ตอนที่ 13 อดเปรี้ยวไว้กินเผ็ด

กวีวัธน์ออกจากบาร์ในเวลาเที่ยงคืน รถหรูจอดติดไฟแดง สมองกำลังประมวลผลอย่างหนัก ถ้าตรงไปเขาก็จะกลับบ้านตัวเองแต่ถ้าเลี้ยวซ้ายก็จะไปบ้านของพราวรวี

พอสัญญาณไฟจราจรเปลี่ยนเป็นสีเขียวข้อมือของเขาก็หักพวงมาลัยไปทางขวาโดยอัตโนมัติ ไม่ได้ทำกิจกรรมอย่างว่าแต่ขอแค่ได้นอนกอดเข้าก็มีความสุขแล้ว

ชายหนุ่มจอดรถที่หน้ารั้วบ้าน เพราะด้านในจอดรถแค่คันเดียว เขามีกุญแจที่แอบเอาไปปั๊มไว้เป็นของตัวเอง ในวันที่เจ้าของบ้านบอกว่าวันนี้ทั้งวันเธอจะไม่ออกไปไหน

เสียงเปิดประตูหน้าบ้านดึงสมาธิของพราวรวีออกจากเอกสารสัญญาตรงหน้า เธอรีบเก็บทุกอย่างลงแฟ้มก่อนจะเดินมาดู เมื่อเห็นว่าคนที่เปิดเข้ามาเป็นใครก็ตกใจอยู่ไม่น้อย

“อ้าว คุณวัธน์ ไหนว่าจะไม่มาไงคะ”

“ผมกลัวว่าคุณจะคิดถึงผมจนนอนไม่หลับ” พูดพลางยิ้มอย่างอารมณ์ดี

“ใครจะคิดถึงกัน ว่าแต่คุณเข้ามาได้ยังไงฉันล็อกประตูหมดแล้วนะคะ ทั้งที่รั้วและประตูบ้าน”

“ผมมีกุญแจ” เขาชูกุญแจในมือให้เธอดู ก่อนจะบอกกับเธอว่าเขาแอบเอาไปปั๊มไว้ตั้งแต่วันก่อน

“มากเกินไปไหมคะ เราไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย ทำอย่างนี้มันรุกล้ำความเป็นส่วนตัวกันเกินไปแล้ว” ใบหน้าหวานงอง้ำเพราะไม่ชอบสิ่งที่เขาทำอยู่

“ผมขอโทษ ผมคงคิดน้อยไปหน่อยก็แค่อยากมาหาคุณ อยากเดินเข้ามาโดยที่คุณไม่ต้องลุกไปเปิดประตูให้ คุณชอบพูดเองว่าขี้เกียจลุก”

“ไม่ต้องมาอ้างเลยค่ะ ไหนขอดูหน่อยปั๊มไปทั้งพวงเลยหรือเปล่า”

ชายหนุ่มส่งพวงกุญแจให้เธอแต่โดยดี เขาทำหน้าเหมือนคนสำนึกผิด เพราะปั๊มเอาไว้ทั้งพวงอย่างที่เธอพูดจริงๆ

“ฉันขอคืนนะคะ”

“ถ้าผมมากลางคืน ดึกๆ แบบนี้ ผมก็ไม่อยากคุณต้องออกไปเปิดประตูนะครับมันอันตราย”

“แต่นี่มันบ้านฉันนะคะ”

“ผมคืนให้ก็ได้ แต่ขอเก็บดอกที่ไขประตูรั้วกับประตูบ้านไว้ได้ไหม อย่างน้อยก็ช่วงที่เราตกลงสัญญากัน ถ้าเกินจากนั้นผมจะคืนให้นะครับ”

“ไม่ใช่ว่าเอามาคืนแล้วแอบปั๊มใหม่เหรอคะ ฉันว่าคุณไว้ใจไม่ค่อยได้เท่าไหร่ สงสัยพอครบสัญญาฉันคงต้องเปลี่ยนกุญแจประตูทุกบานแน่”

“ผมไม่ร้ายขนาดนั้นหรอกครับ ว่าทำไมคุณนอนดึกจัง รอผมอยู่หรือเปล่า”

“ใครจะรอกัน ฉันกำลังจะนอนแล้ว”

“ไม่รอก็ไม่รอครับ ผมขอไปอาบน้ำก่อนนะครับทั้งตัวมีแต่กลิ่นบุหรี่เดี๋ยวคนที่นอนกอดทุกคืนจะเหม็นเอา”

พูดจบก็เดินเข้าห้องนอนไปราวกับที่นี่เป็นบ้านของตัวเอง

พราวรวีแอบยิ้มที่เห็นเขากลับมา ทั้งที่เขาบอกไปแล้วว่าคืนนี้จะไม่กลับ

เธอนั่งอ่านสัญญาย่อหน้าสุดท้ายทำความเข้าใจทุกอย่างจนมั่นใจแล้วก็เก็บลงแฟ้ม บ่ายวันจันทร์ที่จะถึงนี้เธอจะต้องไปทำงานตามที่นัดกับณิชามนไว้

หญิงสาวเดินไปเปิดตู้เย็นดื่มน้ำเตรียมตัวจะเข้าไปนอน แต่พอหันกลับ ก็ต้องตกใจเพราะตอนนี้กวีวัธน์เดินเข้ามาหาอย่างเงียบๆ

“โอ๊ย คุณมาเงียบๆ ฉันตกใจหมด” แก้วน้ำในมือแทบจะร่วง ชายหนุ่มรับแก้วน้ำที่เธอดื่มไม่หมดมาดื่มต่อแล้วว่างบนตู้เย็น

“ผมก็มาของผมปกตินะ คุณใจลอยมากกว่า”

“ก็คงงั้น แล้วคุณมาทำอะไรในครัวแล้วทำไมแต่แต่งตัวให้เรียบร้อยก่อนออกมา” เขาสวมแค่ผ้าเช็ดตัวอวดเรือนร่างที่เธอเห็นแล้วเก็บอาการแทบไม่อยู่

“ผมหิว”

“ยังไม่ได้กินอะไรมาเหรอคะ เวลานี้ร้านคงปิดหมดแล้ว เอามาม่าไหมคะ เดี๋ยวฉันทำให้ ในตู้มีไข่กับไส้กรอก”

“หิวอย่างอื่น” เขาตอบพร้อมเดินมาประชิดจนหลังเธอชนกับประตูตู้เย็น

“มันมีแค่นี้ คุณบอกเองนะคะ ว่าจะไม่กลับฉันก็เลยไม่ได้เตรียมอะไรไว้เลย มาม่ามันก็กินได้เหมือนกัน รอแป๊บเดียวเองนะคะ” สองแขนพยายามดันให้เขาออกห่างแต่มันไม่ได้ผลเลยสักนิด

“ใครบอกคุณว่าผมอยากกินของพวกนั้นกัน ผมอยากกินคุณมากกว่า”

เขาไม่รอให้เธอได้เอื้อนเอ่ยอะไรออกมาอีกแล้ว คนใจร้อนคว้าเธอมากดจูบลงบนเรียวปากอย่างเร่าร้อน บดเบียดจนเธอยอมให้เขาส่งลิ้นเข้าไปควานหาความหวานอย่างย่ามใจ

หลายวันมานี้กวีวัธน์อดทนรอเพราะคิดว่าเธอมีรอบเดือน แต่เมื่อครู่เขาเห็นปฏิทินเล็กที่เธอวางไว้ตรงหัวนอน ทำให้รู้ว่ารอบเดินของเธอหมดไปตั้งแต่เมื่อวานแต่เธอไม่ยอมบอกเขา เพราะฉะนั้นคืนนี้เขาจะต้องทบต้นทบดอกให้สมกับที่รอคอยมาหลายวัน

กว่าจะยอมปล่อยให้ปากเธอเป็นอิสระเขาก็ทำเธอแทบขาดใจ

“ผมคิดถึงคุณจัง” เขากักเธอไว้ด้วยสองแขน แสงสว่างจากด้านนอกช่วยทำให้เห็นใบหน้าหวานแดงระเรื่อ ความรู้สึกของเขาตอนนี้คืออยากจะกินคนน่ารักตรงหน้าไปทั้งตัว

“ก็นอนกอดอยู่ทุกคืนนี่คะ” หญิงสาวก้มหน้างุด แผงอกเปลือยเปล่าของเขาแนบชิดกับหน้าอกของเธอจนรู้สึกได้ถึงไอร้อน

“มันเหมือนกันที่ไหนล่ะครับ หรือคุณไม่คิดถึงผม” ก้มหน้ากระซิบข้างใบหู

“ไม่ตอบได้ไหมคะ”

“ผมก็ไม่ได้อยากฟังคำตอบสักเท่าไหร่ อยากฟังเสียงครางของคุณมากกว่า”

“อื้ม...”

หญิงสาวตั้งตัวไม่ทันเมื่อเขากดจูบมาอีกครั้ง สองแขนรั้งท้ายทอยเข้าใกล้จนเธอต้องยอมให้เขาทำอย่างที่ใจต้องการ เพราะเธอเองก็คิดถึงเขา คิดถึงกิจกรรมที่ทำร่วมกัน

ท่อนแขนแกร่งอุ้มเธอขึ้นไปวางบนโต๊ะทานข้าว ปากก็ยังคงมอบจูบวาบหวาม สองมือสอดใต้ชุดนอนสายเดี่ยว กอบกุมความนุ่ม บีบนวดจนเสียงหวานครางออกจากลำคอระหง

“คุณวัธน์ นี่ห้องครัวนะคะ” เธอไม่คิดว่าเขาจะใจร้อนแบบนี้

“ก็อยากกินตรงนี้นี่ครับ”

หญิงสาวไม่อาจต้านทานความเร่าร้อนที่เขามอบให้เธอได้เลยสักนิด ทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว ตอนนี้ร่างกายของเธอเปลือยเปล่าอยู่บนโต๊ะกลางห้องครัว

“คุณวัธน์ อื้อ อย่า” พราวรวีพยายามหุบเรียวขา แต่แรงก็สู้คนตัวโตไม่ได้ สุดท้ายก็ต้องปล่อยกายปล่อยใจให้เขาชักนำไปสู่ดินแดนที่เต็มไปด้วยความหฤหรรษ์

นอกจากความเสียวซ่านที่เขามอบให้แล้วเธอยังรู้สึกตื่นเต้นกับการร่วมรักในสถานที่แปลกใหม่

“ผมชอบกินตรงนี้ของคุณ”

พูดจบก็ปาดลิ้นร้อนไปบนยอดอกที่ชูขันแข็งไปเป็นไต ข้างหนึ่งถูกปากร้อนดูดดึง อีกข้างก็ถูกมือใหญ่นวดแรงจนขึ้นรอย

ปากร้อนเลื่อนมายังหน้าท้องแบบราบก่อนจะลากไล้ไปบนเนินเนื้อนุ่มด้านล่าง

สองมือจับเรียวขาให้แยกออก แล้วหญิงสาวก็สะดุ้งเมื่อลิ้นร้อนลากผ่านกลางกลีบกุหลาบสีสวย

นิ้วโป้งกดนวดเหนือกลีบกุหลาบ ก่อนจะคลี่ออกแล้วใช้ปลายลิ้นปาดเลียอย่างคนกระหาย

“อื้อ...”

พราวรวีหายใจติดขัด เสียงหวานครางกระเส่า ร่างกายเสียการควบคุม สะโพกส่ายร่อนไปตามจังหวะของลิ้นร้อนที่กำลังสร้างความหฤหรรษ์ให้กับกายสาว ท้องน้อยหดเกร็งเป็นระลอก กวีวัธน์พูดไม่ผิดเลยที่เขาบอกว่าจะกินเธอเพราะตอนนี้หญิงสาวรู้สึกราวกับว่าตัวเองเป็นขนมหวานที่กำลังถูกชิมด้วยลิ้นร้อนที่แสนจะช่ำชองของนักชิมตัวยง

สองมือเรียวจับขอบโต๊ะทุกอย่างมันเสียวซ่านจนแทบจะทนไม่ไหว

“คุณวัธน์ขา พราว อื้อ...”

ชายหนุ่มเข้าใจเป็นอย่างดีว่าตอนนี้เธอกำลังต้องการอะไร เขารีบดันตัวขึ้น มอบจูบให้เธออีกครั้งอย่างหนักหน่วง พลางสอดแก่นกายเข้าไปทีละนิด สองมือที่จับขอบโต๊ะเปลี่ยนเป็นจับบนไหล่กว้างจิกลงมาอย่างแรง ไม่สนใจว่าเขาจะเจ็บมากแค่ไหน เพราะตอนนี้ความแข็งร้อนดันเข้ามาด้านในจนเธอรู้สึกตึงแน่น

“พราวจ๋า คับแน่น เหลือเกิน”

เขากดสะโพกลงมาจนสุดแล้วค้างไว้ให้เธอได้ปรับตัวก่อนจะขยับทีละนิด

“คุณวัธน์..”

หญิงสาวกัดริมฝีปากแน่นกลัวเสียงจะดังออกไปนอกบ้าน แต่ก็ทำได้ไม่นานเพราะความเสียวมันเล่นงานจนหลงลืมทุกอย่าง

“พราวครับ ตอดดีจัง อื้ม...”

จังหวะสะโพกเร็วขึ้นเรื่อยๆ ยิ่งเธอตอดรัด เขาก็ยิ่งตอกเข้าแรง ทุกอย่างเป็นไปตามแรงปรารถนาที่เก็บมาหลายวัน

“คุณวัธน์ขา พราวไม่ไหวแล้ว พราว...”

ฝ่ามือหน้าจับสะโพกเธอแน่นขึ้นจากนั้นก็กระแทกเข้าออกอย่างบ้าคลั่ง

ลมหายใจหญิงสาวหอบกระชั้น ความเสียวแล่นไปทั่วร่างกาย ทุกจังหวะที่เขาเข้ามันลึกและเร่าร้อนจนเธอทนไม่ไหว พราวรวีกรีดร้องลั่น ร่างกายกระตุกถี่ ในอ้อมกอดของกวีวัธน์ เขาส่งให้เธอไปถึงขอบฟ้าก่อน จากนั้นตัวเองก็ตามเธอไปติดๆ สองร่างกอดแน่นร่างกายเกร็งกระตุกอย่างยาวนานให้สมกับที่รอคอยกันมาหลายวัน

“พราวอร่อยที่สุด กินกี่ครั้งก็ไม่เบื่อเลย ยิ่งกินสดๆ ยิ่งอร่อย”

“คุณวัธน์ คุณไม่ได้สวมถุงยางเหรอคะ”

เธอรู้สึกถึงความอุ่นในช่องทางคับแน่น

“มันระยะปลอดภัยนี่ครับ”

“คุณรู้ได้ยังไง”

“ไม่ได้รู้แค่ระยะปลอดภัยนะครับ ผมยังรู้อีกว่ารอบเดือนคุณหมดไปตั้งแต่เมื่อวานแต่ไม่ยอมบอกผม”

“จะให้ฉันบอกคุณยังไงคะ คุณวัธน์ค่ะ รอบเดือนฉันหมดแล้ว นอนกับฉันเถอะค่ะ อย่างนี้เหรอ”

เธอรู้ว่าคู่นอนอย่างเธอมีหน้าที่มอบความสุขให้เขาบนเตียง แต่ก็คงไม่กล้าไปบอกเขาแบบนั้น ถึงแม้จะรู้สึกดีที่ได้ร่วมรักก็ตาม

“ไม่ขนาดนั้น ผมรู้เรื่องบนเตียงมันพูดยาก ถ้าวันไหนคุณอยากมีอะไรแบบนี้ก็แค่จูบก่อน”

“ฉันคงไม่บ้าเริ่มก่อน”

“ใช่เรื่องบ้าที่ไหนกันล่ะ เรื่องดีต่างหาก ใครจะเริ่มก่อนก็ไม่เห็นจะเป็นเรื่องใหญ่สุดท้ายก็มีความสุขด้วยกันทั้งคู่”

“คุณมีความสุขใช่ไหมคะ”

“ครับ ผมมีความสุขมาก”

พราวรวีแอบดีใจที่เขาบอกว่ามีความสุข เพราะเธอเองก็รู้สึกอย่างนั้น

“พราวคุณรู้ใช่ไหมว่ามีความผิด”

“ความผิดอะไรคะ คุณเพิ่งบอกว่ามีความสุขเองนะคะ”

“ความผิดที่บอกผมเรื่องรอบเดือนช้าไปหนึ่งวันคุณต้องชดเชยให้นะครับ” เขาวนมาพูดเรื่องเดิมอีกครั้ง สะโพกเริ่มขยับทีละนิด

“มันดึกแล้วนะคะ”

“พรุ่งนี้วันเสาร์นะครับ เห็นใจผมหน่อย รอมาตั้งหลายวัน นะครับ”

พราวรวีมอบจูบแทนคำตอบ และสิ่งที่เธอได้รับกลับมาก็คือเขาอุ้มเธอเดินช้าๆ ทั้งที่ร่างกายยังเชื่อมกันอยู่ สองขาเรียวรัดรอบเอวเขาอย่างอัตโนมัติ ทุกจังหวะที่กวีวัธน์ก้าวขามันสร้างความเสียวซ่านจนเธอแทบจะทนให้ถึงเตียงนอนไม่ไหว

และเหมือนเขาเองก็คงรู้สึกไม่ต่างกัน ชายหนุ่มจึงพาเธอมายังโซฟา ถอนแก่นกายออกแล้วพลิกให้เธอคุกเข่าจากนั้นร่างสูงใหญ่ก็เข้ามาประชิด จนรู้สึกถึงแผงอกแกร่งที่มันแนบชิดแผ่นหลังเนียน จนรู้สึกถึงความร้อนจากเขาเล่นผ่านมายังผิวเนียนของตนเอง

ท่อนเอ็นร้อนระอุชำแรกเข้ามายังช่องทางคับแน่นอีกครั้ง สะโพกกลมกลึงเบียดเข้าหาอย่างเร่าร้อน

เมื่อได้ยินเสียงกวีวัธน์ครางต่ำเธอก็ร่อนรับอย่างยั่วยวน ตาคมของชายหนุ่มมองกลีบกุหลาบบานฉ่ำรับตัวตนเข้าไปในซอกหลืบแห่งความสุข มันกระตุ้นให้เขาเร่งจังหวะสะโพกจนร่างด้านหน้าต้องคว้าพนักโซฟาเพื่อพยุงตัวเองไว้

จังหวะรักครั้งนี้เต็มไปด้วยความดิบเถื่อนและรุนแรง ชายหนุ่มไม่อาจห้ามความรู้สึกของตนเองได้ ทุกจังหวะที่อัดกระแทกลงไปนั้นมันลึกยังจุดกระสันด้านใน

เสียงของพราวรวีครางหวานอย่างรัญจวนไปทั่วห้อง

“พราววันนี้คุณร้อนแรงมาก ไม่ผิดหวังเลยที่ผมอดทนรอมาหลายวัน”

“อื้อ...”

หญิงสาวอยากจะตอบเขาแต่ก็ได้แค่ครางในลำคอเพราะเขา ก้มลงมาจูบบดเบียด ขณะที่มือทั้งสองก็กอบกุมสองเต้า บีบขย้ำอย่างไม่ปรานี

เพลิงพิศวาสเล่นงานคนทั้งสองจนแทบมอดไหม้ พราวรวีรู้สึกราวกับตัวเองกำลังล่องลอยอยู่ในดินแดนสวรรค์ที่เต็มไปด้วยความสุข

กวีวัธน์โจนจ้วงทะยานเข้าหาร่างบางอย่างลึกล้ำ ครั้งแล้วครั้งเล่า เมื่อเสียงหวานครางกระเส่า หอบกระชั้นและความอ่อนนุ่มรัดแรงขึ้นเขาก็เร่งจังหวะแรงเร็วจ้วงแทงอย่างหนักหน่วง

“อื้อ อีกนิดคุณวัธน์ พราวใกล้แล้ว...อ๊า..”

“เสียวสุดๆ เลยพราว คุณทำผมจะบ้าตายแล้ว แรงหน่อยนะ”

เขาโจนทะยานอีกไม่กี่ครั้ง ก็ร้องครางเมื่อพบพานกับความสุข พร้อมกับพราวรวีกรีดร้องอย่างสุขสม ความเป็นหญิงของเธอตอดรัดรีดน้ำจากท่อนเอ็นร้อนจนมันกระตุกอยู่ในโพรงถ้ำอย่างยาวนานอีกครั้ง

กวีวัธน์หอบเหนื่อยแทบหมดแรง แต่หัวใจกลับเต็มไปด้วยความสุข ทุกจังหวะมันลงตัวจนนึกไม่ออกเลยว่าจะมีใครที่ไหนทำให้เขาเป็นสุขได้มากแบบนี้

เขาดึงร่างบางมานอนแนบชิด รอจนเธอหายใจเป็นปกติก็ชวนเธอคุย

“พราวครับ ผมคิดว่าที่ผ่านมาผมอดเปรี้ยวไว้กินหวาน แต่ไม่ใช่เลย”

“ไม่ดีเหรอคะ” เธอหน้าเสียคิดว่าที่ทำเมื่อครู่ไม่ถูกใจคนตัวโต

“เปล่าครับ มันดีมาก ผมจะเรียกมันว่าอดเปรี้ยวไว้กินเผ็ด”

พราวรวีได้แต่ยิ้มกอดเขาอย่างประจบ เธอเองก็สุขจนล้นสุขจนไม่อยากคิดถึงอนาคต เหลือเวลาอีกสองเดือนกว่าเท่านั้นที่เธอจะมีความสุขแบบนี้

“ไปอาบน้ำนะครับ เดี๋ยวผมพาไป”

พราวรวีพยักหน้าอย่างว่าง่าย ตอนนี้ร่างกายของเธอชื้นไปด้วยเหงื่อถ้านอนไปแบบนี้คงไม่สบายตัวแน่ๆ

แต่ไม่คิดว่าการอาบน้ำจะทำให้เหนื่อยจนแทบก้าวขาไม่ไหว เมื่อคนเอาแต่ใจจัดการกับเธออีกครั้งในห้องน้ำ และเธอเองก็ยอมตามใจจนสุขสมไปอีกครั้งก่อนที่เขาจะอาบน้ำให้เธอและพามานอนบนเตียงกว้าง หญิงสาวหลับทันทีที่เขาวงเธอลงบนที่นอนนุ่ม