22ไม่มีครั้งต่อไป

ใบบัว.....

ฉันนั่งรออยู่บนรถเพียงลำพังนานเกือบสิบนาทีก็ยังไม่มีวี่แววว่าคุณฟิวจะออกมาจากร้านขายยาสักที หรือเขาจะไม่กล้าซื้อหรือเขาอายหรือยังไงฉันก็ไม่แน่ใจ ใจจริงฉันก็อยากจะลงไปซื้อเองนะไม่ได้อยากให้คุณฟิวต้องลงไปซื้อให้แต่เพราะเสื้อผ้าของฉันมันไม่เรียบร้อยฉันเลยไม่กล้าลงไป

ฉันที่กำลังนั่งคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยสักพักประตูรถก็ถูกเปิดออกพร้อมกับถุงพลาสติกสีขาวที่คุณฟิวโยนเข้ามาซึ่งฉันก็ไม่รู้ว่ามันคือถุงอะไรแต่มันใหญ่มากไม่รู้เขาไปแวะซื้ออะไรมาแต่มันถูกโยนมาทางด้านหลังตรงเบาะข้างที่ฉันนั่งอยู่ คือตอนนี้ฉันยังนั่งอยู่เบาะหลังที่เดิมเพราะไม่มีแรงขยับตัวไปไหน บอกตามตรงว่าตรงนั้นของฉันมันเจ็บแล้วก็แสบมากเนื่องจากการที่มีอะไรกันนานหลายชั่วโมงแบบไม่ได้พัก

"ยาของเธออยู่ในถุงค้นเอาเอง" คุณฟิวขึ้นรถมาเสร็จก็หันมาบอกฉันฉันก็เลยหันไปหยิบถุงขึ้นมาเพื่อค้นหายาคุมฉุกเฉินแต่พอฉันเปิดปากถุงก็พบว่าภายในถุงสีขาวใบใหญ่มันเต็มไปด้วยกล่องถุงยางอนามัยมากมายหลายสิบกล่อง ฉันหันไปมองหน้าคุณฟิวที่ตอนนี้เขามองฉันผ่านกระจกมองหลังและสายตาของฉันมันคงมีคำถามเขาถึงหันมาตอบ

"ถุงยางนั่นของฉันไม่ต้องไปสนใจเธอหาแค่ยาคุมของเธอก็พอ อ่อฉันซื้อยาคุมแบบธรรมดามาเผื่อเธอด้วยเผื่อเธอจะได้ใช้"

"อะไรนะคะ"

"ก็ฉันซื้อยาคุมฉุกเฉินมาให้เธอกับยาคุมแบบรายเดือนเภสัชบอกให้เธอกินวันละหนึ่งเม็ดมันดีกว่าที่เธอต้องมากินยาคุมฉุกเฉิน"

"เอ่อ คงไม่จำเป็นมั้งคะเพราะบัวคงไม่ได้ไปนอนหรือมีอะไรกับใครอีก"

"ก็ตามใจเธอจะกินไม่กินก็เรื่องของเธอเพียงแค่เขาแนะนำให้ฉันซื้อฉันก็แค่ซื้อมาตามที่เขาบอก" ไม่รู้ว่าทำไมฉันถึงรู้สึกว่าเขาดูไม่ค่อยพอใจเมื่อฉันบอกว่าไม่จำเป็นต้องการยาคุมแบบธรรมดา ฉันพูดอะไรผิดงั้นเหรอ

หลังจากนั้นฉันก็ค้นหายาคุมฉุกเฉินจนเจอซึ่งมันเป็นยากล่องเล็กๆ ที่หาแทบไม่เจอเพราะกล่องถุงยางมันทับไว้ คือบอกตามตรงว่าฉันอึ้งกับจำนวนกล่องถุงยางที่คุณฟิวซื้อมาแต่มันก็คงไม่ใช่เรื่องของฉันเขาอาจจะเอาไปใช้กับผู้หญิงคนอื่นก็ได้เขาคงไม่เอามาใช้กับฉันอีกหรอกแม้ว่าจะเคยมีอะไรกันถึงสองครั้งแล้วก็ตาม ครั้งแรกเพราะเขาเมาและฉันก็เต็มใจที่จะมีอะไรเขากับครั้งนี้ที่เขาบอกโดนยาปลุกเซ็กส์และเขาก็ขอให้ฉันช่วย ซึ่งฉันหวังว่าคงจะไม่มีครั้งต่อไปฉันภาวนาว่ามันจะไม่มีเหตุการณ์อะไรที่จะทำให้ฉันต้องมีอะไรกับเขาอีก คือพูดตรงๆ ว่าทั้งสองครั้งที่เรามีอะไรกันคุณฟิวไม่มีสติทั้งสองครั้ง คือฉันมั่นใจว่าถ้าเขามีสติครบถ้วนเขาไม่มีทางแตะต้องตัวฉันอย่างแน่นอนเพราะเขารังเกียจฉันมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว

หลังจากที่ฉันกินยาคุมฉุกเฉินเม็ดแรกไปฉันก็เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าฉันคงกลับบ้านในสภาพนี้ไม่ได้แน่ฉันก็เลยขอร้องให้คุณฟิวแวะซื้อเสื้อให้ฉันเปลี่ยนสักตัวเพราะถ้าฉันเข้าบ้านไปในสภาพนี้ฉันมั่นใจว่าต้องมีคนตกใจและต้องถูกคาดคั้นอย่างแน่นอน

"คุณฟิวแวะหาซื้อเสื้อให้บัวเปลี่ยนสักตัวได้ไหมคะ"

"เรื่องมากว่ะ"

"หรือคุณฟิวจะให้บัวเดินเข้าบ้านในสภาพนี้ล่ะคะ"

"ย้อนเก่งเหลือเกินนะ เธอเป็นคนใช้นะอย่าลืมไม่มีสิทธิ์มาสั่งฉัน"

"บัวรู้ว่าไม่มีสิทธิ์สั่งคุณฟิวแต่บัวแค่ขอร้องถ้ามันลำบากคุณฟิวมากก็ขอโทษด้วยนะคะบัวแค่ไม่อยากให้คนที่บ้านสงสัยเพราะสภาพของบัวตอนนี้มันดูได้ไม่ยากว่าบัวไปเจอกับอะไรมาหรือคุณฟิวอยากให้คนอื่นรู้คะ"

"..........." เขาเงียบไม่ตอบอะไรมีเพียงส่งสายตาดุดันมาให้ฉันถามว่าฉันกลัวไหมก็กลัวค่ะกลัวเขาจะไล่ฉันลงจากรถ

คุณฟิวขับรถมาถึงร้านขายเสื้อผ้าที่ตั้งอยู่ริมทางก่อนที่เขาจะลงไปแล้วเดินเข้าไปในร้านแต่ครั้งนี้เขาเข้าไปไม่ถึงห้านาทีก็ออกมาพร้อมเสื้อกันหนาวแขนยาวปิดมิดถึงต้นคอเขาโยนมาให้ฉันอย่างไม่เต็มใจสักเท่าไหร่ เขาคงรำคาญที่ฉันขอให้เขาซื้อนั่นซื้อนี่แต่ถ้าเขาไม่ทำให้ฉันเป็นแบบนี้ฉันคงไม่ขอร้องเขาหรอก

"ขอบคุณนะคะ เดี๋ยวค่าเสื้อบัวจะคืนให้นะคะ"

"ไม่จำเป็น!!! ตอนนี้เธอก็รีบๆ เปลี่ยนซะฉันอยากจะกลับบ้านไปอาบน้ำ"

"ค่ะ"

หนึ่งชั่วโมงต่อมาฉันกับคุณฟิวก็มาถึงบ้าน พอลงจากรถฉันก็รีบกลับห้องเพื่อจัดการกับตัวเองก่อนที่จะมีใครมาเจอ โชคดีที่ตอนนี้แม่บเานแม่ครัวทุกคนขึ้นไปทำงานที่บ้านใหญ่กันหมด และพอฉันเข้ามาในห้องน้ำมาและเห็นสภาพของตัวเองในกระจกฉันแทบลมจับเพราะไม่คิดว่าร่อยรอยอะไรต่างๆ มันเยอะมากมายขนาดนี้มันเยอะกว่าครั้งแรกที่เรามีอะไรกันอีก ฉันไม่รอช้าจัดการอาบน้ำแต่งตัวแล้วหาแป้งพับหาครีมมาทาปกปิดทับรอยต่างๆที่คุณฟิวทำเอาไว้ ก่อนจะไปที่บ้านใหญ่เพื่อช่วยทุกคนทำงานและพอไปถึงก็เห็นคุณเฟื่องกับคุณฟิวนั่งกันอยู่ที่ห้องรับแขกโดยที่คุณฟิวได้เปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดใหม่เรียบร้อยแล้วและตอนนี้กำลังโดนคุณเฟื่องสอบสวนถึงการหายตัวไปทั้งคืนของเขากับฉัน พอคุณเฟื่องเห็นฉันท่านก็เรียกฉันไปหาทันทีฉันไม่รู้ว่าว่าก่อนหน้านี้คุณฟิวบอกกับคุณเฟื่องไปว่ายังไงบ้าง ฉันก็เลยสบตากับคุณฟิวเพื่อขอความช่วยเหลือเพราะฉันกลัวว่าจะพูดไม่ตรงกับเขา พอคุณเฟื่องจะเอ่ยปากถามฉันคุณฟิวก็รีบพูดแทรกขึ้นมาทันที

"ผมก็บอกแม่แล้วว่าเมื่อคืนผมไปกินเหล้าบ้านเพื่อนแล้วผมก็ดื่มเยอะจนเมาทำให้ขับรถกลับไม่ไหวผมก็เลยขอนอนค้างที่นั่นส่วนคนใช้คนโปรดของแม่ก็ไม่ยอมกลับบอกจะรอกลับพร้อมผมผมก็เลยให้นอนที่นั่นพอตื่นเช้ามาผมก็รีบขับรถกลับมาบ้านเรื่องมันก็มีแค่นั้นเอง" นี่คือข้อแก้ตัวของเขาที่บอกกับคุณเฟื่องใช่ไหมแต่เหมือนคุณเฟื่องจะไม่ค่อยเชื่อท่านใช้สายตามองมาที่ฉันเหมือนจับสังเกตจนฉันรู้สึกร้อนๆ หนาวอย่างบอกไม่ถูกเพราะกลัวว่าท่านจะรู้ความจริงซึ่งฉันไม่อยากให้มีใครรู้

"บัว...คอไปโดนอะไรมา" ฉันตกใจรีบจับไปที่คอตัวเองทันทีแต่ไม่รู้ว่าคอข้างไหนก็เเลยยกมือขึ้นปิดทั้งสองข้างฉันคิดว่าฉันปิดรอยหมดแล้วนะ

"เอ่อ คือสงสัยบัวโดนยุงกัดน่ะค่ะ"

"สงสัยจะเป็นยุงตัวผู้สินะกัดซะแดงเป็นจ้ำเลย" คุณเฟื่องพูดพร้อมกับปรายตาไปมองคุณฟิวแบบจับผิดจนแต่ฉันก็หวังว่าท่านจะไม่เอะใจเรื่องนี้นะ

"ผมง่วงมากเลยขอตัวไปนอนก่อนนะครับ"

"งั้นก็ขึ้นไปนอนเถอะสงสัยเมื่อคืนคงจะไม่ได้นอน เราด้วยนะบัวเราก็เหมือนจะไม่ได้นอนใช่ไหมสงสัยไม่คุ้นที่สินะ เอาล่ะอาไม่รบกวนละไปพักผ่อนเถอะวันนี้อาอนุญาต^^"

".........."

"..........." ทั้งฉันทั้งคุณฟิวหันมามองหน้ากันโดยไม่ได้นัดหมายเพราะคำพูดของคุณเฟื่องที่ฟังดูแปลกๆหรือฉันคิดมากไปเองก็ไม่รู้  ฉันจึงรีบก้มหน้าก้มตาแล้วคลานเข่าออกมาจากห้องรับแขกเพราะฉันไม่กล้าสู้หน้าท่านฉันรู้สึกละอายใจงโกหกท่านไปแบบนั้น