บทที่ 3

"เอาตัวมันขึ้นมาหานาย" ขอนไม้มือขวาครุฑ สั่งการเสียงไปที่เครื่องฟังของผู้ชายที่อยู่ด้านล่าง ..ทั้งสองมองหน้ากันเป็นเชิงรับรู้

"ตามพวกผมมานี่ดีกว่า"

"ฉันไม่ไป ฉันมาหาแม่"

"พวกผมกำลังจะพาไปหาแม่คุณอยู่นี่ไง" พวกมันไม่รอช้าคว้าร่างบางของหญิงสาวให้ประชิดตัวแบบถือวิสาสะ แล้วมันก็พาเธอตรงขึ้นมาที่ชั้นบน ชั้นนี้มีแค่คนของพวกมันที่ขึ้นมาได้

"ปล่อยนะฉันเดินเองได้" หญิงสาวพยายามจะดิ้นรนให้ออกจากการเหนี่ยวรั้งแต่ก็ไม่เป็นผล มันกระชากเธอโดยที่ไม่กลัวว่าเธอจะเจ็บเลย

สายตางามมองกวาดไปทั่ว ชั้นนี้น่ากลัวมากมีแต่ผู้ชายที่ใส่ชุดดำยืนอยู่เป็นจุด และเธอเห็นพวกเขามีอาวุธปืนกันครบมือ

วันหนึ่งหยุดดิ้นรนทันทีตอนนี้หญิงสาวไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรง ยังไงเธอต้องเอาชีวิตรอดจากตรงนี้ให้ได้ก่อน เพราะคุณปู่ของเธอยังนอนรออยู่ที่บ้าน

เท้าเรียวก้าวเดินตามหลังพวกมัน จนไปถึงห้องหนึ่งที่ปิดมิดชิด

แกร้ก! มันเปิดห้องนั้นทันทีโดยไม่ได้บอกกล่าวคนที่อยู่ด้านใน เหมือนกับว่ามันถูกสั่งการมาแล้ว

หญิงสาวก้าวเดินเข้าไปในห้องนั้น สายตาของเธอมองไปที่ผู้ชายคนหนึ่ง ตอนนี้เขายืนหันหลังมาที่ประตู สองมือล้วงกระเป๋ากางเกง

"ไหนคุณบอกว่าให้โอกาสฉันสามวันไง" ถึงแม้ว่าจะไม่หันหน้ามา เธอก็รู้ได้ทันทีว่าเขาคือผู้ชายที่นั่งอยู่ในรถคนนั้น และคงเป็นผู้ชายที่รับโทรศัพท์ของแม่เธอด้วย

"สามวัน? เธอจะไปเอาเงินที่ไหนมาใช้หนี้ฉัน" คนร่างสูงพูดพร้อมกับค่อยๆ หันหน้ากลับมา

"สามวันก็คือสามวัน นี่มันยังผ่านไปไม่กี่ชั่วโมงเอง" นาทีนี้เธอต้องเด็ดเดี่ยวไว้ก่อน หญิงสาวคิดว่าจะไม่ทำท่าทางหวาดกลัวให้เขาเห็น ทั้ง ๆ ที่ ตอนนี้สั่นไปทั้งตัวแล้ว

"ได้! ถ้างั้นอีกสามวันรอมารับศพแม่เธอได้เลย"

"พวกคุณจะผิดคำพูดแบบนี้ไม่ได้นะ ฉันจะพยายามหาเงินมาใช้หนี้คุณให้หมด คุณห้ามทำอะไรแม่ฉันนะ" ตอนนี้เธอไม่กลัวอะไรแล้ว กล้าขึ้นเสียงกับเขา เพราะมันมีชีวิตของแม่เป็นเดิมพัน

"เธออย่าว่าฉันดูถูกเลยนะ บ้านจะซุกหัวนอนยังจะไม่มีอยู่แล้ว เธอจะเอาปัญญาไหนหาเงินจำนวนมากขนาดนั้นมาใช้หนี้ภายในสามวัน" ตอนนี้มาเฟียหนุ่มอดทนรอถึงสามวันไม่ไหวแล้ว เขาอยากจะจัดการกับเธอนาทีนี้เลยด้วยซ้ำ

"ฉันมีปัญญาหาเงินมาใช้หนี้คุณแล้วกัน อีกสามวันฉันจะกลับมา คุณห้ามทำร้ายแม่ฉันแม้แต่ปลายเล็บ"

พอพูดจบประโยคหญิงสาวก็หันหลังเดินกลับมาที่ประตู มือเรียวเอื้อมไปเปิดมันออกทันทีโดยที่ยังไม่ได้รับอนุญาต

ชายฉกรรจ์ที่ยืนเฝ้าอยู่ด้านหน้า รีบเดินมาขวางไว้

หญิงสาวค่อยๆ หันหน้ากลับมามองที่ยืนทำมาดเท่เหมือนไม่รู้ร้อนรู้หนาว

"ถ้าไม่ให้ฉันออกไปจากที่นี่ แล้วฉันจะหาเงินที่ไหนมาใช้หนี้คุณ"

สายตาคมดังเหยี่ยวจ้องมองมาที่ใบหน้าหวาน

และเพียงไม่นานเขาก็หันไปมองหน้าลูกน้องที่ยืนขวางทางอยู่ แล้วพวกลูกน้องก็ค่อยๆ หลบทางให้

ร่างระหงรีบเดินออกมาจากห้องนั้นทันที โดยที่ไม่หันหลังกลับไปมองเลยด้วยซ้ำ

"ทำไมเจ้านายถึงปล่อยมันไปง่ายนักล่ะครับ" ขอนไม้สงสัยเพราะว่าผู้เป็นนายรอเวลานี้มานานมากแล้ว

"มึงเคยได้ยินไหมว่าอดเปรี้ยวไว้กินหวานไหม"

"แต่ผมว่าสวยๆ แบบนี้ กินมันทั้งเปรี้ยวๆ นี่แหละ คงจะอร่อยดี"

"พูดมาก! ให้คนตามอย่าให้คลาดสายตา อยากจะดูซิว่า มันจะมีน้ำยาที่ไหนไปหาเงินมาใช้กู"

"ครับนาย"