26อยากจีบก็เชิญ

ฟิว....

"ไม่รู้ผมคิดไปเองหรือเปล่าผมรู้สึกว่าคุณจะเป็นห่วงคุณใบบัวเกินฐานะเจ้านายกับคนใช้" ผมไม่รู้ว่าพี่ชายของลูกศรคิดอะไรอยู่ทำไมถึงมาพูดไร้สาระแบบนี้

"ว่าไงครับ"

"ก็ยัยนี่เป็นคนรับใช้ในบ้านของผมมันแปลกตรงไหนที่ผมจะดูแลคนในบ้านในเวลาที่เขาเจ็บป่วย" ผมก็ตอบไปตามที่คิดแต่ดูเหมือนคนถามมันเหมือนจะไม่เชื่อ ทำไมเหรอผมพูดอะไรผิด

"อ่อออออ คุณคิดแค่นั้นจริงๆ ใช่ไหมครับ"

"หมายความว่าไง"

"ก็ไม่ว่าไงครับถ้าคุณฟิวคิดแบบนั้นผมก็จะได้สบายใจเพราะผมคิดว่าผมจะเดินหน้าจีบคุณใบบัวโดยไม่สนใจว่าเธอจะเป็นแค่คนรับใช้หวังว่าคุณคงไม่ขัดข้องอะไรนะครับคุณฟิว"

"ก็แล้วแต่คุณ เชิญตามสบายเพราะมันไม่เกี่ยวอะไรกับผม มีแค่นี้ใช่ไหมที่จะพูดผมจะได้รีบไปทำธุระต่อ"

"ไม่มีอะไรแล้วครับ ก็ถ้าคุณฟิวอนุญาตให้ผมจีบคุณใบบัวได้คุณคงไม่ว่าอะไรถ้าผมจะไปที่บ้านคุณ"

"เอ่อคุณศิวาคะคือว่ามัน..."

"ผมชอบคุณจริงๆ นะผมตกหลุมรักคุณตั้งแต่ครั้งแรกที่เราเจอกัน ไว้เจอกันนะครับผมจะไปเยี่ยมที่บ้าน^^"

บนรถ..

ตอนนี้เรากำลังขับรถไปยังร้านอาหารเพื่อพาเด็กๆ ทั้งสองคนไปหาอะไรกินก่อนกลับบ้านส่วนคนนั่งข้างๆ ก็เอาแต่เงียบ คงกำลังคิดถึงไอ้ศิวาอยู่ล่ะสิ

"หึ คงดีใจมากเลยดิที่จู่ๆ ก็มีผู้ชายเข้ามาบอกชอบ แถมยังรวยซะด้วย"

"ทำไมคุณฟิวพูดแบบนี้ล่ะคะ"

"หรือว่าเธอไม่ดีใจที่มีผู้ชายที่ทั้งหล่อทั้งรวยมาบอกชอบต่อหน้าต่อตาแบบนี้" ผมยอมรับว่าไอ้ศิวามันหล่อนะแต่ก็คงไม่เท่าผมหรอก

"คนเราไม่ได้จะรักใครได้ง่ายๆ เพียงแค่เจอหน้ากันแค่ไม่กี่ครั้งหรอกนะคะที่คุณศิวาพูดเค้าแค่อาจจะพูดเล่นก็ได้เค้าจะมาชอบบัวได้ยังไงเค้าก็รู้ว่าบัวเป็นใครคนระดับเขาจะมาสนใจบัวทำไม"

"แต่มันบอกกับฉันว่ามันชอบเธอ"

"นั่นมันเรื่องของเขาค่ะไม่เกี่ยวกับบัว"

"หึ"

หลังจากหาอะไรกินจนอิ่มผมก็พาเด็กกลับไปส่งให้ข้าวฟ่างที่บ้านก็เจอกับไอ้เตอร์ที่กำลังอ้อนเมียมันอยู่พอมันเจอหน้าผมมันก็ทำหน้าไม่ค่อยพอใจเพราะมาขัดจังหวะมันพอดีแต่ผมไม่สนใจทั้งที่ผมเคยช่วยมันเรื่องข้าวฟ่างแต่ก็ช่างมันเถอะเพราะที่ผมช่วยผมช่วยข้าวฟ่างไม่ได้ช่วยมันถึงมันจะได้รับประโยชน์จากเรื่องนั้นไปเต็มๆ ก็เหอะ

"ขอบคุณมากเลยนะฟิวที่ไปรับเด็กๆ ให้"

"อืมไม่เป็นไรลูกเธอก็เหมือนลูกฉัน"

"ลูกกูก็คือลูกกูไม่ใช่ลูกมึงอยากมีลูกก็หัดทำเองหรือทำไม่เป็น" ผมไม่อยากต่อล้อต่อเถียงกับคนเลวแบบมันก็เลยทำเป็นหูทวนลมไม่สนใจเสียงหมามันเก่าก่อนจะรีบกลับมาที่รถ พอขึ้นมาบนรถก็เห็นว่าใบบัวกำลังนั่งหลับอยู่แต่พอผมปิดประตูรถยัยนี่ก็ตื่นมาทันที

"ถึงบ้านแล้วเหรอคะ"

"ยัง"

"อีกนานมั้ยคะกว่าจะถึงบ้าน"

"ทำไม"

"บัวอยากอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าค่ะ"

"งั้นก็หลับรอไปเถอะอีกเป็นชั่วโมงกว่าจะถึง"

"ถ้าถึงแล้วปลุกบัวด้วยนะคะ"

"อืม"

จากนั้นยัยนี่ก็หลับต่อในทันทีเหมือนตั้งโปรแกรมผมก็ไม่ได้สนใจก็ขับรถต่อ ผ่านไปสักพักเสียงมือถือของใบบัวดังขึ้นแต่ดูเหมือนยัยนี่จะหลับลึกคงไม่ได้ยินเสียงมือถือตัวเองดัง ผมก็รำคาญเสียงเรียกเข้าที่ดังไม่หยุดสักทีไม่รู้จะมีเรื่องด่วนอะไรนักหนาก็เลยเอื้อมมือไปหยิบมือถือของเธอออกมาจากกระเป๋าสะพายเพื่อปิดเสียง ผกา คือชื่อที่ปรากฏหน้าจอซึ่งผมก็ไม่รู้ว่าเป็นใครอาจจะเป็นเพื่อนของใบบัวแต่ไม่รู้ว่าผมเอานิ้วไปเผลอกดรับตอนไหนผมก็เลยรับสาย

"ฮะ.."

"นังบัวเรื่องที่ฉันให้แกไปจัดการถึงไหนแล้ว" นั่นคือประโยคที่ปลายสายพูดมาซึ่งผมก็ไม่รู้ว่าหมายถึงอะไรแต่เสียงปลายสายดูจะมีอายุมากแล้ว

"ผมไม่ใช่ใบบัวตอนนี้เธอไม่ว่างรับสายผมก็เลยรับแทนไม่ทราบว่าคุณมีเรื่องอะไรสำคัญหรือเปล่า"

"ฟิว?? " ทำไมปลายสายถึงเรียกชื่อผมล่ะ เขารู้จักผมได้ยังไง

"คุณรู้จักผม?? "พอผมถามปลายสายก็เงียบไปก่อนจะตัดสายทิิ้งไปซะเฉยๆ ทำเอาผมงงไปเหมือนกัน

"คุณฟิวเอามือถือบัวไปทำไม" ผมที่กำลังงงๆ อยู่ยัยนี่ก็ตื่นมาทันที

"ฉันรำคาญเสียงมือถือของเธอเพราะมีคนโทรมาไม่รู้กี่สายแต่เธอดันหลับซะนึกว่าซ้อมตายฉันก็เลยจะเอามาปิดเครื่องแต่ฉันเผลอกดรับไปคนที่ชื่อผกาโทรมา" พอผมเอ่ยชื่อนี้ออกไปใบบัวก็มีท่าทีตกใจรีบดึงมือถือของตัวเองในมือผมไปทันที

"ทำไมต้องทำหน้าตกใจขนาดนั้นคนชื่อผกาเป็นใครแล้วทำไมเขาถึงรู้จักฉันด้วย"

"แล้วคุณผกาเอ่อแล้วเค้าได้พูดอะไรกับคุณฟิวมั้ยคะ"

"จะทันได้พูดอะไรเค้าตัดสายทิ้งไปซะก่อน" ใบบัวถอนหายใจเหมือนโล่งอกแต่คำพูดของใบบัวที่ว่าคนชื่อผกาได้พูดอะไรกับผมไหมมันยิ่งทำให้ผมรู้สึกว่ามันต้องมีอะไรบางอย่างมันบอกไม่ถูกแต่ผมคิดว่ามันต้องมีอะไรมากกว่านั้นแน่ๆ คนชื่อผกาคือใครแล้วทำไมถึงรู้จักชื่อของผมทั้งที่ผมคิดว่าผมไม่เคยได้ยินหรือรู้จักคนชื่อนี้มาก่อน

ใบบัว...

ฉันตกใจจนใจหล่นไปที่ตาตุ่มตอนที่คุณฟิวบอกว่าเขารับสายจากคุณผกาใจฉันมันสั่นไปหมดแต่พอคุณฟิวบอกไม่มีอะไรฉันก็โล่งใจขึ้นมาเพราะฉันกลัวว่าคุณผกาจะพูดเรื่องอะไรแล้วจะทำให้คุณฟิวสงสัย

ครึ่งชั่วโมงต่อมาคุณฟิวก็ขับรถกลับมาถึงบ้าน พอรถจอดนิ่งสนิทคุณฟิวเดินลงจากรถแล้วอ้อมมาเปิดประตูให้ฉัน ฉันก็รีบหันคว้าไปค้ำที่วางอยู่เบาะหลังเพื่อที่จะใช้พยุงตัวเองให้เดินไปที่ห้อง ตอนนี้สิ่งที่จะช่วยฉันได้มีเพียงไม้ค้ำคู่นี้เท่านั้นแม้จะใช้ยังไม่คล่องเพราะตอนที่อยู่โรงพยาบาลพี่พยาบาลก็ให้ฉันฝึกใช้แต่มันแค่ไม่กี่นาที คือมันก็ใช่ยากพอสมควรแต่ฉันก็ต้องพึ่งพามันฉันไม่อยากเป็นภาระของใคร

"จะเอาไงจะเดินไปเองหรือยังไง"

" บัวจะลองเดินเองดูค่ะ"

"ตามใจ" พูดจบคุณฟิวก็เดินเข้าบ้านทิ้งให้ฉันนั่งอยู่บนรถเพราะยังหาทางลงจากรถไม่ได้จะว่าเขาใจดำไม่ช่วยก็คงจะไม่ได้เพราะฉันบอกว่าฉันจะเดินเอง ฉันใช้เวลาอยู่นานหลายนาทีฉันก็ยังไม่ได้ไปไหนยังนั่งอยู่ที่เดิมเพราะแค่ฉันเอาเท้าลงมาแตะพื้นมันก็เจ็บแล้ว แล้วฉันจะเดินกลับห้องยังไงล่ะ ฉันคิดว่าจะโทรให้ป้าคำปันมาช่วยแต่ยังไม่ทันที่ฉันจะกดโทรออกมือถือของฉันก็ถูกคุณฟิวที่มาตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้ดึงมือถือของฉันยัดลงในกระเป๋าสะพายก่อนที่เขาจะช้อนตัวฉันขึ้นแล้วอุ้มฉันขึ้นมาในท่าเจ้าสาวแล้วพาเดินไปที่ห้องพักของฉัน ระหว่างทางฉันจำเป็นต้องกอดคอของเขาเอาไว้เพราะกลัวตัวเองจะตกบอกเลยว่าฉันไม่กล้าสู้หน้าเขา ใจของฉันตอนนี้มันสั่นไปหมดเพราะไม่คิดว่าเขาจะเดินกลับมาหาฉันแล้วมาอุ้มฉันกลับห้อง เขาทำเหมือนห่วงใยใส่ใจจนฉันทำตัวไม่ถูก แต่ความซึ้งใจก็อยู่ได้ไม่นานเพราะ

"ตัวเธอทำไมมันหนักแบบนี้วะแม่งฉันปวดแขนไปหมดละเนี๊ยะ" เขาอุ้มไปบ่นไปจนฉันรู้สึกเกรงใจที่ทำให้เขาลำบากแต่ทำไมตอนที่คุณศิวาอุ้มฉันเขาไม่เห็นบ่นว่าฉันตัวหนักเลยล่ะเขายังบอกว่าฉันตัวเบาเหมือนนุ่นหรือเขาพูดประชดทั้งที่ตัวฉันหนักจริงๆ

"ถ้าหนักคุณฟิวก็ปล่อยบัวลงเดินเองก็ได้ค่ะ" ที่ฉันพูดเพราะฉันเกรงใจเขาทั้งที่รู้ว่าตัวเองเดินเองไม่ได้แต่ก็พูดออกไป

"อวดเก่งได้ตลอดเลยนะ"

"ก็คุณฟิวบ่นหนักนี่คะ..ทีคุณศิวาไม่เห็นบ่นเลย"

"เธอว่าไงนะ!!! " พอฉันพูดชื่อคุณศิวาปุ๊บคุณฟิวก็ออกอาการทันทีด้วยการตะคอกใส่หน้าฉันจนฉันตกใจ