12 เป็นคนเลว

ใบบัว...

"บัวเป็นอะไร ไม่สบายหรือเปล่า" คุณเฟื่องทักฉันขณะที่กำลังรินน้ำใส่แก้วให้คุณเฟื่องที่โต๊ะอาหาร ซึ่งในตอนนี้ที่โต๊ะมีคุณข้าวฟ่างนั่งอยู่ด้วยสายตาคุณข้าวฟ่างที่มองฉันเหมือนเธอกำลังสำรวจถึงอาการที่ฉันเป็นเพราะตอนนี้ฉันรู้สึกไม่โอเคสักเท่าไหร่มันปวดไปหมดทั้งร่างกายแต่ฉันก็มีหน้าที่ของตัวเองที่ต้องช่วยทุกคนในบ้านทำงาน

"บัว..เอ่อบัวแค่ปวดหัวน่ะค่ะ"

"แล้วทำไมไม่ไปพักผ่อนล่ะ มาทำงานทำไม"

"บัวทำไหวค่ะคุณเฟื่อง"

"แต่ฟ่างว่าบัวไม่ไหวนะดูสิหน้าซีดหมดแล้วอ่ะ ฟ่างว่าบัวไปพักเถอะนะแล้วก็หายาทานซะนะถ้าไม่ไหวก็ไปหาหมอซะอย่าปล่อยให้ตัวเองป่วยหนักเข้าใจมั้ย" คุณฟ่างบอกกับฉันด้วยความเป็นห่วง ฉันจึงยิ้มขอบคุณกลับไปเป็นการขอบคุณ

"เดี๋ยวฟ่างกินยาก็คงจะดีขึ้นค่ะขอบคุณคุณฟ่างนะคะที่เป็นห่วงบัว"

"พี่บัวไปนอนมั้ยค๊าเดี๋ยวหนูจะพาไปค่าาา" คุณหนูข้าวแป้งรีบลุกออกมาจากโต๊ะอาหารแล้วมาจับมือฉันด้วยความเป็นห่วง

"พี่บัวไม่เป็นอะไรมากหรอกค่ะคุณหนู"

"แต่พี่บัวยังไม่กินยาใช่มั้ยค๊าเดี๋ยวน้องไปเอามาให้นะค๊า"

"ขอบคุณนะคะ^^" ฉันยิ้มให้กับคุณหนูข้าวแป้งที่เธอทั้งน่ารักและใจดีกับฉัน

"แล้วนี่ตาฟิวยังไม่ลงมาอีกเหรอ เดี๋ยวก็ขึ้นรถไม่ทันหรอก ใครก็ได้ไปตามตาฟิวทีบอกหนูฟ่างมารอนานแล้ว" คุณเฟื่องถามถึงคุณฟิวที่ตอนนี้ยังไม่ลงมาเพราะวันนี้คุณฟิวกับคุณข้าวฟ่างจะต้องไปเข้าค่ายอาสากับทางมหาลัยส่วนเด็กๆ ก็ต้องมาอยู่ที่นี่ซึ่งหน้าที่ดูแลเด็กๆ คือหน้าที่ของฉัน

"ลงมาพอดีเลยค่ะ" ทุกคนหันไปมองคุณฟิวที่เดินลงบันไดมามีเพียงแค่ฉันที่ไม่ได้หันไปมองเพราะฉันกลัว กลัวว่าตัวเองจะร้องไห้ออกมาเพราะคิดถึงเหตุการณ์และคำพูดของเขา

"งั้นบัวขอตัวไปหายาทานก่อนนะคะ"

"จ๊ะ"

ฟิว....

ผมเดินลงบันไดมาด้วยชุดนักศึกษาพร้อมกระเป๋าเป้เพราะวันนี้ผมต้องไปเข้าค่ายกับทางมหาลัยซึ่งอันที่จริงผมก็ไม่ได้อยากจะไปเท่าไหร่แต่เพราะฟ่างไปผมก็เลยต้องไปด้วยเพราะผมไม่ไว้ใจที่จะให้เธอไปเพียงลำพังเพราะมันมีไอ้เตอร์ไปด้วย ผมเดินมาที่ห้องทานอาหารก็เจอกับทุกคนรวมถึง...คนที่ผมเผลอมีอะไรด้วยเมื่อคืน ผมมองดูใบบัวจากทางด้านหลังเพราะเธอไม่ได้หันมาซึ่งก็ดีแล้วล่ะเพราะผมไม่ได้อยากเห็นหน้าเธอตอนนี้ยอมรับว่าผมโกรธ โกรธมากกับเรื่องเมื่อคืนโกรธที่ตัวเองเมาจนเผลอทำอะไรลงไปไม่ยั้งคิดโกรธผู้หญิงคนนี้ที่รู้ทั้งรู้ว่าผมคิดว่าเธอคือข้าวฟ่างแต่ก็ยังสวมรอยเป็นข้าวฟ่างจนผมเผลอมีอะไรด้วย

"อาฟิววววว" เสียงเรียกของเด็กๆ ทำให้ผมเลิกมองคนบางคนก่อนจะเดินมาหอมแก้มเด็กน้อยทั้งสองที่ผมรักพวกแกเหมือนลูก

"ฟิวจะกินข้าวก่อนมั้ย" ฟ่างถามผมผมก็ส่วนหน้าปฏิเสธเพราะไม่ชอบกินอาหารเช้าเท่าไหร่

"งั้นไปกันเลยดีกว่าเดี๋ยวรถติด เด็กๆ อยู่บ้านคุณย่าก็ห้ามดื้อห้ามซนนะคะเข้าใจมั้ยลูก" ข้าวฟ่างหันมาพูดกับลูกๆ ซึ่งเด็กๆ ก็รับคำเป็นอย่างดี

จากนั้นผมก็ขับรถพาข้าวฟ่างมาที่มหาลัยแล้วเราก็พากันไปขึ้นรถของคณะพอขึ้นมาบนรถก็เจอกับไอ้เตอร์ที่มันอยู่คนละคณะกับผมกับฟ่างแต่มันเสือกมาอยู่บนรถคันนี้ด้วย ผมรู้เลยว่ามันต้องการอยู่ใกล้ฟ่างแต่มีเหรอที่ผมจะยอม ผมไม่ยอมหรอก

เวลาต่อมา...

ตอนนี้เราทุกคนมาถึงที่พักแล้ว และในขณะที่ผมกำลังช่วยคนอื่นๆ ขนของเพื่อสร้างห้องสมุดยัยยูมิคู่ขาไอ้เตอร์ก็เข้ามาหาผมบอกมีเรื่องสำคัญจะพูดกับผมซึ่งตอนแรกผมก็ไม่ได้สนใจที่จะคุยด้วยเพราะผมเกลียดทุกคนที่เกี่ยวข้องกับไอ้เตอร์แต่พอยัยนั่นพูดชื่อข้าวฟ่างขึ้นมาผมก็เลยยอมเดินตามยัยนั่นมาตรงที่ลับตาคน

"มีอะไร"

"ฉันรู้ว่านายชอบยัยข้าวฟ่าง"

"แล้ว"

"ฉันต้องการได้เตอร์คืนเพราะตอนนี้เหมือนกับว่าเตอร์จะอยากกลับไปคืนดีกับยัยข้าวฟ่าง"

"แล้วไง"

"ฉันต้องการให้นายช่วยฉันและการช่วยฉันครั้งนี้มันจะเป็นการช่วยนายด้วย"

"ยังไง"

"ฉันจะทำให้นายสมหวังกับยัยนั่น"

"ทำยังไง" แล้วยัยนั่นก็เล่าแผนการที่โคตรจะเหี้ยให้ผมฟังซึ่งพอผมได้ฟังบอกเลยว่าผมอยากบีบคอผู้หญิงตรงหน้าแต่ก็ต้องเป็นนิ่งไปก่อนผมฟังไปก็กำมือตัวเองแน่นด้วยความโกรธเพราะไม่คิดว่าแค่ต้องการผู้ชายเหี้ยๆ เพียงคนเดียวถึงกับยอมทำเรื่องเลวร้ายกับผู้หญิงอีกคนได้ลงคอ ยัยยูมิจะให้ผมวางยาข้าวฟ่างแล้วให้ผมพาข้าวฟ่างไปทำเรื่องอย่างว่าและจะพาไอ้เตอร์ไปเจอเพื่อที่ไอ้เตอร์จะได้เลิกง้อของคืนดีกับข้าวฟ่าง ถามว่าผมตกลงไหม ผมตกลงสิทำไมผมจะไม่ตกลงเพราะผมรู้ไงว่าถ้าผมไม่ทำยัยนั่นก็อาจจะใช้ให้คนอื่นทำซึ่งผมยอมไม่ได้ ผมจะไม่ยอมให้คนที่ผมรักตกอยู่ในอันตรายเป็นอันขาด

"ว่าไงนายจะตกลงไหม"

"อืมได้ ขอบใจเธอมากที่ทำให้ฉันสมหวังกับข้าวฟ่าง"

"อ่ะนี่ยาปลุกเซ็กส์ นายเหยาะลงไปในเครื่องดื่มให้ยัยนั่นกินนะ" ยัยยูมิเอามือล้วงกระเป๋ากางเกงแล้วหยิบขวดยาเล็กๆ ออกมาแล้วยื่นให้กับผมผมรับมันมาในทันทีก่อนจะเอามันใส่กระเป๋ากางเกงของผม

"ฉันหวังว่านายจะทำมันสำเร็จนะ"

"แน่นอน"

"ขอให้มีความสุขกับยัยนั่นนะ"

"อืม"

และในคืนนั้นผมก็ทำตามแผนของยัยยูมิ ผมเอายาปลุกเซ็กส์ให้ข้าวฟ่างกินโดยใส่ลงไปในแก้วนมร้อนแต่ผมใส่ไปไม่เยอะหรอกนะเพราะผมกลัวว่าฟ่างจะช็อค ซึ่งอันที่จริงผมจะไม่ทำแบบนี้ก็ได้แต่ผมต้องการทำให้มันแนบเนียนที่สุดเพื่อที่ว่ายัยยูมิจะได้ไม่สงสัยและผมจะกลับไปตลบหลังยัยนั่นให้เจ็บแสบที่สุดที่บังอาจมาคิดชั่วกับคนที่ผมรัก

"ขอโทษนะฟ่าง" ผมพูดในใจขณะที่ข้างฟ่างยกแก้วนมดื่มโดยที่ไม่รู้เลยว่าผมใส่อะไรเข้าไป หลังจากนั้นผมก็ชวนช้าวฟ่างไปนอนอ้างว่ามันดึกแล้วซึ่งข้าวฟ่างก็เห็นด้วยหลังจากเดินออกมาได้สักพักข้างฟ่างก็เกิดอาการแปลกๆ ซึ่งผมก็รู้ว่าเกิดจากอะไร

"ฟิว ฉันเป็นอะไรไม่รู้" ข้าวฟ่างทรุดตัวนั่งลงกับพื้นทันทีแล้วกอดอกตัวเองเอาไว้แน่น

"เป็นยังไงฟ่างตอนนี้เธอรู้สึกยังไง" ผมเดินไปนั่งยองๆ ข้างๆ ฟ่างแล้วใช้มือแตะลงไปที่แขนของข้าวฟ่างซึ่งตอนนี้ตัวของเธอร้อนมากร้อนเหมือนไฟซึ่งคงจะมาจากฤทธิ์ของยาปลุกเซ็กส์ที่ผมใส่ให้กิน

"ฟิวนายเอาอะไรให้ฉันกิน"

"นมร้อน ผสมยาปลุกเซ็กส์" ผมบอกไปตามตรงโดยที่รู้อยู่แล้วว่าเธอจะต้องโกรธผมมาก

"ฟิว นายทำแบบนี้กับฉันได้ยังไง ฮึก ฮึก ฮึก ฮึก ฉัน ฉันไม่น่าไว้ใจนายเลย ทำไมนายทำกับฉันแบบนี้ ฉันเกลียดนาย" คำว่าเกลียดที่ออกมาจากปากของคนตรงหน้าถามว่ามันเจ็บไหม เจ็บสิเจ็บมาก

"ตอนนี้เธอเกลียดฉันแต่เธอก็ต้องการฉันไม่ใช่เหรอฟ่าง ฉันจะทำให้เธอมีความสุขจนลืมไอ้เหี้ยเตอร์"

"ฟิว!!! นายอย่าทำอะไรฉันเลยนะฉันขอร้อง"

"ฉันจะไม่ทำอะไรเธอเพราะจะเป็นตัวของเธอเองที่เป็นคนทำ"

"ฟิว..นายอย่าทำอะไรฉันเลยนะ"

"ฉันทำขนาดนี้แล้วเธอคิดว่าฉันจะปล่อยเธอไปง่ายๆ งั้นเหรอข้าวฟ่าง"

"นายปล่อยฉันเถอะนะฟิว ฮึก ฮึก ฉันขอร้อง ถ้าน้าเฟื่องกับป๊านายรู้ว่านายทำแบบนี้กับฉัน..นายคิดว่าพวกท่านจะรู้สึกยังไง"

ข้าวฟ่างอ้อนวอนผมทั้งน้ำตาถามว่าผมสงสารเธอไหม ผมสงสารเธอสิสงสารมากแต่ตอนนี้ผมยังบอกความจริงกับเธอไม่ได้ ผมช้อนร่างของข้างฟ่างแล้วอุ้มเอาไว้แนบอก

"แล้วทำไมฉันต้องแคร์ความรู้สึกคนอื่นในเมื่อไม่มีใครเข้าใจความรู้สึกของฉัน"

"คนอื่น?? นายหมายถึงแม่กับป๊านายงั้นเหรอ"

"เธอไม่รู้อะไรก็เงียบไปเถอะตอนนี้สิ่งที่ฉันต้องทำก็คือเอาเธอมาเป็นเมียแล้วต่อไปนี้ไอ้เตอร์มันก็จะไม่มีสิทธิ์ในตัวเธออีกต่อไปเพราะเธอเป็นเมียของฉันแล้ว"

ที่ผมพูดออกมาเพราะผมต้องการให้ฟ่างโกรธและทำให้ใครบางคนที่แอบอยู่ตรงพงหญ้าข้างทางได้ยิน