บทที่ 5

"แกจะบ้าเหรอ สามสิบล้านภายในสามวัน ถ้าไม่เป็นเมียน้อยพวกเสี่ยฉันก็มองหาหนทางไหนไม่เจอแล้วล่ะ"

"เมียน้อยเสี่ยงั้นเหรอ มีเสี่ยคนไหนที่ต้องการเมียน้อยไหม เมียเก็บก็ได้"

ถึงแม้เพื่อนของเธอจะไม่จริงจังกับคำพูด แต่วันหนึ่งจริงจัง ตอนนี้เธอยอมทำทุกอย่าง ไม่เว้นแม้แต่ขายตัว เพื่อแลกกับชีวิตของแม่

"พูดเป็นเล่นไป" นุชนาถถึงกับตกใจ เพราะเธอไม่ได้จริงจังกับคำพูดของตัวเองเลย แต่ดูเหมือนว่าเพื่อนจะจริงจังมาก

"ฉันพูดจริง" วันหนึ่งรู้อยู่แล้วว่างานที่ทําแล้วได้เงินเยอะขนาดนี้ไม่มีหรอก นอกจากจะเป็นเมียน้อยเมียเก็บมหาเศรษฐี แต่เธอไม่รู้ว่าเศรษฐีคนไหนที่สามารถจะทุ่มเงินขนาดนั้นให้เธอได้ภายในเวลาแค่ไม่กี่วัน

"พี่นั่งฟังมานานแล้วนะน้อง ถ้าน้องร้อนเงินขนาดนั้น มีเสี่ยอยู่คนหนึ่งที่พี่รู้จัก" รุ่นพี่ผู้หญิงที่นั่งฟังอยู่ด้านข้างก็เสนอความคิดเห็นออกมา

"เสี่ยคนไหนคะ"

"ก็เสี่ยเจ้าของที่นี่ไง"

"พี่ดาหมายถึงคุณครุฑเหรอ" นุชนาถสงสัยว่าดาหลันหมายถึงเสี่ยคนไหน เพราะคลับนี้มีเจ้าของถึงสามคน

"ไม่ใช่คุณครุฑหรอก แต่เป็นพี่ชายของเขา..คุณธานินทร์"

"เสี่ยธา!!" ทุกคนต่างพูดขึ้นพร้อมกัน

"เขาเป็นเจ้าของที่นี่ใช่ไหมนาฎ ใช่ไหมพี่" วันหนึ่งถึงกับถามคนที่นั่งอยู่ในห้องนั้นไปทั่ว

"ฉันว่าแกเลิกคิดไปได้เลยวันหนึ่ง"

"ทำไม" ตอนนี้วันหนึ่งจริงจังกับเรื่องนี้มาก ไม่ว่าเขาจะเป็นใครถ้าเงินหนาพอ เธอยอมทำทุกอย่าง

"ใสๆ แบบแกรับมือเสี่ยเขาไม่ได้หรอก เลิกคิดไปได้เลย" นุชนาถกระซิบเบาๆ ที่ข้างหูเพื่อน

"แกแนะนำเสี่ยคนนั้นให้ฉันรู้จักหน่อยสิ เดี๋ยวที่เหลือฉันจัดการเอง"

"แกอย่าหาเรื่องใส่ตัวดีกว่าว่ะ"

นาทีนี้ไม่ว่าอะไรก็หยุดวันหนึ่งไม่ได้ เธอต้องรีบทำเวลา เพราะปู่ยังรออยู่ที่บ้าน

"ถ้านาฎไม่ช่วย เดี๋ยวพี่ช่วยเอง" ดาหลันถึงกับเสนอตัวช่วย เพราะถ้าเสี่ยธานินทร์ถูกใจผู้หญิงคนนี้ เธอก็พลอยจะได้หน้าไปด้วย

"ไม่ได้นะคะพี่ดา คนนี้นาฎขอ"

"เราไม่เป็นอะไรหรอก คนอื่นยังทำงานนี้ได้เลย ทำไมเราจะทำไม่ได้ล่ะ" วันหนึ่งรู้ดีว่าเพื่อนคงเป็นห่วงเธอ แต่เธอก็เป็นห่วงแม่ไม่แพ้กัน

"ฉันต้องทำยังไงบ้างคะพี่ดา"

"น้องไม่ต้องทำอะไรมากหรอก แค่แต่งตัวสวยๆ เดี๋ยวที่เหลือพี่จัดการให้" ดาหลันรีบลุกขึ้นแล้วเดินไปหยิบชุดที่เซ็กซี่ที่สุดส่งให้วันหนึ่ง

"เปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วเดี๋ยวพี่จะแต่งหน้าให้"

"ไม่ได้นะวันหนึ่ง" นุชนาถพยายามจะหยุดเพื่อน แต่นาทีนี้คงจะหยุดไม่ได้แล้ว

วันหนึ่งใช้เวลาแต่งตัวไม่นาน ทุกอย่างก็พร้อม

"ถ้าน้องทำงานที่นี่ประจำ พี่ว่าเป็นดาวเด่นได้เลยนะ"

พอเธอแต่งตัวเสร็จ ทุกคนในห้องนั้นถึงกับตะลึง ทั้งรูปร่างและหน้าตาของวันหนึ่ง ขนาดผู้หญิงด้วยกันยังมองเหลียวหลัง แล้วผู้ชายจะเหลือเหรอ

"พี่ดาเสี่ยมาแล้ว" รุ่นพี่อีกคนเดินออกไปดูต้นทางแล้วเดินกลับมารายงาน

ทุกคนที่นี่เหมือนหวังดีกับเธอมาก แต่ไม่ใช่เลย ทุกคนต่างก็อยากได้หน้า ถ้าหาเด็กที่ถูกใจให้เสี่ยได้พวกเธออาจจะได้เงินก้อนโตเลยก็ได้

"เดี๋ยวพี่จัดการเอง ดูสัญญาณมือจากพี่นะ ถ้าพี่เรียก..น้องหนึ่งรีบเดินออกไปเลย" พูดจบดาหลันก็เดินส่ายสะโพกโยกย้ายมุ่งตรงไปที่โต๊ะของเสี่ยคนนั้น

"สวัสดีค่ะเสี่ย วันนี้มาแต่หัววันเลยนะคะ" ดาหลันเดินไปนั่นด้านข้างเสี่ยธานินทร์แบบถือวิสาสะ เพราะดาหลันสนิทกับเสี่ยในระดับหนึ่ง

"วันนี้กูไม่มีอารมณ์" คำพูดหยาบถูกเปล่งออกจากปากผู้ชายที่ดูภูมิฐาน

"วันนี้ดาไม่ได้มารบกวนเสี่ยเลยนะ ดามีอะไรจะมาเสนอ"

"ว่ามา" เสียงธานินทร์พูดพร้อมกับยกแก้วเหล้าที่อยู่ตรงหน้าขึ้นดื่มจนหมดแก้ว

ดาหลันชูมือขึ้นนิดหนึ่ง เพื่อเป็นสัญญาณให้คนที่กำลังยืนมองมา

พอเห็นสัญญาณมือวันหนึ่งรีบเดินตรงเข้ามาที่โต๊ะนั้น จังหวะที่เธอก้าวเดินออกมา ผู้ชายที่อยู่ในผับนั้นต่างก็ให้ความสนใจวันหนึ่งมาก เพราะเหมือนกับว่าเธอเป็นเด็กใหม่ของที่นี่

แต่เป้าหมายของสาวสวยคนนี้ไม่ใช่ผู้ชายพวกนั้น เธอเดินตรงไปโต๊ะที่ดาหลันนั่งอยู่

ขาเรียวก้าวเดินมุ่งตรงไปข้างหน้าแบบมั่นใจ สายตางามเล็งไปที่..ผู้ชายคนที่นั่งอยู่โต๊ะนั้น โดยไม่ได้สังเกตด้านหน้าของตัวเองว่ามีใครกำลังเดินเข้ามาหา

หมั่บ!!

มือหนาของใครบางคนกระชากแขนเรียวจนเจ้าของเรือนร่างสะดุ้ง ใบหน้างามหันขวับไปมอง

"คุณ!!" ดวงตากลมเปิดกว้างขึ้นเมื่อรู้ว่าเขาคือใคร

"ตามมา!"