ตอนที่ 1.คนที่ไม่ควรเจอ..

“ฉันเพิ่งเลิกงานน่ะ ฉันไปตอนนี้พวกแกจะกร่อยหรือเปล่า ตัวฉันมีแต่กลิ่นยา”

“ทำไมเลิกดึกขนาดนี้ละ?”

“พอดีรุ่นพี่ติดธุระนิดหน่อย เลยให้ฉันอยู่ต่อ”

“แกทำงานหนักเกินไปแล้วนะ ไหนจะเรียนไหนจะต้องไปเป็นอินเทิร์นอีก”

“ไม่หรอก ไหวอยู่” กันตาพึมพำตอบ โชคดีที่พรุ่งนี้เป็นวันหยุด ไม่อย่างนั้นนัดคืนนี้เธอคงต้องปฏิเสธ

หลังจากวางสายกันตาก็มองหาเส้นทางเพื่อไปยังจุดนัดหมาย เธอตั้งใจว่าจะแวะเข้าไปสักพัก แล้วค่อยหาทางกลับทีหลัง เพื่อนเก่าต่างรู้กันดี ช่วงนี้เธอทั้งเรียนทั้งฝึกงาน คงไม่มีใครทักท้วง หากกันตาจะขอกลับก่อน

แต่ทุกอย่างกลับไม่เป็นอย่างที่คิด

ทันทีที่กันตาไปถึง เธอแทบอยากเปลี่ยนใจ

ความจริงเธอไม่ควรใจอ่อนเดินทางมาปาร์ตี้ครั้งนี้เลย

คนที่ไม่เจอหน้ากันเกือบสี่ปีเต็ม คนที่ทำให้เธออับอายแทบกัดลิ่นตาย

‘ใครจะไปชอบเธอยัยแว่น’

คำตอบของเขาหลังเธอสารภาพความในใจ

เพื่อนที่เคยสนิท แต่ตอนนี้สถานะนั่นไม่ใช่เสียแล้ว

คีรี พิพัฒไพบูรณ์

กันตาชะงักกึก ขาที่กำลังจะก้าวไปข้างหน้าชะงัก หลังสบตาใครบางคนที่นั่งยิ้มแฉ่งอยู่ท่ามกลางเพื่อนเก่า

“ยัยตา ทางนี้” กานดาโบกมือ ส่งเสียงแข่งกับเสียงดนตรี

คีรีเหลือบมอง เขาขมวดคิ้วแล้วก็เอียงตัวถามเพื่อนที่นั่งข้างๆ

“ใครวะ?” เอกทศตอบพร้อมกับยิ้ม

“มึงจำเพื่อนสนิทสมัยม.ปลายไม่ได้แล้วหรือวะ?”

คีรีเพ่งมองซ้ำ เขามั่นใจว่าตนเองไม่เคยมีเพื่อนหน้าตาสวยขนาดนี้มาก่อน ผู้หญิงรูปร่างสูงโปร่งหน้าตาดีไม่ใช่เล่นขนาดเห็นไกลๆ ออร่าความสวยยังพุ่งแทงในตา

“ใครละ กูไม่เห็นจำได้”

เอกทศเอียงตัวกระซิบบอก “ยัยแว่นกันตา คนที่สารภาพรักกับมึงไงวะ”

คีรีหันไปมองซ้ำ ไม่น่าเชื่อช่วงเวลาแค่สี่ปีจะเปลี่ยนหล่อนเปลี่ยนแปลงได้ถึงขั้นนี้

“ยัยนั่นไปศัลยกรรมมาเหรอ?”

เสียงหัวเราะดังคลืน เพราะทุกคนในกลุ่มได้ยินกันหมด

“แค่ดัดฟันยะ คนสวยน่ะ ไม่ต้องพยายาม” กานดาเป็นคนตอบเสียงเอง กันตาไม่ต้องพยายามสวย เธอสวยมาตั้งแต่เด็ก แค่ซ่อนเอาไว้เพราะมีดีมากกว่าหน้าตา

“เป็นว่าที่คุณหมอด้วยนะ เนื้อหอมตั้งแต่เป็นเงาะถอดรูปแล้วว่ะ”

คนพูดไม่ได้พูดเกินจริง หลังจบมัธยมปลาย กันตาเปลี่ยนไปจนเพื่อนแทบจำไม่ได้ อันดับแรกเพราะไม่อยากใส่แว่นอีก เธอเลยควักเงินเก็บไปทำเลสิกตา จากนั้นก็จัดฟันให้เข้ารูป โครงหน้าที่สวยอยู่แล้วเลยเข้าที่เข้าทาง

“มาๆ มาช้าต้องดื่มชดเชยนะ” ลลิตาส่งแก้วเครื่องดื่มที่มีแอลกอฮอล์นิดหน่อยให้

“ฉันขับรถมานะ” กันตาพยายามปฏิเสธ และเพราะสายตาของใครบางคนมองเธอไม่วางตา เธอเลยฉวยแก้วที่ลลิตาส่งให้เพื่อลดอาการขัดเขิน

และคงเพราะท้องว่างไม่มีอะไรอยู่ในท้องตั้งแต่หลังหกโมงเย็นมาแล้ว ทันทีที่เครื่องดื่มผสมแอลกอฮอล์อ่อนๆ นั่นตกถึงท้อง เธอร้อนวาบไปทั้งตัวทีเดียว

“ไง ไม่คิดจะทักทายกันเลยเหรอกันตา” คีรีเป็นฝ่ายที่ทนรอไม่ไหว

เขาส่งเสียงทักไปก่อน กันตารีบปรับสีหน้า เธอเงยหน้ามองสบตาเขา แล้วก็ยิ้มบางๆ

“เคนท์เองเหรอ กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ละ”

กานดายกหัวแม่มือให้กับการสำรวมท่าทางไม่ให้อีกฝ่ายเห็นความประหม่าของตนเองได้

คีรีไหวไหล่ “สักพักแล้ว”

“อือ” กันตาพยักหน้าและเพราะความประหม่าอีกนั่นแหละ เธอเลยฉวยแก้วเครื่องดื่มมาดื่มอีกอึกใหญ่ๆ กานดามองตาโต แก้วเครื่องดื่มในมือกันตาว่างเปล่า สีหน้าของกันตาแดงก่ำขึ้นมาทันที

“ยัยตา เดี๋ยวเมา” กานดาปรามเบาๆ

แต่ไม่ทันเสียแล้ว เธอมองหน้ากานดาแล้วก็ยิ้มหวาน

ตอนที่ 2.น่าจะเพราะผีผลัก

อาการตาลายมองไปทางไหนก็มีแต่ภาพซ้อนทับกัน กันตารู้สึกว่าไม่ไหว เธอเลยอยากรีบกลับ แต่ยังไม่รู้ว่าจะหาเหตุอะไรออกมาอ้าง เธอมาทีหลัง แต่จู่ๆ จะขอกลับก่อนก็จะน่าเกลียดเกินไปหน่อย

กันตาพยายามกลั้นความวิงเวียน

แต่อาการพะอืดพะอมไม่เข้าใครออกใคร

“ฉันไปห้องน้ำแปบนะยัยดา” กันตากระซิบบอกกานดา แล้วก็พยายามพยุงตัวเองไปที่ห้องน้ำ เธอคายของเก่าออกมาจนแทบหมดไส้หมดพุง แต่ความมึนๆ เบลอๆ ก็ยังไม่หายไปสักที