ไม่รู้จัก

"อ้าวบัว...จะกลับบ้านแล้วเหรอ ซื้อแกงกลับไปกินไหม วันนี้แม่พี่แกงส้มมะรุมปลานิลด้วยนะ สนใจพี่ไหมล่ะ เอ๊ย!!ไม่ใช่ สนใจแกงส้มไหม" หมอกถามบัวพร้อมกับยิ้มกะลิ้มกะเหลี่ยไปด้วย

"วันนี้บัวไม่ซื้อหรอกพี่หมอก บัวมีกับข้าวแล้วจ้ะ บัวเข้าบ้านก่อนนะพี่" บัวบอกกับหมอก ก่อนที่เธอจะรีบเดินออกมาจากหน้าร้านของหมอก ที่เธอจะต้องเดินผ่านทุกวันหลังเลิกงาน เธอไม่อยากจะคุยกับหมอกหรอก เพราะว่าสายตาของหมอกดูเจ้าชู้ เวลาหมอกมองเธอเหมือนกับชอบเธอ ทั้งที่เธอเป็นแฟนของแสง ที่เป็นเพื่อนกับหมอก ซึ่งจริงๆแล้ว หมอกก็ไม่ได้มองเธอแบบนี้คนเดียวหรอก หมอกมองผู้หญิงทุกคน โดยที่ไม่สนหน้าตาด้วย ทั้งที่ตัวเองก็มีแฟนอยู่แล้ว แค่รอให้แฟนเรียนจบก็แต่งงานกัน

"เดี๋ยวสิบัว เวลาพี่อยู่ร้าน บัวไม่เคยซื้อแกงกับพี่เลยนะ แต่เวลาแม่อยู่ ทำไมซื้อทุกครั้งเลยล่ะ บัวรังเกียจพี่เหรอ" หมอกเดินตามไปถามบัวด้วยนํ้าเสียงที่น้อยใจ

"บัวมีกับข้าวแล้วจริงๆพี่หมอก หลบไปพี่หมอก บัวจะเข้าบ้านแล้ว" บัวบอกกับหมอกเสียงเรียบ และไม่ได้เรียบแค่เสียง หน้าของเธอก็ตึงเรียบด้วยความไม่พอใจไปด้วย

"ทีกับไอ้แสง ทำไมเปย์มันตั้งหกหมื่นแน่ะ แต่กับพี่...แค่ซื้อแกงถุงละสามสิบบาท ทำเป็นไม่อยากซื้อ มันน่าน้อยใจจริงๆเลย" หมอกพูดด้วยนํ้าเสียงที่น้อยใจ แต่สายตาของเขา มองหน้าอกที่อวบอิ่มของบัวไม่ละสายตาเลย

"เปย์...? เปย์อะไรของพี่ บัวไม่ได้..."

"บัว...มึงก็ไม่ธรรมดาเลยนะ มึงอยู่กับผู้ชาย..."

"ป้าสุ...!! ป้าสุไม่ได้ผ่าตัดสมองหรอกเหรอ ก็ไหน..."

"ผ่าตัดสมองอะไรของมึงอีบัว มึงแช่งกูเหรอ ตั้งแต่เกิดมากูไม่เคยป่วย" สุว่าให้บัวด้วยนํ้าเสียงที่ไม่พอใจ

"ก็พี่แสงบอกว่าป้าสุป่วย ต้องผ่าตัดสมองด่วน มาขอยืมเงินจากบัวหกหมื่น" บัวพึมพำคนเดียวเบาๆในท้ายประโยค เธออยากจะโวยวายออกมาเสียงดัง แต่เธอพูดไม่ออก  

"บัว...บัวเป็นอะไร ทำไมนิ่งไป"

หมับ!!

เพี๊ยะ!!

"พี่หมอก!! พี่ทำอะไรของพี่เนี่ย!!" บัวตีมือของหมอก พร้อมกับถามด้วยนํ้าเสียงที่ไม่พอใจ สติของเธอกลับมาทันที เพราะหมอกเดินเข้ามาเขย่าตัวเธอ แต่ไม่ได้เขย่าธรรมดา มืออีกข้างของหมอก จับที่สะโพกงอนของเธอบีบแรงๆไปด้วย

"พี่เห็นบัวเงียบไป พี่ก็เลยเป็นห่วง" หมอกพูดด้วยนํ้าเสียงที่เป็นห่วง แต่สายตาของเขามองเต้าอวบที่ดันเสื้อออกมา จนเขาอยากจะลองบีบมันแล้วแค่นแรงๆด้วยความมันเขี้ยว 

"เป็นห่วงอยู่ห่างๆก็พอค่ะ" บัวพูดด้วยนํ้าเสียงที่ไม่พอใจ เพราะว่าหมอกไม่มีความรู้สึกผิดในสีหน้าเลยสักนิด

"เชิญนัวเนียกันตามสบายเลย ดีแล้ว มึงจะได้ไม่ต้องไปยุ่งกับลูกชายของกูอีก หึหึ" สุมองบัวด้วยสายที่สมเพช ก่อนที่เธอจะเดินไป

"ป้าสุบัวไม่ได้..." บัวตะโกนไปตามหลังของสุไม่ทัน เธอก็เลยหยุด เพราะว่าคนที่ออกมาซื้อกับข้าวตอนช่วงเย็น หันมามองที่เธอกับหมอกเป็นตาเดียว

"พี่หมอก...!! พี่ทำอะไร ทำไมต้องยืนใกล้กับบัวขนาดนั้น มึงก็เหมือนกันบัว มึงก็รู้ว่าพี่หมอกเป็นแฟนของกู ทำไมต้องมายืนให้ท่าแฟนของคนอื่นด้วย" นุ่นพูดเสียงดังด้วยความไม่พอใจ ยิ่งทำให้คนในตลาดซุบชิบกันอย่างสนุกปาก

"นุ่นครับ นุ่นหวงพี่หึงพี่ พี่ดีใจนะ แต่นุ่นช่วยดูหน้าของบัวด้วย ว่านุ่นควรที่จะหึงไหม นุ่นคิดว่าคนอย่างพี่จะชอบผู้หญิงหน้าตาแบบนี้เหรอ ไม่เอาจ้ะคนดี เราไปช่วยแม่ขายแกงดีกว่า" หมอกพูดกับแฟนเสียงหวาน ก่อนที่เขาจะกอดเอวคอดของแฟนพากลับไปที่ร้านข้าวแกง ปล่อยให้บัวยืนนิ่งทำอะไรไม่ถูกอยู่ เพราะว่าทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วมาก

"หน้าตาแบบนี้จะแย่งแฟนคนอื่น ไม่ดูตัวเองเลย"

"แย่งได้ แต่ผู้ชายเขาไม่เล่นด้วยนี่สิ อายไหมล่ะ"

"ตั้งใจทำงานหาเงินไปทำหน้าเถอะหนู จะได้มีผู้ชายเป็นของตัวเอง"

"ดีนะพ่อแม่ตายหมดแล้ว จะได้ไม่ต้องมาอับอายกับการกระทำของลูกสาว"

เสียงซุบซิบกันที่ไม่เบานัก เพราะว่าบัวพอที่จะจับใจความได้ เธอแทบจะก้าวขาไม่ออก เพราะว่ามีหลายเรื่องที่เข้ามาพร้อมกัน แต่เรื่องที่ทำให้สมองของเธอหยุดการทำงาน ก็คือเรื่องเงินที่แสงบอกว่าจะพาแม่ไปผ่าตัด เท้าเร็วเท่าความคิด เธอรีบเดินไปที่ซอยบ้านของแสง เพื่อไปถามแสง ว่าโกหกเธอทำไม

"พรุ่งนี้นะพี่แสง เค้กจะเอาไอโฟนไปอวดเพื่อนที่ทำงาน อวดให้พวกเขาอิจฉากัน พี่แสงรู้ไหม พวกเขาผ่อนกันเองนะ ไม่มีหรอกแฟนซื้อเงินสดให้แบบเค้กอ่ะ" เค้กพูดพร้อมกับกอดเอวหนาอย่างออดอ้อน ในขณะที่เธอกับแสง นั่งเล่นกันที่หน้าบ้านพักของแสง หลังจากที่เธอกับแสงไปซื้อไอโฟนรุ่นใหม่ล่าสุดมาแล้ว

"พี่ดีใจนะ ที่เค้กจะได้ไม่น้อยหน้าเพื่อนที่ทำงาน" แสงพูดพร้อมกับล้วงมือเข้าไปบีบเต้าอวบอิ่มในเสื้อไปด้วย

"งื้อ...พี่แสง นี่มันหน้าห้องพักนะ มาทำอะไรตรงนี้" เค้กกัดริมฝีปากเอาไว้เพื่อไม่ให้ร้องครางออกมา และถึงปากของเธอจะห้าม แต่มือของเธอก็วางไปที่เป้ากางเกงของแสงแล้ว

"เข้าบ้านกัน เราไปต่อให้จบ จุ๊บ!!" แสงกระซิบที่ข้างหูของเค้ก ก่อนที่เขาจะจุ๊บเบาๆที่ขมับด้วยความรักที่มีให้กับเค้ก

"ไปโรงแรมกันไหมพี่ ที่บ้านของพี่ไม่สะดวกเลย มุ้งของพี่ติดกับมุ้งของพ่อแม่ขนาดนั้น เค้กไม่ชอบ แล้วไหนพ่อกับแม่ของพี่กำลังจะเข้าบ้านมา แล้วมาเจออีกล่ะ" เค้กพูดอย่างหมดอารมณ์ เมื่อเธอนึกถึงในห้องแถวทางด้านหลัง ที่แสงกับพ่อแม่อาศัยอยู่ด้วยกัน มันทั้งแคบแล้วก็ของเยอะ รกไม่เป็นระเบียบด้วย เดินทีก็ต้องเดินหลบกัน ห้องนํ้าก็เหม็น ห้องครัวกับห้องนอนก็อยู่ด้วยกัน ทุกวันนี้ที่เธอทนได้ เพราะว่าเธอรักแสง แล้วแสงก็หล่อมากๆด้วย เธอกับแสงได้เสียกันตั้งแต่เรียนมัธยม แสงเป็นรุ่นพี่ม.ปลาย หลังจากที่แสงเรียนจบก่อน เธอกับแสงก็คบๆเลิกๆกันมาตลอด จนเธอเรียนจบแล้วมาทำงานที่โรงงานแถวบ้าน แสงก็ตามมาง้อเธอ เธอก็เลยยอมกลับมาคบกับแสงอีกครั้ง

"ไปสิ...แต่เดี๋ยวก่อนนะ พี่ไม่มีเงินแล้วอ่ะ เงินของพี่ซื้อไอโฟนให้เค้ก แล้วก็พวกของตกแต่งไอโฟนของเค้กอีก พี่ว่าเรารีบเข้าไปในบ้านกันเถอะ ก่อนที่พ่อกับแม่จะกลับมา" แสงหยุดตัวเองเอาไว้แทบไม่ทัน เมื่อเขาเพิ่งจะนึกขึ้นได้ ว่าตอนนี้เงินของเขาหมดเกลี้ยงเลย สงสัยพรุ่งนี้เขาจะต้องไปขอบัว เพื่อเป็นค่ากับข้าวตอนที่ไปทำงานแล้ว

"งั้นไปโรงแรมจิ้งหรีดหลังตลาดก็ได้ ชั่วโมงละสองร้อยบาท ทั้งคืนสี่ร้อย เดี๋ยวเค้กจ่ายเองก็ได้ เค้กไม่อยากทำอะไรที่นี่" เค้กพูดด้วยนํ้าเสียงที่สุดเซ็ง เพราะว่าโรงแรมที่เธอพูดถึง เป็นโรงแรมเก่ามากๆ ห้องก็สกปรกไม่ต่างจากห้องแถวที่แสงพักอยู่เลย เธอกับแสงใช้ที่นั่นบ่อย เพราะว่าห้องแถวที่แสงพักอยู่กับพ่อแม่ ทำอะไรกันไม่สะดวกเลย

"เดี๋ยวเอาไว้ให้เงินเดือนของพี่ออกก่อนนะคนดี คราวหน้าพี่จ่ายเอง" แสงบอกกับคนดีของเขาเสียงหวาน 

"ก็ได้ ไปกันเถอะ เดี๋ยวพ่อกับแม่ของพี่กลับมาเจอเรา เค้กไม่อยากทักทาย" เค้กพูดพร้อมลุกขึ้นยืนไปด้วย เธอไม่ค่อยจะชอบพ่อกับแม่ของแสงนัก เพราะว่าเห็นหน้าของเธอทีไร พูดแต่เรื่องเงิน แล้วก็ชอบเอาเรื่องของแม่ค้าด้วยกันในตลาดมานินทาให้ฟัง ไหนจะพ่อของแสงอีก เวลาที่มองเธอ ชอบมองที่หน้าอกของเธอ เธอก็เลยไม่อยากจะเจอหน้าทั้งสองคน

"อย่าเพิ่งอารมณ์เสียนะคนดี เดี๋ยวจะทำให้เรา..."

"พี่แสง...!! นี่มันอะไร!!" บัวถามเสียงสั่น เพราะว่าภาพที่อยู่ตรงหน้า แสงกอดเอวของผู้หญิงคนนั้นแน่น ตัวของผู้หญิงเอง ก็กอดเอวของแสงแน่นเช่นกัน และผู้หญิงคนนี้เธอเคยเห็นหน้าบ่อยๆแถวตลาด

"บัว!! น้องมีอะไร น้องรู้จักพี่เหรอ ถึงมาเรียกพี่เหมือนกับสนิทกันเลย" แสงพูดพร้อมกับทำหน้าว่าไม่รู้จักบัว เพราะว่าเขาต้องตัดสินใจเลือกแล้ว และเขาก็ต้องเลือกคนที่หน้าตาน่ารักอย่างเค้กอยู่แล้ว ใครจะไปเลือกผู้หญิงหน้าผีล่ะ ทั้งที่เขายังไม่อยากจะตัดใจเลือกในตอนนี้ก็เถอะ เพราะว่าเขายังต้องพึ่งพาบัวในเรื่องเงินอยู่ แต่เขาก็ต้องรีบตัดสินใจ เพราะเขากลัวว่าเค้กจะโกรธเขา

"ใครอ่ะพี่แสง อ๋อ...เค้กจำได้แล้ว เค้กเคยเห็น เค้กเคยเจอแถวตลอด ที่เค้กจำได้ เพราะว่าใบหน้าของเธอเด่นกว่าใคร ว่าแต่ว่า พี่แสงรู้จักกับผู้หญิงคนนี้ด้วยเหรอ" เค้กถามแสงด้วยความแปลกใจ เพราะว่าแสงไม่เคยพูดถึง ผู้หญิงที่หน้าตาหาความสวยไม่ได้แบบนี้

"ฮึ...ไม่รู้จัก!!" แสงส่ายหน้าปฏิเสธโดยที่ไม่ต้องคิดเลย

"พี่แสง!! พี่แสงพูดอะไร แล้วผู้หญิงคนนี้เป็นใคร แล้วที่พี่มาขอยืมเงินของบัวไปหกหมื่นบาท เพื่อพาแม่ไปผ่าตัดสมอง มันคืออะไร" บัวถามเสียงสั่น เธอพยายามกลั้นนํ้าตาเอาไว้ไม่ให้มันไหลออกมา เพราะว่าคำพูดของแสง ทั้งภาพที่อยู่ตรงหน้า และคำพูดของเพื่อนร่วมงาน ที่มาบอกกับเธอ มันย้อนกลับมาอยู่ในหัวของเธอ

"มึงมาเจอเองแล้วเหรอนังบัว สาแก่ใจกูนัก มึงจะได้ไม่ต้องมาตามตื้อลูกชายของกูอีก มึง..."

"แม่...!! หยุดพูด!! แล้วก็เข้าบ้านไป" แสงบอกกับแม่เสียงดุ ในขณะที่ตอนนี้ คนในห้องแถวเปิดประตูออกมาดูกันทุกห้องแล้ว เพราะว่าคุยกันเสียงดังขึ้นเรื่อยๆ

"ป้าสุ...ลูกชายของป้าสุยืมเงินของบัวหกหมื่นบาท บัวก็ให้ยืม เพราะว่าพี่แสงบอกว่าป้าสุเป็นเนื้องอกในสมอง ต้องผ่าตัดด่วน และที่บัวให้ยืม เพราะว่าบัวกับพี่แสงเป็นแฟนกัน พี่แสงพูดแบบนั้นกับบัวมาตลอด แล้วนี่มันเรื่องเชี่ยอะไร!! ป้าสุก็แข็งแรงดี พี่แสงก็อยู่กับผู้หญิงคนอื่น พี่แสงเป็นผู้ชายหน้าตัวเมีย มาหลอกเงินบัวเหรอ!!" บัวตะโกนออกไปด้วยความคับแค้นใจ นาทีนี้เธอไม่อายแล้ว คนออกมาดูเยอะๆยิ่งดี ทุกคนจะได้รู้ ว่าแสงเป็นคนยังไง เธอเป็นผู้หญิง...เธอเสียหายอยู่แล้ว แต่ตอนนี้เธอก็ไม่มีอะไรจะเสียอยู่แล้วหนิ นาทีนี้เธอขอด่าก่อนเถอะ