บทที่ 3 ฤทธิ์น้ำเมา (2)

บทที่ 3

ฤทธิ์น้ำเมา (2)

“เฮ้ย! จริงเหรอวะยายแบม นี่แกกับพี่ปริญ...”

“พอ ๆ เลิกเค้นถามฉันได้แล้วยายปิ๋ม นี่มันงานเลี้ยงต้อนรับน้องไหมนะ จะมายุ่งเรื่องของฉันกับพี่ปริญทำไม ดื่มต่อสิ เดี๋ยวก็หมดสนุกหรอก มาเร็ว...ยกแก้วขึ้นมาค่ะทุกคน!” แบมปัดมือไม่ตอบถึงคำถามของเพื่อร่วมแผนก เธอยกแก้วของตัวเองขึ้นเชื้อเชิญให้ทุกคนสนุกสนานกันต่อ จนบรรยากาศกลับมาครื้นเครงเฮฮาอีกครั้ง

หากแต่มันไม่ใช่กับม่านไหมที่ท่าทางเปลี่ยนไปถนัดตา ความหมองเศร้าเสียใจปรากฏประดับ จนเธอแทบอยากขอตัวกลับให้รู้แล้วรู้รอด

ดวงตาหวานสั่นเครือเอ่อคลอไปด้วยหยาดสีใส มันทอดมองไปยังคนสองคนที่กำลังพูดคุยแนบใกล้กันอย่างสนิทสนม

ที่แท้ปริญและแบมก็เคยเป็นคนรักกัน และดูเหมือนว่างานเลี้ยงต้อนรับน้องใหม่ของม่านไหมนั้นจะเป็นค่ำคืนที่ทำให้เขาสองคนหวนคืนกลับในความสัมพันธ์อีกด้วย

หนึ่งชั่วโมงให้หลังมีคนเมาหนึ่งอัตรา...

ยุ้ยและแพทเป็นฝ่ายหิ้วปลีกคนเมาฝั่งซ้ายขวา ปิ๋มก็ทำหน้าที่ของตัวเองได้อย่างดีเยี่ยมนั่นก็คือการคล้องแขนออดอ้อนหนุ่ม ๆ อย่างพีรวัสและอานนท์ และคนเมาจะเป็นใครอื่นไม่ได้เลยนอกจากม่านไหม

ใช่...ม่านไหมเมาทิ้งตัวจนพี่ ๆ วงแตก แต่ก็เป็นช่วงจังหวะที่ร้านใกล้ปิดพอดี ครั้นไฟเปิดส่องสว่างร่างแน่งน้อยก็ถูกหามประคองออกมาด้านนอกทันที

“อื้อ...ไหมมึนหัวมากเลยค่า อึ้ก! ทำไมโลกมานหมุนติ้ว ๆ แบบนี้น้า งื้อ...เวียนหัวจางงง” ม่านไหมบ่นพร่ำไม่ได้ศัพท์ ร่างกายทิ้งปรี่ลงสู่พื้นเมื่อภาพเบื้องหน้าพร่าเบลอเลือนรางจนอยากอาเจียน

คนที่พยุงซ้ายขวาก็เทคะมำตามกันยกใหญ่ เสียงกรี๊ดโวยวายดังสนั่นจนทำให้หนุ่ม ๆ รีบกรูเข้ามาช่วยเหลือเนื่องจากตอนแรกเห็นว่าอาการไม่หนักมากจึงไม่อยากถือวิสาสะแตะต้องน้องหากไม่จำเป็น

“ผมช่วยดีกว่าพี่ยุ้ย น้องน่าจะเมาหนักจนเดินไม่ไหวแล้วอะพี่” อานนท์เข้ามาชาร์จตัวเป็นคนแรก ขืนปล่อยให้สองสาวพาไปที่รถมีหวังคืนนี้ไม่ได้กลับแน่

“ใช่พี่ยุ้ย ผมว่าผมอุ้มน้องไปดีกว่า” พีรวัสเสริมอีกเสียง เขาตรงเข้ามาหมายจะช้อนร่างของม่านไหมไว้ในอ้อมแขน หากแต่การกระทำหยุดกึกเมื่อปริญเดินแทรกเข้ามา

“กูอุ้มน้องเอง” ปริญบอกแค่นั้น จากนั้นเขาก็ช้อนร่างเล็กเข้าสู่วงแขนก่อนจะเดินตรงไปยังรถยนต์ที่อยู่เบื้องหน้าอย่างรวดเร็ว พลันทำให้ยุ้ยและแพทที่กำลังตกใจถึงกับต้องสับเท้าวิ่งไปเปิดประตูรถพัลวัน

ปริญวางหญิงสาวไว้ที่เบาะหลังรถของแพท เขาส่งสายตาดุคาดโทษคนเมาไม่ได้สติไปหนึ่งที พร่ำพูดในใจว่าหากถึงเช้าเมื่อไหร่เขาจะโทรมาเฉ่งเธอให้หูชาเลยทีเดียว

“ขอบคุณนะพี่ปริญ” แพทถอนหายใจโล่งอก ศึกแรกผ่านพ้น แต่ศึกต่อไปที่จะต้องเจอก็คือการแบกน้องขึ้นหอพัก

“เดี๋ยวพี่จะขับไปส่งไหมด้วย แพทขับนำไปเลยนะ รู้ที่อยู่น้องใช่ไหม”

“เอ่อ...คิดว่ารู้ค่ะ แหะ...น้องไหมเคยบอกว่าอยู่ซอยไหน แต่แพทไม่เคยไปสักครั้งเลยอ่า” สาวรุ่นน้องเคยบอกว่าตัวเองพักอยู่ไหน จดจำซอยและชื่อหอพักได้ แต่ก็ไม่เคยลองขับสำรวจทางสักครั้ง

“งั้นขับตามพี่มา พี่รู้จักหอน้อง”

“ปริญรู้ได้ไง” ยุ้ยตาโตมองหน้าชายหนุ่มด้วยความแปลกใจ

“นั่นสิ มึงรู้หอน้องได้ไงวะ” พีรวัสพูดขึ้นอีกแรง สีหน้าเต็มไปด้วยคำถามเช่นกัน

“อย่าบอกนะว่าพี่ปริญกับน้องไหม...”

“ไม่ใช่! พี่กับไหมเรารู้จักกันตั้งแต่เด็กแล้ว ตอนน้องมาทำงานวันแรกพี่ก็เคยมาส่ง เลยรู้จักหอน้องก็เท่านั้น” ปริญรีบแทรกห้ามเมื่อปิ๋มทำท่าตกใจออกอาการ เขารู้ว่าคนอีกฝ่ายกำลังคิดอะไร แล้วเขาก็ต้องรีบปฏิเสธไว้ก่อนเพราะไม่อยากให้หญิงสาวเสียหาย

“รู้จักกันตั้งแต่เด็กเหรอคะ” เป็นแบมที่ถามต่อพลางมองคนเมาหลับใหลด้านในรถกับปริญสลับไปมา

“ครับ...บ้านอยู่ใกล้กัน”

“จริงด้วย! เห็นไหมบอกว่ามาจากอยุธยานี่นา ปริญก็ด้วย นี่พี่ลืมนึกไปเลยนะเนี่ย” ยุ้ยนึกขึ้นได้ว่าเขาเคยถามไถ่ถึงบ้านเกิด ทั้งยังรู้ดีว่าหนุ่มหล่ออย่างปริญก็มาจากจังหวัดนี้ด้วยเช่นกัน แต่ก็ไม่ทันได้ฉุกคิดว่าสองคนน่าจะรู้จักกันมาตั้งแต่ต้น

“เฮ้อ...โล่งไปที พี่ปริญยังเป็นของปิ๋มอยู่เหมือนเดิม งั้นไปกันค่ะ ไปส่งน้องกันเถอะ น้องคงอยากนอนแล้ว”