เอากันไปกี่ยก

พาฝัน....

หลังจากที่นั่งทานอาหารกลางวันด้วยกันจนเสร็จเรียบร้อยพี่ภูผาก็ช่วยเธอติวต่ออีกสองสามวิชาหลังจากนั้นเขาก็ขอตัวกลับเพราะต้องไปทำธุระต่อ เธอก็ออกมาส่งที่หน้าบ้านซึ่งตอนนี้ก็เกือบเย็นแล้ว และในขณะที่พี่ภูผากำลังจะขึ้นรถน่านฟ้าก็ขับมอเตอร์ไซค์ของเขากลับเข้ามาพอดี เขาจอดรถถอดหมวกกันน็อคเสร็จก็เดินมาตรงที่เธอยืนอยู่

"เพิ่งเสร็จกันเหรอ"

"อื้มใช่เพิ่งเสร็จน่านมีอะไรหรือเปล่า" พี่ภูผาเป็นคนตอบคำถาม

"เอากันไปกี่ยกกี่ท่าล่ะเสร็จซะเย็นจวนจะค่ำขนาดนี้"

"น่าน!!! " เธอไม่คิดว่าน่านฟ้าจะพูดจาแบบนี้ต่อหน้าพี่ภูผา เขาคิดอะไรของเขากัน เขาคิดว่าเธอกับพี่ภูผาทำอะไรกันงั้นเหรอ

"นายพูดเรื่องอะไรน่านฟ้า"

"อ้าวก็พี่บอกว่าเพิ่งเสร็จไอ้ผมก็นึกว่าเสร็จเรื่องบนเตียง"

"นายอย่าเอาตัวเองมาตัดสินคนอื่นสิอย่าคิดว่าคนอื่นจะคิดหรือทำอะไรแบบนั้นเหมือนที่นายเคยทำ"

"อ้าวพี่รู้ด้วยเหรอว่าผมเคยทำอะไรแบบนั้น เอ๊ะ หรือพี่สาวของผมเป็นคนบอกว่าผมชอบ..ทำอะไรแบบนั้นจริงๆ "

"เกี่ยวอะไรกับพาฝัน"

"อยากรู้ก็ลองถามพี่สาวนอกไส้ผมดูสิเพราะเธอรู้ดีเลยล่ะ"  พูดไว้แค่นั้นแล้วเขาก็เดินผิวปากกลับเข้าบ้านไปอย่างอารมณ์ดีทิ้งให้เธอต้องทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกเพราะเธอไม่รู้ว่าพี่ภูผาจะถามอะไรเธออีกไหมกับสิ่งที่น่านฟ้าพูดทิ้งท้ายไว้แบบนั้น

"ฝัน..."

"คะ"

"ที่น่านฟ้าพูดมันหมายความว่ายังไง"

"เอ่อ ฝันก็ไม่เข้าใจเหมือนกันค่ะ พี่ภูผาอย่าใส่ใจเลยค่ะ"

"พี่จะไม่ใส่ใจถ้ามันไม่ใช่เรื่องที่เกี่ยวกับฝัน"

"คะ?? " เป็นเธอตอนนี้ที่ไม่เข้าใจกับสิ่งที่พี่ภูผาพูด

"ฝัน...พี่ไม่รู้นะว่าฝันจะเชื่อพี่หรือเปล่า...ตั้งแต่เรารู้จักกันมาก็..หลายปีแล้ว แม้ปีสองปีที่ผ่านมาพี่จะไม่ได้เจอฝัน แต่พี่ก็ไม่เคยลืมฝันได้เลย"

"พี่ภู" อะไรคือไม่เคยลืมเธอพี่ภูต้องการจะสื่อถึงอะไรกันแน่ซึ่งตอนนี้เธอก็ไม่เข้าใจ

"พี่คิดว่าพี่อยากจะใช้เวลาอีกสักพักค่อยพูดเรื่องนี้กับฝัน แต่พอมาคิดๆ ดูพี่ไม่อยากเสียเวลาอีกต่อไปแล้ว เพราะพี่เสียเวลามาเกือบสองปีที่พี่พยายามทำใจพยายามไม่คิดถึงฝันแต่พี่ก็ทำไม่ได้"

".............."

"พี่...พี่ชอบฝันนะ ชอบตั้งแต่ครั้งแรกที่เราได้เจอกันที่โรงเรียนตอนนั้นฝันอยู่แค่มอสามพี่แอบมองฝันทุกวันเลยและมักจะถามกับไอ้ไผ่เสมอว่าฝันเป็นยังไงบ้าง คือมันเป็นคนแรกที่รู้ว่าพี่ชอบฝันมันเคยขู่พี่ว่ามันจะเอาไปบอกฝันว่าพี่ชอบฝันจนพี่ต้องยอมมันทุกอย่างมันอยากได้อะไรพี่ต้องหามาให้มันเพื่อแลกกับการที่ไม่ให้มันบอกความลับของพี่ ฝันรู้มั้ยว่าพี่มีความสุขทุกครั้งที่ได้ไปโรงเรียนแล้วเจอกับฝัน"

"พี่ภูคะ"  คือเธอก็อึ้งจนพูดอะไรไม่ออกเหมือนกันเธอไม่คิดมาก่อนเลยจริงๆ ไม่เคยคิดเลยสักนิด

"จนเราได้มาทำกิจกรรมของทางโรงเรียนด้วยกันตอนฝันอยู่มอสี่ส่วนพี่ก็อยู่มอหกฝันรู้มั้ยว่าตอนนั้นพี่ดีใจมากแค่ไหนที่ได้ใกล้ชิดกับฝันแต่พี่ก็ต้องเก็บอาการเหล่านั้นไว้เพราะกลัวว่าฝันจะรู้ จนพี่จบมอหกพี่ก็ยังไม่ได้สารภาพกับฝันเพราะพี่คิดว่าเราสองคนยังเด็กเกินพี่รอให้เวลาจนพี่โตพอที่จะสามารถบอกความในใจกับฝันได้ ที่ผ่านมาที่พี่หายไปไม่มาเจอหน้าไม่ใช่ว่าพี่เลิกชอบฝันหรอกนะ เพราะพี่อยากให้ตัวเองมั่นใจจริงๆ ว่าพี่รู้สึกกับฝันเหมือนเดิมหรือเปล่า และตอนนี้พี่ก็รู้คำตอบแล้วว่าพี่...พี่ชอบฝันจริงๆ "

"พี่ภูคะ ฝันขอบคุณนะคะที่พี่รู้สึกดีกับฝันมากขนาดนี้แต่ฝัน...ฝันไม่มีอะไรคู่ควรกับพี่เลยสักนิด พี่ก็รู้ว่าฝันเป็นใครมาจากไหน"

"ถ้าเรื่องที่ฝันเคยอยู่สถานกำพร้าพี่รู้มานานแล้วล่ะ แต่พี่ก็ไม่เคยสนใจเพราะพี่ชอบฝันที่ตัวของฝันไม่ใช่อดีตของฝัน"

"พี่ภูคะ คือ.. " เธอไม่รู้จะพูดยังไงเพราะมันไม่ใช่แค่เรื่องนั้นเรื่องเดียว มันมีสิ่งอื่นที่สำคัญกว่านั้นมากนั่นก็คือตัวของเธอร่างกายของเธอมันไม่ได้บริสุทธิ์มันไม่มีค่าพอสำหรับคนดีๆ แบบเขา เธอไม่อาจรับความรักจากพี่ภูได้ เธอไม่อยากเป็นคนเห็นแก่ตัว เพราะเธอรู้ตัวเองดีกว่าเธอเป็นยังไง คนดีๆ แบบเขาควรจะไปเจอกับผู้หญิงคนอื่นที่ดีกว่าเธอ และที่สำคัญอีกอย่างคือเธอไม่ได้รู้สึกแบบที่พี่ภูผารู้สึกกับเธอ

"ฝันอย่าเพิ่งปฏิเสธพี่เลยนะ พี่ขอร้อง มันอาจจะเร็วไปก็ได้ที่พี่มาพูดปุบปับแบบนี้กับฝัน พี่ขอเวลาได้ไหมแค่ให้ฝันให้โอกาสพี่และให้โอกาสตัวฝันเองด้วย ถ้าวันนึงเราไม่สามารถที่จะไปด้วยกันได้เราจะมาเป็นพี่น้องกันเหมือนเดิม ตอนนี้เราลองมาศึกษาดูใจกันไปก่อนได้ไหม ลองคบกันพี่ขอโอกาสแค่สามเดือนถ้าสามเดือนพี่ทำให้ฝันรักพี่ไม่ได้พี่จะยอมแพ้"

น่านฟ้า....

ผมได้ยินทุกประโยคที่ไอ้ภูผาพี่ชายไอ้ไผ่มันพูด ที่จริงผมก็ไม่ได้ตั้งใจจะแอบฟังหรอกนะแค่อยากจะรู้เท่านั้นเองว่าไอ้ภูผามันจะถามอะไรกับพาฝันหรือเปล่า แต่กลับกลายเป็นว่ามันมาสารภาพรักยัยพี่สาวนอกไส้ของผมซะงั้น ซึ่งผมเองก็เพิ่งรู้เหมือนกันว่ามันชอบพาฝัน แต่มันจะชอบไม่ชอบยังไงก็เรื่องของมันแต่สิ่งที่ผมต้องการรู้ก็คือคำตอบที่พาฝันจะตอบกลับไปมากกว่าว่าจะตกลงหรือปฏิเสธ

"ค่ะ...ฝันตกลง"

ตุบ!!!!

"แม่งเอ้ยยยย!! " และเมื่อได้ยินคำตอบผมก็ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไรทำไมถึงรู้สึกโกรธและโมโหกับคำตอบที่ได้ยิน ผมชกเข้ากับผนังไปหนึ่งทีจนตอนนี้เลือดเริ่มซึมออกมาก่อนที่จะรีบพาตัวเองขึ้นไปชั้นบนเพราะไม่อยากได้ยินอะไรอีก

พาฝัน....

"แต่ฝันขออะไรอีกสักอย่างได้ไหมคะพี่ภู"

"ว่าไงครับฝันจะขออะไร"

"ถ้าระหว่างนี้พี่ภูไปเจอใครและรู้สึกดีกับเธอพี่ภูไม่ต้องห่วงความรู้สึกของฝันนะคะ พี่ภูสามารถรักเธอคนนั้นได้เลย"

"หลายปีที่ผ่านมาฝันคิดว่าพี่จะไม่เจอใครเลยรึไง พี่ลองคบลองคุยมาแล้วหลายคนแต่ก็ไม่มีใครที่จะทำให้พี่รู้สึกดีได้เท่ากับฝัน"

"ฝันอยากจะบอกว่าฝันเองก็ไม่ใช่คนดีอะไรหรอกนะคะพี่ภู บางทีถ้าพี่ภูรู้พี่ภูอาจจะ....อาจจะรังเกียจฝันเลยก็ได้"

"ไม่มีอะไรทำให้คิดแบบนั้นกับฝันได้หรอกนะ พี่บอกแล้วว่าพี่รักฝันที่เป็นฝันอดีตของฝันพี่ไม่เก็บมาใส่ใจไม่ว่าฝันจะเจออะไรหรือเป็นยังไงพี่ก็ยังรู้สึกกับฝันเหมือนเดิม"

ภูผา....

เขารู้สิว่าที่พาฝันพูดมันหมายถึงเรื่องอะไร เขาอายุยี่สิบเอ็ดแล้วนะเขาก็ผ่านเรื่องอย่างว่ามาเหมือนกันไม่ใช่ไม่เคยและไม่ใช่ว่าเขาไม่รู้ไอ้รอยแดงช้ำเป็นจ้ำๆ ที่อยู่ที่ลำคอของพาฝันเกิดจากอะไรและก็พอจะเดาได้ว่าใครเป็นคนทำ พาฝันคงไม่รู้ว่าเขาเห็นรอยพวกนั้นนั่นเป็นเพราะเรานั่งใกล้กันมากจนเขาสังเกตเห็นเองเพียงแค่เขาไม่พูดเท่านั้นเอง ถามว่าเขารู้สึกแย่มั้ยเสียความรู้สึกไหมที่ผู้หญิงที่แอบชอบมีอะไรกับคนอื่นไปแล้ว...ไม่เลยสักนิดเขารู้สึกสงสารและเห็นใจมากกว่าเขาดูออกแล่ะว่าน่านฟ้าเป็นคนยังไงและสิ่งที่น่านฟ้าทำกับพาฝันเขามั่นใจว่าคงเป็นการบังคับมากกว่าเพราะดูจากกิริยาท่าทางการพูดการแสดงออกของน่านฟ้ากับพาฝันเขาก็เดาได้ไม่ยากไหนจะถามจากไอ้ไผ่อีกเวลาที่พาฝันอยู่โรงเรียนเป็นยังไงบ้างไอ้ไผ่มันก็มักจะมาเล่าให้เขาฟังอยู่บ่อยๆ ว่าพาฝันจะโดนน่านฟ้าแกล้งให้อายอยู่เสมอซึ่งก็ไม่ใช่เรื่องอะไรหรอกนอกจากเรื่องที่พาฝันเป็นเด็กกำพร้าขอมาเลี้ยง เรื่องพาฝันเป็นเด็กขอมาเลี้ยงเขากับไอ่ไผ่ก็รู้มาตลอดเพราะครอบครัวของเขากับน่านฟ้ารู้จักกันมานานหลายสิบปีแล้วตั้งแต่เรายังไม่เกิดด้วยซ้ำเพราะทำธุรกิจร่วมกัน แต่เขาก็ดีใจนะที่พาฝันยังให้โอกาสเขาและยอมตกลงดูใจกัน แม้ระยะเวลาที่เขาขอไปมันจะแค่สามเดือนแต่เขาจะทำอย่างเต็มที่เขาจะสร้างความทรงจำดีๆ ให้กับเธอ