ชำระหนี้เมียคืนเดียว บทที่2.ความซวยยังไม่หมด! 2/2

“ฉันขอโทษค่ะ ฉันพยายามแล้ว แต่ขึ้นลิฟต์มาไม่ทัน ต้องเสียเวลารอตั้งนานค่ะ” เธอพนมมือยกขึ้นไหว้ และอธิบายการล่าช้าของตัวเองครั้งนี้ให้ท่านผู้จัดการฟัง และหวังว่าเขาจะเมตตา

“นั่นมันเรื่องของเธอ แต่...เราตกลงกันไว้แล้วนี่นา หากเธอมาสายอีกครั้งในเดือนนี้ ฉันคงต้องปลดเธอออก เมื่อยังมีคนที่พร้อมกว่าเธอรอที่จะเข้ามาทำงาน”

ผู้จัดการร้านพูดเสียงเนิบนาบ เขาเก็บอัปสรไว้ไม่ได้อีกต่อไป เพราะมันจะทำให้ระบบ ระเบียบภายในร้านหย่อนยานลง เมื่อหล่อนกำลังทำให้ทุกคนเริ่มกระด้าง ภาษาอังกฤษของอัปสรดีเลิศ ฟังออกว่าเจ้าของร้านชาวอังกฤษใจดี เขาไม่ได้มีอะไรกับพนักงาน คนที่เขี้ยวคือเขาเอง... แถมหล่อนยังรู้อีกว่าเขาเม้มเงินค่าทิป เพราะฉะนั้นต้องรีบเขี่ยแม่ตัวกลางความวุ่นวายออกไป ก่อนที่ความลับของเขาจะแตกผั๊วะ

“แต่ฉันไม่มีที่ไปนะคะ...คุณก็รู้”

“นั่นมันเป็นปัญหาของเธอนะ อัปสร! กฎต้องเป็นกฎ”

“ฉันแค่มาสายนะคะผู้จัดการ หากคุณเคร่งกฎจริงคุณน่าจะลาออกนานแล้ว เพราะเรื่องคุณเม้มเงินค่าทิปของพวกเรา...คุณก็ไม่สมควรอยู่ในตำแหน่งนี้ คุณเอาเปรียบเรา”

หญิงสาวแย้งเสียงขุ่น เห็นๆ ว่าไอ้ผู้จัดการหน้าเลือดจ้องจะเขี่ยเธอออก เพราะดันไปรู้ความลับนั้นเข้า...

“อย่าพูดพล่อยๆ อัปสร เธอมีหลักฐานอะไร ไหนเอามาแสดงสิ...ไม่อย่างนั้นฉันจะถือว่าเธอหมิ่นประมาท”

เหอะ! หญิงสาวลดมือที่ไหว้มันลง เสียเวลา ในเมื่อเขาคิดจะกำจัดเธอ เขาคงไม่มีทางลดราวาศอกให้...เธอคงต้องหางานใหม่ทำ เพราะอยู่ไปก็ไม่มีความสุขเมื่อผู้จัดการจ้องจะเขี่ยเธอให้กระเด็นทุกวันไป

“ก็ได้ค่ะ ฉันลาออก...ฉันไม่มีหลักฐานเอาผิดคุณ แต่...ความลับไม่มีในโลกนี้นะคะ สักวันทุกคนต้องรู้ และวันนั้นคนที่ต้องเดินออกจากร้านก็คือคุณ...”

“ฉันไม่ใช่ไก่อ่อนนะอัปสร เธอไม่ต้องมาสอน...เธอเถอะ ดูแลตัวเองด้วยก็แล้วกัน เห็นใครๆ ก็พูดนี่ว่าเธอหนี้ท่วมหัว”

มันยังมีหน้ามาเยาะให้เธอเจ็บใจเล่น...ใช่สิ เวลานี้เธอล้ม เลยมีแต่คนข้าม รอให้เธอกลับมาเหมือนเดิมเมื่อไร เธอจะตามคิดบัญชีรายตัว...แต่... เมื่อไรล่ะ เธอมองไม่เห็นทางเลย...

“ฉันคิดว่าเงินค่าแรงฉัน ฉันควรได้รับนะคะผู้จัดการ เพราะฉันทำงานเกิน7 วัน คุณคิดค่าจ้างฉันไว้หรือยัง ฉันจะได้รีบไปให้พ้นสายตาคุณ” เธอถอนใจ แล้วจึงพูดต่อ

“ยังจะเอาสตางค์ค่าแรงอีกเหรอ ในเมื่อฉันไล่เธอออก”

“อย่ามาหัวหมอกับฉันค่ะผู้จัดการ คุณข้ามขั้นตอน มีการตักเตือนในครั้งแรก ครั้งต่อไปคือใบเตือนค่ะ แต่นี่คุณปลดฉันออกเลย ฉันมีสิทธิไปฟ้องกรมแรงงาน ถึงมันจะเป็นเงินน้อยนิด แต่มันเป็นเงินที่ฉันควรได้รับ และหากเรื่องถึงกรมแรงงานจริง บางสิ่งที่คุณซุกไว้ อาจจะแดงโร่ขึ้นมาก็ได้”

หญิงสาวพูดเสียงเป็นต่อ ผู้ชายตรงหน้าเธอกินเล็กกินน้อย...เขาเม้มทุกอย่างเท่าที่พอจะเม้มได้...และหากมีการตรวจสอบขึ้นมาจริงๆ เขาน่าจะได้รับโทษหนักยิ่งกว่าคนอื่น

หลังคำนวณผลได้ผลเสียที่จะเกิดขึ้น หากแม่นี่บ้าเลือดทำอย่างที่หล่อนพูดจริงๆ เขาอาจจะเดือดร้อน ผู้จัดการร้าน จึงลดท่าทีลง เขาพูดเสียงดีขึ้น แต่ก็ตั้งใจจะเขี่ยอัปสรออกเหมือนเดิม หล่อนอันตรายเกินกว่าจะเก็บไว้

“ฉันจ่ายค่าแรงให้เธอก็ได้ ตามเข้ามาสิ!”

“ขอบคุณ!”

มันเป็นเงินก้อนสุดท้าย ที่พอจะประทังชีวิตตัวเอง ก่อนที่จะหางานใหม่ได้ หญิงสาวจึงต้องสู้เพื่อให้ได้มา ไม่ใช่โดนอมเอาไปอีก

“เอ้า! เอาไป แล้วก็รีบไสหัวไปให้พ้นๆ ฉันจะได้รับคนใหม่เข้ามาแทนเธอ”

“ค่ะ...ฉันจะได้ไปป่าวประกาศให้คนแถวๆ นี้รู้ด้วย ว่าใครบางคนในร้านนี้ ขี้โกง! หากไม่อยากถูกเอาเปรียบก็ออกไปทำที่อื่นเถอะ เสียดายนิดเดียว ที่มิสเตอร์สีเฟ่นไม่อยู่ ไม่อย่างนั้นฉันคงต้องกระซิบบอกเขาบ้างว่ามีเหลือบแอบกินเลือดของเขาอยู่ เพื่อเขาจะได้หาย่าฆ่าเหลือบตัวนั้นไว้รอ”