27 อุ้มขึ้นห้อง

ใบบัว...

ไม่รู้ว่าตัวเองพูดอะไรผิดเพราะตอนนี้คุณฟิวมองฉันด้วยสายตาโกรธเคืองเพราะตอนนี้เขาไม่ได้พาฉันกลับห้องแต่เขากลับอุ้มฉันเดินไปยังสวนหลังบ้านเขาวางฉันลงตรงศาลากลางสวนซึ่งในขณะนี้มันเป็นเวลาเกือบสองทุ่มแล้วฉันมองไปรอบๆ มันทั้งเงียบทั้งมืดมีเพียงแค่แสงไฟจากเสาไฟทางเดินเท่านั้น

"คุณฟิวพาบัวมาที่นี่ทำไมคะ"

"อุ้มไม่ไหว เมื่อยแขน"

"???? "

"อยากกลับห้องก็โทรเรียกให้ผู้ชายของเธอมาอุ้มกลับห้องเองละกัน" พูดจบคุณฟิวก็หันหลังแล้วเดินออกไปทิ้งฉันไว้ตรงนี้เพียงคนเดียวแล้วตอนนี้ฉันก็ทำอะไรไม่ได้เพราะฉันไม่มีทั้งไม้ค้ำไม่มีทั้งมือถือ ของทุกอย่างอยู่บนรถของคุณฟิวทั้งหมด ฉันไม่สามารถพาตัวเองกลับห้องได้จะตะโกนให้ใครช่วยก็คงไม่มีใครได้ยินเพราะจากตรงนี้มันไกลจากบ้านมากพอสมควร ฉันไม่รู้จะทำยังไงและตอนนี้ฉันก็ง่วงและเพลียมากยังดีที่เขาพาฉันมานั่งตรงศาลาทำให้ฉันไม่ต้องทนนั่งตากน้ำค้าง ฉันหวังว่าพรุ่งนี้คนสวนคงจะมารดน้ำทำสวนแล้วเจอฉัน แต่ฉันไม่ไหวแล้วขอพักสายตาก่อนฉันเอนตัวลงนอนทั้งอย่างนั้นเพราะร่างกายของฉันมันไม่ไหวแล้วจริงๆ

ฟิว.....

ผมเดินกลับมาที่รถเพื่อจะเอารถไปจอดในโรงจอด พอเปิดประตูรถก็เห็นว่าของๆ ใบบัวยังอยู่บนรถทุกอย่างไม่ว่าจะเป็นกระเป๋าสะพาย ไม้ค้ำ หรือแม้แต่ถุงยาที่หมอให้มา นั่นก็แสดงว่าใบบัวไม่สามารถเดินกลับห้องเองได้ หึ ก็ดีแล้วไงอยากปากเก่งอยากพูดถึงไอ้ศิวานักมีปัญญาก็เรียกให้มันมาอุ้มกลับห้องเองละกัน ผมไม่รู้ว่าทำไมต้องรู้สึกหงุดหงิดตอนที่ใบบัวพูดถึงพี่ชายลูกศร แต่ที่ผมรู้ก็คือมันน่าจะคลั่งรักยัยนี่หนักมากทั้งที่เจอกันแค่ไม่กี่ครั้งมันไม่ปิดบังความรู้สึกของมันเลยทั้งคำพูดทั้งสายตาที่มันมองใบบัว หึ ผู้หญิงสาวๆ สวยๆ ฐานะดีๆที่เหมาะสมกับมันมันเสือกไม่มองไม่สนใจดันมาชอบคนใช้บ้านเขา ตาต่ำชิบหาย

ผมกลับมาถึงห้องหลังจากเอารถไปเก็บเรียบร้อยแล้ว หลังจากอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จผมก็ขึ้นมานอนบนเตียงแต่นอนยังไงก็นอนไม่หลับพลิกตัวไปมาอยู่แบบนั้นเกือบครึ่งค่อนคืน ในหัวมันดันคิดถึงคนที่ผมปล่อยทิ้งไว้ตรงศาลาสวนหลังบ้านที่ผมมั่นใจว่าตอนนี้ใบบัวก็ยังอยู่ที่นั่นเพราะคงกลับห้องไม่ได้

ผมตัดสินใจลุกออกจากเตียงแล้วเดินออกมาจากห้องพอเปิดประตูออกมาก็เจอกับแม่พอดี

"อ้าวฟิวยังไม่นอนเหรอลูก"

"ยังไม่ค่อยง่วงเท่าไหร่ครับกะว่าจะออกไปเดินเล่นข้างล่างสักหน่อยแล้วแม่ล่ะไปไหนมาทำไมยังไม่นอนอีก"

"แม่ลงไปหานมอุ่นๆ ทานน่ะมันนอนไม่ค่อยหลับสงสัยเมื่อตอนกลางวันจะนอนเยอะไปหน่อย"

"อ่อ ครับ"

"งั้นแม่ไปนอนก่อนนะ"

"ฝันดีนะครับแม่"

"เอ้อแม่ลืมถาม ตอนนี้ฟิวมีแฟนแล้วเหรอลูก"

"ครับ?? "

"เมื่อตอนกลางวันแม่โทรคุยกับหนูข้าวฟ่างหนูข้าวฟ่างบอกว่าฟิวคบกับเพื่อนหนูข้าวฟ่างจริงหรือเปล่าลูก"

"ก็...ครับ"

"ว่างๆ พามาแนะนำให้แม่รู้จักหน่อยสิแม่อยากรู้ว่าแฟนของฟิวจะน่ารักขนาดไหนและมีอะไรดีถึงมัดใจลูกชายของแม่ได้^^"

"ไว้มีโอกาสผมจะพามานะครับ"

"จ๊ะ งั้นแม่ไปนอนก่อนนะลูก ฟิวก็อย่านอนดึกนักล่ะเข้าใจมั้ยลูก"

"ครับ"

ผมเดินออกมาจากบ้านแล้วเดินตรงไปที่สวนสายตาของผมมองหาใครบางคนที่ผมมั่นใจว่าน่าจะอยู่ที่นั่นเพราะผมเป็นคนพาเธอมาทิ้งไว้ที่นี่เองพอเดินมาถึงก็เห็นว่าใบบัวนอนหลับอยู่ผมเดินเข้าไปใกล้ก็เห็นว่าเหงื่อของเธอผุดขึ้นเต็มใบหน้าสักพักผมก็ได้ยินเสียงของเธอดังลอดออกมาแต่มันเบามากจนแทบไม่ได้ยินถ้าไม่ตั้งใจฟัง

"ฮืออ คุณฟิว คนใจร้าย"

"???? " ยัยนี่ละเมอว่าผมงั้นเหรอมันจะมากเกินไปละนะ

"คนไม่มีหัวใจ ฮือออ บัวไม่น่ารักคุณเลย"

"แม่จ๋า พ่อจ๋า เมื่อไหร่จะมารับบัว"

"โอ๊ย แม่จ๋าอย่าตีบัว บัวยอมแล้ว"

"อย่าเอาของพี่ไปเอาคืนมา"

"คุณผกาอย่าทำแบบนี้ บัวยอมแล้ว"

"คุณท่านอดทนนะคะบัวจะช่วยคุณท่านเองค่ะ"

"คุณฟิวช่วยคุณท่านด้วยนะคะ" ผมยืนฟังคนละเมอที่พูดอะไรออกมามากมาย แต่ที่ผมเอะใจก็คือใบบัวพูดว่าจะให้ผมช่วยคุณท่าน ใครคือคุณท่าน ผมเอามือไปแตะที่แขนของใบบัวเพื่อเรียกให้เธอตื่นแต่ปรากฏว่าเธอตัวร้อนมาก

"แม่งตัวโคตรร้อน จะเป็นอะไรหรือเปล่าวะ" ผมตัดสินใจอุ้มใบบัวไปที่ห้องของเธอแต่พอจะเปิดประตูก็ดันเปิดไม่ออกเพราะมันล็อคแล้วผมจะทำยังไงล่ะ

ผมตัดสินใจพาใบบัวมาที่ห้องของผมแม้จะไม่เต็มใจเท่าไหร่ก็ตามแต่ผมไม่รู้ว่าจะให้เธอไปนอนที่ไหนจะให้ไปนอนห้องรับแขกก็ไม่รู้ว่าแม่บ้านได้เข้าไปทำความสะอาดหรือยัง ผมวางเธอลงบนเตียงนอนก่อนจะเอาผ้าห่มมาห่มให้ ผมเดินเข้าห้องน้ำเอาผ้าขนหนูชุบน้ำมาวางทับที่หน้าผากเพราะตอนนี้ยัยนี่มีไข้ถ้าจะให้ผมเช็ดตัวให้ผมคงไม่ทำขนาดนั้นทำให้แค่นี้ก็ดีแค่ไหนแล้ว มีอย่างที่ไหนเจ้านายต้องมาคอยดูแลคนรับใช้

"แม่งทำไมกูต้องมาทำอะไรแบบนี้ด้วยวะ" นั่นคือสิ่งที่ผมคิดอยู่ในหัวหลังจากนั้นผมก็พาตัวเองขึ้นมานอนบนเตียงที่มีคนไม่สบายนอนอยู่ข้างๆ แล้วผมก็หลับไปอย่างง่ายดายด้วยความง่วง

เช้าวันต่อมา...

ใบบัว...

ฉันขยับเปลือกตาที่หนักอึ้งพอลืมตาแล้วมองไปรอบๆ มันเป็นห้องที่ฉันคุ้นเคยแต่มันไม่ใช่ห้องนอนของฉันมันคือห้องนอนของคุณฟิว แล้วฉันมานอนที่นี่ได้ยังไงเพราะเมื่อคืนฉันจำได้ว่าฉันนอนอยู่ที่ศาลากลางสวน

"อื้มมมมม" เสียงฮืมฮัมในลำคอมาพร้อมกับแขนข้างหนึ่งที่วางพาดมาที่เอวของฉันอย่างไม่ตั้งใจ

"อ๊ะ" ฉันอุทานออกมาเสียงเบาเพราะแขนของเขาหนักมาก ไม่ต้องสงสัยว่าเป็นของใครถ้าไม่ใช่เจ้าของห้องที่ยังนอนไม่ตื่น ฉันไม่รู้หรอกว่าเพราะอะไรเขาถึงพาฉันขึ้นมานอนที่นี่แต่บอกเลยว่าฉันมีความสุขมากฉันเผลอยิ้มออกมาไม่รู้ตัวที่ได้อยู่ใกล้เขาแบบนี้มันเหมือนความฝันที่ฉันเคยฝันว่าเขากับฉันได้เคียงคู่กันได้แต่งงานกันมีครอบครัวที่อบอุ่นแต่ในความเป็นจริงฉันไม่กล้าคิดไม่กล้าหวังอะไรทั้งนั้นเพราะรู้ตัวเองดีว่าเป็นใคร และพอสติกลับมาพร้อมกับความจริงที่ว่าตอนนี้คุณฟิวมีคนรักอยู่แล้วมันก็ทำให้ความสุขที่มีมลายหายไปในทันที

ตอนนี้ฉันคิดว่าจะทำยังไงดีกับตัวเองฉันไม่อยากให้ใครเข้ามาเจอฉันนอนอยู่ที่ห้องคุณฟิวฉันไม่อยากคิดเลยว่าถ้ามีใครมาเห็นฉันนอนอยู่ที่นี่จะเกิดอะไรขึ้น เขาต้องพาฉันกลับไปที่ห้องของฉันโดยเร็วที่สุด ตอนนี้มันเพิ่งตีห้าคงยังไม่มีใครตื่นฉันตัดสินใจปลุกคุณฟิวแม้จะรู้ว่าถ้าฉันปลุกเขาตอนนี้เขาต้องหัวฟัดหัวเหวี่ยงใส่ฉันแน่ๆ ที่รบกวนการนอนของเขาแต่ถ้าไม่ปลุกเขาให้อุ้มฉันไปส่งที่ห้องฉันก็ไม่รู้ว่าจะกลับยังไงต่อให้มีไม้ค้ำฉันก็คงลงบันไดไม่ได้อยู่ดี

"คุณฟิวคะ"

"อื้มมม"

"คุณฟิวตื่นค่ะ"

"อย่ากวนคนจะนอน!!! "

"แต่คุณฟิวต้องตื่นนะคะ"

"อะไรนักหนาวะ" เขาสะลึมสะลือลุกขึ้นนั่งแล้วมองมาที่ฉันด้วยสายตาขุ่นเคืองก่อนจะทำหน้าตกใจที่เห็นฉัน

"เฮ้ย!!! เธอมานอนที่ห้องฉันได้ไงใครอนุญาต"

"บัวต้องเป็นคนถามคุณฟิวว่าบัวมานอนที่นี่ได้ยังไง" พอฉันถามกลับคุณฟิวก็เหมือนจะเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าตัวเองเป็นคนพาฉันมาเองเขาเลยเงียบลง

หลังจากนั้นฉันก็ขอให้คุณฟิวพาฉันลงไปข้างล่างก่อนที่จะมีใครตื่นมาเจอ เขาอุ้มฉันเดินลงบันไดมาแต่ยังไม่ได้พากลับห้องเขาให้ฉันยืนรอสักพักเขาก็เดินกลับมาพร้อมของๆ ฉันที่ลืมทิ้งไว้บนรถ

"ขอบคุณนะคะที่ยังใจดีกับบัว" ฉันกราบขอบคุณๆ ฟิวแม้ว่าที่ผ่านมาเขาจะใจร้ายปากร้ายกับฉันมาตลอดแต่เมื่อคืนเขาก็อุส่าห์อุ้มฉันขึ้นไปนอนที่ห้องของเขาแม้จะไม่รู้ว่าเขาทำไปเพราะอะไรก็ตาม

หลายวันต่อมา...

ฉันเริ่มใช้ไม้เท้าได้คล่องขึ้นถึงแม้ว่าตอนนี้ฉันจะเดินได้ไม่สะดวกเท่าไหร่แต่ฉันก็ไม่อยู่เฉยฉันเข้าไปช่วยงานในครัวเล็กๆ น้อยๆ ที่พอจะช่วยได้แม้จะโดนคุณเฟื่องดุไปหลายทีเพราะท่านไม่อยากให้ฉันทำงานเพราะเห็นว่าฉันยังเข้าเฝือกอยู่แต่ฉันก็ไม่ฟังมือฉันยังใช้งานได้ฉันไม่อยากเอาเปรียบใครทำอะไรได้ก็ทำ

"บัวมีคนมาหาเอ็ง" ป้าคำปันเดินเข้ามาในครัวในขณะที่ฉันกำลังนั่งหั่นผักอยู่กับแม่ครัวอีกคนซึ่งฉันไม่รู้ว่าเป็นใครเพราะฉันไม่เคยให้เพื่อนหรือใครมาหาที่บ้านเลยสักครั้ง

"ใครคะ"

"ไม่รู้แต่คุณเฟื่องให้ป้ามาตามเอ็งบอกเขามาหาเอ็ง" จากนั้นฉันก็ใช้ไม้ค้ำพาตัวเองเดินมาที่ตึกใหญ่ตลอดทางก็คิดอยู่ว่าใครกันที่มาหาฉันที่นี่แล้วทำไมถึงไปเจอคุณเฟื่องได้ ฉันเกรงใจท่านน่ะ

"บัว^^"

"คุณศิวา?? " บอกเลยว่าฉันตกใจและแปลกใจที่เห็นคุณศิวาที่นี่ข้างๆ เขามีผู้หญิงสาวสวยอีกคนนึงถ้าให้ฉันเดาผู้หญิงคนนี้น่าจะเป็นคุณลูกศรน้องสาวคุณศิวาที่ตอนนี้เป็นแฟนคุณฟิว

"บัวคุณศิวามาเยี่ยมเราน่ะ" คุณเฟื่องส่งยิ้มมาให้ฉัน

"สวัสดีค่ะคุณศิวา" ฉันยกมือไหว้คุณศิวาก่อนจะเลื่อนสายตาไปมองผู้หญิงที่นั่งอยู่ข้างๆ อีกครั้งก่อนจะยกมือไหว้ผู้หญิงคนนั้น สายตาของผู้หญิงคนนั้นมองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยสายตาแปลกๆ ก่อนที่จะปรับสีหน้าเป็นยิ้มแย้ม

"นี่น่ะเหรอคะใบบัวที่พี่ศิวาช่วยไว้ หน้าตาน่ารักดีนะคะ ใบบัวจ๊ะฉันชื่อลูกศรนะเป็นน้องสาวพี่ศิวาแล้วก็เป็น..แฟนของฟิว^^" ผู้หญิงคนนี้แนะนำตัวเองด้วยใบหน้ายิ้มแย้มแต่แววตาของเธอมันไม่ได้แสดงออกมาเหมือนสีหน้าของเธอเลยสักนิดหรือฉันคิดมากไปเอง