บทที่ 6 ปัจจุบัน 1.3

“ฉันสองคนขอตัวกลับก่อนนะ ค่ำนี้เจอกันที่เดิมก็แล้วกัน”

กรุงฉัตรพูดเสียงรัว รีบลุกจากเก้าอี้ถอยห่างกล่องไม้ให้มากที่สุด ขยี้ตาอีกครั้งแล้วเพ่งมองไปยังฝากล่องอีกหน ให้แน่ใจว่าสิ่งที่ตัวเองเห็นคือภาพจริงหรือภาพหลอนที่ติดค้างในมโนภาพ

“เป็นอะไรของนายวะกรุง อยู่ๆ ก็ลุกพรวดพราด ทำหน้าทำตาอย่างกับเห็นผี” คนช่างสงสัยหันมาถามเพื่อนที่ขยับร่างห่างไปหลายเมตร

“รีบกลับเถอะ ฉันต้องไปธุระที่อื่นต่อ” กรุงฉัตรพูดกับภาคินัย ก่อนจะหันไปล่ำลาเจ้าของสถานที่ “ฉันไปก่อนนะเมฆ เจอกันคืนนี้นะ” พูดจบก็รีบเดินออกไปจากห้องทันที

“อะไรของมันวะ” ภาคินัยงุนงงกับทีท่าของกรุงฉัตร จำต้องลาพชรดนัยอีกคน “ฉันไปก่อนนะเมฆ เจอกันคืนนี้”

“อืม...เจอกัน” พชรดนัยรับนัดเพื่อน ภาคินัยจึงลุกเดินแล้วเดินออกไปจากห้องทำงานสุดหรู ไปสมทบกับกรุงฉัตรที่ยืนรออยู่นอกห้อง

“เป็นอะไรวะกรุง ทำหน้าทำตา ทำเสียงอย่างกับเจอผี” ภาคินัยเปิดฉากถามเพื่อนทันที

“ไม่มีไรหรอก ฉันอยากไปธุระมากกว่าน่ะ”

กรุงฉัตรจำต้องปดเพื่อน เพื่อไม่ให้จอมสงสัยยิงคำถามอื่นต่อ เขาคิดว่ากล่องไม้แสนน่ากลัวได้ห่างกายเขาไปอยู่ในมือของพชรดนัย ทุกอย่างมันคงจบสิ้น เขาจะไม่เกิดความหลอนใดๆ อีกแล้ว

“ธุระอะไรวะ ไหนนายบอกฉันว่าวันนี้ไม่มีนัดที่ไหนไงล่ะ” ภาคินัยไม่เลิกสงสัย

“ก็...ธุระ ธุระ” กรุงฉัตรพยายามหาข้อแก้ตัว “ก็เอาเช็คไปให้เพื่อนของน้าปรุงไง เขากำลังร้อนเงิน ฉันก็เลยอยากจะจัดการให้มันเสร็จๆ ไป” เขาหาคำตอบได้ในที่สุด

“เออๆ งั้นก็รีบไปกัน” กรุงฉัตรเร่งฝีเท้าเดินไปยังลิฟต์ทันที โดยมีร่างของภาคินัยเดินตามไปติดๆ

หลังจากที่เพื่อนสนิททั้งสองคนเดินออกไปจากห้อง มือใหญ่ของพชรดนัยเอื้อมไปหยิบแหวนนพเก้าขึ้นมาพินิจมอง รูปแหวนเป็นทองคำน้ำหนักไม่ทราบได้ ตัวแหวนประกอบด้วยอัญมณีล้ำค่ามีความหมายแปดเม็ดประกอบด้วย ทับทิม มรกต บุษราคัม โกเมน นิลกาฬ หรือนัยหนึ่งไพลิน มุกดาหาร เพทาย ไพฑูรย์ ล้อมรอบอีกหนึ่งอัญมณีที่ขาดไม่ได้คือเพชรเม็ดงามที่ส่องแสงกระทบกับแสงนีออนในห้องจนเป็นประกายวับวาว

ระหว่างที่พชรดนัยเพ่งมองแหวนอยู่นั้น เขารู้สึกเหมือนมีพลังบางอย่างวิ่งเข้าหาตัว พร้อมกับลมวูบหนึ่งพัดเข้ามากระทบกาย เกิดความเย็นวาบจนหนาวสั่นในชั่ววินาที ทั้งที่ลมไม่สามารถเข้ามาในห้องนี้ได้ เพียงแค่กระพริบตาเขามองเห็นมือของตนเองเล็กลง บอบบางไม่ต่างกับมือของอิสตรี มืออีกข้างหนึ่งที่ถือแหวนบรรจงสวมแหวนใส่นิ้วนางข้างซ้ายอีกข้างอย่างพอเหมาะพอดี

เสี้ยววินาทีนั้นพชรดนัยไม่รู้ตัวเลยว่าตนเองทำอะไรอยู่ เขาไม่รู้ว่าสวมแหวนวงนั้นได้อย่างไร ทั้งที่ใจจริงเขาเพียงแค่หยิบมันมาชื่นชมความสวยงามเท่านั้น ไม่คิดจะสวมใส่ ใบหน้าของเขาก็เช่นกัน ถูกซ้อนทับด้วยใบหน้าของสตรีที่มีความแค้นฝังจิตวิญญาณมาตั้งแต่อดีตชาติซ้อนทับ ดวงตาที่เคยอ่อนโยนแปรเปลี่ยนเป็นสีแดงฉาน เป็นดวงตาแห่งความโกรธแค้นที่เข้าครอบงำ น้ำเสียงที่ราบเรียบกลับกลายเป็นเยือกเย็น และที่สำคัญไม่ใช่เสียงของพชรดนัย

“ถึงเวลาของข้าแล้วไอ้กัลป์”

ไม่มีใครรู้เลยว่าแหวนและกำไลนพเก้าที่พชรดนัยได้มานั้น เพิ่มพลังให้จิตวิญญาณอีกดวงหนึ่งที่ตามข้ามภพข้ามชาติ รอเวลาสะสางบัญชีแค้นที่ล่วงเลยมากว่าร้อยปี และเวลานี้จิตวิญญาณที่เปี่ยมด้วยแรงพยาบาทดวงนี้ก็พร้อมที่จะเริ่มต้น...แก้แค้น

................................

พชรดนัยเดินลงมาจากชั้นบนของบ้านในเวลาเจ็ดนาฬิกา เขาก้าวเดินไปยังห้องรับประทานอาหารที่อยู่ทางปีกขวาของบ้าน พอไปถึงห้องนั้นก็พบกับร่างของรัตเมธผู้เป็นบิดานั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ก่อนหน้า คนเป็นลูกยิ้มให้ผู้เป็นพ่อก่อนจะทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ตัวประจำ

“วันนี้รีบไปทำงานหรือเปล่าเมฆ” รัตเมธเอ่ยถามลูกชายขณะรับประทานอาหารเช้า

“ไม่รีบครับ” คนเป็นลูกตอบ “มีเรื่องอะไรหรือครับคุณพ่อ”

“กินข้าวเสร็จไปคุยกับพ่อที่ห้องทำงานหน่อยนะ พ่อมีเรื่องจะคุยด้วย”

“ครับคุณพ่อ” พชรดนัยรับคำ ก่อนที่ทั้งคู่จะสนใจกับอาหารเช้าต่อไป อีกยี่สิบนาทีต่อมาสองพ่อลูกก็พากันเดินไปยังห้องทำงาน

“คุณพ่อมีอะไรครับ” คนเป็นลูกกลั่นออกเป็นคำถามด้วยความอยากรู้

“พ่อมีอะไรจะให้เมฆ” รัตเมธหยิบซองเอกสารสีน้ำตาลในลิ้นชักทำงานส่งให้พชรดนัยที่เอื้อมมือไปรับซองนั้นด้วยความฉงนสงสัย

“อะไรครับคุณพ่อ” เขาถามโดยที่ยังไม่เปิดซองดูเอกสารข้างใน

“เมฆหยิบเอกสารออกมาดูก็จะรู้เองล่ะลูก” พรชดนัยเปิดซองแล้วล้วงหยิบเอกสารที่สอดใส่ไว้ออกมาดู แล้วพอรู้ว่าเอกสารฉบับนั้นคืออะไร ดวงตาของคนเป็นลูกขยายกว้างเล็กน้อยไม่คิดว่าบิดาจะให้สิ่งนี้กับตนก่อนเวลาอันควร

“หมายความว่ายังไงครับคุณพ่อ” เขาเงยหน้าเอ่ยถามบิดา หลังจากที่กวาดตาอ่านเนื้อความของเอกสาร

“ไม่ต้องตกใจหรอกเมฆ ที่พ่อยกทรัพย์สมบัติของพ่อให้เมฆเพราะพ่ออยากให้เมฆรู้ว่า ถึงพ่อจะแต่งงานใหม่กับดวงเดือน แต่ความรักที่พ่อมีต่อเมฆก็ไม่ได้ลดน้อยลงไป อีกอย่างพ่อก็จะสร้างความมั่นใจให้เมฆด้วยว่า ดวงเดือนไม่ได้แต่งงานกับพ่อเพราะหวังสมบัติอย่างที่ใครๆ เข้าใจ พ่อจะใช้จ่ายด้วยเงินเดือนที่ได้จากบริษัทในตำแหน่งประธานบริษัทเท่านั้น”