24 แฟน

ฟิว...

หลังจากดูหนังจบผมกับลูกศรก็พากันเดินออกมากะว่าจะพาเธอไปหาอะไรกินก่อนแล้วค่อยขับรถไปส่งเธอที่บ้านแต่ยังไม่ทันได้ก้าวขาออกจากโรงหนังมือถือผมก็สั่นอยู่ในกระเป๋ากางเกงผมหยิบออกมาดูปรากฏว่าเป็นข้าวฟ่างที่โทรมาผมรีบเดินแทรกตัวออกมาเพื่อรับโทรศัพท์ข้าวฟ่างขอให้ผมไปรับเด็กๆ ให้หน่อยเพราะตอนนี้เธอติดธุระอยู่กับไอ้เตอร์ที่สนามแข่งรถเธอกลัวจะไปรับเด็กๆ ไม่ทันเพราะจากสนามแข่งรถกับโรงเรียนที่เด็กๆอยู่มันไกลกันพอสมควรผมก็เลยรับปากว่าจะไปรับให้

"มีอะไรรึเปล่า" ลูกศรเดินมาถามผมหลังจากที่ผมวางสายจากข้าวฟ่างเรียบร้อยแล้ว

"พอดีฉันต้องไปรับเด็กๆ แทนข้าวฟ่างน่ะ"

"งั้นนายก็รีบไปเลยเดี๋ยวเด็กๆ จะรอนาน"

"แล้วเธอจะกลับยังไง"

"เดี๋ยวเราขอให้พี่ศิวามารับ"

"ขอโทษด้วยนะที่ไม่ได้พาไปเลี้ยงข้าวแล้วก็ไม่ได้ไปส่งที่บ้าน"

"ไม่เป็นไรเลย ไว้วันหลังก็ได้^^"

"งั้นเธอก็โทรหาพี่ชายเธอซะสิ"

"อื้มมม" หลังจากนั้นลูกศรก็โทรหาพี่ชายของเธอทันที

"พี่ศิวา"

(ฮัลโหลว่าไงยัยศรดูหนังกับแฟนเสร็จแล้วเหรอถึงโทรหาพี่ได้น่ะ)

"พี่ศิวาพี่อยู่ไหนอ่ะ"

(ตอนนี้เหรอพี่กำลังจะไปโรงพยาบาล)

"ไปทำไมที่นั่นหรือพี่ไม่สบายพี่เป็นอะไร"

(พี่ไม่ได้เป็นอะไรแต่คุณใบบัวน่ะสิ)

"คุณใบบัว?? ใครอ่ะ"

(ก็คนที่พี่เพิ่งถามแฟนเราเมื่อเช้าไง)

"ห๊ะ นี่อย่าบอกนะว่าคือใบบัวคนที่พี่สนใจ"

(อืมใช่คนนี้แล่ะ บังเอิญใช่ไหมล่ะ)

"แล้วพี่ไปเจอเธอได้ยังไงอ่ะ พี่บอกมาเลยนะ พี่ห้ามผิดบังน้องสาวของพี่นะ"

(อื้อเรื่องมันยาวไว้ค่อยคุยตอนกลับถึงบ้านนะตอนนี้พี่ต้องพาคุณใบบัวไปโรงพยาบาลก่อน)

"อื้อออ ได้ๆ งั้นไว้เจอกันที่บ้านนะ โอเคนะ"

(เค บาย)

ผมไม่รู้หรอกว่าลูกศรพูดอะไรกับพี่ชายของเธอแต่ที่แน่ๆ ผมได้ยินชื่อของใครบางคนที่ผมไม่รู้ว่าไปอยู่ในบทสนทนาได้ยังไง

"มีอะไรหรือเปล่าทำไมเธอถึงพูดชื่อเด็กในบ้านของฉันยัยนั่นไปทำอะไร"

"คือว่าตอนนี้พี่ศิวากำลังพาเด็กในบ้านนายไปโรงพยาบาล"

"ห๊ะ ไปโรงพยาบาลไปทำไมยัยนั่นเป็นอะไร"

"ทำไมนายต้องทำท่าทางตกใจซะเวอร์ขนาดนั้นด้วยฟิว" ผมไม่รู้หรอกว่าผมแสดงสีหน้ายังไงแต่ก็ยอมรับว่าตกใจเหมือนกันเมื่อได้รู้ว่าตอนนี้ใบบัวกำลังไปโรงพยาบาล ยัยนั่นเป็นอะไรเมื่อเช้าก่อนผมออกมาจากบ้านก็ยังเห็นเธอยืนรดน้ำต้นไม้อยู่เลย

"ก็ยัยนั่นเป็นเด็กรับใช้ที่บ้านของฉันถ้าเด็กนั่นเป็นอะไรฉันก็ต้องรับรู้ไม่ใช่หรือไง ว่าแต่ใบบัวไปเจอพี่ชายเธอได้ยังไงทำไมพี่ชายเธอถึงต้องไปส่งโรงพยาบาล"

"อันนี้เราก็ไม่รู้หรอกเพราะไม่ทันได้ถามอะไรมากแต่ที่รู้ๆ คือตอนนี้พี่ศิวากำลังพาใบบัวไปโรงพยาบาล"

"อืม แล้วเธอจะกลับยังไง"

"คงต้องรอให้คนขับรถที่บ้านมารับน่ะ"

"ถ้างั้นฉันขอตัวกลับก่อนนะ"

"อื้มมม ไว้เจอกันนะ^^"

พอผมแยกจากลูกศรเสร็จผมก็รีบเดินมาที่รถก่อนจะกดโทรหาใบบัวทันที ผมรอสักพักก็มีคนรับสาย

"ฮัลโหลสวัสดีครับ" เสียงผู้ชาย?? ใครวะ?? หรือว่าจะเป็นพี่ชายของลูกศรเพราะเป็นคนมาส่งใบบัวมาที่โรงพยาบาล

"นั่นเบอร์ของใบบัวไม่ใช่หรือไงแล้วคุณเป็นใครมารับโทรศัพท์ยัยนั่นได้ยังไง"

"ผมชื่อศิวาครับแล้วคือตอนนี้คุณใบบัวเธอกำลังเข้าห้องตรวจเพื่อเอกซเรย์เท้าเธอก็เลยฝากกระเป๋ากับมือถือไว้ที่ผม ผมเห็นว่ามีเบอร์โทรเข้ามาผมกลัวว่าจะเป็นเรื่องสำคัญก็เลยถือวิสาสะรับให้"

"แล้วยัยนั่นเป็นยังไงบ้าง"

"ยัยนั่น?? ใครครับ"

"ก็ใบบัวไง" ถามโง่ๆ อันนี้ผมพูดเองคนเดียว

"อ่อจากที่ดูๆ น่าจะข้อเท้าพลิกนะครับ"

"แล้วไปทำอิท่าไหนถึงข้อเท้าพลิก"

"เธอกำลังขึ้นรถเมล์ครับแต่โดนเบียดทำให้ล้มจนข้อเท้าพลิก" ยัยนี่ทำไมถึงซุ่มซ่ามได้ขนาดนี้วะเดี๋ยวก็น้ำลวกเดี๋ยวก็ล้มข้อเท้าพลิกซื่อบื้อจริงๆ

"แล้วคุณไปเจอยัยนั่นได้ยังไง" นั่นคือสิ่งที่ผมอยากรู้เพราะมันจะไม่บังเอิญไปหน่อยเหรอที่พี่ชายของลูกศรจะมาเจอใบบัวเพราะผมเพิ่งรู้ว่าพี่ชายใบบัวรู้สึกยังไงกับใบบัว

"อ่อพอดีผมขับรถตามหลังรถเมล์คันนั้นพอดีก็เลยเห็นเหตุการณ์ผมเลยลงมาช่วยเธอแล้วพาเธอมาส่งโรงพยาบาล เอ่อว่าแต่ตอนนี้ผมกำลังคุยกับใครครับ ถ้าคุณใบบัวออกมาผมจะได้บอกให้เธอทราบ"

"ฟิว"

"ฟิว?? คุณฟิวเองหรอกเหรอครับ"

"ใช่ผมเอง"

"ขอโทษทีครับผมจำเสียงคุณไม่ได้ " ไม่ต้องมาจำหรอกผมไม่ได้อยากให้ใครมาจำ อันนี้ผมก็พูดเองคนเดียวในใจ

"แต่คุณฟิวไม่ต้องเป็นห่วงนะครับเดี๋ยวผมจะพาคุณใบบัวไปส่งที่บ้านอย่างปลอดภัย เอ่อเรื่องที่ผมบอกว่าผมชอบคุณใบบัวผมพูดจริงนะครับ"

"อืม" พูดจบผมก็กดวางสายลงทันทีแล้วโยนมือถือลงข้างๆ ก่อนจะออกรถเพื่อไปรับเด็กๆ ที่โรงเรียน แต่ไม่รู้เป็นอะไรผมรู้สึกอารมณ์ไม่ค่อยดีสงสัยอากาศจะร้อน

ใบบัว....

สรุปคือฉันกระดูกข้อเท้าร้าวต้องเข้าเฝือกอ่อนหนึ่งเดือนและที่แย่ไปกว่านั้นคือฉันต้องนั่งรถเข็นห้ามเดินห้ามลงน้ำหนักไปที่เท้าเพราะอาจจะทำให้ร้าวมากกว่าเดิมถ้าจะเดินต้องใช้ไม้ค้ำพยุงตัว ทำไมฉันถึงต้องมาซวยขนาดนี้ด้วยก็ไม่รู้ แล้วฉันเป็นแบบนี้ฉันจะทำงานบ้านได้ยังไงไหนจะไม่ได้ไปเรียนอีก

หลังจากจัดการจ่ายค่ารักษาพยาบาลและรับยาเสร็จเรียบร้อยโดยที่คุณศิวาเป็นคนออกค่าใช้จ่ายให้ทั้งหมดซึ่งฉันเกรงใจเขามากเพราะมันไม่ใช่เรื่องที่เขาต้องมาเสียเงินเพราะฉันเลยทั้งที่ฉันบอกแล้วว่าฉันจะจ่ายเองแต่เขาก็ไม่ยอม

"คุณศิวาเอาเลขบัญชีมาค่ะเดี๋ยวบัวจะโอนเงินค่ารักษาคืนให้"

"ไม่เป็นไรครับเรื่องเล็กน้อย"

"ไม่ได้หรอกค่ะบัวไม่อยากติดหนี้คุณศิวา"

"ดื้อจังเลยนะคุณน่ะ"

"แล้วอีกอย่างคุณศิวาอย่าเรียกบัวว่าคุณเลยนะคะบัวขอร้อง"

"อ้าวทำไมล่ะครับ"

"บัวเป็นแค่คนรับใช้คงไม่เหมาะที่คุณจะมาเรียกบัวสุภาพขนาดนั้น"

"เป็นคนรับใช้แล้วไงครับ คนรับใช้ไม่ใช่คนเหรอ คนเราทุกคนไม่ว่าจะอยู่ในฐานะไหนตำแหน่งไหนทำงานอะไรทุกคนมีความเป็นคนเท่าเทียมกันหมดผมไม่สนใจหรอกนะครับว่าคุณบัวจะเป็นคนรับใช้หรือจะเป็นอะไรเพราะถ้าผมจะชอบใครสักคนผมจะชอบที่ตัวของเธอคนนั้นมากกว่าฐานะความเป็นอยู่" ฉันถึงกับพูดไม่ออกเพราะสายตาที่คุณศิวาส่งมามันทำเอาฉันร้อนๆ หนาวไอย่างบอกไม่ถูก

"พี่บัวววววขาาา"

"พี่บัวค๊าบบบบบ"

"คุณหนูข้าวปั้นคุณหนูข้าวแป้ง" ฉันตกใจที่จู่ๆ คุณหนูทั้งสองก็วิ่งมาหาฉันซึ่งฉันไม่รู้ว่ามาได้ยังไงแต่สักพักฉันก็เห็นคุณฟิวเดินล้วงกระเป๋าตามหลังมาเขามองมาที่ขาของฉันที่เข้าเฝือกเรียบร้อยแล้วซึ่งตอนนี้ฉันนั่งอยู่บนรถเข็นโดยมีคุณศิวาเป็นคนเข็นให้ แต่ที่ฉันสงสัยก็คือคุณฟิวเขามาทำไมที่โรงพยาบาล หรือเขารู้ว่าฉันอยู่ที่นี่ ใช่สินะเขาอาจจะรู้จากคุณลูกศรน้องสาวของคุณศิวา ก่อนจะมาถึงโรงพยาบาลคุณศิวาเล่าให้ฉันฟังว่าตอนนี้น้องสา่วของเขากำลังคบอยู่กับคุณฟิวซึ่งเรื่องนี้ฉันก็เพิ่งรู้ตอนแรกที่ฉันรู้บอกเลยว่าฉันรู้สึกเจ็บและรู้สึกผิดต่อน้องสาวคุณศิวาเพราะฉันไม่รู้ว่าเธอเป็นแฟนคุณฟิวแล้วฉันดันไปมีอะไรกับคุณฟิวถามว่าเจ็บไหมที่รู้ว่าคุณฟิวมีคนรักที่กำลังคบกันอยู่ บอกเลยว่าเจ็บมากเจ็บมากกว่าตอนที่รู้ว่าคุณฟิวชอบคุณข้าวฟ่างอีก มันควรถึงเวลาแล้วสินะที่ฉันจะต้องตัดใจจากเขาให้ได้เสียทีแล้วไหนจะเรื่องของคุณผกาอีกที่ฉันจะต้องรีบจัดการ