จะมีผัวแล้วดีใจด้วยนะ

พาฝัน.....

หลังจากพี่ภูผากลับไปด้วยรอยยิ้มเพราะเธอได้ตอบตกลงลองศึกษาดูใจ แต่ใครจะรู้ว่าที่เธอทำแบบนี้เพราะเธอต้องการให้น่านฟ้าเห็นว่าตอนนี้เธอมีคนที่เธอคบด้วยแล้วเขาจะได้เลิกตอแยเธอสักที มันอาจจะเห็นแก่ตัวไปสักนิดที่เอาพี่ภูผามาเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ แต่เธอคิดไว้แล้วล่ะว่าเธอจะพูดความจริงกับพี่ภูผาในสักวันนึง เพื่อให้เขารู้ว่าเธอไม่ได้มีอะไรคู่ควรกับเขาเลยแม้แต่นิดเดียว เธอจัดการเก็บหนังสือที่นำลงมาอ่านเพื่อนำเก็บไปไว้บนห้องนอน และพอเธอเข้ามาในห้องก็เจอเข้ากับน่านฟ้าที่นอนเล่นมือถืออยู่บนเตียงนอนของเธอ

"น่านเข้ามาทำไมในห้องพี่"

"ก็จะเข้ามายินดีไง พี่สาวจะมีผัวแล้ว"

"ออกไปเถอะนะเดี๋ยวมีใครมาเจอ"

"ไม่ออก และอีกอย่างนี่มันบ้านฉัน ฉันจะไปยืนหรือไปนอนตรงส่วนไหนของบ้านก็ได้ เธอเองอย่าลืมดิว่าเป็นแค่คนอาศัย เอ๊ะหรือลืมไปละ คิดว่าตัวเองเป็นเจ้าของบ้านหลังนี้"

"ที่พี่ขอร้องให้ออกไปก็เพราะเดี๋ยวคุณพ่อคุณแม่กลับมาแล้วมาเจอมันจะไม่ดี"

"ทำไมจะไม่ดีน้องชายมาห้องพี่สาวของตัวเองแปลกตรงไหน"

"แต่น่านไม่เคยเห็นพี่เป็นพี่ไม่ใช่เหรอ"

"ใช่ไง เธอไม่ใช่พี่แต่เป็นที่ระบายความใคร่เวลาที่ฉันต้องการ มานี่" และไม่ทันที่เธอจะก้าวถอยออกไปจากห้องน่านฟ้าก็ลุกขึ้นมาจากที่นอนแล้วกระชากแขนเธอจนเธอล้มลงไปนอนบนเตียงและเขาก็ตามลงมาทายทับ หลังจากนั้น....

เวลาต่อมา....

เธอจัดการใส่เสื้อผ้าที่ถูกคนเอาแต่ใจถอดทิ้งขว้างไปคนละที่ละทาง เธอรู้สึกว่าพักหลังนี้เธอกับเขามีอะไรกันบ่อยเกินไป มันไม่ใช่สิ่งที่ควรจะเกิดขึ้นแต่เธอก็ขัดขืนเขาไม่ได้ แต่เธอจะต้องทนต่อไปซึ่งอีกไม่นานเธออาจจะต้องเข้าไปคุยกับคุณแม่เรื่องที่เธอจะขอออกไปอยู่ข้างนอกหลังเรียนจบมอหกและเข้ามหาลัย เธอยังไม่รู้ว่าจะหาข้ออ้างอะไรไปคุยกับท่านดี แต่ไม่ว่ายังไงเธอก็คงต้องคุย

"อย่าลืมกินยาคุมล่ะเพราะฉันปล่อยใน" นั่นคือคำพูดสุดท้ายของเขาก่อนจะเดินออกจากห้องไป ดีที่เธอได้ซื้อยาคุมแบบทานประจำมาเพราะเภสัชกรแนะนำมาแบบนี้และมันปลอดภัยกว่ากินยาคุมฉุกเฉินบ่อยๆ แม้จะโดนติมาว่าให้อีกฝ่ายสวมถุงยางแต่เธอก็รู้ว่าเธอไม่สามารถบังคับให้เขาทำตามที่เธอบอกได้ มันเลยต้องเป็นเธอที่หาทางป้องกันเอง และยาตัวนี้เธอจะต้องเอาซ้อนไว้ไม่ใช้ใครเห็นเป็นอันขาดเพราะมันจะต้องเป็นเรื่องใหญ่แน่นอนถ้ามีคนรู้ว่าเธอกินยาคุมแบบนี้

หลายวันต่อมา...

ตอนนี้ทุกคนกำลังนั่งรับประทานอาหารกันอยู่และมื้อนี้ก็มีคุณหญิงกัลยามาร่วมด้วยซึ่งตอนแรกเธอปฏิเสธที่จะร่วมโต๊ะแต่โดนคุณแม่คุณพ่อบังคับ ทำให้ตอนนี้บนโต๊ะจะมีทั้งหมดสี่คนส่วนน่านฟ้าเขายังไม่กลับเพราะวันนี้เขาเอามอเตอไซค์ไปเองบอกว่าจะไปเที่ยวกับเพื่อน

"ฝันเรียนจบแล้วหนูคิดได้หรือยังว่าจะเลือกเรียนที่ไหน"

"ฝัน..ฝันอยากไปเรียนต่อที่เชียงใหม่ค่ะ" เธอคิดว่าหลายวันแล้วว่าทางเดียวที่จะให้เธอไปไกลจากน่านฟ้าได้ก็คือย้ายไปอยู่ต่างจังหวัดไกลๆ และจังหวัดที่เธอเลือกก็คือเชียงใหม่

"ว่าไงนะลูก ทำไมอยากไปเรียนไกลจัง"

"คือว่าฝัน..." และไม่ทันที่เธอจะได้อธิบายเธอก็ต้องมารู้สึกแย่กับคำพูดของคุณหญิงกัลยาอีกครั้ง

"ทำไมต้องส่งให้เรียนต่อด้วยแม่ฤดี เรียนมหาลัยค่าเทอมมหาลัยก็ไม่ใช่ถูกๆ เรียนจบแค่มอหกก็พอแล้วมั้งจะส่งให้เปลืองเงินทำไม"

"ผมกับฤดีอยากจะส่งให้ฝันเรียนให้สูงที่สุดเท่าที่จะทำได้ครับคุณแม่"

"หึ จบมาก็หาผัวรวยๆ ด้วยล่ะจะได้เลิกเกาะลูกชายลูกสะใภ้ฉันสักที เงินทองจะได้เก็บไว้ให้ลูกที่แท้จริงอย่างตาน่านฟ้าไม่ใช่เอาไว้ให้ยัยกาฝากอย่างเธอมาเกาะกิน"

"คุณแม่ครับ นี่ก็ผ่านมาหลายปีแล้วคุณแม่ก็เห็นว่ายัยฝันเป็นเด็กดีขนาดไหนไม่เคยทำเรื่องอะไรให้ผมกับฤดีต้องปวดหัวเลย ผมขอร้องนะครับคุณแม่เลิกอคติกับยัยฝันแกสักทีเถอะนะครับถือว่าผมขอ"

"ไม่!!! ตราบใดที่มันยังได้ชื่อว่าเป็นลูกบุญธรรมของแกกับแม่ฤดีแม่ก็จะยังตั้งแง่อยู่แบบนี้แล่ะ"

"ได้มั้ยคะคุณแม่ให้ฝันไปเรียนต่อที่นั่นนะคะ ฝันจะหางานทำด้วยคุณแม่กับคุณพ่อไม่ต้องส่งเงินไปให้ฝันใช้ก็ได้"

"แม่ไม่อยากให้ฝันลำบากนะลูก แม่มีเงินพอจะส่งฝันเรียนจนจบปริญญาเอกเลยด้วยซ้ำ"

"แต่ฝันคิดว่าอยากจะลองยืนด้วยลำแข้งของตัวเองอยากพึ่งพาตัวเองให้ได้ ฝันไม่อยากเป็นภาระให้คุณพ่อกับคุณแม่ตลอดไปหรอกนะคะ ฝันเป็นแค่เด็กกำพร้าที่ได้รับโอกาสและความเมตตาจากคุณพ่อคุณแม่ บุญคุณของคุณพ่อกับคุณแม่ไม่รู้ว่ากี่ชาติฝันจะชดใช้ให้ได้หมด"

"ฝันคือลูกสาวของแม่กับพ่อนะลูก หนูอย่าคิดอะไรมากเลย ส่วนเรื่องเรียนต่อเชียงใหม่เดี๋ยวฝันไปหาข้อมูลมาละกันแม่กับพ่อจะช่วยดูให้ ถ้าดีแม่ก็จะให้ไปเรียน แต่แม่ไม่ยอมให้ฝันทำงานนะเข้าใจไหม ฝันมีหน้าที่เรียนอย่างเดียวก็พอ พอเรียนจบก็กลับมาช่วยงานพ่อกับแม่ที่บริษัท อีกหน่อยพอตาน่านเรียนจบฝันก็จะได้มาเป็นพี่เลี้ยงให้กับตาน่านได้คอยช่วยสอนงานให้กับตาน่าน"

"คิดได้ยังไงฤดีที่จะให้เด็กไม่มีหัวนอนปลายเท้าแบบแม่นี่มาสอนงานลูกชายตัวเองแบบนั้น แม่ไม่ยอมหรอกนะจะบอกให้"

"เรื่องนั้นยังอีกนาน ฤดีคุณก็วางแผนล่วงหน้าซะหลายปี พ่อว่าเรายังไม่ต้องเถียงกันตอนนี้หรอกนะลูก อนาคตเป็นสิ่งไม่แน่นอนอะไรก็เกิดขึ้นได้ ตอนนี้สิ่งที่ควรจะทำก็คือทานข้าว เพราะอาหารจะเย็นหมดแล้วมัวแต่คุยแต่เถียงกันอยู่นั่นแล่ะฝันทานเยอะๆ ลูกพักนี้ดูผอมไปนะเรา คุณแม่ทานอันนี้สิครับผมสั่งแม่ครัวทำเป็นพิเศษเลย" เมื่อคุณพ่อตักอาหารให้คุณหญิงกัลยาก็รีบวางช้อนทันที

"แม่กินไม่ลง กลับก่อนนะ" คุณหญิงกัลยามองค้อนมาใส่เธอก่อนจะลุกออกจากโต๊ะอาหารไปทำให้ทั้งโต๊ะเหลือกันเพียงสามคนเท่านั้น

"ฝันพูดจริงๆ นะคะ ฝันอยากลองใช้ชีวิตด้วยตัวฝันเองบ้างเพราะตลอดเวลาที่ผ่านมาฝันจะมีคุณพ่อคุณแม่คอยดูแลอยู่ตลอดเวลา ฝันอยากโตเป็นผู้ใหญ่ ไม่ใช่ว่าฝันปีกกล้าขาแข็งแล้วจะออกไปอยู่ข้างนอกนะคะ ฝันแค่อยากแบ่งเบาภาระคุณพ่อกับคุณแม่บ้าง"

"ฝัน...ทำไมหนูถึงเป็นเด็กดีแบบนี้ แม่กับพ่อคิดไม่ผิดเลยจริงๆ ที่รับหนูมาเลี้ยง"

"ฝันก็ดีใจค่ะที่ได้มาเป็นลูกสาวของคุณพ่อคุณแม่มีชีวิตความเป็นอยู่ที่สุขสบายทั้งๆ ที่ฝันเองก็ไม่ใช่ลูกแท้ๆ แต่คุณพ่อคุณแม่ก็ให้ความรักความเมตตากับฝันมาตลอด ฝันสัญญาค่ะว่าฝันจะเป็นคนดีจะไม่ทำให้คุณพ่อคุณแม่เสียใจหรือผิดหวังอีกเป็นอันขาด"

"แต่ฝันก็ไม่เคยทำให้แม่เสียใจหรือผิดหวังเลยนะลูก ฝันเป็นเด็กดีของพ่อกับแม่มาตลอด"

"ฝันรักคุณพ่อกับคุณแม่นะคะ"

"พ่อกับแม่ก็รักขวัญนะลูก"

หลายอาทิตย์ต่อมา....

ภูผา

"สวัสดีครับคุณน้า"

"อ้าวตาภูมาแต่เช้าเลยยัยฝันยังไม่ลงมาเลยลูก"

"ผมมาเร็วเองครับคือกลัวรถติดก็เลยรีบออกจากบ้านมาก่อนเวลา"

"ว่าแต่จะไปไหนกันล่ะวันนี้"

"ว่าจะพาฝันไปทานข้าวที่บ้านครับ คุณแม่ผมท่านบ่นคิดถึง" เป็นเรื่องจริงที่คุณแม่ของเขาท่านคิดถึงพาฝัน นั่นเป็นเพราะหลายอาทิตย์ก่อนเขาได้พาพาฝันไปที่บ้านและพอแม่เขาได้พูดคุยกับพาฝันท่านก็รักและเอ็นดูพาฝันมากแม้จะรู้ว่าพาฝันไม่ใช่ลูกแท้ๆ ของน้าฤดีก็ตามแต่แม่ของเขาก็ไม่ได้แสดงท่าทีรังเกียจอะไรกลับรักและเอ็นดูและสงสาร

บนรถ....

"คุณแม่พี่บ่นคิดถึงฝันมากเลยรู้มั้ย"

"ฝันก็คิดถึงท่านเหมือนกันค่ะ ท่านเป็นผู้ใหญ่ที่คุยสนุกมากเลย"

"พี่ดีใจนะที่ฝันกับคุณแม่ของพี่เข้ากันได้ดีอีกหน่อยถ้าเรา..เอ่อ เราแต่งงานกัน"

"พี่ภูคะ..คือเรื่องนั้นฝันคิดว่า"

"พี่รู้ครับว่ามันเป็นเรื่องของอนาคต"

"ถ้าครบกำหนดสามเดือนฝันยังรักพี่ไม่ได้..."

"ที่ฝันรักพี่ไม่ได้เพราะฝันมีคนอื่นในใจแล้วใช่ไหม"

"พี่ภู..."

"พี่พูดถูกใช่ไหม"

".....ฝัน....ฝันขอโทษนะคะ"

"อย่าขอโทษพี่เพราะเรื่องนี้ฝันไม่ได้ผิด พี่เป็นคนขอคบกับฝันเองถ้าพี่จะผิดหวังก็เพราะตัวพี่เองแต่พี่อยากจะให้ฝันคิดไว้เสมอว่าพี่จะอยู่เคียงข้างฝันตลอดเวลาต่อให้เราไม่ได้คบกันแต่เราก็เป็นพี่น้องกันได้ ฝันอย่าคิดมากเลยนะ"

"ขอบคุณนะคะพี่ภูที่เข้าใจฝัน คือฝันแค่กลัวว่าถ้ายิ่งปล่อยเวลาให้เนิ่นนานไปพี่ภูอาจจะเสียเวลากับฝัน"

"กับฝันพี่ไม่เคยคิดว่ามันคือการเสียเวลา เพราะทุกครั้งที่พี่ได้อยู่ใกล้ฝันพี่มีความสุข"