ตอนที่ 3

.

..

...

....

“เป็นเมียพี่นะเหนือ” ชายหนุ่มเอ่ยเสียงกระเส่า ราวกับโหยหาสิ่งนี้มาแสนนาน ส่งสายตาอันหยาดเยิ้มมองดวงหน้าหวานอย่างเสน่หา ในวินาทีนี้ไม่มีอะไรจะหยุดความต้องการเขาได้เสียแล้ว

“ถ้าพี่ไม่ยอมหยุด ฮึก...ความรักที่ผมเคยมีให้มันจะไม่เหลือแม้แต่นิดเดียว” น้ำเหนือขู่เขาพร้อมทั้งน้ำตา แม้ว่าจะไม่สามารถหยุดอีกฝ่ายได้ แต่ทว่าได้กล่าวเตือนแล้วหากมีอะไรเกิดขึ้น ทุกอย่างมันจะต้องดำเนินไปตามนั้น

“พี่ไม่สนอะไรทั้งนั้น ขอแค่ได้ทำลายนายให้น้าจันทร์เจ็บปวดพี่ก็พอใจแล้ว...รู้ไว้ด้วย” คำพูดของน้ำเหนือไม่ได้มีผลต่อจิตใจเขาเลย นั่นทำให้เจ็บปวดมากยิ่งขึ้นไปอีก

เมื่อกล่าววลีสร้างความเจ็บปวดให้อีกฝ่ายแล้ว ภาคินก็ใช้มือข้างหนึ่งจับท่อนเอ็นยาวใหญ่จ่อที่ปากทางเข้า

“อ๊ะ...อื้อ....เอามันออกไปเดี๋ยวนี้ ฮือ ๆ” น้ำเหนือเบิกตาโพลง ดิ้นเร่า ๆ ในอ้อมกอดเขา เมื่อถูกท่อนเอ็นยาวใหญ่รุกล้ำเข้ามา พรหมจรรย์ที่เคยรักษามันเอาไว้ บัดนี้ได้ถูกทำลายลงเสียแล้ว

“ซี๊ดดด...ร้องดัง ๆ เลยสิแม่นายจะได้มาเห็นภาพที่น่าประทับใจนี้หึ ๆ อ่าส์ แน่นเหลือเกินเหนือของพี่” ตอนนี้อารมณ์ชายหนุ่มแปรปรวนราวกับคนไร้สติ เมื่อได้ลิ้มลองรสชาติของคนผู้เป็นที่รัก ความสุขสมบังเกิดขึ้นอย่างท่วมท้น ความเกลียดเมื่อครู่หายกระเจิงเหลือเพียงความใคร่เท่านั้น

“อ๊ะ ๆ พะ....พี่คินผมเจ็บ” น้ำเหนือหลับตาพริ้ม กอดตัวเขาไว้แน่น นิ้วทั้งสิบจิกลงบนแผ่นหลังกว้างเพื่อระบายความเจ็บปวด

ปับ! ปับ! ปับ!

เมื่อเครื่องเริ่มร้อนภาคินก็กระแทกกระทั้นความใหญ่โตเข้าไปสุดแรง ไม่สนว่าอีกฝ่ายจะเจ็บปวดปานใด สนแค่ว่าตอนนี้เขาต้องการน้ำเหนือมาก ความสุขสมที่เกิดขึ้นทำเอาชายหนุ่มหลงใหลอย่างถอนตัวไม่ขึ้น เริ่มออกแรงกระแทกเข้าไปถี่ ๆ อย่างไม่ปรานี

“อ่าส์!...เสียวสุดยอดเลยเมียพี่”

น้ำเหนือทนฟังคำสบถเหล่านั้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า แม้ว่าความเจ็บปวดจะจางหายไปเหลือเพียงความเสียวซ่าน ทว่าในใจกลับรู้สึกแย่กับการกระทำของอีกฝ่ายทุกวินาที เขาเป็นคนทำลายมันด้วยตัวเอง จากนี้คำว่ารักจะไม่หลงเหลือในใจดวงนี้อีกแล้ว

"อื้อ....มะ....ไม่ไหวแล้วววว” หลังจากโดนความเป็นชายกระแทกกระทั้นเข้ามาไม่ขาดช่วง ทำให้น้ำเหนือรู้สึกเสียวซ่านปานจะขาดใจ รู้สึกได้ว่าของเหลวในตัวกำลังจะไหลทะลักออกมารอมร่อ

“พะ....พี่ก็ไม่ไหวแล้ววววว เหนือเมียรักของพี่”

ปับ! ปับ! ปับ!

ในช่วงท้ายภาคินก้มหน้าลงไปดูดเลียยอดอกอย่างหื่นกระหาย เพิ่มความเสียวให้น้ำเหนือเป็นเท่าตัว แรงกระแทกถี่ระรัวทำให้ร่างทั้งสองกระตุกพร้อมกัน ตั้งแต่เกิดมาน้ำเหนือไม่เคยได้รับรสชาติความสุขแบบนี้มาก่อน หากมันเกิดจากความโหยหาของเขาเองคงจะดีกว่านี้

ภาคินฟุบตัวทับร่างบอบบางอยู่อย่างนั้น เสียงลมหายใจหอบเหนื่อยของชายหนุ่มดังระงมข้างใบหูสวย ก่อนที่เขาจะเอียงหน้ามาพรมจูบที่พวงแก้มขาวอย่างเสน่หา ในตอนนั้นหยาดน้ำใส ๆ กลับไหลลงมาจากหางตาของน้ำเหนือ ไม่นานเสียงสะอื้นก็ตามมาติด ๆ

“ฮึก....ออกไปจากตัวผมเดี๋ยวนี้” น้ำเสียงเย็นยะเยือกดังขึ้นอย่างแผ่วเบา มือน้อย ๆ ดันร่างกำยำออก แม้รู้ว่าไม่มีทางสำเร็จแต่กลับไม่ยอมหยุด

“ทำไมไล่ผัวตัวเองอย่างนี้ล่ะครับเหนือเมียพี่” เสียงเข้มเอ่ยอย่างน่าหมั่นไส้ มือหนาสอดไปที่แผ่นหลังสวย เพื่อกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น

“พอใจพี่แล้วก็ปล่อย ผมจะออกไปร่วมงานแต่งแม่” คนพูดเอียงหน้าหนีเพราะไม่อยากมองหน้าคนใจร้ายให้เจ็บช้ำ

“พี่สบายตัวแล้วจะไปไหนก็ไป แล้วอย่าปากมากบอกว่าพี่กลับมาแล้วล่ะ ตอนนี้ไม่อยากเจอหน้าใครทั้งนั้น” พูดจบเขาก็โน้มใบหน้าลงไปหมายจะหอมแก้ม แต่ทว่าทานน้ำเหนือกลับเอียงหน้าหนี

“พอได้แล้ว! แค่นี้ผมก็ขยะแขยงพี่เต็มทนแล้ว”

“ขยะแขยงงั้นเหรอ ใครกันที่บอกรักพี่มาตั้งแต่เด็กจนโต ใครกันที่คอยเอาอกเอาใจพี่มาตลอด โดนแค่นี้ทำเป็นเล่นตัวงั้นเหรอ อย่าหวังว่าจากนี้ไปจะมีความสุข ไม่ว่าจะเป็นตัวนายเองหรือแม้แต่น้าจันทร์” ภาคินใช้มือล็อกดวงหน้าหวานให้มาเผชิญหน้า จากนั้นก้มหน้าลงไปบดจูบอย่างหนักหน่วง เพื่อตอบแทนความเมินเฉยของอีกฝ่ายให้สาสม

เมื่อโดนหยามศักดิ์ศรี น้ำตาของน้ำเหนือก็ไหลพรากลงมาไม่หยุดหย่อน เมื่อเขาพอใจแล้วก็ผละใบหน้าออกมา ลุกขึ้นแล้วเดินเข้าห้องน้ำไปอย่างอารมณ์เสีย

“ฮึก...ฮือ ๆ ผมจะไม่มีวันอภัยให้คนอย่างพี่แน่นอน” น้ำเหนือมองตามหลังเขาไปที่ประตูห้องน้ำ ดวงตาสวยแดงก่ำเพราะผ่านการร้องไห้มาอย่างหนักหน่วง จากนั้นก็รีบเก็บอาภรณ์ขึ้นมาสวมใส่โดยเร็ว แล้วรีบออกไปจากห้องนรกแห่งนี้

ทางด้านภาคินที่อยู่ในห้องอาบน้ำ เขาเปิดน้ำจากฝักบัวให้ไหลลงมาเป็นสาย ลงมากระทบร่างที่กำลังนั่งอยู่บนพื้นอย่างหมดอาลัยตายอยาก น้ำตาลูกผู้ชายไหลลงมาแต่ทว่ากลับถูกชะล้างไปพร้อมกับน้ำจากฝักบัว มือหนาทั้งสองข้างสางผมสีดำขลับราวกับกลัดกลุ้มเป็นที่สุด เมื่อความเคียดแค้นลดระดับดีดรีลง สติก็บังเกิดและทำให้ความรู้สึกผิดผุดขึ้นในหัวทันที

“โธ่โว้ยยย! ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วยวะ ทำไม!”

ภาคินตะโกนร้องสุดเสียงด้วยความเจ็บปวดในหัวใจ เขาไม่อยากจะทำอย่างนี้เลยสักนิด แต่เมื่อนึกถึงสิ่งที่มารดาของน้ำเหนือทำเอาไว้ มันก็เกินที่จะอภัยให้ได้ จะไม่มีผู้หญิงคนไหนมาแทนที่มารดาของเขาได้...ไม่มีวัน