บทที่ 2

"แล้วฉันจะไปหาเงินที่ไหนตั้งหลายล้าน ภายในสามวัน..แม่!" หญิงสาวรีบวิ่งกลับเข้ามาเพื่อที่จะหาโทรศัพท์

วันหนึ่งค้นหาเบอร์แม่ด้วยท่าทางที่ลุกลี้ลุกลน พอเจอหญิงสาวไม่รอช้าเธอรีบกดโทรออกทันที

กรี๊งงง~

"ว่าไง"

"คุณเป็นใคร คุณรับโทรศัพท์ของแม่ฉันได้ยังไง" เสียงนี้คุ้นหูมาก เหมือนเสียงคนที่นั่งอยู่ในรถเมื่อกี้

"ถ้ามีสมองก็คิดเอาเองสิ"

"คุณอย่าทำอะไรแม่ฉันนะ ฉันจะพยายามหาเงิน..." หญิงสาวพูดยังไม่จบประโยคก็ถูกตัดสายไป "คุณ!! คุณ.." น้ำตาบนใบหน้างามได้เอ่อล้นออกมาอีกครั้ง ดวงตากลมโตมองไปหาปู่ที่นอนอยู่บนเตียง

"คุณปู่อยู่คนเดียวได้ไหมคะ" หญิงสาวรีบเดินเข้ามาหาปู่แบบกระวนกระวายใจ

ปู่ของเธอทำท่าทางผงกหัวตอบรับหลานนิดหนึ่ึง

"หนึ่งไปไม่นานหรอกค่ะ" มือเรียวกุมมือของปู่เธอไว้ วันหนึ่งไม่เหลือญาติที่ไหนอีกแล้วที่จะฝากปู่ของเธอไว้ได้

หญิงสาวพยายามจะไม่ไปไหนห่างไกลบ้าน ไม่ใช่ว่าเธอจะไม่มีเงินเหลือเลย ปู่ของเธอได้แอบเอาเงินก้อนสุดท้ายที่เหลืออยู่ให้กับหลานสาว โดยที่ไม่ให้แม่เธอรู้ แต่เงินก้อนนั้นก็ใกล้จะหมดเต็มที เพราะต้องใช้ในค่ารักษาพยาบาลของปู่ด้วย

วันหนึ่งเดินออกมาเรียกรถแท็กซี่ที่หน้าปากซอย เพราะตอนนี้สมบัติของเธอไม่เหลือสักอย่างแม้แต่รถที่พ่อเคยซื้อไว้ให้ ก็ถูกแม่เอาไปขายเล่นการพนันหมด

ที่เดียวที่เธอจะไปตามหาแม่ก็คือบ่อนการพนัน

[ บ่อนคาสิโน ]

บ่อนนี้เปิดตลอดทั้งวันทั้งคืน เรียกว่า 24 ชั่วโมงเลยก็ว่าได้ และเป็นบ่อนที่ใหญ่ที่สุด เปิดโดยไม่เกรงกลัวกฎหมาย เพราะเงินหนาพอที่จะปิดปากใครหลายคนได้

พอลงจากรถแท็กซี่หญิงสาวก็เดินตรงเข้ามา แต่ก่อนที่จะเข้าไปในบ่อนนั้นมันไม่ได้ง่ายเลย เพราะต้องถูกตรวจทุกอย่าง

แต่เธอก็ผ่านเข้ามาได้โดยง่ายดาย ด้วยเหตุผลอะไรก็ไม่รู้

หญิงสาวเดินเข้ามาด้านในก็สอดส่ายสายตามองหาผู้เป็นแม่

"เอาไงดีครับ"

"ปล่อยมันไปก่อน แล้วตอนนี้แม่มันอยู่ไหน" เขายืนอยู่มุมด้านบนของบ่อนนั้น และมองลงมาด้วยสายตาที่เครียดแค้น

"อยู่ที่ห้องวีไอพีครับ" คาสิโนแห่งนี้มีหลายระดับชนชั้นที่เข้ามาเล่น ได้ถูกแบ่งเป็นแต่ละชนชั้น ส่วนแม่ของเธอได้อยู่ในระดับวีไอพี

"ขอโทษค่ะ รู้จักผู้หญิงที่ชื่อผกากรองไหมคะ" วันหนึ่งเดินถามคนไปทั่วแถวนั้น แต่ก็ไม่มีใครสนใจเธอเลย ต่างก็ถูกผีพนันเข้าสิงมุ่งความสนใจไปที่สิ่งยั่วใจที่อยู่ตรงหน้า

"คนสวย..จะทำแบบนี้ไม่ได้นะ ขัดสมาธิของคนอื่น" ผู้ชายร่างสูงใหญ่สองคนเดินเข้ามาขวางเธอไว้

"ฉันมาตามหาแม่ค่ะ แม่ฉันชื่อผกากรอง พวกพี่รู้จักไหม"

สายตาของผู้ชายหนึ่งในนั้นมองขึ้นมาด้านบน เหมือนกับเป็นคำถามว่าจะเอายังไงกับผู้หญิงคนนี้ต่อ

ครุฑมาเฟียหนุ่มมองลงไปด้วยสายตาที่อาฆาต เขาคิดไปถึงตอนที่อยู่ในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า เขาถูกรุ่นพี่รังแกหนักแค่ไหนก็ต้องได้ทน แต่รุ่นพี่คนนั้นก็ได้ตายด้วยน้ำมือของเขา

แทนที่เขาจะถูกจับเข้าสถานพินิจ แต่จากวันนั้นเขาได้ถูกรับเลี้ยงโดยผู้มีอิทธิพล

"ไปพาตัวมันขี้นมา" เขาสั่งลูกน้องด้วยโทนเสียงที่ต่ำแต่หนักแน่น