แก้วตาดวงใจมาเฟีย 4 ยังไม่ถึงเวลา

แก้วตาดวงใจมาเฟีย

ตอนที่4

ยังไม่ถึงเวลา

คอนโดลูกแก้ว

หลังจากที่จัดการทานเกี๊ยวกุ้งสุดโปรดที่เจ้าสมุทรให้คิวไปซื้อมาให้จนหมดแล้วลูกเเก้วเธอก็เดินเข้ามาในห้องนอนก่อนจะหยิบผ้าเช็ดตัวเตรียมจะอาบน้ำแต่เสียงการแจ้งเตือนในโทรศัพท์มือถือดังขึ้น ลูกแก้วเธอจึงเดินไปหยิบโทรศัพท์มือถือในกระเป๋าที่วางไว้บนที่นอนขึ้นมาเปิดดู

LINE

หนูนา

(หนูนา : "ฉันได้กระเป๋าใหม่มาม๊าซื้อให้เป็นไงสวยไหม?")

(หนูนา : รูปภาพ)

ลูกแก้ว : "ไปอ้อนม๊าซื้อให้อีกล่ะสิ"

(หนูนา : " ถูก ฮ่าฮ่าฮ่า)

ลูกแก้ว : "ลำใยจริงๆซื้ออาทิตย์ละสิบใบฉันก็เห็นแต่เธอใช้แต่ใบเดิมๆ"

(หนูนา : "ก็มันเป็นของแรร์ไอเทมมันต้องได้มันต้องมี")

ลูกแก้ว : "จ้ะแม่คุณแค่นี้นะฉันจะไปอาบน้ำแล้ว"

(หนูนา : "โอเคเจอกันพรุ่งนี้นะฝันดีอย่าลืมฝันถึงพี่เจ้าสมุทรของเธอด้วยนะ บาย")

(หนูนา : สติ๊กเกอร์")

ลูกแก้ว : "ฝันถึงอยู่แล้วยะ"

ลูกแก้ว : สติ๊กเกอร์

ลูกแก้วส่ายหน้าเล็กน้อยให้กับหนูนาก่อนจะกดปิดหน้าจอโทรศัพท์มือถือและวางไว้ที่เดิมก่อนที่จะเดินไปเข้าห้องน้ำแต่สายตาของเธอดันเหลือบไปเห็นกรอบรูปสีขาวที่ตั้งไว้บนโต๊ะข้างๆหัวเตียงมันคือรูปที่มีเด็กหญิงตัวอ้วนกลมถักผมเปียสองข้างยืนถือลูกโป่งสีเหลืองรูปหน้ายิ้มข้างๆกันก็เป็นเด็กชายหน้านิ่ง เธอจำได้ว่าภาพนี้ถูกถ่ายไว้ในวันที่เธอไปสวนสนุกกับเจ้าสมุทรเป็นครั้งแรกและเป็นรูปคู่รูปแรกของเธอกับเจ้าสมุทรเธอยิ้มออกมาเล็กน้อยเมื่อนึกถึงเหตุการณ์เมื่อตอนนั้น

"พี่เจ้าสมุทรขาลูกแก้วจะเอาลูกโป่งสีเหลืองที่เป็นหน้ายิ้มยิ้ม"

"..."

"พี่เจ้าสมุทรลูกแก้วอยากได้อยากได้ลูกโป่งสีเหลืองอันนั้น"

"พอได้แล้วของเล่นในมือเธอก็เยอะแล้วนะลูกแก้ว"

"แต่ลูกแก้วอยากได้นี่คะพี่เจ้าสมุทรซื้อให้หน่อยนะคะซื้อให้ลูกแก้วหน่อยนะคะนะคะ"

"พอแล้วทั้งของเล่นทั้งขนมเต็มทั้งมือเธอมือพี่ไปหมดแล้วนะลูกแก้ว"

"ไม่!ลูกแก้วอยากได้อยากได้ลูกโป่งสีเหลืองยิ้มยิ้มอันนั้นพี่เจ้าสมุทรซื้อให้ลูกแก้วเดี๋ยวนี้นะ!"

"..."

"ซื้อเดี๋ยวนี้นะซื้อ!"

สุดท้ายเธอก็ได้ลูกโป่งใบนั้นมาจนได้เพราะเธอดันร้องโวยวายเสียงดังอยู่กลางสวนสนุกทำให้เจ้าสมุทรต้องยอมเดินไปซื้อให้เพื่อให้เธอหยุดร้องไห้ ลูกแก้วสะบัดความคิดเมื่อนึกถึงเรื่องตอนเด็กก่อนจะเดินเข้าไปอาบน้ำด้วยรอยยิ้ม

บ้านเจ้าสมุทร

ภายในห้องทำงานสุดหรูของเจ้าสมุทรที่ถูกตกแต่งไปด้วยเฟอร์นิเจอร์ราคาแพงสีขาวทั้งหมด ห้องทั้งห้องก็เป็นสีขาวเพราะเจ้าสมุทรชอบสีขาวที่ดูแล้วสะอาดตาให้ความปลอดโปร่งและผ่อนคลาย

เจ้าสมุทรยกไวน์ราคาแพงขึ้นมาดื่มพร้อมกับนั่งมองรูปภาพใบใหญ่ที่อัดใส่กรอบไม้สีขาวไว้แล้วติดอยู่บนผนังกลางห้องทำงานมันเป็นภาพของลูกแก้วที่กำลังยิ้มและมองมาที่เขามันเป็นภาพที่เขาเป็นคนถ่ายด้วยตัวเองตอนที่ครอบครัวของเราทั้งสองไปเที่ยวทะเลด้วยกันวันนั้นลูกแก้วเธอใส่ชุดเดรสสีขาวเปิดไหล่สบายๆพร้อมกับสวมหมวกสานสีน้ำตาลไว้บนหัว เธอเดินเล่นอยู่บนชายหาดพร้อมกับยิ้มออกมาอย่างมีความสุขรอยยิ้มของเธอที่ยิ้มออกมาทำให้เขาเผลอยิ้มตามออกมาได้ตลอด

ถ้าถามถึงความรู้สึกที่มีให้กับลูกแก้วมันคืออะไรเจ้าสมุทรก็ตอบได้ทันทีเลยว่าเขาคิดกับลูกแก้วเกินกว่าน้องสาวแน่นอนเพราะทุกการกระทำของเขามันก็ชัดเจนตลอดอยู่แล้วว่าเขาชอบเธอและเขาก็รู้ว่าตัวของลูกแก้วเองก็รู้สึกเหมือนกันกับเขาไม่ต่างกันแต่ตอนนี้เธอยังเรียนอยู่เขาอยากให้เธอโฟกัสไปที่เรื่องเรียนก่อนและอีกอย่างมันก็ยังไม่ถึงเวลา ตัวเขาเองก็ไม่ได้รีบร้อนอะไรเพราะอย่างไงลูกแก้วเธอก็ต้องเป็นของเขาอยู่ดี

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

"ขออนุญาตครับนาย"เสียงเคาะประตูห้องทำงานของเจ้าสมุทรดังขึ้นพร้อมกับเสียงของปกป้องลูกน้องคนสนิทที่เดินเข้ามาภายในห้องเจ้าสมุทรละสายตาจากการมองรูปและหันกลับมามองปกป้อง

"ทุกอย่างเรียบร้อยดีครับนาย"ปกป้องรายงานบอก

"อืมดีดูแลให้เรียบร้อยบอกให้คิวเฝ้าโกดังไว้จนกว่าจะถึงวันส่งของอย่าให้ผิดพลาดกูไม่ชอบให้ใครทำงานพลาดมึงรู้ใช่ไหม?"เจ้าสมุทรบอกกับปกป้อง

"ครับนายเอ่อนายครับนายใหญ่โทรมาบอกว่าพรุ่งนี้ให้นายเขาไปหาท่านที่บ้านด้วยครับ"บ้านใหญ่ที่ว่าคือบ้านของพ่อกับแม่ของเจ้าสมุทรส่วนตัวเจ้าสมุทรแยกตัวออกมาซื้อบ้านอยู่คนเดียวนานแล้ว

"อืมมึงออกไปได้แล้ว"

"ครับนาย"ปกป้องพยักหน้ารับและเดินออกจากห้องไป เจ้าสมุทรมองตามปกป้องเดินออกไปแล้วจึงหันหน้ากลับมามองที่รูปภาพเช่นเดิมด้วยสายตาที่นิ่งเรียบ

คฤหาสน์เจ้าสัวอุดม

ปึก!

เสียงมือหนาตบลงบนโต๊ะทำงานภายในคฤหาสน์ด้วยความโมโห เจ้าสัวอุดมสีหน้าเคร่งเครียดขึ้นทันทีเมื่อลูกน้องมารายงานว่าผู้กองอภิชัยลูกน้องคนสนิทและยังเป็นตำรวจที่ค่อยทำงานให้เขาทำงานพลาดที่เข้าค้นท่าเรือของสิบทิศแล้วไม่เจออะไรเลยทั้งๆที่สายรายงานมาว่าพวกเจ้าสมุทรเก็บซ่อนอาวุธสงครามเถื่อนที่จะส่งออกขายไว้ที่ท่าเรือ

"มันจะเป็นไปได้อย่างไงในเมื่อสินค้ามันเต็มท่าเรือขนาดนั้น"เจ้าสัวอุดมตะโกนเสียงดังใส่ลูกน้องที่มารายงาน

"จริงๆครับไม่มีอะไรที่ท่าเรือเลยทุกอย่างว่างเปล่า"ลูกน้องรายงาน

"บัดซบ!มึงคิดว่าพวกมึงจะรอดเหรอกูจะหาทางเอาพวกมึงเข้าคุกให้หมดเลยค่อยดู"เจ้าสัวอุดมกดเสียงต่ำด้วยความโมโหแผนทุกอย่างที่วางไว้ผิดพลาดไปหมด

"แล้วจะเอาอย่างไงต่อดีครับนาย?"

"มึงส่งคนตามดูพวกมันไว้เจออะไรผิดปกติต้องรีบรายงานบอกกูทันทีแล้วมึงบอกให้ผู้กองเข้ามาหากูด้วย"

"ครับนาย"

"เดี๋ยว! บอกอัคคีด้วยให้ไปดูของที่โกดัง อีกสองวันจะส่งของแล้วให้อัคคีตรวจดูสินค้าให้เรียบร้อยด้วย"

"ครับนาย"ลูกน้องพยักหน้ารับก่อนจะเดินออกไปทำตามที่เจ้านายสั่ง

"มึงคิดว่าจะรอดกันเหรอวะไม่มีทางกูจะเอาพวกมึงทุกตัวเข้าคุกให้ได้ค่อยดูโดยเฉพาะมึงไอ้เจ้าสมุทร"เจ้าสัวอุดมบอกด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบแต่สายตาแฝงถึงความดุดัน

เช้าวันต่อมา

มหาวิทยาลัย

"วันนี้ขับรถมาเองได้แล้วเหรอจ๊ะ?"หลินหลินเอ่ยแซวลูกแก้วทันทีหลังจากที่ลูกแก้วเดินมานั่งลงข้างๆกับหนูนาที่โต๊ะไม้ใต้ตึกคณะ

"แซวแต่เช้าจะกินโตเกียวไหมฉันอุตส่าห์ตื่นแต่เช้าไปรอซื้อให้เลยนะ"ลูกแก้วบอกพร้อมวางถุงขนมโตเกียวที่ซื้อมาจากหน้าคอนโดของเธอที่เพื่อนของเธอสองคนมักจะโปรดนักโปรดหน่า

"อุ้ยหมูสับไข่เยาะซอสและก็ไส้หวานถูกใจมากขอบคุณนะเพื่อนรัก"หนูนาพูดพร้อมกับยิ้มออกมาด้วยความดีใจก่อนจะดึงตัวลูกแก้วมากอด

"ไม่ต้องกอดแล้วก็รีบกินเลย"ลูกแก้วบอกพร้อมกับดันตัวหนูนาให้ออกห่าง

"รู้แล้วนะเดี๋ยวจะกินให้หมดเลย"หนูนาพูดเสร็จก็หยิบขนมโตเกียวในถุงขึ้นมากิน

"ยัยหนูนาค่อยๆกินเดี๋ยวก็ติดคอ"หลินหลินพูดขึ้นเมื่อเห็นว่าหนูนารีบกินอย่างกับกลัวใครจะมาแย่ง

"ก็มันอร่อยนี่หน่า"หนูนาเอ่ยบอกในขณะที่เคี้ยวขนมเต็มปาก

"จริงๆเลยเธอเนี่ยเออ..วันนี้เราไปกินชาบูกันไหมฉันอยากกินมาหลายวันเเล้ว"หลินหลินส่ายหน้าให้หนูนาก่อนจะเอ่ยชักชวน

"วันนี้ฉันนัดกับที่บ้านไว้แล้วสิหลินหลินคงไปไม่ได้"ลูกแก้วบอก

"วันนี้ฉันก็ต้องพาม๊าไปทำธุระด้วยไม่ว่างเหมือนกัน"หนูนาบอกพร้อมกับเคี้ยวขนมอยู่เต็มปาก

"โห้เซงเลย"หลินหลินทำหน้ามุ่ยใส่เพื่อนสนิททั้งสองคน

วันอื่นก็ได้หนิหลินหลินวันอื่นก็ยังมี"หนูนาบอก

"ใช่วันอื่นก็ได้แต่ตอนนี้รีบไปเรียนได้แล้วจะได้เวลาเรียนแล้วไปกันเถอะ"ลูกแก้วบอกก่อนที่ทั้งสามคนจะรีบลุกขึ้นจากโต๊ะไม้และเดินไปขึ้นลิฟต์เพื่อจะขึ้นไปยังชั้นเรียนของพวกเธอ