เอากันมันผิดตรงไหน

พาฝัน....

หลังจากวันนั้นที่มีอะไรกับน่านฟ้าครั้งแรกเธอพยายามไม่คิดอะไรมากเธอทำตัวเป็นปกติเพราะไม่อยากให้ใครสงสัยซึ่งพอเวลาผ่านไปหลายเดือนเธอก็ลืมมันไปได้บ้าง ส่วนน่านฟ้าเขาก็ทำตัวปกติเหมือนไม่มีอะไรเหมือนกัน ความรู้สึกของเธอมันบอกไม่ถูกจริงๆ ถามว่าดีใจไหมที่เขาทำเฉยแบบนั้น เธอก็อธิบายความรู้สึกไม่ถูกเหมือนกัน ใจนึงก็คิดว่ามันเป็นการดีแล้วที่เขาทำเฉยแบบนั้นแต่อีกใจนึงก็.............................

กลับมาที่ปัจจุบัน....

หลังจากที่เธออาบน้ำแต่งตัวและปกปิดร่องรอยที่น่านฟ้าทำไว้เมื่อคืนเธอก็ลงมาช่วยในครัวจัดอาหารเช้าอย่างเช่นที่เคยทำทุกวัน

"วันนี้ทำอะไรทานคะป้าอุ่น" ป้าอุ่นคือแม่ครัวประจำบ้านที่เธอรักและนับถือเพราะตั้งแต่เธอเข้ามาในบ้านหลังนี้ป้าอุ่นเป็นคนแรกที่เข้ามาทักมาพูดคุยกับเธอและคอยปลอบโยนเวลาที่เธอแอบมานั่งร้องไห้เวลาโดนคุณหญิงกัลยาดุหรือต่อว่า

"วันนี้ป้าทำข้าวต้มกุ้งกับไข่ลวกค่ะคุณหนู"

"ฝันบอกป้าอุ่นกี่ครั้งแล้วคะว่าไม่ต้องเรียกฝันว่าคุณหนูก็ได้"

"ให้เรียกเถอะค่ะ คุณหนูเป็นคุณหนูของคุณท่าน เป็นลูกสาวของเจ้าของบ้านจะให้เรียกแต่ชื่อป้าพูดไม่ได้หรอกค่ะ"

คือไม่ใช่แค่ป้าอุ่นคนเดียวหรอกนะที่เธอเคยบอกว่าไม่ให้เรียกเธอว่าคุณหนูแต่ทุกคนในบ้านก็ยังเรียกอยู่แบบนั้นทั้งว่าความจริงเธอไม่ใช่คุณหนู ถ้าเธอไม่ถูกขอมาเลี้ยงเธอก็คงเป็นเพียงเด็กกำพร้าที่อยู่สถานรับเลี้ยงเด็ก เพราะเหตุนี้อะไรที่เธอพอจะทำได้ช่วยได้เธอจะทำทุกอย่างไม่เคยเกี่ยงงาน ไม่ว่าจะทำอาหาร ล้างถ้วยล้างจาน รดน้ำต้นไม้ ปลูกต้นไม้ หรือแม้บางครั้งเธอจะไปช่วยแม่บ้านทำความสะอาดบ้านถ้ามีแม่บ้านบางคนลากลับบ้านหรือป่วยไม่สบายเธอจะมาช่วยงานทันทีแม้ว่าจะโดนห้ามแต่เธอก็ไม่ฟังเพราะเธอถือว่าทุกคนรักและดีกับเธออะไรที่เธอทำได้เธอก็ทำเพื่อตอบแทนทุกคนที่ดีกับเธอมาตลอดหลายสิบปีที่เธอมาอยู่ที่นี่

หลังจากที่ตั้งโต๊ะเสร็จคุณพ่อกับคุณแม่ก็ลงมาทานอาหารเช้าพร้อมกันยกเว้นใครบางคนที่ยังไม่ลงมา

"ใครขึ้นไปตามตาน่านลงมาทานอาหารเช้าทีซิ"

"คุณน่านโทรลงมาในครัวแล้วค่ะบอกว่าให้เอาอาหารขึ้นไปให้ข้างบนค่ะ คุณน่านเธอบอกปวดหัวไม่ค่อยสบาย"

"อ้าวเหรอ แล้วนี่หายาให้ตาน่านหรือยังล่ะป้าอุ่น"

"คุณน่านบอกไม่ทานค่ะ"

"ไม่ทานยาแล้วมันจะหายไหมล่ะ เห้อลูกคนนี้นี่"

"เดี๋ยวเราขึ้นไปดูลูกสักหน่อยดีกว่านะคุณฤดี"

"ค่ะ ฤดีเป็นห่วงเหมือนกัน"

เธอก็เพิ่งทราบว่าน่านฟ้าไม่สบายเพราะตอนที่เขาโทรลงมาเธอคงไม่ได้อยู่ในครัว

เวลาต่อมา...

"ฝันลูกวันนี้หนูอยู่บ้านไมไ่ด้ไปไหนใช่ไหมลูก"

"ค่ะ ฝันว่าจะอ่านหนังสือค่ะ"

"งั้นแม่ขอฝันช่วยดูแลน้องหน่อยนะลูก เมื่อกี้แม้ไปดูมาตาน่านตัวอุ่นๆ แต่ก็ให้ทานยาแก้ไข้ไปแล้วไม่รู้จะดีขึ้นหรือเปล่า นี่ถ้าวันนี้ไม่มีประชุมผู้ถือหุ้นใหญ่แม่กับพ่อคงไม่ไปหรอกอยากอยู่ดูแลตาน่าน"

"เดี๋ยวฝันดูแลน้องเองค่ะคุณแม่กับคุณพ่อไม่ต้องห่วงนะคะ"

"ขอบใจนะลูกยังไงถ้ามีอะไรก็โทรหาแม่กับพ่อนะ"

"ค่ะ"

" งั้นแม่กับพ่อไปก่อนนะ ค่ำๆ กว่าจะได้กลับ"

"เดินทางปลอดภัยนะคะ^^"

"จ๊ะ"

สามชั่วโมงต่อมา....ขณะที่เธอกำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ที่ห้องนั่งเล่น

"คุณฝันคะได้เวลาคุณน่านทานข้าวทานยาแล้วค่ะ"

ป้าอุ่นยกถาดสำรับอาหารที่มีข้าวต้มกับยาแก้ไข้พร้อมน้ำหนึ่งแก้วยื่นมาให้กับเธอ

"อ่อค่ะ"

"ป้าวานคุณฝันเอาขึ้นไปให้หน่อยนะคะ ป้าเนื้อตัวมีแต่กลิ่นอาหารกลัวคุณน่านเธอจะเหม็น"

"ค่ะเดี๋ยวฝันเอาขึ้นไปให้น่านเอง"

ซึ่งเธอก็ต้องรับไว้แม้ใจจริงแล้วเธอไม่ได้อยากจะเอาขึ้นไปให้เขาเลย เพราะเหตุการณ์เมื่อคืนทำให้เธอไม่อยากจะเข้าใกล้เขาอีกแต่เธอก็ต้องทำเพราะได้รับปากคุณพ่อกับคุณแม่ไว้ว่าจะช่วยดูแลน่านฟ้า

ก๊อก ก๊อก ก๊อก เธอเคาะประตูห้องก่อนจะค่อยๆ เปิดเข้าไปพร้อมกับถาดอาหารในมือ ในห้องยังคงมืดสนิทเพราะน่านฟ้าเป็นคนที่ไม่ค่อยชอบนอนในห้องที่มีแสงสว่าง

"ใคร!! "

"เอ่อ พี่เอง"

"เข้ามาทำไม หรือติดใจเรื่องเมื่อคืน"

"ไม่ใช่!!! คือป้าอุ่นให้เอาข้าวกับยามาให้"

"แล้วทำไมต้องเอาเข้ามาเอง หน้าที่เธองั้นเหรอ"

"คือไม่มีใครว่างน่ะพี่ก็เลย.."

"เลยอาสาเอามาให้เอง ฉันคิดว่าคงไม่ใช่หรอกมั้ง"

จู่ๆ ไฟในห้องก็สว่างขึ้นเพราะเขาเปิดไฟที่หัวเตียง สภาพของเขายังอยู่แบบเมื่อคืนไม่ได้ใส่เสื้อผ้า

"งั้นพี่เอาวางที่โต๊ะนี่นะ น่านคงจะลุกมาทานเองไหว"

เธอคิดว่าเขาคงไม่อยากให้เธอเข้ามาในห้องนอนของเขาเพราะปกติเขาจะไม่ค่อยชอบให้ใครเข้ามายุ่งวุ่นวายรวมถึงตัวเธอด้วยถ้าเขาไม่ได้เป็นคนพาเข้ามาหรืออนุญาตใครก็ไม่มีสิทธิ์เข้ามาโดยพลการ

"ยกมานี่"

"ห๊ะ"

"หูตึงรึไง ฉันบอกให้ยกมานี่" เขาชี้ไปที่โต๊ะหัวเตียง เธอจึงยกถาดอาหารเข้าไปวาง และพอเธอจะก้าวขาถอยออกมาตัวเธอก็ถูกเขาดึงลงไปจนเธอล้มไปนอนอยู่บนเตียง

"อ๊ะ"

"เข้ามาแล้วคิดว่าจะออกไปได้ง่ายๆ หรือไง"

"น่านจะทำอะไร" เธอตกใจและถามออกไปเมื่อเขาค่อยๆ โน้มตัวลงมาใกล้เธอที่นอนอยู่บนเตียงของเขา

"แล้วคิดว่าจะทำอะไร"

"น่านไม่สบายอยู่นะ"

"อ่อ แปลว่าถ้าสบายดีก็ทำได้งั้นดิ"

"มะ ไม่ใช่นะ เราสองคนไม่ควรทำอะไรแบบนั้นมันเป็นสิ่งที่ผิด"

"อะไรคือผิด ผู้ชายกับผู้หญิงเอากันมันผิดตรงไหนวะ เธอกับฉันเราไม่ได้เกี่ยวข้องกันทางสายเลือดฉันก็เอาเธอได้จะผิดได้ไง"

"แต่พี่เป็นพี่อายุมากกว่าน่านนะ.."

"ถึงเธอจะอายุมากกว่าฉันหลายปีแล้วไงวะมันก็ไม่ใช่อุปสรรคไม่ใช่ข้ออ้าง เธอน่าจะรู้ดีเพราะเราเอากันมาสองครั้งละ และครั้งนี้จะเป็นครั้งที่สาม"

"อื้ออออ"

หนึ่งชั่วโมงต่อมา...

"ฉันเอาเธอสองครั้งละเมื่อคืนรอบนึงกับเมื่อกี้อีกรอบนึงแถมยังปล่อยในไม่ได้ใส่ถุงยางอีกเธอควรจะรู้นะว่าต้องทำยังไง"

"พี่ไม่อยากกินยาพวกนั้นนะมันอันตราย.."

"ถ้าเธอไม่กิน เธอก็จะปล่อยให้ตัวเองท้องไม่มีพ่องั้นดิ"

"มะ หมายความว่าไง"

"ก็หมายความว่าถ้าเธอท้องฉันก็จะไม่ยอมรับไง เธออายุมากกว่าฉันตั้งหลายปีควรจะคิดได้นะว่าต้องทำยังไง ทางที่ดีเธอหาซื้อยาคุมแบบรายเดือนมากินซะ ฉันเห็นผู้หญิงที่ฉันเคยนอนด้วยเขาก็กินแบบนั้น"

"แปลว่าน่านนอนกับคนอื่นก็ไม่ป้องกันเหรอ" ที่เธอถามไม่ใช่อะไรหรอกนะเพราะเธอกลัวเรื่องโรคอะไรต่างๆที่จะตามมาหากเขาไม่ป้องกันกับคนอื่นแล้วมามีอะไรกับเธอแบบนี้

"ฉันไม่โง่ขนาดนั้นหรอกมั้ยวะ ฉันป้องกันทุกครั้งนั่นแล่ะ"

"แล้วทำไม..." เธอกำลังจะถามว่าทำไมกับเธอเขาถึงไม่ยอมใส่ซึ่งก็ดูเหมือนเขาจะรู้ความคิดของเธอ

"กับเธอถึงไม่ใส่งั้นดิ" เธอควรจะรู้สึกยังไงต้องดีใจหรือเปล่าที่ได้รับคำตอบแบบนี้

"อะ เอ่อ อืมม" เธอพยักหน้าตอบรับ

"ก็เพราะเธอไม่เคยนอนกับคนอื่นนอกจากฉันแค่คนเดียวเพราะแบบนั้นฉันจะใส่ให้เปลืองถุงยางทำไม จริงไหม"

สปอยล์...

"ถ้าพี่มีอะไรกับคนอื่นน่านจะเลิกทำแบบนี้กับพี่ใช่ไหม"

"ว่าไงนะ!! "