บทที่ 4 เริ่มหวั่นไหว

ณ.คอนโดของพีช&ล็อตเต้

ตอนนี้ฉันได้เข้ามาอยู่ในห้องของนายพีชเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ในห้องนี้รกไปหมด ตามพื้นห้องมีแต่กระป๋องเบียร์วางเกลื่อน ให้ตายสิ ตอนแรกฉันนึกว่ากองขยะ นี้มันห้องมนุษย์จริง ๆ หรอ

“อ้าวยืนอยู่นั่นแหละ ไม่ต้องเกรงใจทำตัวตามสบายทำให้เหมือนกับว่าเป็นห้องของตัวเอง”

กล้าพูด!!! ห้องนายมันชั่ง!!! ฉันยังคงยืนอยู่ที่เดิม ส่วนนายพีชก็ลงไปนอนจิบเบียร์อยู่บนโซฟา

“คือว่าห้องรุ่นพี่นี้ดูมีเอกลักษณ์ดีเนาะ แหะ ๆ”

ฉันหัวเราะแห้ง ๆ ออกไป นั้นทำให้นายพีชชะงักทันที หมอนั้นมองไปรอบ ๆ ห้องก่อนจะยิ้มมาให้ฉัน

“ที่จริงสภาพมันก็ไม่ได้เป็นแบบนี้หรอก แต่เมื่อคืนฉันดันเครียดอะไรนิดหน่อย ก็เลยกินเบียร์สภาพห้องมันก็เลยเป็นแบบนี้ อย่าคิดมากเดี๋ยวแม่บ้านก็มาเก็บเองแหละ”

“แต่ผมว่ารุ่นพี่น่าจะเก็บเองนะ ไหน ๆ รุ่นพี่ก็ทำตัวว่างไม่มีอะไรทำอยู่แล้วไม่ใช่หรอครับ”

ฉันพูดออกไปอย่างไม่ใส่ใจ นั้นทำให้อีตาพีชมองมาที่ฉันนิ่ง ฉันส่งสายตากลับไปอย่างไม่หวาดกลัว จะกลัวทำไมก็มันเรื่องจริงนี้หว่า

“มึงพูดใหม่อีกทีสิ”

“ผมบอกว่า ทำไมรุ่นพี่ไม่เก็บเอง”

ฉันได้แต่พูดออกไปตามนิสัยของฉัน พีชมองมาที่ฉันนิ่งก่อนที่เข้าจะเดินตรงมาที่ฉัน

“555 ให้มันได้อย่างนี้สิ ฉันชอบคนพูดตรง ๆ แบบนี้”

“เฮ้ยพี่!!”

ฉันร้องด้วยความตกใจเมื่อจู่ ๆ นายพีชก็ดึงฉันเข้าไปกอด ฉันรีบพลักนายพีชออกทันที

“อะไรวะ แค่กอดเอง”

“ผมขนลุกวะ พี่อย่ามาทำแบบนี้นะ”

“เออ ๆ มา ๆ มานั่งกินเบียร์กับกูดีกว่า”

นายพีชลงไปนั่งที่โซฟา ฉันจึงต้องจำใจเดินไปนั่งที่นั่ง เอาวะหลอกถามตอนหมอนี้เมา มันคงไม่เสียหลาย

“ชักช้าจริง ๆ เลยมึง รีบมาสะ….อุ๊บ” oxo

ฉันเบิกตากว้างทันที จู่ ๆ ไอ้บ้าพีชนั้นก็ดึงฉันไปนั้นทำให้ฉันล้มลงไปทับนายพีชนั้นทำให้ริมฝีปากของฉันสัมผัสกับนายพีชอย่างรวดเร็ว

“เฮ้ย!!!”

ฉันรีบลุกขึ้นทันที ไอ้บ้าพีชหมอนี้ขโมยจุ๊บฉันอีกแล้ว!! ฉันมองไปที่นายพีช ที่ตอนนี้หมอนั้นลูบริมฝีปากตัวเองไปมาสายตาก็มองมาที่ฉัน

“รุ่นพี่อย่าเล่นอะไรแบบนี้อีกนะ ผมขนลุกหมดแล้วนะ!!!”

ฉันทำฟอร์มเป็นโวยวาย เพราะถ้าเป็นผู้ชายจูบกันจริง ๆ คงต้องเป็นแบบนี้ เห็นไหมฉันทำการบ้านมาดี

“ไอ้ลม เมื่อกี้แกกับฉัน….”

“อย่าพูดถึงมันนะรุ่นพี่ผมจะอ้วก ผมไปอาบน้ำดีกว่ารุ่นพี่ก็ลืม ๆ มันไปนะ”

ฉันพูดแค่นั้นก่อนจะวิ่งเข้าห้องน้ำไป ให้ตายเถอะ การเป็นผู้ชายนี้มันไม่ได้ง่ายเลยสักนิด แต่ว่าตอนนี้เหนียวตัวหมดแล้วขออาบน้ำก่อนละกัน

พีช

ผมมองไอ้ลมที่กำลังวิ่งเข้าห้องน้ำไป ในหัวผมก็นึกถึงเหตุการณ์เมื่อกี้ เมื่อกี้ผมจูบกับไอ้ลมงั้นหรอ ผมใช้มือลูบริมฝีปากไปมาจูบจริง ๆ งั้นหรอ ครั้งแรกที่จูบกับผู้ชาย!! ทำไมมันรู้สึก!!!

“รู้สึกดีแฮะ เฮ้ย!!! กูเป็นบ้าอะไรวะเนี้ย!!!”

ผมพูดออกมาอย่างหัวเสีย ตั้งแต่อยู่ที่องค์กรแล้วผมรู้สึกว่ากลิ่นตัวของไอ้ลมมันคุ้น ๆ มันเหมือนดึงดูดผม แต่มันจะเป็นยังงั้นได้ยังไงในเมื่อมันเป็นผู้ชาย!!! ผมกวาดสายตามองไปรอบ ๆ ห้องพบว่ามันรกมากจริง ๆ สงสัยต้องโทรเรียกแม่บ้านมาทำความสะอาดแล้วมั่ง

‘แต่ผมว่ารุ่นพี่น่าจะเก็บเองนะ ไหน ๆ รุ่นพี่ก็ทำตัวว่างไม่มีอะไรทำอยู่แล้วไม่ใช่หรอครับ’

เสียงของไอ้ลมดังขึ้นในหัวของผม ผมยิ้มมุมปากก่อนจะมองไปรอบ ๆ ห้อง และก็ถอนหายใจ

“พูดซะกูสำนึกเลยนะมึงไอ้ลม”

ผมลงมือเก็บกระป๋องเบียร์ที่ตกอยู่ตามพื้นและจัดการเก็บกวาดห้องจนสะอาด เมื่อเสร็จผมล้มตัวนอนบนโซฟาทันที นี้เป็นครั้งแรกที่ผมคิดจะทำความสะอาดห้องเองจริง ๆ เล่นเอาหอบเหมือนกันนะเนี่ย

กึก กึก!!

เสียงดังมาจากห้องน้ำทำให้ผมรู้ว่าไอ้ลมกำลังจะออกมา ให้ตายเถอะแบบนี้ผมจะสู้หน้ามันได้ยังไงวะเนี้ย ไอ้ลมเดินออกมา ทำไมมันยังใส่เสื้อผ้าชุดเก่าอยู่เลย

“ทำไมไม่เปลี่ยนชุด”

“พอดีว่าผมมีเสื้อชุดเดียวนะครับ ไว้พรุ่งนี้ผมค่อยไปซื้อ วันนี้คงต้องเน่าไปก่อนนะครับ”

ไอ้ลมมันยิ้มแห้ง ๆ มาทางผม ผมส่ายหน้าก่อนจะเดินไปหยิบชุดนอนของผมมาส่งให้มัน

“เอาของฉันไปใส่ก่อน”

ไอ้ลมมันรับไปแต่โดยดี มันเดินเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าสักพัก ไอ้ลมมันตัวเล็กกว่าผม ผมว่ากางเกงขามันต้องยาวกว่าไอ้ผมแน่ ๆ

ก๊อก ๆ ๆ

เสียงเคาะประตู ทำให้ผมหันไปสนใจ ผมเดินไปเปิดประตูพบว่าคนที่มาคือไอ้เต้ ไหนว่ามันไปทำธุระ 2-3 วันไง ช่างเถอะที่สำคัญกว่านั้นคือทำไมมันถึงได้มาเคาะประตูห้องผมกลางดึกแบบนี้

“มีอะไร”

“เปล่ากูแค่…..”

ไอ้เต้มันไม่สนใจผม มันมองเข้ามาในห้องเหมือนมันต้องการหาใครสักคน

“หาอะไรของมึง”

“ไอ้ลมอยู่ไหม”

“อยู่ ว่าแต่ทำไมมึงมีอะไร”

ผมถามมันกลับไป มันมองมาที่ผมอย่างชั่งใจ อะไรของมันวะ

“ไอ้พีช…ให้ไอ้ลมมานอนกับกูแทนมึงละกัน”

“ทำไมวะ แล้วนี่มึงไปรู้จักไอ้ลมได้อย่างไง”

“ก็กู…..”

“รุ่นพี่คุยกับใครหรอครับ”

เสียงของไอ้ลมดังมาจากด้านหลังของผม นั้นทำให้ไอ้เต้ผลักประตูแล้วเดินตรงไปที่ไอ้ลมทันที

“เราต้องคุยกัน!!!”

“อะไรของนาย”

ไอ้ลมกับไอ้เต้รู้จักกันหรอ ทำไมทั้งคนนั้นต้องทำเหมือนสนิทกันด้วย

“ไปคุยกันข้างนอก”

“กลับไปก่อนนะ”

ผมมองไอ้เต้ที่กำลังดึงไอ้ลมออกไปจากห้อง ผมไม่ชอบเลยไอ้การบังคับจิตใจแบบนี้ ผมส่ายหัวก่อนจะเดินไปแยกไอ้ลมกับไอ้เต้ทันที

“วันนี้กูง่วงแล้ว มึงมีเรื่องอะไรค่อยคุยพรุ่งนี้วันนี้กูง่วงแล้วฝันดี”

ปัง!!!!

ผมปิดประตูห้องทันที ก่อนจะมองไปที่ไอ้ลมที่มันมองมาที่ผมด้วยสายตาแปลก ๆ

“มองอะไร”

“ขอบคุณ แต่รุ่นพี่ช่วยปล่อย…”

ผมมองตามสายตาของไอ้ลมพบว่าตอนนี้ผมกำลังโอบเอวมันอยู่ผมรีบปล่อยทันที เฮ้ย!!! เอาอีกแล้ว

“ฉันขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะ แกก็ไปนอนได้แล้ว”

พูดจบผมก็เดินเข้าห้องน้ำทันที เป็นอะไรของมึงวะไอ้พีช มึงไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนเลยนะเว้ย นี้ผมสับสนหรอ

“ไม่มีทาง!!!!”

ผมพูดออกมาทันที ผมมั่นใจว่าผมนะแมน100% ไม่มีทางเป็นเกย์แน่นอน ผมจัดการอาบน้ำพอผมจัดการธุระเสร็จผมก็เดินออกจากห้องน้ำผมมองไปที่เตียงน่าแปลกที่ไม่พบไอ้ลมผมรีบกวาดสายตามองรอบ ๆ พบว่าไอ้ลมมันนอนอยู่ที่โซฟา ผมเดินไปหามัน

“ไอ้ลม ๆ ไอ้ลม ตื่น ๆ”

“…….”

ไม่เสียงตอบกลับมา ไอ้เวรนี้ปลุกยากชิป นี้ถ้าเป็นผู้หญิงนะผมนี้ไม่เอาทำเมียหรอก (มึงพูดจริงหรา) ผมพยายามเขย่ามันแต่มันก็ไม่มีท่าทีว่าจะตื่น

“เชี้ย ไม่ตื่น ปล่อยแม่งให้นอนแบบนี้แหละ”

พูดจบผมก็เดินไปนอนบนเตียงทันที ผมจะให้ผมอุ้มมันนะหรอไม่มีทาง!!! เรื่องอะไรผมต้องไปเหนื่อยแบบนั้นด้วยละจริงไหม ผมหลับตาลงทันที ไม่ไหววันนี้เจอเรื่องเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว (ไรท์:แกเหนื่อยอะไรรู้สึกว่าตั้งแต่แรกแกนี้ดูจะสบายที่สุดแล้ว)

‘จะปล่อยมันนอนแบบนั้นจริง ๆ หรอ มึงไม่ห่วงมันหรือไง’

‘จะไปห่วงมันทำไม มันเป็นผู้ชายแค่นี้มันสบายมาก’

‘แต่มันเมื่อยจะตายนอนที่โซฟาแบบนั้น’

‘ช่างมันสิ มันไม่ได้เกี่ยวอะไรกับกูนิ’

‘แต่แกไม่ห่วงมันจริง ๆ หรอ’

“เงียบได้ไหมวะจะนอน!!!”

ผมพูดออกไป ตอนนี้ความคิดของผมมันตีกันไปหมดแม่งเอ๋ยนี้ผมเป็นอะไรเนี้ย ผมลุกขึ้นแล้วเดินไปมองไอ้ลมอีกครั้ง

“ทำไมกูต้องมาทำดีกับมึงด้วยวะเนี้ย”

ผมพูดกับตัวเอง ก่อนจะก้มตัวลงไปอุ้มไอ้ลม ตัวมันเบากว่าที่คิดแถมรูปร่างมันยังเล็กเหมือนผู้หญิงอีกต่างหากนี่มันกินข้าวบ้างไหมวะเนี้ย

“งืม…..”

ไอ้ลมขยับตัวไปมา ผมอุ้มมันมาที่เตียงก่อนจะค่อย ๆ วางมันลง

ฟอด!!!

เฮือก!!! เมื่อกี้ตอนที่ผมวางมันลงจมูกของผมไปโดนแก้มมันเต็ม ๆ เลย

ตึก ตึก ตึก!!!

ตอนนี้หัวใจของผมเต้นแรงมาก เชี้ยนี้กูเป็นอะไรวะเนี้ย ทำไมหัวใจมันเต้นแปลก ๆ แบบนี้ ผมรีบวางไอ้ลมลงแล้วไปนอนที่ตัวเองทันที เมื่อกี้มันคืออะไรใครก็ได้ช่วยบอกผมที นี้แค่วันแรกผมยังเป็นขนาดนี้ผมคิดผิดหรือคิดถูกเนี้ยที่เอามันมาอยู่ด้วยเนี้ย

Rrrrrrrrrrrrrrrr

เสียงโทรศัพท์ดังแต่มันไม่ใช่ของมัน มันเป็นของไอ้ลมผมหยิบโทรศัพท์มาแหมที่ชมพูเชียวนะมึง 

“ไอ้ลมโทรศัพท์มึงดัง”

ผมพูดออกไป แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับพอดูเบอร์ที่โทรมาปรากฏว่าไม่บันทึกชื่อ แต่ทำไมผมถึงรู้สึก คุ้น ๆ เบอร์นี้วะ รับ ๆ ไปก่อนละกัน

(ฮัลโหลนี้ฉันเองนะ เป็นยังไงบ้าง)

เสียงนี้มัน…..ไอ้เรียว

“ไอ้ลมมันสบายดี มึงมีอะไรโทรมมาดึกขนาดนี้”

(ไอ้พีชทำไมเป็นมึงวะช่างเถอะ กูขอคุยกับไอ้ลมหน่อย)

ทันทีที่ได้ยินประโยคนั้นคิ้วของผมก็ผูกเข้าหากันทันที ผมรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาทันที

“ไอ้ลมมันนอนแล้ว แค่นี้แหละ แล้วมึงก็ไม่ต้องโทรหามันแล้วนะถ้าไม่เจ้าเป็นนะ!!!”

(อะไรของมึงวะ ทำอย่างกับกูเป็นกิ๊กเมียมึงอย่างนั้นแหละ ไอ้ลมมันรุ่นน้องกูนะโว๊ย)

“เออ กูไม่ให้คุยแค่นี้แหละ”

แล้วผมก็ตัดสายทิ้งทันที ไอ้เพื่อนเวรชอบทำให้ผมประสาทเสียอยู่เรื่อยเลย แล้วทำไมผมต้องมาอารมณ์เสียกับเรื่องแบบนี้ด้วยวะ!!!

“ไอ้พีช สงสัยมึงต้องหาที่ปรึกษาแล้วละ”

ผมใช้มือตบหน้าผากตัวเอง2-3 ที ก่อนจะไปนอนที่เตียงตามเดิม แต่ให้ตายเถอะนอนอย่างไงก็นอนไม่หลับ ไม่ได้นะไอ้พีชแกห้ามฟุ้งซ่าน แกต้องหลับ ต้องหลับ เข้าใจไหม!!!

06.30 น.

อยากบอกว่าผมยังไม่ได้นอนเลย ส่วนไอ้ลมนะหรอ มันหลับสบายใจนี้มันก็พึ่งตื่นไปอาบน้ำ ส่วนผมยังนอนอยู่ที่เตียงอยู่เลย

“ให้ตายเถอะ นี้กูเป็นอะไรวะ ไอ้ลมมึงแม่งทำอะไรกับกูวะเนี้ย!!!”

“ผมไปทำอะไรรุ่นพี่ละ ผมก็อยู่เฉย ๆ ของผมนะ”

ไอ้ลมที่ไม่รู้โผล่มาจากไหนพูดขึ้นมันมองมาที่ผมอย่างหาเรื่องไอ้เวรนี้ มันจะห้าวไปไหนวะ

“เปล่า ๆ เดี๋ยววันนี้มึงต้องเข้าองค์กรกับกูเพื่อเป็นทำการโหวตให้มึงเข้ากลุ่มไปเตรียมตัวเดียวกูอาบน้ำก่อน”

ผมลุกออกจากเตียง เตรียมจะเดินเข้าห้องน้ำไป

“นี้รุ่นพี่ เมื่อคืนทำไมผมถึงได้มานอนที่เตียงละ”

หึเรื่องอะไรจะบอก

“เลิกสงสัยอะไรที่มันไม่เข้าเรื่องสักทีเถอะมึงอะ”

ผมตอบไปแค่นั้น ก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป ให้ตายเถอะ ผมจะตอบมันไปได้ยังไงผู้ชายอุ้มผู้ชายนี้มัน!!!! อ๊าก!!! อยากตาย!!!

ตึกองค์กร ณ.ห้องประชุมหัวหน้า

ลมหนาว

ตอนนี้ฉันอยู่ในห้องประชุมเพื่อมาทำการโหวต และแน่นอนทุกคนโหวตให้ฉันมาอยู่ในกลุ่มได้ แต่ที่น่าแปลกใจก็คือ นายพีชนี้ชอบแอบมองฉันแถมยังมองฉันด้วยสายตาแปลก ๆ อีกต่างหาก

“ลมหนาว ๆ ”

ไอ้ล็อตเต้เรียกฉันเบา ๆ ฉันจึงหันไปคุยกับมัน

“อย่าเรียกชื่อฉันแบบนี้อีกนะ เดี๋ยวคนอื่นมาได้ยินแผนก็แตกหมดหรอก”

“อืม แต่แกต้องบอกฉันมาก่อนทำไมแกถึงได้ไปนอนกับไอ้พีชหะ”

นายล็อตเต้มองมาที่ฉันนิ่ง ฉันได้แต่ยิ้มแห้ง ๆ กลับไป

“เอาเป็นว่ามันช่วยให้ฉันทำงานง่ายขึ้นละกัน”

“ฉันไม่ยอมหรอกนะ เธอเป็นผู้หญิงจะไปอยู่กับมันได้ยังไง เลิก ๆ ไม่ต้องแก้คงแก้แค้นมันแล้ว”

“ล็อตเต้ไม่ได้นะ มันมาถึงขนาดนี้แล้ว”

ฉันมองล็อตเต้ด้วยสายตาอ้อนวอน ฉันลงทุนไปตั้งเยอะจะมาจบแบบนี้ไม่ได้นะ

“พวกมึงคุยอะไรกันวะ อยู่ห่าง ๆ กันเลย!!!”

“เฮ้ย!!!”

จู่ ๆ ล็อตเต้ก็ลงไปนั่งกับพื้นด้วยฝีมือลูกถีบมหาประลัยของนายพีช ฉันหันไปมองนายพีชอย่างเอาเรื่อง

“แกมากับฉัน”

ไอ้บ้าพีชลากฉันออกมาจากห้องทันที สีหน้าเขาตอนนี้มันดูหงุดหงิดมาก ๆ เลย หมอนั้นลากฉันเข้ามาในห้อง ๆ หนึ่ง ก่อนจะผลักฉันเข้าไป

ปัง!!!

หมอนั้นปิดประตูอย่างแรงจนทำให้ฉันสะดุ้งเลยทีเดียว

“รุ่นพี่พาผมมาที่นี่ทำไม”

“ฉันแค่อยากรู้ว่าแกทำอะไรกับฉัน ไอ้ลม!!”

หมอนั้นพูดออกมาก่อนจะเดินเข้ามาหาฉัน ฉันเดินเข้าไปจนติดผนัง นายพีชเดินเข้ามาหาฉันเรื่อย ๆ จนเราห่างกันไม่กี่คืบ ตอนนี้ในแววตาของนายพีชเต็มไปด้วยความสับสน

“ทำไมฉันถึงรู้สึกแปลก แบบนี้วะ แกทำอะไรวะ”

“รุ่นพี่พูดอะไรผมไม่เข้าใจ”

“จูบฉันเผื่ออะไร ๆ มันจะชัดเจนขึ้น”

“หะ!! พี่จะบ้าไปแล้วระ….อุ๊บ” oxo

เสียงของฉันหายไปในลำคอทันที เพราะจู่ ๆ นายพีชก็ดึงฉันเข้าไปจูบ เขามอบจูบอันแสนนุ่มนวลให้ฉัน ความรู้สึกนี้เหมือนเมื่อ 3 ปีก่อนเลย ฉันไม่รู้ว่ามันเนิ่นนานแค่ไหนแต่ตอนนี้ฉันรู้สึกว่าตัวเองกำลังจะขาดอากาศหายใจ ฉันจึงพลักเขาออกทันที

“แฮะ ๆ ๆ”

ฉันหอบหายใจ ก่อนจะมองหน้านายพีช พบว่าหมอนั้นมองมาที่ฉันด้วยแววตาที่สับสนมากกว่าเดิม

“ทำไมแกจูบตอบฉัน”

ปัก!!

“รุ่นพี่เป็นบ้าไปแล้วหรอ ผมเป็นผู้ชายนะ ถึงรุ่นพี่จะฟันไม่เลือกนะก็ช่วยดูด้วยว่าผมเป็นผู้ชาย!!!”

ฉันต่อยนายพีชไปเต็มแรง หมอนี้ทำไมต้องทำแบบนี้ ฉันมองหน้านายพีชที่ตอนนี้มองมาที่ฉันด้วยแววตาเช่นเดิม

“กูขอโทษกูแค่….”

“ผมอยากออกไปจากที่นี้”

พูดจบฉันก็เดินไปเปิดประตูทันที

กึก กึก กึก กึก!!!

“ทำไมมันเปิดไม่ออกละ รุ่นพี่เล่นบ้าอะไรอีกเนี้ย!!!”

ฉันหันไปพูดกับนายพีชที่ตอนนี้ยังมองมาที่ฉันอย่างสงสัย พีชเดินมาหาฉันแล้วพยายามเปิดประตูแต่มันก็ไม่เป็นผล

“สงสัยฉันจะปิดแรงไปหน่อยประตูมันก็เลยเสียนะ”

“ว่าไงนะ!!! แล้วแบบนี้จะทำไงละ!! เพราะรุ่นพี่คนเดียว”

“เออ ๆ กูผิด แต่เดี๋ยวก็มีคนมาช่วยมึงกับกูเองแหละ ไม่ต้องตกใจ เอาเป็นว่ามึงมานั่งใจเย็น ๆ ดีกว่า”

พีชพูดจบก็นั่งลงกับพื้นทันที ทำให้ฉันต้องจำใจนั่งไปด้วย ภายในห้องนี้เงียบมากไม่มีใครพูดอะไรเลย ฉันก็ได้แต่ก้มหน้าไม่พูดอะไรกับเขาเลยด้วยซ้ำ

“นี้ไอ้ลม ฉันอยากรู้ว่าทำไมแกถึงได้อยากเป็นเสือละ”

จู่ ๆ นายพีชก็ทำลายความเงียบ ฉันหันไปมองหน้าเขาก่อนจะใช้ความคิด ทำไมถึงอยากเป็นนะหรอ

“เพราะว่าได้ควงผู้หญิงไม่ซ้ำหน้า”

“หึ แกรู้อะไรไหมมันไม่ได้ดีอย่างที่แกคิดหรอก เมื่อ3ปีก่อนฉันเคยคิดแบบแกนะแต่พอเจอยัยนั้นฉันก็รู้เลยว่าฉันคิดผิด”

แววตาของนายพีชดูเศร้ามาก เจอยัยนั้นใครกันนะ

“ยัยนั้นนะ มาทำให้ฉันรู้ว่าการที่ฉันเห็นผู้หญิงเป็นของเล่นนะมันไม่สนุกเลยสักนิด ฉันทำลายชีวิตของยัยนั้น จนยัยนั้นต้องอับอายจนหนีไปเรียนเมืองนอก รู้สึกว่าจะชื่อ ลมพัด หรืออะไรเนี้ยแหละ”

ให้ตายเถอะ ขนาดชื่อฉันหมอนี้ยังจำไม่ได้ด้วยซ้ำ ฉันมั่นใจว่าที่หมอนี้หมายถึงต้องเป็นฉันแน่ ๆ

“งั้นแสดงว่ารุ่นพี่ก็รู้สึกผิดกับยัยนั้นสินะครับ”

“ใช่ก็รู้สึกผิดอะนะ แต่ก็นะยัยนั้นดันมาเป็นเหยื่อของฉันเองแบบนี้ฉันก็ไม่ผิดจริงไหม”

ฉันกำหมัดแน่ที่ได้ยินเขาพูดคำนี้ นายไม่เคยสำนึกผิดเลยสินะ!!!

“แล้วรุ่นพี่ไม่กลัวเธอจะมาแก้แค้นหรอครับ”

“ไม่หรอกฉันว่าป่านี้คงมีแฟนใหม่ไปแล้วมั่ง ฉันสอนประสบการณ์ดี ๆ ให้ยัยนั้นไปตั้งเยอะ”

“งั้นหรอครับ”

ฉันพูดเสียงเรียบ ประสบการณ์ดี ๆ งั้นหรอ ประสบการณ์ทราม ๆ นะสิไม่ว่า

“ว่าแต่ ต้องผู้หญิงแบบไหนหรอครับที่พี่พีชเจอแล้วจะหยุดนะครับ”

ฉันถามออกไป นายพีชทำเหมือนคิดหนัก หึ รีบ ๆ บอกมาสิ

“ก็นะ เรื่องนี้ฉันตอบไม่ได้หรอก ต้องเจอถึงจะรู้ว่าใช่”

ฉันกำลังจะอ้าปากถามต่อ แต่ประตูก็ถูกเปิดขึ้นมาก่อน ฉันมองไปที่ประตูพบว่าคนที่มาคือผู้ชายสองคนที่ฉันไม่คุ้นหน้าเลยสักนิด

“อ้าว พี่พอร์ช พี่พอล นี้เป็นห่วงจนออกมาตามหาผมเลยหรอเนี้ย”

นายพีชพูดออกมาด้วยรอยยิ้ม

“เปล่า ฉันแค่มาตรวจความเรียบร้อยแล้วแกมาทำอะไรที่นี่ แล้วนั้นใคร”

ผู้ชายหน้าหล่อแต่ดูน่าเกรงขามพูดขึ้น ทำให้ทุกคนมองมาที่ฉัน

“พี่พอร์ชนี้ ไอ้ลม เด็กใหม่ในกลุ่มของผมนะ ไอ้ลมนี้พี่ฉัน นี้พี่พอร์ช นี้พี่พอล”

“สวัสดีครับ”

ทั้งสองพยักหน้าให้ฉัน ด้วยรอยยิ้ม ดูนิสัยดีจัง

“ปะป๋า ไหนบอกจะพาฟอลโล่ไปเที่ยวไง”

เด็กผู้ชายตัวเล็กเดินมาจับขาพี่พอลไว้ พี่พอลอุ้มเด็กคนนั้นด้วยรอยยิ้ม

“ส่วนนี้ฟอลโล่ ลูกของพี่พอล หลานฉันเอง”

นายพีชพูดขึ้น ฉันได้แต่พยักหน้า น้องฟอลโล่ น่ารักชะมัดและดูเหมือนพี่พอลจะหวงมากเลย

“ปะป๋าแม่พลอยบอกว่าถ้าปะป๋าไปช้าจะไม่ให้ปะป๋านอนด้วยละครับ”

“หรอครับ งั้นไปบอกแม่พลอยนะว่าถ้าพูดแบบนี้อีกเดี๋ยวปะป๋าจะจัดหนักให้”

พี่พอลพูดจบก็วางน้องฟอลโล่ลง น้องฟอลโล่ก็วิ่งออกไปทันที นายพีชกับพี่พอร์ชยิ้มให้กันอย่างมีเล่ห์ใน

“เชื่อไหมละ อีกไม่นานพลอยดาวจะมาฆ่าพี่พอล”

“พอล!!! ทำไมพูดแบบนี้!!!”

ยังไม่ทันที่พีชจะพูดจบ ผู้หญิงคนหนึ่งก็เดินเข้ามาหาพวกเราพร้อมกับจับมือน้องฟอลโล่มาด้วย ดูท่าทางนี้น่าจะเป็นภรรยาพี่พอลสินะ สวยจัง

“ก็พลอยอยากขู่พอลก่อนทำไมละ”

“พอล!!! พูดแบบนี้ฟอลโล่ก็จะจำนะ!!!”

“ลูกเราเป็นผู้ชายก็ต้องมีบ้างจริงไหมไอ้พีช”

พี่พอลเหมือนกำลังหากองหนุนแต่ดูเหมือนกองหนุนจะยังไม่พร้อมนะ แค่พี่พลอยปรายตามองนายพีชก็ก้มหน้านิ่งทันที

“ไม่ต้องเลยพอล คืนนี้นอนนอกห้อง จบนะ!!!”

พูดจบพี่พลอยก็จูงน้องฟอลโล่ออกไป

“ที่ร๊ากกกก เค้าขอโทษษษษษ”

พี่พอลพูดจบก็รีบตามพี่พลอยไปทันที นั้นทำให้พี่พอร์ชและพีชหัวเราะออกมา

“55555 พี่พอลกลายเป็นมาเฟียกลัวเมียไปแล้ว”

“นั้นสิ กลัวเมียเฉยเลย”

“จริงสิพี่พอร์ชเมื่อกี้รันหาพี่ใหญ่เลยบอกว่าถ้าหาพี่เจอจะจับพี่ผ่าเป็นสองท่อนด้วยละ”

ทันทีที่นายพีชพูดจบพี่พอร์ชก็หน้าซีดทันที

“555 ว่าแต่พี่พอล พี่ก็กลัวเมียเหมือนกันนี้นา”

“เออ ไว้แกได้เมียแล้วจะรู้สึก!!”

พี่พอร์ชพูดจบก็เดินออกไปทันที ฉันได้แต่มองพี่พอร์ชก่อนจะหันไปมองนายพีชที่ตอนนี้ได้แต่หัวเราะออกมา

“คนอย่างพีช ไรท์เตอร์เนี้ยนะจะกลัวเมีย ไม่มีทาง!!!!! 5555”