14กินยาคุมหรือยัง??

ฟิว....

ผมนั่งดื่มสักพักจนเริ่มรู้สึกมึนๆคิดว่าถ้าดื่มหนักกว่านี้อาจจะขับรถกลับไม่ไหวแน่ๆก็เลยเรียกเช็คบิลจากนั้นผมก็เดินออกมาจากร้านเดินตรงไปที่รถผมล้วงกุญแจรถออกมาจากประเป๋ากางเกงนามบัตรของลูกศรก็ติดมือออกมาด้วยและไม่รู้นึกยังไงขึ้นมาผมก็หยิบมือถือแล้วลองกดเบอร์ที่อยู่ในนามบัตรไม่ถึงสิบสิคนปลายสายก็รับ

"ฮัลโหลว่าไงฟิว" ผมอึ้งไปสิบวิเพราะไม่รู้ว่าปลายสายรู้ได้ยังไงว่าเป็นผมที่โทรหา

"รู้ได้ไง"

"ก็เรายืนมองนายอยู่บนดาดฟ้าเห็นนายหยิบนามบัตรของเราขึ้นมาแล้วกดโทรพอมือถือเราดังเราก็เลยรู้ว่าเป็นนายนะสิ" พอลูกศรพูดจบผมก็เงยหน้าขึ้นมองไปยังชั้นบนสุดของผับซึ่งเป็นชั้นดาดฟ้าที่มีโซนให้นั่งชิลก็เห็นว่าลูกศรยืนโบกไม้โบกมือให้ผมอยู่ข้างบนนั้นส่วนอีกมือก็ถือมือถือแนบหูตัวเองเอาไว้อยู่

"งั้นแค่นี้ก่อนนะ" ผมตัดบทเพราะไม่รู้จะพูดอะไร

"ยังไงก็อย่าลืมเมมเบอร์เราไว้ด้วยนะว่า พี่ลูกศรคนสวย ^^" เสียงปลายสายพูดด้วยน้ำเสียงสดใสทำให้ผมถึงกับไปไม่เป็นก่อนจะรีบกดวางสายแล้วขึ้นรถขับออกไป

ผมกลับมาถึงบ้านก็ดึกพอสมควรไฟในบ้านปิดสนิทยกเว้นชั้นสองพอเดินขึ้นไปก็เจอเข้ากับใบบัวที่ำลังเดินออกมาจากห้องของน้องปั้นกับน้องแป้ง พอเธอเห็นหน้าผมเธอก็ดูตกใจเล็กน้อยซึ่งผมเองก็ตกใจเหมือนกันเพราะไม่คิดว่าจะเจอในเวลานี้

"คุณฟิว...เอ่อเพิ่งกลับมาเหรอคะ"

"ก็เห็นอยู่จะถามเพื่อ?? "

"ขอโทษค่ะ" พูดจบเธอก็เดินก้มหน้าผ่านหน้าผมไปแต่ ผมเพิ่งนึกอะไรบางอย่างขึ้นได้จึงเรียกเธอเอาไว้

"เดี๋ยว"

"คะ?? "

"วันนั้น..เธอกินยาหรือยัง"

"ยา...ยาอะไรเหรอคะ"

"ยาคุมฉุกเฉิน" ผมกลั้นใจพูดออกไปทั้งที่ไม่เคยคิดว่าตัวเองจะต้องมาพูดประโยคนี้กับผู้หญิงคนไหน

"เอ่ออ..."

"กินยาคุมหรือยังฉันถาม"

"เอ่อ..คือ"

"ฉันถามว่ากินหรือยัง!!! " ผมเริ่มโมโหกับท่าทีอ้ำๆอึ้งๆของคนตรงหน้าที่ยังไม่ยอมตอบคำถามในสิ่งที่ผมถามสักทีซึ่งคำถามนี้ยอมรับตามตรงว่าผมเองก็เพิ่งนึกขึ้นได้ตอนที่เห็นหน้าใบบัวว่าคืนนั้นที่เรามีอะไรกันผมไม่ได้ป้องกันอะไรเลยแถมยังปล่อยในไปทุกรอบและเท่าที่พอจะจำได้ไม่ต่ำกว่าห้ารอบถามว่าทำไมผมถึงไม่ป้องกันโดยการสวมถุงยางอนามัย ขอบอกอย่างน่าไม่อายเลยว่าตั้งแต่เกิดมาจนอายุยี่สิบกว่าผมไม่เคยซื้อถุงยางนี้เลยสักครั้งเพราะผมไม่คิดว่าจะได้เอาไปใช้กับใครและที่สำคัญไปกว่านั้นก็คือคืนนั้นมันเป็นครั้งแรกของผมด้วยแค่คิดผมก็โมโหตัวเองที่เมาจนขาดสติจนทำให้เกิดเรื่องแบบนั้นขึ้น

"บัว..ไม่ได้กินค่ะ"

"ว่าไงนะ!!! ไม่ได้กิน" ผมทวนคำตอบเผื่อว่าตัวเอาจะเมาจนหูเพี้ยน

"คือบัวไม่รู้ว่าต้องกิน"

"โง่หรือเปล่าวะพูดออกมาได้ไงว่าไม่รู้ แม่งเอ้ยยยยแล้วถ้าเธอเกิดท้องขึ้นมาจะทำยังไงวะ"

"บัวคงไม่ท้องหรอกค่ะ"

"จะแน่ใจได้ยังไง วันนั้นฉันไม่ได้ป้องกันไม่ได้ใส่ถุงยาง"

"ถ้าเกิด....บัวท้องขึ้นมาจริงๆ..คุณฟิวจะทำยังไงคะ"

"ก็ไม่ทำไงก็แค่พาเธอไปเอาเด็กออก" ผมคงไม่ยอมให้ตัวเองมีลูกกับผู้หญิงที่ผมไม่รักซ้ำยังเป็นคนใช้ในบ้านอีกผมทำใจยอมรับไม่ได้ใครจะว่าผมเลวผมเหี้ยก็ตามใจ

ใบบัว...

"ก็ไม่ทำไงก็แค่พาเธอไปเอาเด็กออก"

"......" ฉันถึงกับพูดไม่ออกแทบไม่อยากจะเชื่อหูกับสิ่งที่ได้ยินกับสิ่งที่เขาเอ่ยออกมาเขาบอกว่าถ้าฉันท้องเขาจะพาไปเอาออก แต่ที่ฉันบอกกับคุณฟิวไปว่าฉันไม่ท้องเพราะวันต่อมาหลังจากที่มีอะไรกับคุณฟิวประจำเดือนฉันก็มาพอดีทำให้ฉันโล่งใจว่าตัวเองไม่ท้องแน่ๆ ถามว่าฉันรู้ไหมว่าถ้ามีเพศสัมพันธ์โดยไม่ป้องกันฉันจะต้องรีบหายาคุมฉุกเฉินมาทานบอกตามตรงว่าฉันไม่รู้และไม่เคยรู้มาก่อนว่ามียาตัวนี้อยู่บนโลกใบนี้ฉันคิดว่าการคุมกำเนิดมีแค่2วิธีคือกินยาคุมแบบปกติกับแบบฉีดเท่านั้นฉันคงจะโง่อย่างที่คุณฟิวบอกนั่นแล่ะที่เพิ่งรู้ว่ามียาคุมฉุกเฉินขายด้วยแถมยังซื้อได้ง่ายๆ

"ในเมื่อเรื่องระหว่างเธอกับฉันในคืนนั้นมันคือความผิดพลาดคือความไม่ตั้งใจ แล้วเธอคิดว่าฉันจะต้องทำยังไงถ้าเธอท้องขึ้นมา บอกตามตรงว่าฉันไม่ต้องการที่จะมีลูกโดยเฉพาะลูกที่เกิดกับผู้หญิงอย่างเธอ"

"ค่ะ บัวรู้ว่าตัวเองเป็นแค่คนรับใช้ แต่ถึงบัวจะเป็นแค่คนใช้แต่บัวก็มีหัวใจมีความรู้สึก" ฉันคิดว่าคุณฟิวคงจำได้ว่าวันนั้นฉันบอกเขาไปว่าฉันรู้สึกยังไงกับเขา

"แล้วไง เธอจะบอกว่าที่เธอบอกว่าเธอรักฉันเธอก็เลยอยากให้ฉันเห็นใจเธองั้นสิ?? "

"บัวไม่เคยหวังไม่เคยคิดไฝ่สูงว่าคุณฟิวจะมารู้สึกอะไรกับบัวเพราะคุณฟิวเป็นเจ้านายและที่สำคัญในหัวใจคุณฟิวมีแต่คุณข้าวฟ่าง"

"รู้ก็ดี"

"แต่บัวก็หวังว่าคุณฟิวจะตัดใจจากคุณข้าวฟ่างนะคะเพราะเธอรักคุณเตอร์บัวไม่อยากเห็นคุณฟิวเสียใจแบบวันนั้นอีก" ฉันจำได้ดีว่าวันนั้นเขาเสียใจมากแค่ไหนกับเรื่องของคุณฟ่างมันทำให้เขาถึงกับทำร้ายตัวเองฉันไม่เคยเห็นคุณฟิวร้องไห้เลยสักครั้งครั้งนั้นคือครั้งแรกที่ฉันเห็นน้ำตาของเขามันเลยทำให้ฉันรู้ว่าเขารักคุณข้าวฟ่างมากแค่ไหนซึ่งฉันก็ไม่ได้หวังว่าตัวเองจะสามารถไปแทนคนในหัวใจของเขาได้หรอกมันไม่มีทางเลยจริงๆ

"เป็นแค่คนใช้อย่าสะเออะมาสอนฉันและอีกอย่าง..ต่อให้ข้าวฟ่างไม่รักฉันคนอย่างฉันก็ไม่คิดที่มามองเด็กรับใช้อย่างเธอจำเอาไว้"

ฉันยืนฟังคำพูดที่เขาพูดออกมาทำร้ายจิตใจของฉันด้วยอาการนิ่งเฉยโดยไม่มีสิทธิ์โต้แย้งอะไรเพราะฉันมันก็แค่คนรับใช้ก่อนจะหันหลังให้เขาแล้วก้มหน้าเดินลงบันไดมาปล่อยให้น้ำตาของความเสียใจไหลออกมาอย่างสุดจะกลั้น

เช้าวันต่อมา...

ฉันตื่นมาในตอนเช้าด้วยอาการปวดหัวอย่างรุนแรงเพราะเมื่อคืนฉันร้องไห้จนหลับไปแต่ฉันก็ต้องตื่นมาทำงานตามปกติ

"เอ็งไม่สบายหรือเปล่านังบัว" ป้าคำปันถามฉันตอนที่ฉันยืนเอามือข้างนึงค้ำกับเคาเตอร์ส่วนมืออีกข้างกำลังคนข้าวต้มหมูอยู่หน้าเตา

"ปวดหัวนิดหน่อยจ๊ะ"

"ไม่สบายก็ไปหาหมอเข้าใจไหม"

"ขอบคุณนะจ๊ะที่ป้าเป็นห่วงบัว"

"เอ็งก็เป็นเหมือนลูกเหมือนหลานข้าคนนึงไม่ห่วงเอ็งแล้วจะให้ข้าเป็นห่วงใคร" ฉันซึ้งใจในความห่วงใยของป้าคำปันแม้ว่าเมื่อก่อนแกจะร้ายกับฉันโดยการคอยบังคับให้ฉันขึ้นไปยั่วคุณฟิวแต่พักหลังๆมานี้ดูเหมือนแกจะปล่อยให้ฉันทำอะไรตามใจตัวเองมากขึ้นไม่บังคับฉันเหมือนแต่ก่อนอาจเป็นเพราะแกสงสารและเห็นใจฉันก็ได้

"วันนี้เอ็งต้องไปเรียนใช่ไหม"

"ใช่จ๊ะ"

"พอดีคุณผกาอยากเจอเอ็ง คงจะถามความคืบหน้าล่ะมั้ง"

พอฉันได้ยินแบบนั้นฉันก็รู้สึกเครียดขึ้นมาทันทีเพราะฉันไม่รู้จะตอบยังไงเพื่อไม่ให้คุณผกาโกรธแต่จะให้บอกความจริงว่าฉันกับคุณฟิสมีอะไรกันแล้วฉันก็คงไม่สามารถบอกได้เรื่องนี้ฉันจะไม่ให้ใครรู้เป็นอันขาด

"แต่ป้าบอกไปละนะว่าเอ็งคงไปหาไม่ได้เพราะงานที่บ้านมันเยอะถ้าออกไปคนในบ้านจะสงสัย"

"ป้าช่วยบัวเหรอจ๊ะ"

"ป้าสงสารเอ็งแล้วดูท่าเองก็ไม่ค่อยสบายด้วย"

"ขอบคุณป้ามากเลยนะจ๊ะที่ดีกับบัวทั้งที่บัวเป็นแค่เด็กกำพร้าที่ไม่มีใครต้องการ...ตั้งแต่บัวออกมาจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าไม่มีใครดีกับบัวเลยนอกจากคุณครูที่โรงเรียนคุณท่านทั้งสองแล้วก็ป้า"

"เห้อออ ป้าไม่รู้จะบอกกับเอ็งยังไงแต่บอกได้แค่ว่าเอ็งไม่ใช่เด็กไม่มีพ่อไม่มีแม่นะบัวเอ็งมีพ่อมีแม่แต่พวกเขาก็เห็นแก่ตัวเห็นแก่หน้าตาชื่อเสียงของตัวเองมากเกินไปเอ็งก็เลยต้องไปอยู่ที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า"

"ทำไมป้าพูดเหมือนรู้จักพ่อกับแม่ของบัว"

"เอาไว้เมื่อถึงเวลาเอ็งก็จะรู้เองป้าบอกได้แค่นี้