25 หวงก้าง

ใบบัว....

คุณฟิวเดินตรงมาหาฉันสายตาของเขามองมาที่ฉันแบบที่ฉันก็อธิบายไม่ถูก

"อ้าวคุณฟิวเจอกันอีกแล้วนะครับ" คุณฟิวไม่ตอบคำถามของคุณศิวาแต่กลับมาถามฉันแทน

"ตรวจเสร็จแล้วใช่ไหม"

"เสร็จแล้วค่ะ"

"งั้นก็กลับ"

"ผมกำลังจะพาคุณใบบัวไปส่งพอดีครับ"

"ไม่เป็นไรเดี๋ยวผมจะพาคนของผมกลับเอง"

"แต่ว่า.." พอคุณศิวาจะแย้งคุณฟิวก็หันไปมองคุณศิวาทันทีด้วยสายตาไม่พอฉันไม่เข้าใจว่าทำไมคุณฟิวถึงทำท่าทางแบบนี้กับคุณศิวาทั้งๆ ที่คุณศิวาคือพี่ชายของแฟนคุณฟิวหรือว่าฉันจะคิดไปเองเพราะปกติคุณฟิวก็เป็นคนนิสัยแบบนี้อยู่แล้วคือไม่ชอบคุยกับใครโดยเฉพาะกับคนแปลกหน้าแต่กับคุณศิวาจะเรียกว่าคนแปลกหน้าได้ยังไง ฉันหันไปมองหน้าคุณศิวาก็เห็นเขามองหน้าฉันพร้อมกับทำตาละห้อยจนฉันอดสงสารเขาไม่ได้ถึงฉันจะเพิ่งได้รู้จักกับเขาแค่วันเดียวแต่ฉันก็สัมผัสได้ถึงความจริงใจของเขาที่มีให้

"ไม่เป็นไรค่ะเดี๋ยวบัวกลับกับคุณศิวาก็ได้"

"..........." คุณฟิวตวัดสายตามองหน้าฉันอีกรอบอย่างไม่พอใจเมื่อฉันบอกว่าจะกลับกับคุณศิวา ถามว่าทำไมฉันไม่กลับพร้อมกับคุณฟิวเหตุผลก็คือตอนนี้คุณฟิวมีแฟนแล้วฉันไม่อยากเข้าใกล้เขาอีกคือตั้งแต่ที่รู้จากปากของคุณศิวาเรื่องที่น้องสาวของเขากับคุณฟิวคบกันมันก็เลยทำให้ฉันรู้ตัวเองต้องทำยังไงต่อไป...ฉันต้องตัดใจจากคุณฟิวให้ได้และต้องทำให้ได้โดยเร็วที่สุดบอกตามตรงว่าฉันรู้สึกผิดต่อแฟนของคุณฟิวมากที่ฉันดันไปมีอะไรกับคุณฟิวและที่แย่ไปกว่านั้นผู้หญิงคนนั้นก็เป็นน้องสาวของคุณศิวาที่เขาเพิ่งช่วยฉันวันนี้คุณศิวานั่งรอฉันตรวจเกือบครึ่งค่อนวันโดยไม่ปริปากบ่นสักคำทั้งที่มันไม่มีความจำเป็นอะไรเลยที่เขาต้องเสียเวลากับฉันเพราะเขาไม่ได้เป็นต้นเหตุที่ทำให้ฉันเจ็บตัว

"แล้วทำไมต้องไปรบกวนคนอื่น"

"อย่าคิดว่าผมเป็นคนอื่นเลยครับเพราะยังไงคุณฟิวก็เป็นแฟนยัยลูกศรน้องสาวผมและที่สำคัญผมยินดีแล้วก็เต็มใจช่วยเหลือคุณใบบัวคุณฟิวก็น่าจะทราบว่าเพราะอะไร"

"..........." คุณฟิวเงียบลงรวมถึงฉันด้วยเพราะฉันเข้าใจและรับรู้ในสิ่งที่เขาพูด

"แต่คุณฟิวไม่ต้องเป็นห่วงนะครับไม่เกินหนึ่งชั่วโมงคุณใบบัวกลับถึงบ้านอย่างแน่นอน"

"เรื่องที่ผมเป็นแฟนน้องคุณมันคนละเรื่องกันกับเรื่องนี้ ผมคิดว่าผมพาคนของผมกลับเองน่าจะดีกว่าแต่ก็ขอบคุณนะที่เป็นธุระพายัย...พาคนในบ้านของผมมาส่งโรงพยาบาล" ฉันไม่รู้จะทำยังไงเพราะดูเหมือนคุณฟิวจะไม่ยอมให้ฉันกลับพร้อมกับคุณศิวา

"เอ่อ คุณศิวาคะบัวขอบคุณคุณศิวามากนะคะที่ช่วยบัวในครั้งนี้แต่บัวคงต้องกลับพร้อมคุณฟิวเพราะบัวเป็นคนใช้บ้านคุณฟิว"

"แล้วเราจะมีโอกาสได้เจอกันอีกมั้ยครับ ผมเป็นห่วงอาการคุณ"

"เอ่อ..ก็" ฉันพูดไม่ทันจบคุณฟิวก็เดินมายืนข้างหลังของฉันคุณศิวาก็เลยต้องขยับตัวออกมาก่อนที่คุณฟิวจะเข็นรถของฉันเดินออกมาโดยมีคุณหนูทั้งสองเดินประกบฉันซ้ายขวาพร้อมกับคอยถามอาการของฉัน

"ไว้ผมจะโทรหานะครับคุณบัว ผมมีเบอร์ของคุณแล้ว^^" คุณศิวาตะโกนตามหลังแต่ก็ไม่ได้เสียงดังมากนักเพราะเราอยู่ในโรงพยาบาลพอฉันหันหลังไปมองคุณศิวาก็ส่งยิ้มมาให้พร้อมกับชูมือถือในมือแล้วโบกไม้โบกมือให้กับฉันฉันทำได้แค่ยิ้มส่งคืนไปเท่านั้นเพราะคนบางคนกำลังทำเสียงฮึดฮัดอยู่ในลำคอเหมือนไม่พอใจอะไรสักอย่าง

"พี่บัวเจ็บมั้ยค๊าาา"

"เจ็บค่ะ^^"

"พี่บัวเจ็บแล้วพี่บัวจะเล่นซ่อนแอบกับผมได้หรือเปล่าค๊าบ"

"ตอนนี้ยังไม่ได้นะคะ"

"ว๊าาา แล้วใครจะเล่นกับผมล่ะ"

"ไว้พี่บัวหายก่อนนะคะ^^"

"โอเคค๊าบบบบ"

"อาฟิวขาาาน้องแป้งหิวข้าวค่าาาา"

"ผมก็หิวค๊าบบบบ"

"เดี๋ยวอาพาไปกินก่อนเข้าบ้านละกันเนอะโอเคมั้ยคะว่าแต่น้องปั้นน้องแป้งอยากกินอะไรดีคะไหนบอกอาซิ"

"น้องแป้งอยากกินพิซซ่าชีสเยอะๆ ค่า"

"ผมอยากกินเฟร้นฟรายราดซอสมะเขือเทศเยอะๆ "

"คุณหนูคะคุณแม่เคยห้ามคุณหนูๆ ทานของพวกนี้นะคะเพราะมันไม่ค่อยมีประโยชน์" ฉันรีบแย้งทันทีเพราะฉันจำได้ว่าคุณข้าวฟ่างกำชับเรื่องทานของพวกนี้เพราะมันไม่ค่อยมีประโยชน์กับเด็กๆ ที่ต้องการสารอาหารที่ครบถ้วนแต่ดูเหมือนใครบางคนจะไม่ได้สนใจในสิ่งที่ฉันพูดเลยสักนิด

"โอเคเดี๋ยวอาพาไปครับแต่ห้ามบอกแม่ฟ่างนะว่าอาพามากินของพวกนี้"

"โอเคค่าา/โอเคค๊าบ" คุณฟิวพูดแบบนี้แล้วฉันที่เป็นแค่คนใช้จะพูดอะไรได้ แต่อยากจะบอกว่าเวลาที่คุณฟิวอยู่กับเด็กๆ คุณฟิวจะเป็นเหมือนอีกคนนึงเขาจะเป็นผู้ชายอบอุ่นอ่อนโยนมากยิ่งกับคุณข้าวฟ่างจนบางครั้งฉันก็แอบอิจฉาคุณข้าวฟ่างเพราะไม่เคยมีครั้งไหนเลยที่เขาจะพูดกับฉันดีๆ แต่ก็นั่นแล่ะเขาจะมาพูดดีกับฉันทำไมฉันมันแค่คนรับใช้นี่นา พอมาถึงรถคุณฟิวก็รีบเปิดประตูหลังให้เด็กๆ ขึ้นไปนั่งส่วนฉันก็พยายามที่จะลุกขึ้นยืนเพื่อพาตัวเองขึ้นรถแต่ก็ทำไม่ได้เพราะขาของฉันมันเข้าเฝือกอยู่ทำให้ลำบากถ้าจะขยับตัว

"โอ๊ย" ฉันร้องออกมาเมื่อลองเอาเท้าแตะลงพื้น

"อวดเก่ง หึแน่จริงก็ลุกขึ้นเดินเองเลยดิ" คุณฟิวยืนกอดอกมองฉันพร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงประชดประชัน

"บัวเดินไม่ไหวคุณฟิวก็รู้"

"รู้ว่าเดินไม่ได้จะลุกทำไมแต่แรก"

"ก็บัวไม่อยากเป็นภาระคุณฟิว"

"อ่อ แต่อยากไปเป็นภาระไอ้ศิวานั่น"

"ทำไมคุณฟิวเรียกคุณศิวาแบบนั้นคะ"

"แล้วทำไมจะเรียกไม่ได้มันเป็นพ่อฉันหรือไง"

"แต่เขาเป็นพี่ชาย..แฟนคุณฟิวนะคะ" คำว่าแฟนคุณฟิวมันลำบากใจที่จะพูดแต่ฉันก็ต้องพูดเพราะมันคือเรื่องจริง

"แล้วไง"

"ก็ไม่แล้วไงค่ะ" ฉันไม่อยากต่อล้อต่อเถียงกับเขาเพราะพูดไปฉันก็เถียงสู้เขาไม่ได้

"แล้วนี่จะเอาไงจะขึ้นเองหรือเปล่า"

"เอ่อออ.." ฉันก็ยังไม่รู้ว่าจะขึ้นรถยังไงก่อนจะมองหาไม้ค้ำที่คุณหมอให้มาคู่นึงเพื่อให้ฉันใช้พยุงตัวเองเวลาจะเดินเข้าห้องน้ำแต่ไม่รู้ว่าตอนนี้มันอยู่ไหน

"คุณใบบัว!!! " ฉันกับคุณฟิวหันไปตามเสียงเรียกก็เป็นคุณศิวาที่วิ่งกระหืดกระหอบมาพร้อมกับไม้ค้ำของฉัน

"นี่ครับของคุณ"

"ขอบคุณค่ะบัวก็หาอยู่ว่ามันอยู่ที่ไหนขอบคุณนะคะคุณศิวาที่วิ่งเอามาให้^^"

"ไม่เป็นไรครับ ว่าแต่คุณบัวจะขึ้นรถยังไงครับเนี๊ยะ" คุณศิวาถามฉันด้วยความเป็นห่วงซึ่งฉันกะว่าจะลองใช้ไม้ค้ำพยุงตัวเองแต่....

"เอ่อก็ ว๊ายยย" และสิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นเมื่อจู่ๆ คุณฟิวก็อุ้มฉันขึ้นแล้วพาฉันไปนั่งบนรถตรงเบาะรถข้างคนขับ

"ตอนนี้ยัยนี่ก็ขึ้นรถได้แล้วคุณมีอะไรข้องใจอีกไหม" คุณฟิวพูดด้วยน้ำเสียงหาเรื่อง

"ผมไม่มีอะไรข้องใจหรอกครับแต่จะว่าไม่มีก็ไม่ใช่"

"มีอะไรข้องใจก็พูดมาครับ"

"ไม่รู้ผมคิดไปเองหรือเปล่าผมรู้สึกว่าคุณจะเป็นห่วงคุณใบบัวเกินฐานะเจ้านายกับคนใช้"

"........"

"........."

"ว่าไงครับ"

"ก็ยัยนี่เป็นคนรับใช้ในบ้านของผมมันแปลกตรงไหนที่ผมจะดูแลคนในบ้านในเวลาที่เขาเจ็บป่วย"

"อ่อออออ คุณคิดแค่นั้นจริงๆ ใช่ไหมครับ"

"หมายความว่าไง"

"ก็ไม่ว่าไงครับถ้าคุณฟิวคิดแบบนั้นผมก็จะได้สบายใจเพราะผมคิดว่าผมจะเดินหน้าจีบคุณใบบัวโดยไม่สนใจว่าเธอจะเป็นแค่คนรับใช้หวังว่าคุณคงไม่ขัดข้องอะไรนะครับคุณฟิว"