15ไม่สงสาร/ไม่เห็นใจ

ใบบัว....

"ทำไมป้าพูดเหมือนรู้จักพ่อกับแม่ของบัว"

"เอาไว้เมื่อถึงเวลาเอ็งก็จะรู้เองป้าบอกได้แค่นี้

คำพูดของป้าคำปันทำให้ฉันอดคิดมากไม่ได้เพราะสิ่งที่ป้าพูดมันเท่ากับว่าป้าคำปันรู้ว่าพ่อแม่ของฉันคือใครใจจริงฉันอยากจะถามแกให้มากกว่านี้แต่ดูเหมือนแกจะรู้ก็เลยรีบเดินถือถาดแก้วน้ำเดินออกไปจากในครัวทันทีในเมื่อแกบอกว่าเมื่อถึงเวลาฉันก็จะรู้เองฉันก็จะรอให้ถึงวันนั้นก็แล้วกัน ถามว่าถ้าฉันเจอพ่อกับแม่ฉันจะรู้สึกยังไงจะดีใจไหมอันนี้ฉันก็ไม่แน่ใจตัวเองเหมือนกันเพราะตั้งแต่จำความได้ฉันไม่เคยตามหาหรือถามหาพ่อกับแม่จากแม่ครูเลยสักครั้งเพราะฉันคิดว่าถ้าท่านยังรักและคิดถึงฉันท่านคงจะกลับมารับฉันไปอยู่ด้วย

ฉันเลิกคิดมากแล้วตั้งหน้าตั้งตาทำข้าวต้มต่อเพราะนี่ก็สายมากแล้วเพราะอีกประเดี๋ยวคุณๆ รวมถึงคุณหนูทั้งสองต้องตื่นมาทานอาหารเช้า อันที่จริงหน้าที่ทำอาหารเช้าไม่ใช่หน้าที่หลักของฉันหรอกแต่เพราะป้าแม่ครัวประจำแกลากลับบ้านหน้าที่ทำอาหารก็เลยเป็นหน้าที่ของฉัน หลังจากทำข้าวต้มเสร็จฉันก็ตักมันใส่หม้อเพื่อนำไปวางที่โต๊ะอาหาร ฉันถือมันออกมาอย่างระมัดระวังเพราะมันทั้งหนักและร้อนมาก ฉันเดินออกมาจากในครัวตาก็คอยมองทางพร้อมทั้งมองหม้อข้าวต้มในถาดเพราะกลัวมันจะหกออกมา

ตุ่บ!!! เพล้ง!!!!

"โอ๊ยยย" ฉันล้มลงไปกองกับพื้นพร้อมกับหม้อข้าวต้มร้อนๆ ข้าวต้มหกกระจายเต็มพื้นและเต็มแขนของฉัน

"เห้ย!!! "

ฉันรู้สึกปวดแสบปวดร้อนขึ้นมาทันทีเมื่อข้าวต้มร้อนๆ คว่ำใส่แขนและมือของฉันฉันรีบปัดเศษข้าวต้มออกจากตัวทันที ตอนนี้ทั้งแขนของฉันมันชาไปหมดมันแดงไปทั้งแขนมันแสบจนน้ำตาร่วง

"แม่งเดินยังไงไม่ดูทางวะ"

"คุณฟิว ฮึก ฮึก" ฉันเงยหน้ามองคุณฟิวทั้งน้ำตาที่ยืนมองฉันที่นั่งอยู่ที่พื้นด้วยสายตาไม่พอใจเพราะใช่ว่ามีแค่ฉันที่โดนข้าวต้มหกใส่คุณฟิวก็ด้วยเหมือนกันแต่ไม่มากเท่าไหร่คงจะแค่กระเด็นไปโดนเท่านั้น

"เกิดอะไรขึ้นตาฟิว" คุณเฟื่องเดินเข้ามาแล้วมองดูที่พื้นที่มีทั้งหม้อข้าวกับเศษอาหารที่หกเลอะเต็มพื้นท่านถามคุณฟิวหลังจากนั้นท่านก็มองมาที่ฉันที่ยังนั่งอยู่ตรงที่เดิมเพราะลุกไม่ไหวมันแสบแขนไปหมดและเหมือนขาของฉันก็จะโดนน้ำข้าวต้มร้อนๆ กระเด็นใส่ด้วย

"หนูบัว!!! " คุณเฟื่องรีบเข้ามาหาฉันท่านค่อยๆ ประคองฉันให้ลุกขึ้น

"เกิดอะไรขึ้นทำไมข้าวหกเลอะเต็มพื้นแบบนี้"

"ก็ยัยนี่เดินไม่ดูตาม้าตาเรือไงครับไม่รู้เดินอิท่าไหนทำข้าวต้มหกใส่ผมดูดิเสื้อผมเลอหมดแล้ว แม่งซุ่มซ่ามชิบหาย"

"ทำไมพูดแบบนี้ตาฟิวเสื้อเราแค่เลอะแต่หนูบัวโดนข้าวร้อนๆ ลวกแขนลวกขานะ"

"แต่มันไม่ใช่ความผิดผมนี่ครับแม่"

"ถึงเราไม่ผิดแต่เราก็ควรจะเป็นสุภาพบุรุษช่วยหนูบัวสิไม่ใช่ยืนห่วงแต่ตัวเอง"

"นี่สรุปผมผิด?? "

"เอ่อคุณฟิวไม่ผิดหรอกค่ะคุณเฟื่องคือบัวเดินไม่ดูทางเอง ยังไงบัวก็ขอโทษคุณฟิวด้วยนะคะที่ทำให้เสื้อคุณฟิวเลอะ" ฉันก่อนจะยกมือไหว้ขอโทษเขาเพราะตอนนี้เขาคงจะไม่พอใจฉันเพิ่มมากขึ้นเพราะโดนคุณเฟื่องดุ

"โหแดงหมดเลยอ่ะ เอาไงดีไปหาหมอมั้ยบัว"

"มะ..." ฉันกำลังจะปฏิเสธแต่ก็ไม่ทันได้พูดให้จบประโยค

"เอางี้เดี๋ยวอาจะให้ตาฟิวพาเราไปหาหมอที่คลีนิค"

"ไม่.." ฉันกำลังจะบอกว่าไม่เป็นไรแต่คุณฟิวรีบพูดชิงตัดหน้าฉันเสียก่อน

"ผมไม่ไป!! "

"ตาฟิว"

"ผมไม่ว่างผมมีนัด"

"เลื่อนนัดไปก่อนแล้วพาบัวไปหาหมอถือว่าแม่ขอร้อง" คุณฟิวหัวฟัดหัวเหวี่ยงขึ้นมาทันทีเมื่อโดนคุณเฟื่องขอร้องแกมบังคับให้พาฉันไปหาหมอฉันรู้ว่าเขาไม่ได้อยากไปส่งเพราะเขาเกลียดฉันยังกับอะไรดี

"เดี๋ยวบัวเอาว่านหางจระเข้ทาเอาก็ได้ค่ะ"

"ไม่ได้!!! มันไม่สะอาดไม่ปลอดภัยอาว่าไปหาหมอดีกว่านะบัว"

"แต่ว่า..."

"ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้น เอาล่ะคำปันพาบัวไปเปลี่ยนเสื้อผ้าซะเดี๋ยวจะให้ตาฟิวพาไปหาหมอ"

"ค่ะคุณเฟื่อง" ป้าคำปันที่ยืนอยู่ใกล้ๆ ก็เดินเข้ามาประคองฉันแล้วพาฉันเดินกลับมาที่ตึกคนใช้ก่อนจะให้แม่บ้านสองคนที่ตอนนี้กำลังตากผ้าอยู่หลังบ้านไปทำความสะอาดในครัวตรงที่ข้าวต้มหก

ฟิว....

ผมเดินหัวเสียเข้ามาที่ห้องนอนเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าเพราะถูกแม่ขอร้องแกมบังคับให้ไปส่งใบบัวไปหาหมอทั้งที่คนขับรถในบ้านก็มีถึงสองคนทำไมไม่ใช้ให้ไปส่งทำไมต้องเป็นผมด้วยไม่เข้าใจ บอกตามตรงว่าผมไม่อยากให้ยัยนั่นขึ้นมานั่งบนรถของผมบอกตามตรงว่าผมรังเกียจที่จะให้คนรับใช้ขึ้นมานั่งบนรถของผม

เวลาต่อมา....

ตอนนี้ผมกับใบบัวกำลังจะไปโรงพยาบาลซึ่งอยู่ไม่ไกลจากบ้านสักเท่าไหร่แต่เพราะรถมันติดหนักมากก็เลยทำให้ไปไม่ถึงสักทีนี่ก็ผ่านมาจะชั่วโมงแล้วยังไม่ถึงไหนเลย แล้ววันนี้ผมก็มีนัดกับลูกศรเธอโทรมาชวนผมแต่เช้าเพื่อออกมาเลือกซื้อของขวัญให้ข้าวฟ่างเธอบอกว่าอีกไม่กี่วันก็จะถึงวันเกิดของข้าวฟ่างแล้วผมก็ตกลงไปซึ่งผมนัดกับเธอไว้ที่ห้างซึ่งตอนแรกเธอจะให้ผมไปรับที่บ้านแต่ผมกับลูกศรไม่ได้สนิทถึงขั้นไปรับไปส่งกันผมเพิ่งรู้จักและได้คุยกับเธอเมื่อวานนี้เองแถมยังคุยแค่แป๊บๆ เท่านั้นแต่เธอทำเหมือนกับว่าสนิทกับผมมากเธอพูดกับผมเหมือนเรารู้จักกันมานานจนทำผมงงไปเหมือนกันและเธอรู้เรื่องของผมมากด้วยซึ่งถ้าให้เดาเธอก็คงถามมาจากข้าวฟ่างนั่นแล่ะถ้าให้ผมเดา

"แม่งเมื่อไหร่จะถึงวะรถติดชิบหาย"

"เอ่อถ้าคุณฟิวมีธุระเดี๋ยวบัวเดินไปโรงพยาบาลเองก็ได้นะคะแค่นี้เอง"

"ไม่ต้องมาทำอวดดีดูสภาพตัวเองก่อนเถอะแล้วก็ไม่ต้องมาทำตัวตัวน่าสงสารเพราะฉันไม่เห็นใจ"

"บัวรู้ค่ะว่าคุณฟิวไม่มีทางเห็นใจหรือสงสารคนใช้อย่างบัวขนาดบัวโดนคุณฟิวล่วงเกินบัวคุณฟิวยังไม่เคยเห็นใจเลย"

"เธอว่าไงนะ เธอพูดว่าฉันล่วงเกินเธอ?? "

".........."

"ถ้าเธอไม่เข้ามาหาฉันในตอนที่ฉันเมาไม่ได้สติเธอคิดว่าคนอย่างฉันจะทำอะไรคนใช้อย่างเธองั้นเหรอ"

"คุณฟิว"

"รู้ทั้งรู้ว่าฉันคิดว่าเธอคือข้าวฟ่างแต่เธอก็ยังยอมให้ฉันทำอะไรกับร่างกายเธอมีอะไรกับเธอทั้งที่ตอนนั้นฉันขาดสติ"

"ค่ะบัวผิดเองก็ได้ทั้งที่บัวก็บอกคุณฟิวไปแล้วก่อนที่เราจะมีอะไรเกินเลยไปมากกว่ากอดจูบแต่คุณฟิวเองที่ไม่ยอมหยุด"

"อ่อสรุปเป็นความผิดของฉันงั้นดิ"

"ถ้าจะผิดก็ผิดที่เราทั้งคู่นั่นแล่ะค่ะที่ไม่ยับยั้งชั่งใจให้อารมณ์อยู่เหนือความรู้สึกผิดชอบชั่วดีแต่คุณฟิวไม่ต้องกลัวว่าบัวจะเรียกร้องให้คุณฟิวรับผิดชอบหรอกนะคะเพราะคุณฟิวคงไม่อยากรับผิดชอบอะไรบัวเพราะบัวมันต่ำต้อยเป็นแค่คนใช้ในบ้านแต่ถ้าผู้หญิงที่อยู่กับคุณฟิวในคืนนั้นคือคุณข้างฟ่างคุณฟิวคงจะพร้อมรับผิดชอบใช่ไหมคะ"

"ใบบัว"

"บัวพูดอะไรผิดเหรอคะ หรือคุณฟิวจะไม่รับผิดชอบถ้าคืนนั้นคนที่คุณฟิวมีอะไรด้วยคือคุณข้าวฟ่าง"

ปั้ง!!! ยัยนั่นพูดจบก็รีบเปิดประตูลงจากรถไปทันทีทั้งที่ตอนนี้รถกำลังติดไฟแดงอยู่ถามว่าผมจะลงไปเรียกให้ยัยนั่นกลับขึ้นมาบนรถไหมบอกเลยว่าไม่มีทางอยากไปเองก็เชิญตามสบายผมจะได้ไปทำธุระของผม