ชำระหนี้เมียคืนเดียว บทที่3.ตายซะดีกว่า อยู่ไปก็ไร้ค่า 1/2

อัปสรกำซองแน่นๆ เธอพูดเสียงดัง จนคนในบริเวณใกล้เคียงหยุดฟัง...ไหนๆ ก็โดนไล่ออก เธอขอวางระเบิดไว้สักลูก...เผื่อมันมีผลสะท้อน...ทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลง และเพื่อนร่วมงานคนอื่นจะไม่โดนเอาเปรียบอีกต่อไป...

“หุบปาก! แล้วก็ไสหัวเธอไปซะ เธอผิดกฎฉันไล่ออก มันผิดเหรอห่ะ! อย่ามายุยงคนอื่นๆ ด้วยคำพูดลอยๆ ของเธอ อัปสร”

อาการร้อนตัวเกิดขึ้นทันที ทันใด ผู้จัดการขี้ฉ้อ ลุกพรวด เขาตวาดเสียงแหลม แต่เหงื่อกาฬแตกซิกๆ เมื่อมีคนได้ยินเกินครึ่งร้าน แถมแววตาแต่ละคนดูจะเคลือบแคลงเขาเพิ่มขึ้น อีอัปสรตัวแสบ แสบกว่าที่เขาคาดไว้! ขนาดไล่ออกแล้ว หล่อนยังมีหน้าทำให้เกิดคลื่นใต้น้ำ ต่อไปคงต้องระวังตัวมากกว่านี้

“แล้วแต่จะคิดค่ะ...ฉันไปล่ะ ทุกคนโชคดีนะ...”

หญิงสาวเอ่ยลา เธอหันไปโบกมือกับกลุ่มเพื่อนๆ ร่วมงานแล้วจึงเดินเชิดหน้าออกไปจากร้าน แต่เมื่อพ้นร้านอาหารแห่งนั้นออกมาไกลพอสมควร ลำคอที่เหยียดตรงกลับตกห้อยลง

เธอจะหางานอะไรทำได้ เมื่อไม่มีความรู้ ไม่มีวุฒิการศึกษา...และจะเอาเงินที่ไหนจ่ายค่าห้อง...หากต้องระเห็จออกจากห้อง เธอคงได้นอนที่ทางเท้า เมื่อไม่รู้จะไปซุกหัวนอนที่ไหน?

ครั้นจะไปขออาศัยนอนกับมารดา มันก็ตะขิดตะขวงใจ ท่านละทางโลกไม่อยากให้ท่านพลอยมาไม่สบายใจด้วย เธอหัวเดียวกระเทียมลีบ คงไม่ถึงตายหรอก

“ลองเสี่ยงดวงไปขอให้ป้าเพ็ญช่วยดีกว่าไหม? เพื่อท่านจะพอช่วยได้”

พี่สาวคนโตของบิดา ป้าเพ็ญจันทร์ ฐานะดีมีอันจะกิน อัปสรแปลกใจแค่...หลังจากบิดาล้มละลาย ญาติสนิททำไมถึงได้หายหน้าไปจนหมด แต่เวลานี้เธอเข้าตาจนจริงๆ ลองเสี่ยงดวงดูก็แล้วกัน

เธอเดินท่าฝ่าเปลวแดดตอนเที่ยงตรง กระเสือกกระสนมาจนถึงคฤหาสน์หลังโตของเพ็ญจันทร์ หลังกดกริ่งและมีคนใช้หน้าซื่อเดินออกมาหา เธอยื่นความประสงค์ของตัวเอง แต่ก็ต้องหน้าแหกเพราะเจ้าของบ้านไม่ยินดีต้อนรับ

“คุณนายให้บอกคุณค่ะ...ว่าไม่อยู่...คุณกลับไปเถอะ” คนพูดคงไม่รู้ตัวว่าพูดผิด หล่อนคงเป็นประชาชนของประเทศเพื่อนบ้าน เพราะสำเนียงของเธอยังไม่ชัดเจน และคงไม่เข้าใจว่าสิ่งที่ตัวเองพูดออกมาเฉลยความจริงทั้งหมด เจ้าของบ้านไม่เปิดประตูต้อนรับเธอ เขารู้ว่าเธอคือใคร? และมาเพื่ออะไร

“เหอะ!” หญิงสาวเงยหน้ามองพระอาทิตย์ดวงโต เพื่อให้น้ำตาร้อนๆ ไหลกลับไปอยู่ที่เดิม เป็นคนจนมีแต่คนรังเกียจ แม้แต่ญาติสนิทยังตีตัวออกหาก รังเกียจแม้แต่เงาของเธอ อัปสรตัดใจเดินหนี เขาไม่ยินดีต้อนรับเธอก็ไม่หน้าด้านทน แต่เพราะเธอหมดแรงเดิน จึงซุกตัวนั่งพักริมรั้ว อาศัยเงาต้นไม้ไม่ให้เปลวแดดจัดจ้าลามเลียผิวกายจนไหม้ไปเสีย

“กลับไปแล้วใช่ไหมนังจวง? ถ้าแม่นั่นมาอีก...แกไล่ไปได้เลยนะ ฉันไม่ใช่ธนาคาร...ที่จะได้มาเบิกถอนเงินไปใช้ฟรี ดูหนังหน้าก็รู้คงจะกรอบเต็มทน!”

เสียงคุ้นหูของคนคุ้นเคย ไม่มีคำพูดอ่อนหวาน ไม่มีคำพูดคะขา มีแต่คำดูแคลนและหยามเหยียด...นี่คือพี่สาวบิดา คนที่เธอเคยเคารพและเรียกอย่างนับถือมาตลอดว่า ‘ป้า’ เมื่อไร้เงินทอง เธอก็เลยกลายเป็นแค่เศษขยะ มีแต่คนรังเกียจอย่างนั้นเหรอ?

ไม่รู้ว่าเธอจะต้องผจญเรื่องเลวร้ายแบบนี้ไปอีกเมื่อไร แล้วเมื่อไร ความอยากจนนี่ จะไปพ้นๆ เธอเสียที ต้องกระเหม็ดกระแหม่ ทำงานเหนื่อยสาวตัวแทบขาด แต่ก็ไม่มีกินเหมือนเดิม เพราะต้องแบ่งเงินที่หามาได้เอาไปอุดหนี้บัตรสารพันที่เคยใช้สมัยร่ำรวย...จนตอนนี้แทบจะตายเพราะความสุรุ่ยสุร่ายนั่น

ไม่รู้จะอยู่ไปเพื่ออะไรอีก มีแต่ความทุกข์ใจ...และเหนื่อยเต็มทน...

ขวดยาพาราเซตามอลอัปสรตัดสินใจซื้อมาจากร้านขายยาหน้าปากซอย...2 ขวดพร้อมกับอาหารดีๆ ที่ไม่ได้แตะมาเกินครึ่งปี เพราะต้องกระเหม็ดกระแหม่การใช้เงิน มีกุ้งเผาตัวโตๆ พิซซ่าถาดใหญ่ พร้อมกับน้ำอัดลมขวดโต เธอจะกินทั้งหมดนี่ให้หมด แล้วก็ซัดยาตาม พอกันทีกับชีวิตบัดซบ! ยิ่งดิ้นรน ยิ่งลำบาก เมื่อพระเจ้าไม่เมตตาเธอ ก็ขออำลาแล้วละ ไม่มีประโยชน์อะไรที่จะฝืนอยู่ต่อ...มีแต่ความทุกข์ กับความกลัดกลุ้ม