปเรียนที่โรงเรียนฉันจริงๆหรอ”

“อื้อ กานต์ต้องเข้าอนุบาลแล้ว ฉันเองก็มีงาน อยู่กับเขาที่บ้านไม่ได้ ได้ยินว่าโรงเรียนอนุบาลที่เธอทำงานอยู่นั้นดีมาก เรื่องนี้ต้องรบกวนเธอด้วยแล้ว”

“ไม่รบกวน ไม่รบกวน”

คมทิพย์แอบอมยิ้ม กานต์ฮัมเพลงของเขาไปไม่พูดไม่จา

“ใช่แล้ว เมื่อกี๊เธอหัวเราะเรื่องอะไร”

นรมนถามหลังจากที่จัดอาหารบนโต๊ะเรียบร้อยแล้ว

คมทิพย์นึกถึงข่าวที่เธอเพิ่งดูเมื่อสักครู่

เธอจึงรีบยื่นโทรศัพท์ไปที่เบื้องหน้าของนรมน และหัวเราะขึ้นอย่างสะใจ

“มนต์ เธอดูสิ บุริศร์ดูเด็กเยี่ยวใส่หน้า ฮ่าฮ่าฮ่า สะใจ ในที่สุดผู้ชายคนนี้ก็ถูกคนจัดการซะที”

คำพูดของคมทิพย์ทำให้นรมนตั้งสติดูในทันที

ในวิดีโอเธอเห็นเด็กผู้ชายฉี่ใส่หน้าบุริศร์ ใบหน้าของเด็กชายนั้นไม่ชัดเจน แต่ใบหน้าของบุริศร์นั้นชัดมาก ยิ่งท่าทางอากัปกิริยาตอนโกรธของเขานั่นยิ่งชัดเจนมาก

นรมนรู้ในทันทีว่าเด็กผู้ชายในวิดีโอนั้นคือใคร เธออดไม่ได้ที่จะเหลียวหลังไปมองกานต์

กานต์รีบก้มหัวลง

ทันใดนั้นคมทิพย์ก็กรีดร้องขึ้นมา

“เฮ้ย ไอ้ตัวแสบ เด็กคนนี้ไม่ใช่เธอใช่ไหม เสื้อผ้าเหมือนกันเป๊ะเลย! ไหนดูซิ ดูไม่ออกเลยนะว่า เห็นตัวเล็กๆก็ใหญ่ไม่เบาเลยนะ”

ประโยคนี้ทำให้กานต์หน้าแดงจนถึงคอ

“หญิงชรา อันธพาลแก่!”

เขารีบลุกและวิ่งตรงไปที่ห้อง

ผิดพลาดผิดพลาดจริงๆ!

เอาความลับของตัวเองไปขายให้คนอื่นดูได้อย่างไร

เมื่อนรมนเห็นปฏิกิริยาของกานต์ และเห็นคมทิพย์ขำโยกตัวไปมาอย่างนั้น เธอก็ได้แต่จ้องมองอย่างขุ่นเคือง

ถึงแม้ว่าเธอไม่รู้ว่าทำไมกานต์ถึงพุ่งเป้าไปที่บุริศร์ แต่เมื่อเห็นเป็นเช่นนี้ เธอก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกสาแก่ใจ

ถูกลูกชายตัวเองฉี่รดหน้า ก็ไม่น่าจะเป็นอะไรสักหน่อย แต่ด้วยบุคลิกของบุริศร์ คาดว่าเขาน่าจะโมโหจนแทบบ้าเลยล่ะ

“มน เธอว่าใครว่างขนาดนี้ ถึงได้อัปโหลดวิดีโอนี้ออนไลน์”

คมทิพย์ถามขึ้นลอยๆ นรมนส่ายหัวและพูดว่า “ไม่ว่าใครก็แล้วแต่ ช่างน่าโมโหจริงๆ”

“ใช่ ผู้ชายคนนั้นเจอฤทธิ์เด็กแสบเข้าไปแล้ว แต่ถ้าเป็นฉัน ฉันจะสาดหน้าเขาด้วยน้ำกรด จริงสิ เขากับกิจจาลูกของเขมิกาก็เข้าเรียนที่โรงเรียนอนุบาลของฉันเหมือนกัน เธอแน่ใจหรอว่าจะให้ตัวแสบไปเรียนที่นี่”

มือของนรมนหยุดชะงักอยู่ครู่หนึ่ง

ลูกของพวกเขา…

นรมนหายใจเข้าลึกๆและพูดเบาๆ “กานต์ไม่ใช่เด็กที่ใครจะรังแกได้ง่ายๆ วางใจเถอะ”

“อื้อ ข้อนี้ฉันยอมรับ”

คมทิพย์และนรมนยังคงนั่งเมาส์กันต่อไป ในขณะที่บุริศร์กำลังโกรธเป็นฟืนเป็นไฟอยู่ในออฟฟิศ

ใครเป็นคนเอาเรื่องนี้ไปโพสต์นะ

“ประชาสัมพันธ์ของบริษัทเราให้พวกเขากินข้าวฟรีๆหรือยังไง วิดีโอนี้ถูกสตรีมไปยังเว็บ พวกเขาทำอะไรกันอยู่”

บุริศร์โยนโทรศัพท์ลงตรงหน้าพฤกษ์

พฤกษ์ได้แต่เหงื่อไหลเย็นวาบไปทั้งตัว

เขาเพิ่งจะรู้ตัวว่าวิดีโอนี้ถูกเผยแพร่ออกไป กว่าที่จะสกัดไว้มันก็ถูกเผยแพร่ออกไปแล้ว

“ประธานบุริศร์ตอนนี้เราก็กำลังดำเนินการแก้ไข แต่ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายได้ลงโปรแกรมโทรจันเอาไว้ คอมพิวเตอร์ของเราจึงติดไวรัส ช่างกำลังซ่อมอยู่ ผมคิดว่า เป็นคนที่ไม่ค่อยพอใจเราใช่รึเปล่า มีคนจงใจทำเรื่องนี้”

คำพูดของพฤกษ์ทำให้บุริศร์หรี่ตาลง

หรือว่าเรื่องนี้มีคนจงใจพุ่งเป้าไปที่เขาจริงๆ