อยากมีผัว??

พาฝัน.....

เธอไม่สามารถที่จะทนอยู่ในสภาพนี้ต่อไปได้เธอควรจะหาทางออกเรื่องนี้ให้เร็วที่สุดทำยังไงก็ได้

"แล้ว....ถ้าพี่มีแฟน"

เธอคิดหาข้ออ้างที่คิดว่ามันอาจจะดีที่สุดแต่เมื่อเธอถามออกไปสีหน้าและแววตาของน่านฟ้าที่มองมามันชัดเจนว่าเขาไม่พอใจเป็นอย่างมาก

"อะไร หมายความว่าไง"

"คือ...หมายถึงถ้าพี่ไปมีอะไรกับคนอื่นน่านจะเลิกทำแบบนี้กับพี่ใช่ไหม" ความคิดของเธอเธอคิดว่าถ้าเธอไปมีอะไรกับผู้ชายคนอื่นแล้วน่านฟ้าคงเลิกทำแบบนี้กับเธอก็ได้

"ว่าไงนะ!! "

"ก็"

"อยากมีผัวว่างั้น"

"......." เธอเลือกที่จะเงียบไม่ตอบอะไรกลับไปแม้มันไม่ใช่อย่างที่เขาพูดแต่เธอก็ไม่ได้ปฏิเสธถ้าเขาคิดแบบนั้นแล้วทำให้เขาเลิกยุ่งวุ่นวายกับร่างกายของเธอเธอก็ยอม

"เอาสิ ถ้าเธอคิดว่าหาผัวได้ก็ลองดูแต่ก่อนจะหาผัวเป็นของตัวเองเธอก็อย่าลืมว่าฉันยังมีสิทธิ์ในตัวเธออยู่"

"เลิกทำแบบนี้สักทีเถอะนะพี่ขอร้องล่ะ"

"ก็พอใจที่จะทำ ทำไม มีปัญหาอะไร"

"พี่ไม่อยากให้เราทำแบบนี้อีกมันไม่ดีมันเป็นเรื่องที่เราไม่ควรทำและมันไม่ควรเกิดขึ้น ถ้าเกิดวันนึงพ่อกับแม่รู้เรื่องจะทำยังไง ความลับมันไม่มีในโลกหรอกนะ พี่ไม่อยากให้ท่านผิดหวังไม่อยากให้ท่านเสียใจ"

"ถ้าอยากให้ฉันเลิกยุ่งกับเธอเธอก็ออกไปจากบ้านนี้ดิ"

"น่าน...."

"ทำได้มั้ยล่ะ ยอมออกไปจากที่นี่จะไปอยู่ในที่ๆเธอมาหรือจะไปอยู่ที่ไหนก็เรื่องของเธอ"

"......"

"หึ ไม่กล้าล่ะสิ ก็อย่างว่านั่นแล่ะอยู่ที่นี่มันสุขสบายนี่หว่า เป็นลูกสาวของพ่อกับแม่สบายจะตายมีกินมีใช้อย่างสุขสบายโดยไม่ต้องทำอะไรเลย ใครมันจะโง่ทิ้งความสบายไปลำบากล่ะจริงไหม"

"พี่ไม่เคยคิดแบบนั้นเลยนะน่านพี่สาบานได้ ถ้าสิ่งที่น่านทำทั้งหมดเพียงเพื่อต้องการให้พี่ทนไม่ได้และไปจากที่นี่ พี่ก็จะไปถ้ามันทำให้น่านสบายใจและเลิกทำเรื่องแบบนั้นกับพี่ พี่จะขอพ่อกับแม่ออกไปอยู่ที่อื่น แต่ขอเวลาสักหน่อยได้ไหม รอให้พี่เรียนจบก่อนอีกไม่กี่เดือน พี่จะไปจากที่นี่เอง"

"แน่ใจว่าเธอจะไปจริงๆ"

"อื้มม พี่สัญญา"

"แต่ระหว่างที่เธอยังอยู่ที่นี่เธอก็ยังต้องทำตามที่ฉันต้องการ" เธอไม่รู้หรอกว่าสิ่งที่เธอพูดและสัญญาออกไปมันจะเป็นผลดีหรือเปล่า แต่เธอก็ตัดสินใจไปแล้ว

หลังจากที่เธอเดินออกมาจากห้องของน่านฟ้าเพื่อกลับเข้าห้องของตัวเองป้าสมใจแม่บ้านอีกคนหนึ่งเดินขึ้นมาบอกว่ามีเพื่อนของเธอมาขอพบ ทำให้เธอแปลกใจเพราะเธอไม่เคยให้ใครมาหาที่บ้านเลยสักครั้ง

"เค้าบอกมั้ยคะว่าชื่ออะไร"

"อืมม ชื่อภู....ภูอะไรนี่แล่ะค่ะ แต่เป็นผู้ชายนะคะ หน้าตาหล่อมากเลยค่ะ"

"ภู ....ภูผาหรือเปล่าคะ"

"เอ้อออใช่ค่ะ เค้าบอกชื่อภูผา"

เธอไม่รู้ว่าทำไมจู่ๆพี่ภูผาถึงมาหาเธอที่นี่ ทั้งที่ไม่เคยมา

"งั้นฝันฝากไปบอกพี่ภูผาว่าฝันขอเวลา15นาทีเดี๋ยวฝันจะตามลงไปค่ะ"

"ค่ะคุณหนู"

15นาทีต่อมาหลังจากอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้วเธอก็รีบเดินลงมาเพื่อพบกับพี่ภูผาที่เธอไม่รู้ว่าเขามีธุระด่วนอะไรหรือเปล่า

"สวัสดีค่ะ"

"ฝัน"

"เอ่อ พี่ภูมีธุระอะไรเร่งด่วนหรือเปล่าคะถึงได้มาหาฝันถึงบ้านแบบนี้"

"คือ...พอดีพี่มาทำธุระแถวนี้น่ะ ก็เลยแวะมาหาเพราะรู้ว่าฝันอยู่บ้าน"

"อ่อค่ะ"

น่านฟ้า....

หลังจากที่ยัยพี่สาวนอกไส้แถมตอนนี้พ่วงด้วยตำแหน่งที่ระบายอารมณ์ของผมออกไปจากห้องเรียบร้อยแล้วผมก็ลุกขึ้นอาบน้ำแต่งตัวเพราะวันนี้มีนัดกับมิ้งไว้ว่าจะไปรับที่บ้านพาไปดูหนังด้วยกัน ส่วนอาการไข้ที่เป็นตอนนี้ดีขึ้นมากแล้วเพราะปกติเวลาที่ไม่สบายจะเป็นแค่แป๊บๆเท่านั้นเองไม่ถึงวันก็หายแล้ว

ในขณะที่ผมกำลังเดินลงบันไดมาก็ได้ยินเสียงเหมือนมีคนคุยกันที่ห้องรับแขกเสียงนึงเป็นเสียงที่ผมคุ้นเคยดีนั่นก็คือยัยพาฝันแต่อีกเสียงเป็นเสียงผู้ชายที่ผมรู้สึกไม่คุ้นหูแต่ก็เคยได้ยิน พอเดินลงมาก็เจอกับไอ้ภูผาซึ่งมันเป็นพี่ชายของไอ้ไผ่ที่ผมเพิ่งมีเรื่องกับมันเมื่อวานนี้ที่โรงเรียนของมิ้ง ว่าแต่ไอ้ภูผามันมาทำไมที่บ้านของผม ร้อยวันพันปีไม่เคยจะมา และท่าทางพูดคุยกันอย่างสนิทสนมของคนทั้งคู่ไม่รู้ว่าทำไมผมถึงเห็นละมันขัดหูขัดตาชอบกล ทำไมรู้สึกไม่พอใจอย่างหาสาเหตุไม่เจอ ยิ่งยัยนั่นเอาแต่นั่งหัวเราะยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อย่างมีความสุขมันยิ่งน่าหมั่นไส้อย่างบอกไม่ถูก

"อ้าวน่านฟ้า ไม่เจอกันนานเลยนะสบายดีมั้ย"

"มาทำไม ร้อยวันพันปีก็ไม่เคยมาบ้านผม"

"มาหาพาฝันน่ะ พอดีเมื่อวานเจอกันที่งานไม่ค่อยได้พูดคุยกันเท่าไหร่"

"อ่อ เลยจะมาสานต่อกันที่บ้านผม"

"สานต่อ??? "

"ก็พูดคุยกันต่อไง หรือไม่ใช่ หรือมันมีอะไรมากกว่านั้น"

"ไม่ ไม่มีอะไร พอดีพี่ขับรถมาทำธุระแถวนี้ก็เลยถือโอกาสแวะมาคุยกับฝันอีกอย่างเมื่อวานฝันบอกวันนี้อยู่บ้านอ่านหนังสือเตรียมสอบด้วยพี่ก็เลยมาเผื่ออ่านไม่เข้าใจตรงไหนจะได้ช่วยติวให้"

"หึ ช่วยติวหนังสือ"

เวลาต่อมา...

ตอนนี้ผมกับมิ้งเรามาอยู่กันหน้าโรงหนังในห้างเพื่อรอดูหนังซึ่งเป็นเรื่องที่ผมอยากดูมานานแต่ไม่รู้ทำไมตอนนี้ผมถึงไม่ค่อยตื่นเต้นที่จะได้ดู ใจมันเอาแต่คิดถึงเรื่องที่คุยกับพาฝันวันนี้แถมยังไม่พอยังมาคิดเรื่องไอ้ภูผาอีกผมดูแววตามันออกว่ามันรู้สึกยังไงกับยัยพี่สาวนอกไส้ของผม แต่ทำไมผมต้องเก็บมาคิดมาใส่ใจด้วยวะ ในเมื่อตอนนี้สิ่งที่ผมต้องสนใจก็คือหนังที่จะได้เข้าไปดูพร้อมกับผู้หญิงข้างๆ

"น่านเป็นอะไรหรือเปล่ามิ้งสังเกตุตั้งแต่ไปรับมิ้งที่บ้านแล้ว ทำหน้าเหมือนไม่พอใจอะไรใคร"

"เปล่าก็ปกติดีไม่ได้เป็นอะไร"

"เหรอ นึกว่าไม่อยากมารับมิ้งซะอีก"

"คิดมากน่า น่านเป็นคนชวนมิ้งออกมานะ"

"ว่าแต่.....ดูหนังจบแล้ว เราจะไปไหนกันต่อดี"

"มิ้งอยากไปไหนล่ะ"

"อยากไป......แบบเมื่อวานได้ไหม"

"ติดใจเหรอ"

"ก็น่านเก่งนี่ มิ้งไม่เคยมีความสุขขนาดนี้มาก่อนเลย" อย่าให้ได้แปลเลยครับว่ามิ้งหมายถึงอะไรแต่ในเมื่อเธอเสนอผมก็จะสนองให้ ก็ดีเหมือนกันมีกิจกรรมคลายเครียด ซึ่งผมยอมรับเลยว่ามิ้งเองก็เก่งเรื่องบนเตียงจนผมแทบไม่ต้องทำอะไรเลยมิ้งจัดการให้หมด แบบนี้คงคบไปอีกนานเพราะผมคบใครก็หวังอยู่แค่นี้แล่ะ จะให้มาเดินจูงมือจับมือเข้าสวนสาธารณะเที่ยวสวนสนุกคงไม่ใช่ผม

พาฝัน....

"ขอบคุณนะคะพี่ภูที่ช่วยติวให้ฝันถ้าไม่ได้พี่ฝันคงไม่เข้าใจเนื้อหาขนาดนี้"

"ไม่เป็นไรครับพี่เต็มใจ"

"นี่ก็จะเที่ยงแล้วพี่ภูอยู่ทานข้าวด้วยกันนะคะ"

"ยินดีครับ พี่หิวพอดีเลย^^"

"งั้นเดี๋ยวฝันเข้าครัวไปทำอาหารก่อนนะคะ"

"พี่ขอเข้าช่วยในครัวได้มั้ยครับ"

"ไม่เป็นไรค่ะฝันเกรงใจพี่ภูนั่งรอตรงนี้ดีกว่านะคะ"

"แต่พี่อยากช่วยนี่นา นะครับ"

"งั้นก็ตามใจค่ะ"

ในครัว....

"วันนี้จะทำอะไรให้พี่ทานครับ"

"อืมมม ก็สปาเก็ตตี้ผัดขี้เมาทะเล พี่ภูทานได้มั้ยคะ"

"ของโปรดเลยครับ"

"งั้นพี่ภูช่วยหั่นผักตรงนี้นะคะเดี๋ยวฝันจะต้มเส้นสปสเก็ตตี้"

"ได้ครับสบายมาก"

เราสองคนช่วยกันทำอาหารอย่างสนุกสนานซึ่งเธอไม่ได้ยิ้มหัวเราะแบบนี้มานานมากแล้ว เธอรู้สึกสบายใจอย่างบอกไม่ถูก

"อร่อยมั้ยคะ"

"อร่อยมากเหมือนไปทานที่ร้านเลยครับ ฝันน่าจะไปสมัครแข่งทำอาหารนะรับรองได้ที่หนึ่งชัวร์เลย"

"พี่ภูก็พูดเว่อร์ไปฝีมือฝันก็แค่พอทำอาหารเป็นไม่ได้เก่งขนาดนั้นหรอกนะคะ"

"พี่พูดจากใจจริงนะครับฝันไม่เชื่อเหรอ"

"ไม่เชื่อค่ะ^^"

"โอเคครับ5555"