23 จำได้ไหม

ฟิว....

หลายวันต่อมาผมคิดว่ามันถึงเวลาแล้วที่ผมต้องไปจัดการขั้นเด็ดขาดกับใครบางคนที่กล้ามาทำเรื่องระยำกับผม ที่ผมทำใจเย็นปล่อยผ่านมาหลายวันเพราะต้องการให้ยัยนั่นตายใจคนๆ นั้นก็คือยูมิแต่กลับกลายเป็นว่าผมไม่ต้องทำอะไรเลยเพราะไอ้เตอร์มันจัดการไปแล้วซึ่งก็สาหัสพอสมควรเอาง่ายๆ คือเลวร้ายกว่าที่ผมทำเยอะแต่ก็สมควรแล้วล่ะเรื่องมันมีอยู่ว่ายัยยูมิไปจ้างเด็กที่สนามแข่งรถไอ้เตอร์ฉุดให้ข้าวฟ่างไปข่มขืนแต่โชคดีที่เด็กที่ยัยนั่นจ้างมันจงรักภักดีต่อไอ้เตอร์ทำให้ข้าวฟ่างปลอดภัยแต่คนที่แย่ก็คือยัยยูมิที่โดนรุมโทรมซึ่งผมก็คิดว่ามันสมควรแล้วเพราะถ้ายัยนี่ไม่ไปทำร้ายข้าวฟ่างไอ้เตอร์มันคงไม่ทำรุนแรงขนาดนี้และผมมั่นใจว่ายัยยูมิคงจะเข็ดไปตลอดชีวิตเพราะไอ้เตอร์มันถ่ายคลิปไว้ทุกท่วงท่าลีลาของยัยนั่นกับผู้ชายหลายคนที่มีอะไรด้วย ก็ดีผมจะได้ไม่ต้องลงมือเอง

เวลาต่อมา

ผมขับรถมาที่ห้างเพราะลูกศรโทรนัดผมให้มาดูหนังเป็นเพื่อนเธอหน่อยซึ่งตอนแรกผมกะจะปฏิเสธเพราะผมไม่ชอบดูหนังในโรงสักเท่าไหร่ผมไม่ชอบคนเยอะและอีกอย่างผมอยากนอนด้วยแต่พอมาคิดได้ว่าผมขอเธอคบไปแล้วผมก็ต้องทำหน้าที่แฟนที่ดีถึงแม้ว่าตอนนี้ผมจะยังไม่ได้รู้สึกอะไรเลยกับคนที่ผมขอคบแต่ผมก็ตกปากรับคำว่าจะมาดูเป็นเพื่อนแต่พอมาถึงร้านอาหารที่เรานัดกันผมก็ว่าลูกศรนั่งรออยู่ก่อนแล้วแต่เธอไม่ได้นั่งเพียงคนเดียวเพราะมีผู้ชายอีกคนที่นั่งอยู่ข้างๆ เธอด้วยซึ่งผมก็ไม่รู้จักไม่รู้ว่าเป็นใครเหมือนกันแต่ดูท่าทางจะสนิทกัน

"ลูกศร" ผมเรียกชื่อเธอจากทางด้านหลังพอเธอได้ยินเสียงผมเธอก็รีบหันมายิ้มให้ผมทันทีพร้อมกับแนะนำคนข้างๆ ให้ผมได้รู้จักทำให้ผมรู้ว่าผู้ชายคนนี้คือพี่ชายแท้ๆ ของลูกศรและเป็นเจ้าของผับที่ผมไปเจอลูกศรด้วย

"ยินดีที่ได้รู้จักนะครับคุณฟิวผมศิวาเป็นพี่ชายแท้ๆ ของยัยศร"

"ครับ" ผมตอบเพียงสั้นๆ เพราะผมไม่ค่อยชอบพูดกับคนแปลกหน้าสักเท่าไหร่แม้ว่าคนตรงหน้าจะเป็นพี่ชายของแฟนหมาดๆ ของผมก็ตาม

"โอเคตอนนี้พี่ศิวาได้รู้จักได้เห็นหน้าแฟนของศรแล้วนะสบายใจละนะเพราะฉะนั้นพี่จะไปไหนก็ไปศรจะได้มีเวลาคุยกับแฟนของศรบ้าง"

"อ่อพอมีแฟนก็ลืมพี่ชายคนนี้เลยนะ"

"ก็แน่นอนสิใครจะไปเหมือนพี่ที่ไม่มีแฟนเพราะเรื่องเยอะเรื่องมากจนไม่มีใครเอา"

"ยัยศรพูดให้มันดีๆ ที่พี่ไม่มีแฟนเพราะพี่ยังไม่เจอคนที่ใช่ต่างหาก"

"แล้วเมื่อไหร่จะเจออ่ะ หรือเนื้อคู่พี่ยังไม่เกิด"

"เจอแล้วล่ะ"

"เจอแล้ว ใครอ่ะสวยป่ะศรรู้จักไหม"

"ศรน่าจะไม่รู้จักแต่คุณฟิวน่าจะรู้จักนะครับ"

"ครับ?? " ผมที่ยืนฟังสองพี่น้องคุยกันมาสักพักก็ถึงกับงงเมื่อพี่ชายของลูกศรบอกว่าผู้หญิงที่เขาสนใจคือคนที่ผมรู้จัก...ใครวะ

"คือเมื่อหลายคืนก่อนตอนที่คุณไปที่ผับพร้อมกับยัยศรผมเจอผู้หญิงคนนึงตัวเล็กๆ ผมยาวหน้าตาน่ารักเหมือนตุ๊กตาเธอบอกว่าคุณคือเจ้านายของเธอ" พอพี่ชายของลูกศรพูดจบผมก็ร้องอ๋อในใจทันทีเพราะมีอยู่คนเดียว นั่นก็คือใบบัว

"ใบบัว"

"เธอชื่อใบบัวเหรอครับชื่อเหมาะกับเธอมากเลย เอ่อว่าแต่คุณฟิวพอจะมีเบอร์โทรหรือเปล่าครับผมอยากจะโทรไปคุยด้วย"

"นี่พี่ศิวาวันนี้ที่บอกว่าเป็นห่วงศรก็เลยมาส่งที่แท้ก็อยากจะมาถามข้อมูลของผู้หญิงที่ตัวเองแอบชอบงั้นเหรอ นิสัยไม่ดีไอ้เราก็นึกว่าจะห่วงน้องห่วงนุ่ง"

"จะห่วงเราทำไมตัวโตเท่าควายละ"

"พี่ศิวา!!! ทำไมว่าศรเป็นควายอ่ะ ศรจะโทรไปฟ้องแด๊ดดี้กับหม่ามี๊ที่อเมริกาไม่เชื่อคอยดู"

"อยากฟ้องก็เชิญเพราะหม่ามี๊กับแด๊ดดี้เค้าไม่มาใส่ใจกับเรื่องไม่เป็นเรื่องหรอก"

"ฟิวฟังพี่ชายเราพูดดิพี่ชายอะไรมาด่าน้องตัวเองว่าตัวโตเท่าควาย" ลูกศรเข้ามาเกาะแขนผมพร้อมกับฟ้องที่พี่ชายเธอว่าเธอผมเองก็ไม่ได้ตอบอะไรทำได้แค่ยิ้มออกไปพอเป็นพิธี หลังจากนั้นพี่ชายของลูกศรก็ขอตัวกลับเพราะต้องไปดูงานที่ผับต่อแต่ก่อนไปก็ยังไม่ลืมที่จะหันมาขอเบอร์โทรของใบบัวแต่ผมบอกไม่มีทั้งที่ผมมีแต่ผมไม่ให้ พี่ชายของลูกศรทำหน้าจ๋อยทันทีเมื่อไม่ได้เบอร์โทร หึทำไมผมต้องให้มันไม่ใช่หน้าที่ของผมที่จะต้องมาทำหน้าที่เป็นพ่อสื่อพ่อชักถ้าอยากจีบมาจีบกันเองไม่ต้องใช้ผมเป็นสะพาน

ใบบัว...

วันนี้ฉันต้องไปเรียนฉันจึงรีบทำงานบ้านจนเสร็จเรียบร้อยแล้วรีบอาบน้ำแต่งตัวเพื่อไปเรียนเพราะตอนนี้มันสายมากแล้วฉันเดินออกมาถึงหน้าปากซอยเพื่อขึ้นรถเมล์ไปมหาลัย แต่ไม่รู้ว่าวันนี้มันวันซวยอะไรของฉันในขณะที่ฉันกำลังก้าวขาขึ้นรถเมล์จู่ๆ ก็มีผู้ชายที่ไหนก็ไม่รู้แทรกตัวขึ้นมาบนรถฉันจนทำให้ฉันเซถอยหลังแล้วด้วยความที่ฉันใส่ส้นสูงมันเลยทำให้ฉันล้มลงกองที่พื้นริมถนนข้างฟุตบาตส่วนรถเมล์คันนั้นก็ขับออกไปโดยที่ไม่สนใจว่าฉันบาดเจ็บหรือเปล่า ฉันมองรถเมล์คันนั้นขับออกไปจนเลยแยกไฟแดงฉันก็หันมาดูตัวเอง ฉันพยายามขยับเท้าเพื่อจะลุกออกไปจากที่ตรงนี้แต่ฉันรู้สึกปวดที่ข้อเท้าฉันก็เลยเอื้อมมือไปจับดูปรากฏว่ามันเริ่มบวมขึ้นมาเล็กน้อยฉันสงสัยว่าข้อเท้าของฉันน่าจะพลิกแน่ๆ แล้วฉันจะทำยังไงดีเพราะไม่มีใครเดินเข้ามาช่วยฉันเลยแม้แค่คนเดียวทั้งที่มีคนนั่งกันอยู่ที่ป้ายรถเมล์ตั้งหลายคน

"คุณเป็นอะไรหรือเปล่าครับ" ฉันกำลังจะเงยหน้าขึ้นตอบผู้ชายที่เข้ามาถามพอเขาเห็นหน้าฉันเขาก็ทำหน้าท่าทางดีใจอย่างเห็นได้ชัดพร้อมกับเรียกชื่อของฉัน

"คุณใบบัว^^" ฉันงงที่ผู้ชายคนนี้รู้จักชื่อฉันทั้งที่ฉันไม่ได้รู้จักเขาเลยถามว่าคุ้นหน้าไหมก็ไม่แน่ใจว่าเคยเจอไหมเพราะมันคิดไม่ออก

"คุณจำผมไม่ได้เหรอครับผมยังจำคุณได้เลย"

"เอ่อ เรารู้จักกันด้วยเหรอคะทำไมฉันไม่รู้จักคุณเลย"

"เราเจอกันที่หน้าผับหลายวันก่อนไงครับจำได้ไหมคุณบอกว่ารอเจ้านาย" ฉันกำลังทบทวนความทรงจำว่าฉันเคยเจอเขาจริงๆ ใช่ไหมก่อนจะมานึกขึ้นได้ว่าเคยเจอกับเขาจริงๆ ที่หน้าผับในคืนนั้น

"ว่าไงครับจำได้ผมได้มั้ย"

"พอจะจำได้แล้วค่ะ"

"ดีใจจังที่คุณใบบัวจำผมได้ เอ้อผมลืมแนะนำตัวผมชื่อศิวานะครับ"

"อ่อค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ"

"ว่าแต่คุณเป็นยังไงบ้างครับตอนนี้ให้ผมช่วยอะไรไหม"

"ไม่เป็นไรค่ะฉันไม่เป็นอะไรมาก"

"แน่ใจเหรอครับ"

"เอ่อ..ก็แค่ปวดข้อเท้าน่ะค่ะ"

"งั้นผมขอดูเท้าคุณหน่อย"

"ไม่.." ฉันกำลังจะปฏิเสธแต่ก็ไม่ทันเพราะเขาเอื้อมมือมาจับที่เท้าของฉันอย่างเบามือแล้วลูบมันเบาๆ แต่มันก็ทำให้ฉันเจ็บอยู่ดีเพราะตอนนี้มันเริ่มบวมมากขึ้นกว่าตอนแรก

"โอ๊ะ"

"เจ็บเหรอครับขอโทษทีผมมือหนักไปหน่อย"

"เอ่อคุณจะว่าอะไรมั้ยคะถ้าฉันจะขอให้คุณไปส่งฉันที่โรงพยาบาล" แม้จะไม่ได้รู้จักว่าเขาเป็นใครแต่ตอนนี้ก็คงมีแค่เขาคนเดียวที่พอจะช่วยฉันได้

"ได้ครับ ว่าแต่คุณลุกไหวไหม"

"ไม่แน่ใจเหมือนกันค่ะเดี๋ยวลองดู" ฉันตอบออกไปก่อนที่จะค่อยๆ ขยับตัวให้ลุกขึ้นยืนแต่มันก็ไม่ไหวมันปวดมากจนแทบจะร้องไห้เมื่อฉันลองลงน้ำหนักเท้าข้างที่เจ็บลงพื้น

"ผมอุ้มดีกว่าครับ ขออนุญาตนะครับ"

"อ๊ะ" ฉันตกใจที่จู่ๆ คุณศิวาก็ช้อนตัวฉันขึ้นอุ้มฉันในท่าเจ้าสาวแล้วพาฉันเดินมาที่รถยนค์คันหรูของเขาที่จอดอยู่ใกล้ๆ เขาพาฉันขึ้นมานั่งบนรถเสร็จแล้วก็ขับรถพาฉันไปที่โรงพยาบาลที่อยู่ไม่ไกลเท่าไหร่ซึ่งมันก็คือโรงพยาบาลเดียวกับที่คุณฟิวพาฉันมาเมื่อหลายวันก่อนในขณะที่คุณศิวากำลังขับรถอยู่ก็มีสายโทรเข้ามาพอดี

"ฮัลโหลว่าไงยัยศรดูหนังกับแฟนเสร็จแล้วเหรอถึงโทรหาพี่ได้น่ะ"

"ตอนนี้เหรอพี่กำลังจะไปโรงพยาบาล"

"พี่ไม่ได้เป็นอะไรแต่คุณใบบัวน่ะสิ"

"ก็คนที่พี่เพิ่งถามแฟนเราเมื่อเช้าไง อืมใช่คนนี้แล่ะ บังเอิญใช่ไหมล่ะ อื้อเรื่องมันยาวไว้ค่อยคุยตอนกลับถึงบ้านนะตอนนี้พี่ต้องพาคุณใบบัวไปโรงพยาบาลก่อน เค บาย" หลังจากวางสายเสร็จคุณศิวาก็หันมายิ้มให้ฉัน แต่ที่ทำให้ฉันสงสัยก็คือประโยคที่เขาพูดเมื่อกี้มันหมายความว่ายังไง