ตอนที่ 10 แปลกแต่ดี

พราวรวีรู้สึกปวดร้าวไปทั่วทั้งตัว เธอพยายามฝืนลุกขึ้นมาอย่างเงียบที่สุด อาบน้ำเปลี่ยนเป็นชุดกางเกงขาสั้นกับเสื้อยืดตัวโตอย่างเคย หญิงสาวเอาชุดที่กวีวัธน์ใส่ไว้ในตะกร้าเข้าเครื่องปั่น จากนั้นก็นั่งเขียนนิยายต่อ เพราะใช้พลังงานไปมากเช้านี้เธอเลยไม่มีแรงฝึกโยคะ

“คุณตื่นเช้าจัง” ชายหนุ่มเดินงัวเงียออกมาจากห้องนอน เขาสวมเพียงผ้าเช็ดตัวแค่ผืนเดียวเพราะชุดของตัวเองทิ้งไว้ห้องรับแขกตั้งแต่เมื่อคืน

พราวรวีเงยหน้ามองแล้วก็ต้องรีบหลบเพราะเป็นครั้งแรกที่เธอเห็นร่างกายของเขาชัดเจนแบบนี้

รูปร่างของเขาไม่ได้บึกบึนอย่างคนออกกำลังกายอย่างหนักหรือคนที่ชอบเล่นกล้าม แต่มันดูลีนและสุขภาพดีจนเธออดชื่นชมไม่ได้ ไหล่กว้าง สะโพกสอบ ช่วงลำตัวมีกล้ามแค่เล็กน้อย ใบหน้าหวานร้อนผ่าวเมื่อคิดว่าถ้าได้เอื้อมมือไปสัมผัสจะให้ความรู้สึกแบบไหน

“ไปแต่งตัวก่อนไหม มาเดินโป๊อยู่กลางบ้านแบบนี้ได้ยังไง” หญิงสาวรีบปราบ

“ก็ผมออกมาเอาชุด จำได้ว่าเมื่อคืนถอดทิ้งไว้แถวโซฟา”

“ฉันเอาไปแขวนไว้ในห้องน้ำ ส่วนชุดที่เปียกกำลังอบอยู่เดี๋ยวคงเสร็จ คุณจะไปอาบน้ำรอเลยก็ได้ ถ้าเสร็จแล้วจะเอาไปแขวนไว้ให้”

“ขอบคุณครับ”

เสียงเตือนจากเครื่องซักและอบผ้าอัตโนมัติดังขึ้นพอดี พราวรวีหยิบกางเกงกับเสื้อเชิ้ตออกมารีด จากนั้นก็เอาไปแขวนไว้หน้าตู้เสื้อผ้าในห้องนอน ส่วนชั้นในเธอจะรอให้เขามาหยิบไปเอง

ชายหนุ่มสวมเชิ้ตสีขาวตัวเดิม ก่อนจะออกมาจากห้องนอน

“คุณเห็นกางเกงในผมไหม”

“ในเครื่องไปหยิบเอง ไม่ต้องมองแบบนั้นเลย ตอนซักฉันเทไปทั้งตะกร้าไม่ได้จับของคุณเลยสักนิด”

“ผมยังไม่ได้พูดอะไรเลย แต่ถึงคุณจะจับก็ไม่เห็นเป็นไรมันก็แค่เสื้อผ้า หรือคุณคิดอย่างอื่น” เมื่อเห็นเธออายเขาก็อยากแกล้ง

“ฉันไม่ได้คิดอะไรทั้งนั้นแหละ รีบไปแต่งตัวได้แล้ว”

กวีวัธน์หัวเราะร่วนก่อนจะรีบไปเอาชั้นในของตัวเองและกลับเข้าห้องนอนเพื่อเข้าไปแต่งตัวอีกครั้ง

แม้จะแปลกไปบ้างที่ตื่นมาตอนเช้าแล้ววุ่นวายกับการหาเสื้อผ้า แต่กลับรู้สึกดีจนอยากให้เหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นทุกวัน

ออกมาจากห้องนอนพราวรวีก็ยังคงนั่งอยู่ที่เดิม เขาเห็นเธอขะมักเขม้นกับการทำงานก็เลยไม่อยากรบกวน ชายหนุ่มเดินเข้าไปในห้องครัว ชงกาแฟสำหรับตัวเองหนึ่งแก้วแล้วตะโกนถามอีกคนว่าชอบดื่มแบบไหน

จากนั้นกาแฟหอมกรุ่นก็มาวางตรงหน้าพร้อมทั้งแซนด์วิชที่เขาเอาออกมาจากตู้เย็น เหมือนว่าที่นี่เป็นบ้านของตัวเอง แต่เมื่อเห็นเขาทำตัวเป็นกันเองแบบนี้เธอก็เลยไม่รู้สึกอึดอัด สิ่งที่กวีวัธน์ทำไม่เหมือนกับนิยายของเธอเลยสักนิด เพราะในนิยายพระเอกหรือไม่ก็นางเอกคนใดคนหนึ่งต้องทำอาหารเช้าไว้รออีกคน แต่เพราะเธอกับเขาไม่ใช่พระเอกนางเอก ทุกอย่างเลยดูง่ายๆ สบายๆ

“ขอบคุณนะคะ” เธอยกกาแฟขึ้นมาจิบ สายตาก็ยังมองไปที่หน้าจออย่างเคย

“คุณพิมพ์นิยายทุกวันไม่เบื่อเหรอ” เขาชวนคุย พลางนั่งลงบนโซฟาอย่างผ่อนคลาย

“มันงานของฉันนี่คะ” เธอชินแล้วกับการอยู่แบบนี้ และนึกภาพตัวเองไปทำงานอื่นไม่ออก

“ผมขอถามหน่อยได้ไหม คุณอาจไม่ชอบคำถามของผมเท่าไหร่ ผมต้องขอโทษไว้ก่อนเลยถ้าคุณจะไม่พอใจ”

“ถามมาสิคะ ถ้าตอบได้ก็จะตอบ”

“รายได้จากการเขียนมันพอเลี้ยงชีพใช่ไหมครับ” เพราะเขาเห็นเธอใช้ชีวิตแบบไม่ลำบาก มีบ้าน มีรถและเท่าที่ดูของใช้บางอย่างของเธอก็เป็นแบรนด์เนม

“ก็พอค่ะ ฉันหาเงินจากการเขียนตั้งแต่สมัยเรียนแล้วค่ะ มีแฟนคลับที่คอยสนับสนุนอยู่ พองานออกมาก็เลยขายได้เรื่อยๆ”

“นอกจากงานเขียนแล้วมีงานอย่างอื่นไหมครับ”

“ก็มีงานแปลหนังสือบ้าง แปลเอกสารสัญญาบ้างแล้วว่าใครจะจ้าง แล้วฉันก็ต้องดูแลร้านเครื่องเขียนกับหอพักอีกด้วยค่ะ” ไม่รู้เพราะอะไรเธอจึงบอกเขาทุกเรื่องอย่างไม่มีปิดบัง

“เก่งนะครับ ทำตั้งหลายอย่างเลย”

“ไม่รู้เรียกว่าเก่งไหม แต่ทุกอย่างฉันก็ทำอย่างเต็มที่ หาเงินตอนที่มีแรง พอแก่ไปจะได้ไม่ลำบากค่ะ”

“อายุเท่าไหร่กันเชียวคิดถึงเรื่องแก่แล้วเหรอครับ”

“มันก็ต้องเตรียมตัวไว้ แล้วคุณละ เอาแต่นั่งถามฉัน ไม่รีบไปทำงานเหรอคะ” หญิงสาวมองเวลาที่มุมจอโน้ตบุ๊กซึ่งเลยเวลาเคารพธงชาติมาแล้วเกือบสิบนาที

“ผมเข้างานเก้าโมงครับ” เขานั่งจิบกาแฟอย่างใจเย็น

“แล้วไม่รีบไปล่ะคะ เดี๋ยวรถก็ติดหรอกคุณ”

“นั่นสิ ไม่รู้ว่าจากตรงนี้ไปบริษัทจะใช้เวลานานไหม งั้นผมไปก่อนนะ ฝากล้างแก้วกาแฟด้วยนะครับ” เขาเพิ่งนึกออกว่าจากบ้านของเธอไปบริษัทมันไกลกว่าบ้านตัวเองอยู่นับสิบกิโล

“ค่ะ ไม่ไปส่งนะคะ ขี้เกียจลุก” เพราะเขาไม่ใช่แฟน ไม่ใช่คนรักเธอจึงไม่ต้องคอยเอาใจ

“ลุกมาปิดรั้วหน่อยดีไหม ผมเห็นคุณเปิดไว้ตลอดไม่กลัวเหรอครับ”

“เดี๋ยวสักพักฉันก็ออกไปซื้อของแล้ว เปิดไว้คงไม่เป็นไรหรอกค่ะ”

“ผมก็แค่เป็นห่วง ไปนะครับ”

“ขอบคุณนะคะ” เธอยิ้ม รู้สึกดีที่เขาบอกว่าเป็นห่วงแต่เขาก็คงพูดไปตามมารยาทเท่านั้น

พราวรวีนั่งทำงานต่ออีกเกือบชั่วโมง จนงานเสร็จตามที่ตั้งเป้าหมายไว้ก็ออกมาจากบ้าน ตรงไปยังร้านเครื่องเขียน ตรวจสอบรายการสั่งซื้อของเพิ่ม จากนั้นแวะไปทักทายน้าแก้วตา แล้วก็ตรงไปซื้อของยังห้างสรรพสินค้าใกล้บ้าน

หญิงสาวเดินซื้อของตามรายการสินค้าที่จดไว้ในมือถือ พอได้ครบก็เอาไปเก็บที่รถ ก่อนจะกลับเข้ามาอีกครั้ง เธอเดินวนอยู่บริเวณชั้นสี่ของห้าง ขณะกำลังคิดว่าเที่ยงนี้จะทานอะไรดีเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น

“ว่าไงนิ ว่างเหรอจ๊ะถึงได้โทรมาหาเพื่อนกลางวันแบบนี้” พราวรวีกรอกเสียงไปตามสาย

“ใครจะว่างแต่มีเงินเข้ากระเป๋าตลอดเหมือนพราวล่ะ นิโทรมาขอความช่วยเหลือนิดหน่อย”

“พูดอะไรผิดหรือเปล่า อย่างนิจะมาขอความช่วยเหลือพราว ตลกใหญ่แล้ว”

“จริงๆ นะพราว นิมีงานด้วย อยากให้พราวช่วยมาเป็นล่ามให้หน่อย”

“นิก็เก่งภาษานี่ได้ไม่เห็นต้องพึ่งพราวเลย” เพราะรู้ว่าณิชามนนั้นเก่งกว่าตัวเองหลายเท่า

“งานนี้ต้องใช้ล่ามสองคน จะได้ช่วยกัน แล้วนิก็ไม่รู้จะหาใครที่ทำงานเข้าขากับนิได้ดีเท่าพราวอีกแล้ว”

“ขนาดนั้นเลยเหรอ งานอะไร”

“ลูกค้าชาวจีน จะทำสัญญาซื้อบ้านทีเดียว 30 หลัง เลยต้องละเอียดหน่อย”

“เขาไม่มีล่ามมาเหรอ”

“ก็มีนะ แต่ทางเราก็อยากเตรียมไปเองด้วย แล้วพราวก็ได้ทั้งภาษาจีนและภาษาอังกฤษ พราวต้องช่วยนิได้เยอะแน่ๆ”

“ด่วนไหม พราวต้องเตรียมตัวอะไรบ้าง”

“ต้นเดือนหน้า นิจะส่งสัญญาเก่า ให้พราวดูก่อนจะได้เตรียมตัว ที่นิให้พราวช่วยเพราะเอกสารสัญญามันสำคัญกับบริษัทเจ้านายย้ำว่าต้องเป็นคนที่ไว้ใจได้ ถ้าใกล้ถึงวันนัดสัญญาฉบับใหม่นิจะส่งให้”

“แล้วเจ้านายนิ เขาพูดจีนไม่ได้เหรอ”

“ได้ วันนั้นฝ่ายที่ซื้อเขาจะมากันหลายคนก็เลยต้องเตรียมคนฝั่งเราให้พร้อม”

“นิแน่ใจนะว่าพราวจะทำงานนี้ได้”

“แน่ใจสิ ไม่ใช่งานแรกสักหน่อยที่เราทำด้วยกัน”

“นั่นมันนานมาแล้วตั้งแต่นิอยู่บริษัทเล็กๆ แต่นี่มันบริษัทใหญ่เลยนะ”

“ไม่ต้องกังวลหรอกน่า พราวมีความสามารถนิเชื่อใจ”

“ถ้านิเชื่อใจพราวก็ตกลง ช่วงนี้พราวจะเตรียมตัวให้พร้อม”

“น่ารักที่สุดเลยเดี๋ยวนิส่งรายละเอียดไปทางอีเมลนะ ตอนนี้ขอตัวไปทำงานต่อล่ะ”

“จ้า”

นานแล้วที่พราวรวีไม่ได้ทำงานอย่างเป็นทางการ หญิงสาวเลยต้องเตรียมซื้อชุดใหม่ เพราะไม่อยากให้เพื่อนต้องมาขายหน้าถ้าเธอจะแต่งตัวในแบบเดิมๆ

หญิงสาวเลือกสูทเข้ารูปสีเขียวมิ้นต์ กางเกงห้าส่วน ดูทันสมัยด้านในเป็นเสื้อสีขาวผ้าแต่งลายลูกไม้ช่วงอกนิดหน่อย ไม่ได้เป็นทางการมากเท่าไหร่แต่ก็ไม่ได้น่าเกลียดจนเกินไป

เธอส่งรูปชุดให้กับณิชามนดูเพื่อขอความคิดเห็น เมื่อเพื่อบอกว่าสวยเธอก็จัดการชำระเงิน ณิชามนยังบอกอีกว่าให้เก็บใบเสร็จค่าชุดไว้เพราะเธอจะเอาไปทำเรื่องเบิกเงินให้ ก่อนจะตรงไปยังร้านอาหารญี่ปุ่นที่อยู่ใกล้ที่สุดเพราะตอนนี้หิวจนตาลายไปหมดแล้ว

สลัดปลาแซลมอน เห็ดออรินจิผัดเนยและสไปซี่แซลมอนมากิ หายเข้าไปในกระเพาะของหญิงสาวภายในพริบตา

ขณะกำลังจะชำระเงินสายตาก็เหลือบไปครอบครัวน่ารักครอบครัวหนึ่ง ผู้หญิงดูอายุไม่มากบางทีอาจจะอายุน้อยกว่าเธอด้วยซ้ำ เธอมากับลูกเล็กและสามี ครอบครัวดูมีความสุข เห็นแล้วก็นึกถึงตัวเองที่จนป่านนี้ก็ยังหาแฟนไม่ได้สักคน มิหนำซ้ำยังเผลอไปมีอะไรกับผู้ชายเพราะความเมาแล้วเขายังถ่ายคลิปเอามาขู่จนต้องยอมเป็นคู่นอนกับเขาถึงสามเดือน

ออกจากห้างพราวรวีก็แวะตรวจเลือดและปรึกษาเรื่องคุมกำเนิดเพราะระหว่างนี้คงเลี่ยงไม่ได้ถ้ากวีวัธน์จะทำเหมือนเมื่อคืนอีก โชคดีที่รอบเดือนเธอมาเมื่อตอนสายของวันนี้ หมอจึงฉีดยาคุมให้เธอได้ทันที และไม่อยากเสียเวลามาอีกรอบหญิงสาวจึงตรวจเลือดไปทีเดียว ส่วนผลค่อยมารับอีกครั้งวันหลัง