13 คนเลวที่รักเธอ

ฟิว...

"นายทำดีมากเลยฟิว หึ หึ ว่าไงจ๊ะข้าว...ฟ่างงงง" สักพักยัยยูมิก็เดินออกมาจากพงหญ้าข้างทาง

"ยูมิ" ฟ่างตกใจมากเมื่อเห็นหน้ายัยนั่นและคงจะคิดว่าผมกับยัยยูมิร่วมมือกัน

"ใช่ฉันเอง"

"เธอกับฟิวร่วมมือกันใช่ไหม" ฟ่างถามยัยนั่นแล้วก็หันมามองหน้าผมด้วยสายตาผิดหวังซึ่งผมรับรู้ดีว่าเธอรู้สึกแย่มากแค่ไหนเพราะผมรู้ว่าเธอไว้ใจผมมาก

"ถ้าใช่แล้วจะทำไม แต่เธอก็ต้องขอบคุณฉันนะที่ช่วยเธอหาผัวใหม่ ส่วนเตอร์ฉันจะดูแลเขาเอง หึ"

"เธอมาทำไมอีก" ผมถามยัยยูมิเพราะก่อนหน้านี้ผมบอกแล้วว่าผมจะจัดการเองไม่ต้องมายุ่งแต่ผมรู้ว่ายัยนั่นคงไม่เชื่อใจผมสักเท่าไหร่ก็เลยมาดูให้เห็นกับตา ดีที่ผมยังไม่ได้บอกความจริงกับข้าวฟ่างเพราะไม่อย่างนั้นแผนคงจะแตก

"ฉันก็จะมาดูผลงานของฉันกับนายยังไงล่ะฟิวว่าผลเป็นยังไงบ้าง แต่นายก็ทำได้ดีมากเลยนะยอมเอายาปลุกเซ็กส์ที่ฉันเตรียมมาให้เอาให้ยัยนี่กิน ฉันเชื่อแล้วล่ะว่านายชอบยัยนี่จริงๆ จนอยากจะได้มันมาเป็นเมีย แต่ก็ดีแล้วล่ะที่เป็นนายเพราะถ้านายไม่ทำฉันก็คงต้องให้คนอื่นทำแทนเพราะนังนี่มันเป็นมารความสุขของฉันฉันเกลียดมัน แต่พอเป็นนายมันก็จะยิ่งทำให้เตอร์เกลียดยัยนี่มากขึ้นไปอีกเพราะเตอร์เกลียดนายแล้วยิ่งถ้ารู้ว่าเมียที่ตัวเองรักมากมีอะไรกับน้องชายตัวเองอีกฉันไม่อยากจะคิดเลยว่าเตอร์จะรู้สึกเกลียดยัยนี่ขนาดไหน แค่คิดก็มีความสุขแล้วล่ะ"

"เธอมันเลวกว่าที่ฉันคิดไว้ซะอีกนะยูมิ"

"ก็ช่วยไม่ได้ในเมื่อแกทำให้เตอร์เปลี่ยนไป ถ้าไม่มีแกเตอร์คงไม่ขอเลิกกับฉันทั้งที่เราคบกันมาตั้งนาน แต่ตอนนี้ก็เชิญแกกับฟิวไปเสวยสุขกันได้ตามสบาย อ้อฟิวนายอย่าลืมถ่ายคลิปมาด้วยล่ะเพราะมันจะทำให้เตอร์ได้รู้ว่ายัยนี่มันร่านขนาดไหนแล้วเตอร์ก็จะไม่กลับไปหามันอีก"

"อืม ขอบใจเธอมากสำหรับยาปลุกเซ็กส์ที่มันจะทำให้ฉันได้ข้าวฟ่างมาเป็นเมียอย่างที่ฉันต้องการ ส่วนเรื่องคลิปไม่ต้องห่วงฉันจะถ่ายไว้ทุกขั้นตอนแล้วฉันจะส่งคลิปไปให้เธอพรุ่งนี้เช้า" ผมพูดเพื่อให้ยัยนั่นๆ รีบไปๆ ซักทีเพราะผมรู้ว่าตอนนี้ฟ่างคงจะไม่ไหวแล้ว

"แน่ใจเหรอว่าพรุ่งนี้เช้านายจะตื่นไหว เพราะยาที่ฉันให้นายเอาให้ยัยนี่กินสรรพคุณของมันรุนแรงมากยัยนี่จะมีอารมณ์ทั้งคืนจนนายไม่ได้นอนเลยล่ะ5555"

"แรงขนาดนั้นเลย?? ก็ดีฉันชอบ"

"งั้นฉันไปล่ะ ขอให้นายมีความสุขมากๆ ล่ะ"

"เราไปมีความสุขกันเถอะนะ" ผมก้มหน้าพูดกับคนในอ้อมกอดที่ตอนนี้พยายามผลักไสผมให้ออกห่าง

"นายมันเลว" คำก็เลวสองคำก็เลวผมได้ยินคำนี้ออกมาจากปากของผู้หญิงที่ผมรักซ้ำแล้วซ้ำเล่าแต่ผมก็ทำเป็นไม่สนใจไม่สะทกสะท้านเหมือนคนหน้าด้านหน้าทน

"ก็คงเลวไม่ต่างจากไอ้เตอร์หรอกมั้ง เธอชอบไม่ใช่เหรอคนเลวๆ น่ะ"

"นายทำแบบนี้กับฉันทำไม ฮึก ฮึก ฉันไว้ใจนายคิดว่านายเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉัน แต่ดูสิ่งที่นายทำวันนี้สิ ฮึก ฮึก ฮึก"

"เธอคิดว่าฉันจะเลวกับเธอจริงๆ ใช่ไหมฟ่าง" ผมอดไม่ได้ที่จะถามคำถามนี้ออกไป

"ถ้านายไม่เลวนายจะทำแบบนี้กับฉันทำไม ฉันไม่เคยเกลียดใครเท่านายมาก่อนเลยนะฟิว ฮึก ฮึก นายทำลายความเชื่อใจที่ฉันมีให้นายจนหมด ฮึก ฮึก " เธอเกลียดผมแล้วล่ะและคงจะเกลียดมากด้วย

"ฉันขอโทษแต่ที่ฉันทำลงไปเพราะฉัน..รักเธอ"

"รักงั้นเหรอ คนที่รักกันเขาทำกันอย่างนี้เหรอห๊ะ!!! ตอบฉันมาสิ"

ผมไม่สนใจคำพูดของข้าวฟ่างที่เอาแต่ด่าแต่ว่าผมตลอดทางที่ผมพาเธอเดินลัดเลาะเข้ามาในป่าจนมาถึงจุดนัดพบที่ผมกับไอ้เตอร์นัดกันเอาไว้ เพราะก่อนหน้าที่ผมจะวางยาฟ่างผมเรียกไอ้เตอร์ออกมาคุยและบอกแผนการทั้งหมดซึ่งตอนแรกมันไม่ยอมให้ผมวางยาเมียมันแต่ผมบอกผมต้องทำเพื่อให้ยัยยูมิมันเชื่อใจและตายใจเพราะไม่งั้นยัยนั่นจะไม่เลิกราไปง่ายๆ จนในที่สุดมันก็ยอม

"กูพาเมียมึงมาส่ง" ผมบอกกกับไอ้เตอร์ทันทีที่พาฟ่างมาถึงพอมันเห็นว่าผมมาพร้อมกับเมียมันมันก็รีบมาอุ้มข้าวฟ่างไปจากผมทันทีแววตาของมันที่มองข้าวฟ่างทำให้ผมรู้ว่ามันทั้งรักทั้งห่วงข้างฟ่างมากขนาดไหนแต่นั่นไม่เท่ากับที่ผมเห็นแววตาของข้างฟ่างตอนที่ได้เจอหน้าไอ้เตอร์เธอดีใจมากแค่ไหน

"เตอร์??? "

"ฟ่างงง..."

"ฮึก ฮึก ฮึก เตอร์ นายจริงๆ ด้วย ฮืออออ ฮืออออ"

"ฉันอยู่นี่แล้วเธอไม่ต้องกลัวนะ" ผมยืนมองคนสองคนที่เอาแต่กอดแต่หอมกันด้วยความดีใจ มันเป็นภาพที่โคตรเจ็บที่เห็นคนที่ตัวเองรักอยู่ในอ้อมกอดของผู้ชายที่เธอรักแต่ผมก็ต้องตัดใจยอมคืนเธอให้กับคนที่เธอรักและรักเธอ ผมดูเป็นคนดีขึ้นมาแล้วใช่ไหม

"ฉันทำให้เธอได้แค่เพียงเท่านี้ หวังว่าเธอจะไม่เกลียดฉันอย่างที่เธอพูดนะฟ่าง" ผมพูดกับฟ่างเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะแยกตัวออกมาเพราะตอนนี้คนที่จะช่วยข้าวฟ่างได้มีเพียงไอ้เตอร์คนเดียวเท่านั้น

"ฟิว ฮึก ฮึก ฉันขอโทษที่คิดแบบนั้นกับนาย ฮือออ" ผมไม่ตอบอะไรฟ่างแต่หันไปพูดกับไอ้เตอร์แทนเพระาผมกลัวตัวเองจะอ่อนแอให้เธอเห็น

"ไอ้เตอร์ตอนนี้มึงก็พาฟ่างไปได้ละแล้วอย่ากลับไปที่เต้นท์จนกว่าจะเช้าเพราะกูไม่รู้ว่าตอนนี้ยูมิไปรอมึงอยู่ที่เต้นท์หรือเปล่า"

"อืออ ยังไงกูก็ขอบใจมึงที่ช่วยฟ่าง"

"อืมม เดี๋ยวกูขอกลับไปจัดการยัยนั่นก่อน" จากนั้นผมก็รีบกลับมาที่หมู่บ้านแล้วก็จัดการกับยัยยูมิตามแผนการของผมนั่นก็คือการแอบเอายาปลุกเซ็กส์ใส่แก้วเหล้าของยัยนั่นโดยที่ยัยนั่นไม่ทันรู้ตัวเพราะตอนนี้คงจะคิดว่ากำจัดข้าวฟ่างไปได้แล้ว พอยัยนั่นดื่มเหล้าเข้าไปสักพักอาการของยัยนั่นก็ออก และไม่ต้องสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นบ้างผมบอกได้เพียงแค่ว่า..หนักกว่าข้าวฟ่างเยอะ

(ใครอยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นไปตามอ่านกันได้จากเรื่องก็แค่เมียเก่านะคะ)

สองวันต่อมา...

ผมขึ้นเครื่องกลับมาเพียงลำพังเพราะไม่อยากรับรู้ไม่อยากเห็นอะไรที่จะทำให้ตัวเองรู้สึกปวดใจอีกเพราะตอนนี้ข้างฟ่างกับไอ้เตอร์ปรับความเข้าใจกันแล้วค้างแต่เรื่องลูกที่ไม่รู้ว่าไอ้เ่ตอร์มันจะบอกความจริงกับเด็กๆ ตอนไหนว่ามันคือพ่อแต่นั่นมันก็ไม่ใช่เรื่องของผม ผมนั่งแท็กซี่จากสนามบินเพื่อไปเอารถที่มหาลัยจากนั้นก็ไปนั่งดื่มที่ผับที่ผมไปประจำ ตอนนี้ผมอยากดื่มดื่มเพื่อให้ลืมเรื่องของข้าวฟ่าง

"ฟิว ใช่ฟิวหรือเปล่า" ผมที่กำลังนั่งดื่มอยู่จู่ๆ ก็มีผู้หญิงสาวสวยคนนึงเข้ามาทักพอผมหันไปมองหน้าผมก็รู้สึกคุ้นๆ หน้าเธออยู่เหมือนกันแต่จำไม่ได้ว่าใครเคยเจอที่ไหน

"เราชื่อลูกศรเพื่อนยัยฟ่างไงจำได้มั้ยเราเคยเจอกันตอนงานวันเกิดน้องปั้นน้องแป้ง"

"ลูกศร?? " ผมมองผู้หญิงสาวสวยตรงหน้าที่ยิ้มให้กับผมจนสุดท้ายผมก็จำได้ว่าผู้หญิงคนนี้คือเพื่อนสนิทข้าวฟ่าง

"อื้มมม ว่าไงพอจะจำได้ใช่ไหม"

"เอ่ออ อืมมเริ่มจำได้ละว่าแต่เธอมาเที่ยวเหรอ" ผมถามกลับไปเพราะไม่รู้จะพูดอะไรบอกตามตรงว่าผมไม่คอยชอบพูดกับคนแปลกหน้าหรือคนที่ไม่ค่อยสนิท

"เปล่าหรอกผับนี้เป็นผับของพี่ชายเราเองวันนี้เค้าไม่ว่างมาดูก็เลยขอเรามาช่วยดูน่ะ"

"อืมมม"

"ว่าแต่นายมาดื่มคนเดียวเหรอ"

"อืมม"

"ไม่เหงาหรือไง เอางี้มั้ยเดี๋ยวเรานั่งเป็นเพื่อน"

"เธอไม่ต้องไปดูแลลูกค้าเหรอ" ที่ผมถามเพราะผมอยากนั่งคนเดียวไม่อยากให้ใครมากวน

"นายก็เป็นลูกค้าป่ะ^^" ลูกศรขยับมานั่งข้างๆ แล้วเอาแต่จ้องหน้าผมผมมองคนตรงหน้าที่เอาแต่ยิ้มให้ผมไม่หยุดจนผมเริ่มทำอะไรไม่ถูกเพราะไม่เคยมีใครมานั่งจ้องหน้าแล้วยิ้มให้นานขนาดนี้แถมยังเป็นผู้หญิงที่สวยมากด้วย

"ฉันอยากนั่งคนเดียวขอโทษนะที่พูดตามตรง" ผมตัดปัญหาไปเพราะผมอึดอัดกับสายตาที่มองมา

"พูดแบบนี้แปลว่ามีเรื่องไม่สบายใจใช่ไหม"

"รู้ได้ไง"

"เดาเอา แปลว่าเราเดาถูกสินะ"

"ก็..อืมม"

"ถ้างั้นเราไม่รบกวนละ ตามสบายนะ^^"

"อืมม" ลูกศรยิ้มให้ผมก่อนจะลุกออกจากโต๊ะผมไป ผมมองตามหลังเธอจนลับสายตาจากนั้นผมก็หันมาสนใจเครื่องดื่มตรงหน้าต่อ ผมก้มหน้าเพื่อจะยกแก้วเหล้าขึ้นดื่มแต่บังเอิญสายตาไปเจอเข้ากับกระดาษใบเล็กๆ สีขาววางอยู่ตรงหน้าซึ่งก่อนหน้านี้มันไม่มี ผมก็เลยหยิบมันขึ้นมาดูปรากฏว่าคือนามบัตรที่มีทั้งชื่อทั้งเบอร์โทรซึ่งผมไม่รู้ว่าของใครผมจึงกวักมือเรียกพนักงานเสิร์ฟมาถามว่ารู้จักเจ้าของนามบัตรนี้หรือเปล่าพนักงานเสิร์ฟพออ่านปุ๊บก็รีบตอบกลับมาทันทีว่าเป็นนามบัตรของลูกศรซึ่งเป็นน้องสาวของเจ้าของผับแห่งนี้จากนั้นผมก็จัดการเก็บนามบัตรใส่กระเป๋ากางเกงเพราะคิดว่าลูกศรตั้งใจเอาวางไว้ให้ผมเห็นก่อนจะดื่มต่ออีกสักพักแล้วขับรถกลับบ้าน

สปอยล์..

"กินยาคุมหรือยัง"

"เอ่อ..คือ"

"ฉันถามว่ากินหรือยัง!!! "