บท
ตั้งค่า

17คนถูกทิ้ง

ใบบัว.....

ฉันออกมาเดินเล่นหน้าห้างที่ทำเป็นสวนสาธารณะสามารถนั่งพักผ่อนได้บอกตามตรงว่าฉันไม่ชอบเดินห้างเนื่องจากข้าวของที่นี่มีราคาค่อนข้างแพงฉันไม่มีปัญญาซื้อหรอกฉันเคยมากับเพื่อนที่เรียนอยู่ด้วยกันครั้งนึงเพราะเธอขอฉันมาส่งซื้อเสื้อผ้าฉันก็เลยมาเป็นเพื่อนพอฉันเห็นราคาของเสื้อผ้าแต่ละชุดฉันแทบจะไม่กล้าจับ คือเสื้อตัวเล็กนิดเดียวราคาเป็นหมื่นฉันอึ้งไปทันทีเมื่อเห็นตัวเลขตรงป้ายราคาจนเพื่อนฉันขำกับท่าทางของฉันอยากจะบอกว่าเพื่อนของฉันคนนี้ค่อนข้างมีฐานะพอสมควรแต่เธอก็ไม่เคยรังเกียจฉันที่เป็นคนใช้เธอเป็นเพื่อนเพียงคนเดียวของฉันแต่ตอนนี้เธอไม่อยู่ที่ไทยเพราะเธอย้ายตามครอบครัวไปอยู่สวิตเซอร์แลนด์ซึ่งเป็นประเทศที่ฉันไผ่ฝันว่าสักครั้งนึงในชีวิตฉันอยากจะไปเที่ยวที่นั่นดูสักครั้งแต่มันคงเป็นได้เพียงความฝันเท่านั้นคนอย่างฉันจะเอาปัญญาที่ไหนไปที่แบบนั้นได้ล่ะ เพื่อนของฉันคนนี้มักจะถ่ายรูปสวยๆ ส่งมาให้ฉันดูเป็นประจำบอกตามตรงว่าฉันอิจฉาเพื่อนมากที่เธอมีครอบครัวน่ารักและอบอุ่นมีทั้งพ่อทั้งแม่ที่อยู่พร้อมหน้าพร้อมตาต่างจากฉันทุกอย่างแต่ก็นั่นแล่ะต้นทุนชีวิตของคนเรามันไม่เท่ากันแต่ฉันก็พอใจในสิ่งที่ตัวเองเป็นนะเพราะจะว่าไปฉันยังโชคดีกว่าใครอีกหลายๆ คนที่ไม่มีแม้แต่ที่บ้านให้กลับไปนอนต้องเดินเร่ร่อนไปตามข้างทาง

ฉันมองดูเวลาที่ข้อมือซึ่งตอนนี้ก็ใกล้ค่ำแล้วคุณฟิวก็ยังไม่โทรมาสักทีหรือเขาจะลืมและทิ้งฉันไว้ที่นี่ฉันจะโทรหาเขาก็ไม่ได้เพราะฉันไม่มีเบอร์ของเขาฉันตัดสินใจเดินไปที่ลานจอดรถปรากฏว่ารถของเขาไม่อยู่ เขาลืมฉันไว้ที่นี่จริงๆ สินะแต่ฉันคิดว่าเขาคงไม่ได้ลืมหรอกแต่เขาอาจจะจงใจทิ้งฉันไว้ที่นี่ก็ได้ ฉันตัดสินใจเดินออกมาหน้าห้างเพื่อขึ้นรถเมล์กลับบ้าน

ตื๊ดดดดดด ตี๊ดดดดดดดดด เบอร์แปลกที่โทรเข้ามาฉันคิดว่าอาจจะเป็นคุณฟิวก็ได้และฉันก็เดาถูกจริง

"เธออยู่ไหน"

"หน้าห้างค่ะ"

"ฉันลืมไปว่าเธอมาด้วย"

"ไม่เป็นไรค่ะบัวรู้ว่าคุณฟิวคงไม่ตั้งใจ"

"ใครบอกว่าฉันไม่ได้ตั้งใจ"

"......."

"เธอนั่งแท็กซี่มาหาฉันที่ผับXXXXตอนนี้เข้าใจไหม"

"ทำไมบัวต้องไปที่นั่นด้วยคะ"

"ฉันสั่ง"

"แต่บัวอยากกลับบ้าน"

"ยังไม่ต้องกลับเธอต้องกลับพร้อมฉันเท่านั้น ฉันให้เวลาเธอครึ่งชั่วโมงถ้าเธอยังมาไม่ถึงเจอดีแน่"

ฉันนั่งแท็กซี่มาจนถึงหน้าผับที่คุณฟิวสั่งให้ฉันมาฉันเดินไปที่ลานจอดรถก็เจอรถเขาจอดอยู่จริงๆ ด้วยจากนั้นฉันก็โทรไปหาเขาเพื่อให้เขารู้ว่าฉันมาถึงแล้ว

"รออยู่แถวนั้นแล่ะอีกสองชั่วโมงฉันจะออกไป"

"สองชั่วโมง?? "

"อืมใช่เธอมีปัญหาอะไร"

"บัวอยากกลับบ้านค่ะบัวปวดแผลบัวอยากกลับไปพัก"

"ฉันเป็นเจ้านายเธอฉันสั่งอะไรเธอก็ต้องทำตามที่ฉันสั่งเข้าใจไหม"

"ถ้าอย่างนั้นคุณฟิวเอากุญแจรถออกมาให้บัวได้ไหมคะบัวจะได้ขึ้นไปนั่งรอบนรถ"

"ทำไมฉันต้องเดินเอากุญแจรถไปให้เธอด้วยฉันเป็นคนรับใช้เธอรึไง"

"ถ้างั้นบัวเข้าไปเอาก็ได้ค่ะ"

"ไม่ต้องเธอก็ยืนรออยู่แถวนั้นแล่ะถ้าฉันดื่มเสร็จเมื่อไหร่จะออกไป"

สรุปฉันก็ต้องเดินหาที่นั่งเพื่อรอคุณฟิวเพราะเขาไม่ยอมให้ฉันขึ้นไปนั่งรอเขาบนรถ ฉันเดินเตร็ดเตร่อยู่แถวรถของเขาเพราะกลัวว่าถ้าเขากลับออกมาแล้วไม่เจอฉันเขาจะทิ้งฉันไว้อีกจนมีพี่รปภเดินมาถามฉันเพราะเขาคงจะสงสัยว่าฉันมายืนป้วนเปี้ยนอะไรแถวนี้อยู่นาน

"น้องมาทำอะไรแถวนี้"

"เอ่อหนูรอเจ้านายน่ะค่ะเค้าเข้าไปดื่มข้างในเค้าบอกให้หนูรออยู่แถวๆ นี้"

"รถคันนี้เหรอเจ้านายน้อง" พี่รปภชี้ไปที่รถคุณฟิวที่ฉันยืนพิงอยู่

"ใช่ค่ะ"

"รถคันนี้เป็นรถเพื่อนคุณลูกศรนี่พี่เห็นคุณลูกศรเดินลงมาจากรถคันนี้งั้นก็แสดงว่าเจ้านายน้องคือเพื่อนคุณลูกศรสินะ"

"เอ่อเรื่องนั้นหนูไม่รู้หรอกค่ะ"

"มีอะไรกัน"

"สวัสดีครับคุณศิวา" ฉันหันไปมองผู้มาใหม่เขาเป็นผู้ชายหน้าตาดีรูปร่างสูงโปร่งคือสูงกว่าฉันมากเขามองมาที่ฉันแล้วยิ้มให้อย่างเป็นมิตรฉันก็เลยยิ้มตอบกลับไปตามมารยาท

"มีเรื่องอะไรหรือเปล่า" ผู้ชายคนเดินหันไปถาม พี่รปภ

"เอ่อคือผมเห็นว่าน้องคนนี้มาเดินป้วนเปี้ยนอยู่แถวรถเพื่อนคุณลูกศรครับคุึณศิวาผมก็เลยเดินมาถามดูปรากฏว่าน้องเค้าบอกว่ารถคันนี้เป็นรถเจ้านายของน้องเขาน่ะครับตอนนี้ก็รอเจ้านายออกมา"

"เพื่อนยัยศรเหรอที่เป็นเจ้านายของเธอ"

"เอ่อเรื่องนั้นฉันไม่ทราบหรอกค่ะ แต่รถคันนี้เป็นรถของคุณฟิวเจ้านายของฉันค่ะ"

"ฟิว?? ทำไมฉันไม่คุ้นกับชื่อนี้เลย แต่ก็ช่างมันเถอะว่าแต่เธอเข้าไปรอเจ้านายข้างในก็ได้นะตรงนี้อากาศมันเย็น"

"ไม่เป็นไรค่ะฉันรอได้ขอบคุณนะคะ" ฉันตอบกลับผู้ชายคนนั้นไปเสร็จก็เดินเลี่ยงออกมาแล้วหาที่นั่งแถวๆ นั้นเพื่อนั่งรอคุณฟิวที่ฉันไม่สามารถเดาได้เลยว่าเขาจะออกมาตอนไหน

ไม่รู้ว่าตัวเองเผลองีบหลับไปตอนไหนคือตอนนี้ฉันนั่งเอาหลังพิงพนักแล้วหลับไปแบบนั้นทั้งที่อยู่ในที่สาธารณะฉันมองดูเวลาอีกครั้งที่ตอนนี้มันเกือบเที่ยงคืนแล้วฉันหยิบมือถือออกมาเพื่อจะโทรหาคุณฟิวแต่ปรากฏว่าแบตหมดฉันก็เลยรีบเดินไปที่รถของเขาและฉันก็หวังว่าเขาจะไม่ทิ้งฉันไว้ที่นี่นะ แล้วฉันก็รู้สึกโล่งใจขึ้นมาทันทีเมื่อเห็นว่ารถของเขายังจอดอยู่ที่เดิม  ผ่านไปสักพักฉันก็เห็นคุณฟิวเดินออกมาด้วยท่าทีแปลกๆ เขาดูร้อนรนแปลกๆ คือมันไม่ปกติน่ะจะว่าเขาเมาก็ไม่น่าใช่เพราะฉันเคยเห็นเขาเมามาแล้วเขาไม่ได้มีท่าทีแบบนี้ฉันรีบวิ่งไปหาคุณฟิวทันทีพอเห็นหน้าเขาใกล้ๆ ฉันก็ตกใจเพราะตอนนี้หน้าคุณฟิวแดงมากปากเขาสั่นเหงื่อไหลท่วม

"คุณฟิวเป็น..."

"ขึ้นรถ!!! " เขาออกคำสั่งโดยที่น้ำเสียงของเขามันสั่นแต่ฉันก็ไม่มีเวลาจะมาถามว่าเขาเป็นอะไรฉันรีบเปิดประตูขึ้นรถพร้อมกับที่คุณฟิวขึ้นมานั่งประจำที่คนขับเรียบร้อยแล้วแต่เขายังไม่ออกรถเขาเอามือกอดตัวเองก้มหัวติดพวงมาลัยตัวเขาสั่นไปหมดจนฉันกลัวว่าเขาเป็นอะไรฉันไม่เคยเห็นเขาเป็นแบบนี้มาก่อน

"คุณฟิวโอเคมั้ยคะ"

"ไม่...เธอขับรถเป็นไหม" เขาถามฉันทั้งที่เขายังคงก้มหน้าอยู่

"เอ่อ พอได้ค่ะแต่ไม่ถึงกับคล่อง"

"งั้นเธอมาขับรถให้ฉันตอนนี้" พูดจบคุณฟิวก็ข้ามไปนั่งอยู่เบาะหลังทันทีเขานอนเอามือกอดตัวเองไว้แน่นฉันที่ไม่รู้จะทำยังไงก็รีบก้าวข้ามไปนั่งแทนที่เขาตรงคนขับก่อนจะขับออกมาจากผับ เป็นครั้งแรกที่ฉันได้ขับรถราคาแพงแบบนี้ฉันกลัวว่าตัวเองจะเอารถของเขาไปเฉี่ยวชนอะไรเข้าเหลือเกินเพราะฉันคงไม่มีปัญญาชดใช้ให้เขาแน่ฉันพยายามขับอย่างระมัดระวัง ฉันขับมาได้สักพักก็ได้ยินเสียงแปลกของคุณฟิว พอฉันจะหันไปมองเสียงคุณฟิวก็ตะโกนให้ฉันหันหน้ากลับไปไม่ต้องหันมามองเขา แต่เสียงที่ฉันได้ยินมันเหมือน..เหมือนเสียงที่เกิดขึ้นในคืนนั้น พอฉันคิดได้แบบนั้นฉันก็รู้สึกหน้าร้อนขึ้นมาทันที ฉันไม่อยากจะคิดแต่ก็อดคิดไม่ได้

"ซี๊ดดด....อ่าาาา จะ...จอดจอดรถข้างทาง" เขาออกคำสั่งฉันเสียงสั่นฉันก็รีบทำตามที่เขาสั่งทันทีจนรถจอดนิ่งสนิทซึ่งตรงนี้มันทั้งมืดทั้งเปลี่ยวจนฉันกลัว และพอฉันจะหันไปถามเขาว่าให้จอดทำไมจู่ๆ ตัวของฉันก็ถูกเขาอุ้มข้ามไปที่เบาะหลัง

"คุณฟิว อื้อออออออ"

ดาวน์โหลดแอปทันทีเพื่อรับรางวัล
สแกนคิวอาร์โค้ดเพื่อดาวน์โหลดแอปHinovel